Hoera, er is weer #ophef in het land, en het draait weer eens om Thierry Baudet. Over deze politicus is namelijk (niet voor het eerst) een langdradig stuk verschenen in het linkse sensatieblogje De Correspondent, waarin wordt uitgelegd wat een ontzettende slechte enge man die Baudet toch wel niet is.
Voor wie er niet mee bekend is, De Correspondent is een erg populair blog onder linksprogressieve groepsdieren onder de 35 die zichzelf kritische denkers wanen, en dus graag artikelen lezen waarin op rustige, intellectueel aandoende toon hun wereldbeeld verder wordt bevestigd. Liefst met zoveel mogelijk academisch jargon, want het geeft zo’n lekker zelfvoldaan gevoel om de volgende dag de mooiste zinnen uit zo’n stuk te kunnen herhalen tegenover je ademloos luisterende, gelijkgestemde vriendengroep.
De belangrijkste boodschap van dit stuk is: “Baudet is een nare, stomme fascist,” wat natuurlijk niets nieuws is, deze genuanceerde en doorwrochte stellingname zien we wel vaker op dit blog dat zichzelf als “Medicijn tegen de Waan van de Dag” presenteert.
Wat echter wél nieuw is, is de beschuldiging waarmee Baudet deze keer in extreemrechtse hoek wordt geplaatst. Baudet, zo lezen we in De Correspondent, is namelijk een pupil van de beruchte Jean-Marie Le Pen, de oprichter van het Franse Front National en een racist, antisemiet en Holocaust-ontkenner.
Want het idee dat Baudet gewoon een rechtse politicus is die onze democratie op een aantal punten wil hervormen, dat is namelijk de Waan Van De Dag. Hysterisch schreeuwen dat Baudet een extreemrechtse fascistische racist is, dat is daarentegen juist het Medicijn tégen deze Waan Van De Dag. Dat blijkt wel uit de algemene tendens in de berichtgeving van dit blog dat zegt “versimpeling en stereotypering te bestrijden.” En zoals deze verzameling artikelen wel laat zien, klotst de nuance tegen de plinten wanneer De Correspondent het over Thierry Baudet heeft.
Dus toen ik via het guurrechtse weblog GeenStijl kennis nam van dit Correspondent-artikel, besloot ik om er eens wat dieper in te duiken.
Dit artikel is geschreven door een zekere Marijn Kruk, die ik in het vervolg van dit Kapitein Kruk ga noemen. Gewoon, omdat ik “Kapitein Kruk” grappig vind klinken. Ik schrijf per slot van rekening niet voor De Correspondent, dus ik hoef mijn artikelen ook niet op te tuigen met wollige, gewichtige taal om bedachtzaam en genuanceerd over te komen en zo de aandacht af te leiden van de gaten in mijn betoog. In plaats daarvan probeer ik gewoon geen gaten te laten vallen in mijn betoog, dat is veel efficiënter, en zo kun je ook nog eens een beetje plezier hebben. Dit is Saltmines, hier mag gelukkig wél gelachen worden!
Goed, genoeg gedraald. Kom er maar in, Kapitein Kruk!
Kapitein Kruk tuigt een extreemrechts frame op
Dat Thierry Baudet graag flirt met radicaal rechts, is inmiddels geen geheim meer. Wat wij nog niet wisten is dat de populaire politicus twee keer Jean-Marie Le Pen bezocht en dat er opvallende ideologische overeenkomsten tussen hen bestaan.
Zoals we wel vaker zien bij het Medicijn Tegen De Waan Van De Dag dat zich wil focussen op “relevantie in plaats van actualiteit,” begint een artikel met spectaculaire, verstrekkende beweringen waar je oren direct van tuiten.
In dit geval zou het “geen geheim” zijn dat Baudet flirt met radicaal-rechts en bestaan er opvallende overeenkomsten tussen Baudet en Jean-Marie Le Pen.
Nou weten we natuurlijk dat Baudet daar wel vaker van beschuldigd wordt door zijn vijanden, maar dat maakt het natuurlijk nog niet waar. Vrijwel altijd komen de beschuldigingen neer op guilt by association, zoals in het geval van het etentje met Jared Taylor. Niemand weet wat daar besproken is, maar toch concludeert een aanzienlijk deel van links Nederland zonder een flinter bewijs dat het dus wel over rassentheoriën zal zijn gegaan.
