Dat de journalistieke sector nogal over loopt van eigenbelang, hypocrisie en vriendjespolitiek kan elke achter de gordijnen werkzame persoon beamen. Als je niet bij de grote jongens hoort of netjes daarmee in de pas loopt en buigt voor elk opgelegd narratief dan schroomt men niet om je met elke stap het werk onmogelijk proberen te maken. Wij als idealistische naïevelingen maken op dit blogje nogal wat mee op dat gebied…
Realiteit vs frame
- Door de overheid weggezet worden als ‘junknews‘ terwijl we dagen daarvoor worden gekopieerd door de Volkskrant.
- Neergezet worden als een (extreem)rechtsdraaiende blogsite terwijl jouw immigratiestandpunten stilletjes worden overgenomen door GroenLinks
- Beschuldigd worden van populisme door verkiezingsbeïnvloeding terwijl je op de dag van de provinciale verkiezingen nog een ‘populistische partij’ ontmaskerd met ethisch foute praktijken.
- Politiek gekleurd genoemd worden ongeacht dat je feitelijke kritiek hebt op alle partijen op het moment dat zij de fout in gaan.
Het gaat niet om een politiek ‘links of rechts’ die al dan niet de media in hun greep hebben, beste lezers. Dit gaat enkel om macht en geld, vooral gratis geld. Het verdienmodel van een stel bejarende, is dat een woord? red., blanke 50+ mannen die tanende is. Het internet is er nu voor aan het zorgen dat de mediasector en daarmee ook de journalistiek in Nederland, die achter de schermen zelfs nog meer achterloopt dan de notariële sector, steeds sneller aan het veranderen is. Daarbij hoort dat oude machtsstructuren worden afgebroken en diegene die zich niet aan de nieuwe realiteit aanpast, verdwijnt.
Verandering roept weerstand op
Elk nieuw initiatief dat te vooruitstrevend is, traditionele narratieven doorbreekt en de potentie heeft om aan de stoelpoten van de zittende macht te zagen moet stuk. Dus ook wij. Echter, wat al deze mensen niet zien is dat wij, alle niet mainstream media, aan de winnende hand zijn.
Weerstand die wij ervaren
Wij staan met dit blogje, backme.org en heel wat gave dingen waar mee bezig zijn aan het front. Zo ook met het voortslepende conflict tussen ons en het (overheidsorgaan) Stimuleringsfonds voor de Journalistiek.
Er lekte volledig foute interne communicatie op Twitter. Communicatie vanuit het programma waarop heel wat op Twitter blauwgevinkte meelopers de aanval opende op ons. Dit ‘extreemrechtse’ groepje dat, voor de beeldvorming, bestaat uit een D66’er, voormalig-Groenlinkser, PvdA’er en Jan Roos. Reden? Iedereen ongeacht politieke voorkeur/geslacht/seksuele geaardheid/ras/geloofsovertuiging, achteraf gezien heel stom, is welkom op zowel saltmines.nl als backme.org. Dat kan en mag natuurlijk niet. Wij hebben in al die tijd niet inhoudelijk kunnen reageren op deze door het SvdJ veroorzaakte tsunami van negativiteit. We waren nog volop in de veronderstelling dat we dit conflict als rationeel denkende volwassenen konden oplossen met het SvdJ. Nikki Sterkenburg is een van de weinige journalisten die destijds beloofde dat zij op de zaak zou terugkomen mits er daadwerkelijk meer aan de hand was.
Dat er meer aan de hand was bleek na de publicatie van Ton F. van Dijk in HP/De Tijd. Hierna planden Nikki en ik een afspraak in waarbij ik haar alle documenten en opnames overhandigde. Daarbij beantwoordde ik elke vraag, waar mogelijk vergezeld met bewijsmateriaal, zodat zij haar eigen conclusie kon trekken. Het resultaat hiervan kun je vinden in de publicatie “Journalistieke start-up BackMe sleept accelerator voor de rechter” op RTLZ.nl.
Zelfkritiek is noodzakelijk voor groei
De dagvaarding is er inmiddels uit en zodra we een zittingsdatum hebben zullen wij de rechtbank vragen om opnames te maken van de zitting. Ook geïnteresseerden zijn van harte welkom. Wij weten dat we niets hebben misdaan maar kunnen dat ook bewijzen. Bovendien staat er meer op het spel. Als een klein groepje mensen achter de schermen belastinggeld kan verdelen op basis van politieke voorkeur en eigenbelang dan schaadt dat niet alleen de journalistieke sector maar onze vrije democratische samenleving. Doe eens een proef op de som en kijk hoeveel zelfkritiek je kunt vinden in deze sector? Dat het AD bijvoorbeeld schrijft ‘nou beste Trouw je zat toch echt fout’… Rosanne Hertzenberger, om er maar 1 te noemen, die een kritisch stuk wijdt aan Asha ten Broeke. Het komt niet of nauwelijks voor.
Een onderzoeksjournaliste die bezig is deze sector achter haar te laten vertelde mij recentelijk: “Ahmed, het gaat steeds meer om de verhalen die niet gebracht worden”. Laat ik het nou daarmee van harte over eens zijn en dankbaar dat Nikki Sterkenburg meer lef heeft dan menig ander journalist.
In ieder geval, word vervolgd.
