Dus je wilt iets zeggen over Israël? Dan is de kans groot dat, ongeacht wat je te zeggen hebt, je dit niet in dank wordt afgenomen. Waar voor de één bedenkingen bij het beleid van Netanyahu voldoende zijn om van antisemitisme te spreken, meent een ander dat er niets mis is om tijdens een demonstratie tal van klassieke antisemitische vooroordelen van stal te halen, te projecteren op Israël om vervolgens te eindigen met “fuck de Talmoed“.
Dat de waarheid ergens in het midden ligt moge duidelijk zijn. Toch rest de vraag waar je redelijkerwijs kunt stellen dat antizionisme overgaat in antisemitisme. De standaard die ik hiervoor wil aandragen is de zogenaamde 3 D-norm zoals beschreven door Natan Sharansky;
demonisation, double standards en delegitimazation
Van de eerste D, demonisering, is sprake wanneer het beleid van Israël buiten alle proporties hard beoordeeld wordt. Zo is het onder criticasters van Israël niet ongebruikelijk om het beleid te vergelijken met de wandaden van de nazi’s tijdens de Tweede Wereldoorlog. Voor eenieder met een greintje historische kennis moge het duidelijk zijn dat elke vergelijking tussen het optreden van Israël en de systematische, van overheidswege georganiseerde moord op zes miljoen mensen, volledig mank gaat en een klap in het gezicht is van ieder weldenkend mens. De Europese Unie gaat hier in mee. Hun werkdefinitie, die door 31 gehanteerd wordt en ook door Nederland omarmt, stelt dat er sprake van antisemitisme wanneer het hedendaags beleid in Israël wordt vergeleken met dat van de nazi’s.
Dan de claim dat Israël een Apartheidsstaat zou zijn. Een dergelijke vergelijking brengt ons bij de tweede D; de dubbele standaard. Volgens de eerder aangehaalde werkdefinitie van de Europese Unie, ook een antisemitische uiting.
In Israël zien we dat ongeveer een kwart van de populatie niet Joods is waarbij 20.8% van Arabische origine en gewoon stemrecht heeft; 17 van de 120 parlementsleden zijn Arabisch, een scala van topfuncties in ziekenhuizen, universiteiten en het bedrijfsleven wordt uitgevoerd door Arabische Israëli’s en de Druus Majali Wahabi was zelfs waarnemend president. Kortom, eenieder die geen dubbele standaarden hanteert zal ofwel moeten concluderen dat er in Israël geen sprake is van apartheid of dat menig land een stuk aparter is. (Denk bijvoorbeeld aan de uitsluiting van Koerden in het politieke, economische en culturele leven in Turkije, hoe in Saudi-Arabië het islamitisch recht geldt en niet moslims wel degelijk gesegregeerd worden of de structurele antisemitische uitingen vanuit Iran die zowel hilarisch als diep triest zijn.
Eenzelfde vergelijking gaat op voor de claim dat Israël zich schuldig zou maken aan etnische zuivering of er zelfs sprake is van genocide terwijl Hamas juist gezien wordt als dappere vrijheidsstrijders. Zoals bijvoorbeeld Joop columnist appa bij eerder aangehaald evenement in Amsterdam. Waar de classificatie van niet alleen Amerika en de EU maar ook van Egypte en Jordanië van Hamas als terroristische organisatie al een krachtig argument is, is er nog een scala aan overwegingen. Zo laat een blik op het handvest van Hamas zien dat hier niet alleen sprake is van Jodenhaat van het ergste soort maar er ook wordt opgeroepen tot het vermoorden van (alle) Joden. Dat het hier om meer gaat dan een gedateerd document blijkt uit de zelfmoordaanslagen op burgerdoelen en de verheerlijking daarvan, oproepen van leiders en de walgelijke indoctrinatie van kinderen. Wie de slachtoffers van het Israëlisch/Palestijns conflict legt naast die van menig ander conflict kan niet anders concluderen dan dat de hoeveelheid aandacht die naar Israël uitgaat in geen verhouding staat tot het gebrek aan aandacht voor landen als China, Turkije, Venezuela en Cuba; om van het aantal burgerslachtoffers in bijvoorbeeld Syrië maar te zwijgen. Toch is het Israël dat in tegenstelling tot genoemde regimes (met name bij de Verenigde Naties) steevast de pineut is.