Tegelijkertijd zul je deze mensen niet horen over GroenLinks dat gezamenlijk met allerlei radicaal-linkse clubjes gaat demonstreren tegen de deelname van Annabel Nanninga aan de gemeenteraadsverkiezingen in Amsterdam “racisme.” Dan is het plotseling gewoon een gelegenheidsalliantie omdat ze het op één punt eens zijn, dan kun je prima “samen een statement maken,” dan impliceert dat in het geheel niet dat GroenLinks de extreme standpunten van die andere clubjes zou ondersteunen.
Maar als Baudet met Taylor gaat eten, dan is dat plotseling wél reden om aan te nemen dat Baudet de extreme standpunten van Taylor ondersteunt. Gelijke monniken, gelijke kappen, alleen is Baudet geëxcommuniceerd door de Linkse Kerk, dus hij is geen monnik, maar een ketter. En daar gelden dan andere regels voor, of zo.
Op basis van deze schaamteloze dubbele maatstaven wordt het in bepaalde linkse kringen dus tot “feit” gepromoveerd dat Baudet, zoals Kapitein Kruk het stelt, “graag flirt met radicaal-rechts.”
Goed, de titel van het stuk van Kruk (Kruks woorden in het bruin, dat is tenslotte Baudets lievelingskleur, nietwaar?):
Hoe Thierry Baudet aan de lippen hing van Jean-Marie Le Pen
Hoppa, Baudet hing aan de lippen van Le Pen. Een sensationele, spectaculaire titel weer van dit genuanceerde fatsoensblog. Eens kijken hoe dit hard gemaakt gaat worden.
Begin 2009 ging Thierry Baudet op bezoek bij Jean-Marie Le Pen, de oprichter van het Front National, vader van Marine en voor altijd icoon van extreem-rechts. Ik kende Baudet toen net een paar weken. Hij leek me sympathiek, maar wat ik hiervan moest denken wist ik niet goed.
Baudet was bezig een netwerk op te bouwen in Parijs (waar ik sinds 2004 woon en werk) en hij bezocht wel meer prominenten. Maar Le Pen is een veroordeeld Holocaustontkenner en een etnonationalist, die streeft naar het behoud van ‘het witte ras’. Een paar jaar later ging Baudet nog een tweede keer op audiëntie bij Le Pen, nu om hem een exemplaar van zijn proefschrift aan te bieden.
Dit blijkt uit mijn onderzoek naar het Franse netwerk van Thierry Baudet.
Oké, een interessant begin. Baudet heeft twee keer met Le Pen gesproken dus, één keer zelfs om hem zijn proefschrift aan te bieden. De volgende vraag is dus wat dit betekent. Ging Baudet daarheen omdat hij de extreme standpunten van Le Pen onderschreef? Of wilde hij om andere redenen met Le Pen samenwerken? Of was hij simpelweg academisch geïnteresseerd in Le Pens standpunten zonder die te onderschrijven?
Kapitein Kruk heeft feiten nodig, dus verzint hij er een paar
Fastforward naar het heden, nu we een aantal dingen over Baudet hebben geleerd. Op 14 januari 2017 houdt Baudet de oprichtingsspeech van zijn politieke partij, Forum voor Democratie. Daarin maakt hij gewag van een ‘auto-immuunziekte’, waaraan we in het Westen zouden lijden. Vluchtelingen en migranten noemt hij er ‘kwaadwillende, agressieve elementen’, die ons ‘maatschappelijk lichaam in ongehoorde aantallen worden binnengeloodst’.
Wauw. We zijn slechts vier alinea’s ver in dit ellenlange artikel en Kapitein Kruk trakteert ons gelijk al op de eerste keiharde leugen. Dat gaat snel, meestal heeft men bij De Correspondent meer woorden en tijd nodig om tot een punt te komen.
Baudet zou vluchtelingen “kwaadwillende, agressieve elementen” hebben genoemd. Kruk laat na een linkje naar deze toespraak te plaatsen, en zoals zal blijken doet Kruk dat wel vaker in dit artikel.
Het zit namelijk zo: Kruk heeft een ideologisch narratief dat hij wil verkondigen (“Baudet is een racist!”), maar die vervelende feitelijke realiteit weigert zich te conformeren aan dat narratief. Dus is Kruk gedwongen deze realiteit aan te passen aan zijn narratief, bijvoorbeeld door de woorden van Baudet in deze toespraak verkeerd te citeren. En dan wil hij natuurlijk niet dat de lezer deze toespraak zelf gaat bekijken, want dan valt zijn hele argument in het water.
