Een kwestie die onze politici sinds jaar en dag bezighoudt. Vaak is dit een van de primaire redenen voor of om achterdocht en twijfel te zaaien. Immers hoe kun je iemand vertrouwen, zoals in een commissie stiekem, terwijl zij een tweede nationaliteit hebben? Of hoe gaan we om met het feit dat militairen een tweede nationaliteit bezitten? Waar ligt de loyaliteit van iemand wanneer het er op aan komt?
Toen ik de mogelijkheid kreeg om op de kieslijst te staan van een politieke partij (GeenPeil) zag ik mijn kans schoon om dit probleem aan te pakken. Ik heb daarom dan ook een schriftelijk verzoek ingediend bij het bestuur van de partij om de minister van buitenlandse zaken te vragen mij bij dit proces te faciliteren. Resultaat daarvan tref je in de video hieronder
In het Parlement is men al tientallen jaren aan het praten terwijl Nederlandse burgers opgeroepen kunnen worden voor de dienstplicht in bijv. een Turkije. Of waarbij Nederlanders belasting moeten betalen aan een land waar ze geboren zijn maar daar nooit hebben gewoond. In het geval van Marokko moeten je kinderen een goedgekeurde naam hebben anders kom je met je kind het land niet in. We hebben het in potentie over, immigranten Marokko + Turkije, bijna een miljoen mensen. Bijkomend een vrij akelige politieke en sociale situatie. Een normaal mens zou dan ook denken dat deze casus meer dan voldoende aanleiding geeft om de regering en de Kamer tot actie te bewegen. Feitelijk niet dus.
Onze regering preekt vrijheid maar tegelijkertijd handelt zij er niet naar. Het moet eens afgelopen zijn met de holle retoriek van onze dames en heren politici. Hier moet nu eindelijk eens werk van worden gemaakt. Je kunt mij als burger niet wijs maken dat Nederland meer afhankelijk is van Marokko of Turkije dan andersom. Dus ook dat excuus gaat niet op.
Ik kan als burger niet meer doen dan hetgeen ik al heb gedaan. Zelf naar Marokko om het tegen een complete staat op te nemen waar ik de kans loop om vervolgd te worden? Daar pas ik voor. Helemaal wanneer ik geen enkele steun krijg vanuit mijn overheid. Zelfs dit stuk zou door de autoriteiten aldaar gezien kunnen worden als het aanzetten tot verraad tegen de staat en de koning. Met als reden dat ik met mijn zaak een precedent wil scheppen voor degenen die er hetzelfde over denken als ik.
Persoonlijk ben ik een optimist en behoorlijk (politiek-)naïef, blijkt. Ik verwachtte een Ahmed Aboutaleb, Khadija Arib of Ahmed Marcouch die het direct voor henzelf gingen regelen of tenminste in actie kwamen. Om alleen al te laten zien dat zij er ook staan voor mensen zoals mij “recente” Nederlanders. Zij bekleden immers hoge publieke functies, zijn of waren volksvertegenwoordigers. Als ze het echt zouden willen staat elke krant en nieuwsprogramma dezelfde dag klaar voor ze. Niet te vergeten een kamermeerderheid om minstens een symbolische motie aan te nemen. …Geen reactie
Wellicht pikt de “media” het wel op. Ik was immers de enige die op een kieslijst stond voor de Tweede Kamer verkiezingen die dit probeerde. Het persbericht heb ik dan ook persoonlijk verstuurd naar meer dan 40 kranten/magazines/radio- en tv-programma’s. Nope. Niks en nada. Ik zou liegen als ik 3 reacties had ontvangen met “bedankt voor het bericht“. Ok, ok… wellicht de (letterlijk) Partij Voor de Vrijheid die het op z’n minst zou toejuichen. Nul komma nul.
Na lange omwegen en gesprekken had ik eindelijk iemand te pakken waarvan ik had verwacht dat deze mij kon verder helpen. In plaats daarvan en na een uur werd het gesprek afgesloten met:
Waarom zou je denken dat iemand dit probleem wil oplossen? Het is een prima reden om je kop te laten zien wanneer er weer mediaheisa is. Of je nou links of rechts bent.
Hier neem ik geen genoegen mee. Tot op de dag van vandaag ijver ik om dit constant onder de aandacht te blijven brengen. Met als doel niet mijn loyaliteit te bewijzen maar als vrij mens mijn eigen lot te kunnen bepalen. Dat zou een recht zijn van ieder mens. Helemaal in ons vrije land.
