Het corporatisme is een model waar wetgevende macht wordt toegekend aan economische, industriële, agrarische en professionele organisaties. In het corporatisme nemen verscheidene onverkozen lichamen een beslissende rol aan in het besluitmakingsproces.
We weten dat de allergrootste bedrijven in de wereld kunnen rekenen op een speciale behandeling daar waar het de belastingen aangaat. Dat onze gekozen bestuurders hen ondersteunen bij economische activiteiten. Dat ze namens hen optreden in het buitenland. Of dat ze praktisch altijd gevrijwaard zijn van strafvervolging. In extreme gevallen verantwoordelijk gehouden kunnen worden voor oorlogen en mensenrechtenschendingen.
Deze entiteiten zijn dan ook haast te betitelen als eerste klas burger, waar het in de praktijk op neer komt. Een nieuw adellijke stand in klassieke zin, zo je wil. Ze hoeven niet te stemmen maar worden toch betrokken bij de totstandkoming van nieuwe wetgeving of de goedkeuring daarvan. Waarbij wij in een democratische samenleving akkoord gaan dat (economische) onderhandelingen en de totstandkoming van wetten steeds vaker in het geheim worden gehouden waardoor er geen democratische controle meer mogelijk is.
Elk initiatief dat, enkel onder grote maatschappelijke druk, tot stand komt wordt snel gekortwiekt waarbij politici schade en schande roepen en vervolgens over gaan tot de orde van de dag. Of als het echt niet anders kan met oplossingen komen waarvan zij op voorhand weten dat deze nooit geïmplementeerd of gehandhaafd kunnen worden, wat effectief dus geen effect heeft.
Kan iemand zich de afgelopen 10 jaar iets herinneren waar wetgeving een merkbare negatieve invloed heeft gehad op, laten we zeggen, de 500 grootste ondernemingen van de wereld? Of dat burgers dezelfde rechten genoten als de allergrootsten? Dat de staat naar de Europese rechter is gestapt om voor het belang van 1, meerdere of al haar burgers op te komen? Bedenk daarbij dat de 500 grootste ondernemingen in de wereld een gezamenlijke omzet hebben van bijna $ 20 biljoen per jaar. Om dat in perspectief te plaatsen, een derde van het BNP van de wereld. Dit groeit elk jaar nog steeds…
Als er een gevaar dreigt voor ‘onze manier van leven‘ dan is dat het wel. Er is geen groter potentieel maatschappelijk ontwrichtend probleem in mijn ogen. Linksom of rechtsom gaat het uiteindelijk om (rechts)ongelijkheid en dat leidt tot tal van problemen waar we nu steeds heftiger en meer mee te maken krijgen.
Extra note: In het dagelijks leven strijd ik tegen leveranciers afhankelijkheid op ICT gebied. Ik weet hoeveel problemen dit veroorzaakt. Voor burgers, bedrijven en overheden. Laten we dan ook niet onszelf, als samenleving, afhankelijk maken van bedrijven die geen enkel ander belang hebben dan de bottomline.