Want inderdaad, als we de toespraak van Baudet er bij pakken, komt er nogal een ander beeld naar voren. Het fragment waar Kruk het over heeft, loopt grofweg van 4:00 tot 5:00 in dit filmpje (zie de link), en dan blijkt dat de “auto-immuunziekte” slaat op het gedrag van de elites in Europa. Maar veel belangrijker, Baudet maakt helemaal nergens expliciet wat hij met “kwaadaardige, agressieve elementen” bedoelt. De notie dat dit zou slaan op “vluchtelingen en migranten” in het algemeen is een verzinsel uit de dikke duim van Kapitein Kruk.
En als je even een minuutje blijft luisteren naar de speech van Baudet (ongeveer tot 6:00), blijkt duidelijk dat hij het heeft over de kwaadaardige elementen onder de nieuwkomers en de wijze waarop debat over de negatieve kanten van immigratie wordt doodgeslagen (wat hij de “auto-immuunziekte” noemt). Dat gaat dus over gevaarlijke mensen die meeliften met de vluchtelingenstroom, zoals terroristen. Helemaal nergens suggereert Baudet dat alle vluchtelingen en migranten kwaadaardige elementen zouden zijn, dat beseft iedereen die de moeite neemt de speech te luisteren.
En dat is dus ook de reden dat Kruk niet naar deze speech linkt. Hij gokt erop dat zijn publiek te lui en/of goedgelovig is om zijn stellingen te factchecken, en aangezien we het hier over het naieflinkse Correspondent-publiek hebben, is dat een redelijk veilige gok van Kruk.
Kapitein Kruk trapt zijn hitpiece dus af met de buitengewoon kwaadaardige leugen dat Baudet álle immigranten en vluchtelingen als kwaadaardige elementen zou zien. We lezen verder:
Dit is de klassieke taal van het organisch (of romantisch) nationalisme, de denktrant die het twintigste-eeuwse fascisme inspireerde. Het ‘organische’ staat voor het beeld van het lichaam, iets met een onveranderlijke kern, waar buitenstaanders geen deel aan hebben.
Dus omdat Baudet “de natie” vergelijkt met het menselijk lichaam, is hij eigenlijk een soort fascist, zegt Kruk.
Dit is iets wat we heel vaak gaan zien in dit artikel: guilt by association, vaak in de vorm van onvervalste Godwins. Kapitein Kruk heeft een handig trucje gevonden om zijn publiek te overtuigen dat Baudet een rechtsradicale fascist is, zonder daarvoor inhoudelijke onderbouwing te hoeven geven: Als Baudet een bepaald woord gebruikt, heel subtiel erop wijzen dat “slechte mensen” (zoals fascisten in de jaren ’20) dat woord óók gebruikten. Baudet vergelijkt de natie met het menselijk lichaam? Dat deden de fascisten ook!
Je beseft dat dit een propagandatruc is op het moment dat je er bij stilstaat dat deze analogie, waarin een groep mensen met het menselijk lichaam wordt vergeleken, in de verste verte niet uniek is aan het fascisme. Integendeel, het is een zeer populaire analogie die je ook tegenkomt bij heel veel andere ideologieën, zoals het christendom, waar de gemeente van Christus met het menselijk lichaam vergeleken wordt (1 Korintiërs 12:12-13):
Want een lichaam is één geheel, maar bestaat wel uit verschillende lichaamsdelen. Al die lichaamsdelen vormen samen één lichaam. Zo is het ook met Christus. Want we zijn allemaal in één Geest ondergedompeld, zodat we samen één Lichaam werden. Het maakt niet uit of we Joden zijn of van een ander volk zijn. Het maakt ook niet uit of we slaven zijn of vrije mensen. We zijn allemaal vol van dezelfde Geest.
Een ander voorbeeld is een bekende fabel van Aesopus, waarin verschillende lichaamsdelen in opstand komen tegen de buik omdat ze boos zijn dat de buik al het voedsel krijgt. De moraal van dit verhaal is dat verschillende mensen (“lichaamsdelen”) verschillende functies hebben in de gemeenschap (“het lichaam”) en dat het daarom onontkoombaar is dat sommige mensen voordelen genieten die anderen niet hebben.