Is het dan helemaal niet mogelijk om kritiek te leveren op Israël? Net zoals er niets mis is met het leveren van kritiek op de Nederlandse regering, het presidentschap van Trump of de grove mensenrechtenschendingen in Turkije, China en Saudi-Arabië, is ook ondergetekende meer dan kritisch op het huidige regeringsbeleid in Israël. Desalniettemin ken ik niemand die het bestaansrecht van Nederland, de Verenigde Staten of Turkije ter discussie stelt. Waarom dit voor Israël anders zou zijn zonder van antisemitisme te spreken, is mij dan ook een raadsel. De laatste D, die van delegitimization, waar het bestaansrecht van Israël in twijfel wordt getrokken, is dan ook veelal waar eerder gebruikte drogredeneringen samenkomen. Nadat de misstanden in Israël zijn overdreven en buitenproportioneel hard beoordeeld, is de stap naar het ontkennen van het bestaansrecht van Israël immers nog maar een kleine. Ook hier geldt de werkdefinitie van de EU als leidraad: Denying the Jewish people their right to self-determination, e.g., by claiming that the existence of a State of Israel is a racist endeavour.
Bij het schrijven van dit artikel ben ik ervan uit gegaan dat slechts weinigen zich bewust schuldig maakt aan antisemitisme. Dat menigeen zich zorgen maakt over wereldleed in het algemeen en dat van Palestijnen in het bijzonder, is eerder bewonderingswaardig dan kwalijk. Niettemin zou het eenieder die (oprechte) kritiek op Israël wil leveren, sieren wanneer zij bovenstaand model als maatstaf zouden nemen.
Het is goed mogelijk dat je na het lezen van dit stuk nog steeds niet overtuigd bent. Uiteraard is dat je goed recht. Toch zou ik in dat geval willen vragen om eens rustig en oprecht antwoord op de volgende vragen te geven:
- De mensenrechtencommissie van de Verenigde Naties (waar notoire mensenrechtenschendende landen als Cuba, China, Venezuela en Saudie-Arabië vertegenwoordigd zijn) heeft sinds haar oprichting in 2006, 135 moties aangenomen waar landen werden veroordeeld. In meer dan de helft (68) van de gevallen betrof dit Israël (in de Algemene Vergadering gaat het zelfs om 86 procent). Bent je echt van mening dat er in Israël meer schendingen van de mensenrechten plaatsvinden dan alle andere landen bij elkaar?
- Heeft de geschiedenis van pogroms, vervolgingen en genocide niet aangetoond dat er wel iets te zeggen is voor Joodse zelfbeschikking?
- Als het Joodse karakter Israël tot een racistische Apartheidsstaat maakt, hoe zit het dan met de 25 Islamitische landen (waar anders dan in Israël veelal geen vrijheid van godsdienst is en mensenrechten niet gewaarborgd zijn)?
- Hoe is het mogelijk dat de voorstanders van BDS (boycot, divest, sanction) zich uitsluitend richten op Israël en niet op landen wier mensenrechtenreputatie vele malen slechter is en wat zegt dit over hun werkelijke motieven?
- Toont het toenemend antisemitisme (en massale vlucht naar Israël van Joden uit o.a. Frankrijk, Venezuela en Turkije) niet aan dat de behoefte aan een veilige thuishaven voor joden niet alleen gerechtvaardigd maar wellicht ook essentieel voor hun overleving is?
- Kunt u begrijpen dat in een tijd waar tijdens ISIS-demonstraties in Den Haag wordt opgeroepen Joden te vermoorden, de gaskamerleuzen van de voetbalstadions hun weg naar de straat vinden, Joden niet meer met een keppeltje over straat durven en kinderen hun religieuze achtergrond verhullen, ik –en velen met mij- mij oprecht zorgen maak….?