Kortom, je kunt Baudet dus evengoed met het christendom of Aesopus associëren op basis van deze analogie. En op het moment dat je zo’n analogie in talloze andere ideologieën terugvindt, is het natuurlijk onzinnig om het te presenteren als kenmerkend fascistisch gedachtegoed, zoals Kapitein Kruk hier doet. Dat is net zoiets als vegetariërs met het Nationaal-Socialisme associëren “omdat Adolf Hitler ook vegetariër was.”
Dus waarom trekt Kruk deze valse vergelijking?
Heel simpel, omdat hij in de geesten van zijn lezers een link wil creëren tussen “Baudet” en “fascisme.” Hiervoor wijst hij op een overeenkomst die volstrekt irrelevant is en waar je geen conclusies op kunt baseren, maar de truc is: Kruk baseert er ook geen conclusies op. Hij zegt gewoon “kijk eens, een overeenkomst,” en laat het daarbij. De lezer zal zich dan afvragen wat deze overeenkomst betekent en vervolgens zélf de conclusie trekken dat Baudet blijkbaar een soort fascist is.
Kapitein Kruk is een vaardig propagandist, dat blijkt nu al. Hij heeft misschien weinig informatiefs te melden over Baudet, maar voor mensen die geïnteresseerd zijn in de werking van propaganda, is dit een buitengewoon interessante case study.
Guilt by Association: Jared Taylor
Later dat jaar brengt de Volkskrant het contact tussen Baudet en Erkenbrand aan het licht, een extreem-rechts genootschap dat zich opmaakt voor ‘de strijd om de blanke natie’. Daarop volgt de onthulling van De Correspondent Lees hier hoe Thierry Baudet vijf uur lang dineerde met Jared Taylor, een bekende extreem-rechtse Amerikaan. over het vijf uur durende diner dat Baudet had met Jared Taylor, een van de leiders van de Amerikaanse white supremacist movement.
Baudet heeft, zoals niemand ontgaan kan zijn, een keer gegeten met een racist uit Amerika (en wat andere mensen).
Ook deze storm in een glas water werd met veel kabaal naar buiten gebracht op ditzelfde linkse roddelblogje.
Waar de heren het over hebben gehad weet niemand, aangezien er geen verslagen zijn van de bijeenkomst, we hebben alleen mensen die hebben waargenomen dat beide heren zich vijf uur lang in dezelfde ruimte bevonden. Het originele Correspondent-artikel moest dan ook schoorvoetend toegeven dat Baudet al meerdere keren publiekelijk afstand had genomen van vergelijkbare extreemrechtse groepjes en hun racistische standpunten. Het enige wat de Correspondent eigenlijk had was het oude, vertrouwde guilt by association: “hier hebben we een groep racisten, en sommige van deze mensen stemmen op Baudet, dus Baudet is ook een racist.”
Dit gebeuren levert ons dus geen enkele aanwijzing voor eventueel racistisch gedachtegoed bij Thierry Baudet, maar voor doorgeslagen Baudethatende Correspondent-lezers doen al deze genuanceerde overwegingen er niet toe. Die nemen voetstoots aan dat Baudet en Taylor daar wel samen plannen zullen hebben gemaakt voor de inrichting van een witte etnostaat in het westen.
Ras en IQ
En zo hebben we in Nederland, dankzij Baudet, nu een discussie over volkeren en gedetermineerde verschillen in IQ.
En dan zijn we aangekomen bij de meest recente ophef, waarbij Kapitein Kruk de hallucinatoire stelling poneert dat we de huidige discussie over “volkeren en IQ” aan Baudet te danken zouden hebben.
Iedereen die dit gevolgd heeft, weet echter dat dit onderwerp oorspronkelijk is aangesneden door Femke Halsema in haar debat met Baudet, door een oude uitspraak van Yernaz Ramautarsing volledig uit de context te trekken en als rassentheorie te presenteren. (uitleg: Yernaz deed zijn uitspraken als antwoord op een vraag over de relatief slechte prestaties van bepaalde bevolkingsgroepen op de arbeidsmarkt. Hij droeg het idee van een gemiddeld lager IQ aan als verklaring voor gemiddeld lagere prestaties van deze groepen omdat, volgens Ramautarsing, succes op de arbeidsmarkt draait om IQ. Vervolgens gaf hij aan dat dit lagere IQ heel goed verklaard kon worden door omgevingsfactoren (denk aan scholing of socio-economische positie). Helemaal nergens debiteerde hij enige rassentheorie, of stelde hij voor individuen te discrimineren op basis van ras of etniciteit. Ramautarsing heeft niets racistisch gezegd en het is dan ook volkomen terecht dat Baudet weigert zijn partijgenoot voor de bus te gooien in een bij voorbaat vergeefse poging de politiek correcte dementors van PvdA/GL/D66 te bevredigen)
De reactie van Baudet op Halsema was gelijk dat hij “niet geïnteresseerd” was in deze vraag, want, zo zei hij, het Forum voor Democratie “wil mensen als individuen gelijkwaardig behandelen.”
Maar blijkbaar doet het er niet toe wat Baudet zélf zegt, dus elke dag opnieuw verdringen de journalisten zich rondom Baudet met de eis dat hij afstand zou nemen van de (uit de context getrokken) uitspraken van Ramautarsing. En elke keer weer zei Baudet dat hij niet geïnteresseerd was in het onderwerp en dat het FvD mensen als individuen wil behandelen.
Nu een eenvoudige vraag. Als Baudet degene is die elke keer opnieuw aangeeft het onderwerp “IQ van volkeren” onbelangrijk en irrelevant te vinden, en het zijn zijn tegenstanders die dit onderwerp desondanks telkens weer aansnijden, aan wie hebben we het dan te danken dat er een debat is, Baudet of zijn tegenstanders?
Het is dus volkomen belachelijk om, zoals Kruk doet, te stellen dat we dit debat te danken hebben aan Baudet. Baudet is juist degene die voortdurend probeert dit debat te beëindigen.
Politiek framen voor gevorderden
Dit zijn meer dan uitschieters
Deze reeks feiten werpt nieuw licht op Baudets ontmoetingen met Le Pen.
Samengevat, deze reeks “feiten” van Kapitein Kruk bestaan dus uit:
- een keiharde leugen van Kruk, waarbij hij Baudet racistische woorden in de mond legt over vluchtelingen.
- een ontmoeting tussen Baudet en een Amerikaanse racist waarvan niemand weet wat er eigenlijk besproken is.
- een feitenvrije hetze tegen Baudet, gebaseerd op een uit de context getrokken uitspraak van een ander FvD-lid.
Het goedgelovige, braaflinkse Correspondent-publiek zal ongetwijfeld bezorgd knikken op dit punt, maar kritisch denkende mensen weten wel beter. Dit is geen reeks feiten, maar een reeks politieke frames om Baudet te demoniseren. De methode is als volgt:
Stap 1. Neem gebeurtenissen uit het verleden en verdraai ze, overdrijf ze of verzin er dingen bij.
Stap 2. Gebruik deze vervormde gebeurtenissen als “feitelijke context” om aan de hand daarvan weer andere gebeurtenissen te interpreteren, zodat ook die gebeurtenissen ernstiger lijken dan ze in werkelijkheid zijn.
Op deze manier bouwen demoniserende rioolmedia als de Correspondent, steentje voor steentje, verder aan het valse narratief dat Baudet een fascist/racist zou zijn, waarbij de verschillende verdraaiingen, frames en leugens op elkaar steunen om gezamenlijk dit ideologische luchtkasteel overeind te houden.
Baudet verwerpt racisme, dus moet Kapitein Kruk creatief zijn
Die ontmoetingen betekenen méér dan uitschieters tijdens een intellectuele tour d’horizon langs spraakmakende Fransen in wie hij geestverwanten vermoedde.
Ze leggen een jarenlang patroon bloot van sympathie voor een denktraditie die Baudet zelf ‘Romantisch nationalisme’ noemt en waarin het gaat om kleur, ras, bloed – en uiteindelijk: strijd.
In zijn boek “De Aanval op de natiestaat” uit 2012 wijst Baudet dat type denken weliswaar af, maar daarbuiten wordt hij er continu door aangetrokken – als een mot door een kaarsvlam.
Zolang Baudet nog met zijn denktank in een keldertje aan de Herengracht in Amsterdam zou zitten, was dit misschien niet zo zorgelijk. Maar nu is hij een populaire politicus, die in sommige peilingen op 15 zetels staat.
Kapitein Kruk stapelt inmiddels faal op faal. In zijn artikel verwijst Kruk naar Baudets boek “De Aanval op de Natiestaat” waarin op pagina’s 108-110 uitgelegd wordt wat Baudet bedoelt met “romantisch nationalisme.”
Ik heb dit boek echter in mijn bezit, en ik kan u meedelen dat deze term op deze pagina’s in het geheel niet voorkomt. Wel spreekt Baudet over “romantisch particularisme,” dat is waar Kruk vermoedelijk op doelt als hij het heeft over “kleur, ras en bloed.”
Baudet verwerpt deze manier van denken echter expliciet, en hij presenteert een tegengestelde visie van “nationalisme” waarin “het vaderland” wordt gezien als, en ik citeer “een cultureel erfgoed, dat echter ook los van geboorte verworven kan worden.” (blz. 109). Als je verder leest, maakt Baudet zich nog nadrukkelijker sterk voor dit idee: een vorm van nationalisme waarbij lidmaatschap van de natie een idee is dat leeft in de hoofden van mensen, ongeacht ras of taal. Een vorm van nationalisme die niet aangeboren is, maar zelfverkozen.
Met andere woorden, Baudet kiest in zijn boek voor een opvatting waarin “kleur, ras en bloed” expliciet geen rol spelen. De stelling van Kruk dat Baudet “sympathie heeft voor deze denktraditie” kunnen we, wanneer we naar Baudets eigen woorden kijken, beschrijven als pure laster.
Natuurlijk, Kruk erkent vervolgens dat Baudet deze denktrant afwijst in De Aanval op de Natiestaat, wat de vraag opwerpt: “waarom begin je er dan over, Kapitein Kruk, en waarom schrijf je Baudet een denkwijze toe die letterlijk tegengesteld is aan wat Baudet zelf zegt?”
Welnu, Baudets eigen woorden tellen hier niet omdat dat simpelweg niet in Kruk’s narratief past, en de drie bijzonder creatief geïnterpreteerde nepfeiten die Kruk eerder gaf wel. Dus die leggen meer gewicht in de schaal.
En ook dit is iets wat we vaak zien bij propagandisten die een politieke tegenstander willen demoniseren: confirmation bias & cherry picking.
Immers, de vraag die we stellen is: “is Baudet een racist?”
Als aanwijzing dat Baudet wél een racist is, hebben we drie gebeurtenissen uit het verleden die dat theoretisch zouden kunnen suggereren, mits je de context geheel negeert, er zelf een compleet nieuwe context bij verzint en het geheel vervolgens voor Baudet zo negatief mogelijk interpreteert.
Als aanwijzing dat Baudet géén racist is, hebben we de eigen woorden van Baudet, die vele tientallen, misschien wel honderden malen expliciet stelling heeft genomen tégen racisme.
Geen enkel intellectueel eerlijk mens kan, op basis van deze gegevens, concluderen dat Baudet waarschijnlijk een racist is. Maar omdat Kapitein Kruk heel graag wíl dat Baudet een racist is, hangt hij aan een paar vergezochte, creatieve argumentaties die zijn vooroordeel bevestigen méér waarde dan aan al die veel sterkere aanwijzingen die zijn vooroordeel tegenspreken.
Baudet en Le Pen: De Correspondent gaat helemaal Story
Goed, na al deze drogredeneringen begint Kapitein Kruk nu over Baudet en Le Pen, en het contact dat de heren in het verleden hebben gehad. We lezen:
Hoe Baudet bij Le Pen terechtkwam
Baudet wordt bij beide bezoeken aan Le Pen vergezeld door historicus en publicist Geerten Waling, dan nog student geschiedenis. Volgens Waling wilden zij tijdens de eerste ontmoeting Le Pen interviewen en de weerslag daarvan aanbieden aan Elsevier en een Amerikaans tijdschrift.
Een dag na die eerste ontmoeting in 2009 doen zij verslag aan Daniël Knegt, een Nederlandse geschiedenisstudent die op dat moment voor scriptieonderzoek in de stad verblijft.
‘Ze kwamen er dolenthousiast vandaan’, herinnert Knegt zich. ‘Ze hadden het er over hoe Le Pen werd gedemoniseerd en hoe onterecht het was dat hij steeds werd vastgepind op die opmerkingen over dat ‘detail’.’
Vanaf 1987 heeft Le Pen bij verschillende gelegenheden gezegd dat de gaskamers ‘een detail in de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog’ zijn.
‘Volgens Baudet en Waling was dat in de media steeds terugkerende ‘detail’ een voorwendsel om het niet over zijn ideeën te hoeven hebben’, zegt Knegt, inmiddels gepromoveerd op het Franse fascisme. ‘Ik stelde toen dat Le Pen zulke dingen heel bewust zegt, dat hij zijn dwarse imago ermee cultiveert, en er het aanzienlijke antisemitische electoraat in Frankrijk mee mobiliseert.’
Waling, die ik persoonlijk ken, verricht in 2009 aan de Universiteit van Amsterdam scriptieonderzoek naar de negentiende-eeuwse filosoof Ernest Renan, auteur van een beroemde rede over de natiestaat. In een reactie nu zegt Waling dat hij en Baudet ‘uitgelaten’ waren omdat zij in ‘gebrekkig Frans, een uur lang, zo’n berucht Frans politicus hadden kunnen spreken.’
Oké, dus Kruk gaat hier verslag doen van het gesprek tussen Waling en Baudet, maar hij baseert zich hiervoor niet, zoals je zou verwachten, op wat Baudet en Waling zélf te melden hebben over dit gesprek. Nee, in plaats daarvan baseert Kruk zich op een verslag uit de tweede hand van een zekere Daniël Knegt, die vervolgens aan Kruk mag vertellen wat Baudet en Waling negen jaar eerder zouden hebben gezegd.
Daniël Knegt is tegenwoordig historicus is aan de UvA en doet onderzoek naar extreemrechtse bewegingen voor en na de Tweede Wereldoorlog. Als je echter wat dieper graaft, kun je een onthullend interview vinden met Knegt. Hierin trekt Knegt parallellen tussen het vooroorlogse fascisme en het Forum voor Democratie.
“De massa moet de machthebber legitimeren. Vandaar die typerende massarituelen van Hitler, de toespraken, het marcheren… …Wilders’ Partij voor de Vrijheid, Thierry Baudet’s Forum voor Democratie: beiden refereren alleen al met hun partijnamen aan een zogenaamde stem van het volk en een bepaalde vrijheid voor mensen.”
“Zo hoop ik dat mensen beseffen dat eufemistische uitspraken van Thierry Baudet over een boreaal Europa helemaal niet zo nieuw zijn. De retoricatechnieken van Geert Wilders zouden we eigenlijk gewend moeten zijn. Ze zijn allemaal geworteld in decennia oude politieke ideeën. Hopelijk zullen we aan het einde van de presentatie kunnen concluderen dat zij op dezelfde wijze succesvol kunnen zijn, maar ook op dezelfde manier zullen falen als de fascisten aan het begin van de vorige eeuw.”
Nou zeg, deze Daniël Knegt klinkt echt als een superbetrouwbare bron! Duidelijk iemand die met een open blik naar Forum voor Democratie kijkt en zéker geen ideologisch belang heeft om deze partij met extreemrechts gedachtegoed te associëren!
Kruk neemt hier dus als evangelie het woord van een man aan die zichzelf heeft gecommitteerd aan het idee dat Baudets gedachtengoed letterlijk een voortzetting is van vooroorlogs fascisme.
Dus niet alleen baseert Kruk zich hier op een bron die van nature al niet heel betrouwbaar is (alsof mensen in staat zijn zich accuraat voor de geest te halen hoe “enthousiast” een ander negen jaar eerder was), maar die ook nog eens een aantoonbare politieke bias heeft tegen Baudet. En Kruk laat geheel na deze overduidelijke ideologische bias van Knegt te vermelden, zodat de lezer geen idee heeft dat dit verslag uit een buitengewoon dubieuze bron komt.
Dit is keiharde misleiding van de lezer, en als Kruk een journalist was geweest in plaats van een politiek ideoloog, dan zou hij zich doodschamen voor dit broddelwerk. Want zoals inmiddels blijkt, is dit verslag van Knegt buitengewoon inaccuraat volgens de betrokkenen zelf. Zoals Waling aangeeft op Twitter:
"Idolaat" klopt inderdaad niet met mijn beleving. Ik zou nooit op Le Pen stemmen of mij achter bepaalde uitspraken/ideeën van hem scharen. Ook toen niet (was zelfs tijdje D66 lid rond die tijd). Ik was wel enthousiast/trots dat ik de man te spreken had gekregen. Journalistiek!
— Geerten Waling (@GeertenWaling) February 19, 2018
Ga toch weg, rare man. Ben nooit idolaat van hem geweest, alleen maar geïnterviewd, in 2009, omdat ik toevallig die kans kreeg en de hoop had zijn vreemde, tragische figuur te begrijpen. Missie mislukt, dus interview nooit uitgewerkt.
— Geerten Waling (@GeertenWaling) February 19, 2018
Kapitein Kruk snapt niet waar debatten voor zijn
Kortom, politiek gemotiveerde roddels waaraan we geen enkele waarde aan hoeven te hechten. We gaan verder. Volgende tussenkop:
Baudet wilde meer aandacht voor het gedachtegoed van Le Pen
Tjonge, Kruk, dat klinkt ernstig! Wat gebeurde er dan allemaal?
Op een ander toneel ijvert Baudet ervoor om Le Pen naar Nederland te laten komen. Baudet is reünist van de BKB-Academie, onderdeel van het Amsterdamse campagnebureau BKB. Die leidt ieder jaar een groep ambitieuze en betrokken jongeren op. Ze houden debatavonden en bezoeken verkiezingen in het buitenland.
Tijdens brainstormsessies met reünisten pleit Baudet er voor om Le Pen (en Filip Dewinter van het Vlaams Blok) in Nederland uit te nodigen. Volgens Erik van Bruggen, mede-oprichter van BKB, bestond er geen enkel animo voor zo’n bezoek. ‘In principe willen we iedere politieke kleur de ruimte bieden’, zegt hij desgevraagd. ‘Maar figuren als Le Pen of Dewinter, dat gaat te ver, die zijn te extreem, die plaatsen zich buiten het democratische debat’.
Oh. Aha. Baudet nam dus deel aan debatavonden waarbij gewoonlijk politici van alle politieke achtergronden worden uitgenodigd, en Baudet leek het leuk om Le Pen te vragen.
Op basis hiervan buldert Kapitein Kruk: “Baudet wil meer aandacht voor het gedachtegoed van Le Pen!”, alsof Baudet dit gedachtegoed steunde, maar iedereen die weet wat een debatavond is, snapt natuurlijk dat het hele idee achter zo’n avond is dat je mensen uitnodigt waarmee je het NIET eens bent. Anders valt er immers weinig te debatteren.
Dit zegt dus helemaal niets over eventuele overeenkomsten tussen Baudet en Le Pen. Waarschijnlijk hoopt Kruk dat het luie Correspondent-publiek van zijn eindeloze verhaal alleen de koppen leest, die een veel spectaculairder beeld geven van deze hele affaire dan de tekst onder deze koppen.
Bronvermelding is iets voor rechtse populisten, niet voor Correspondent-journalisten
Hij schept zichtbaar genoegen in de verontwaardiging
Van de ontmoeting met Le Pen nabij Parijs maakt Baudet intussen geen geheim. Sterker: hij schept zichtbaar genoegen in de verschrikte reacties en verontwaardiging binnen de kleine wereld van Nederlandse journalisten, promovendi en uitwisselingsstudenten in Parijs.
Tjonge, Baudet liep dus openlijk te flaneren met zijn contacten met Le Pen! Nou zeg, Kruk, dat is niet niks!
In een gedegen journalistiek artikel zou je voor zo’n uitspraak een bron verwachten, die aantoont dat Baudet inderdáád trots liep op te scheppen hierover, want als Baudet dat gedaan zou hebben, zou dat een krachtig argument zijn ter ondersteuning van de centrale stelling van Kruks artikel: dat Baudet een fan was/is van Jean-Marie Le Pen.
Echter, Kapitein Kruk geeft geen enkele bron hiervoor. Dus ja, dan weten we wel hoe laat het is.
Nou ja, er is wel een uitklapdingetje in het Correspondent-artikel waarin Baudet als volgt wordt geciteerd: “Over twintig jaar lopen al jullie dochters in aan burka”. En omdat dit een “apocalyptische uitspraak” is, schept Baudet ook genoegen in verschrikte reacties op zijn ontmoeting met Le Pen, of zo. Blijkbaar geldt dit in de beleving van Kapitein Kruk als “bewijsvoering”. Ik heb eigenlijk geen idee hoe Kruks logica hier geacht wordt te werken, maar het overtuigt me niet, zacht gezegd.
Oh, en los daarvan, voor die uitspraak van Baudet tijdens dat dinertje wordt óók geen enkele bron gegeven. Ook daarvoor moeten we Kruk blijkbaar op zijn woord geloven.
Dit zijn dus, opnieuw, onbewezen roddels. Het retorische schip van Kapitein Kruk strandt hier op de klippen van het gezonde verstand.
Bezoek Twee: een totale nothingburger
In 2012 gaan Baudet en Waling nog een keer bij Le Pen langs, nu om een exemplaar van Baudets proefschrift aan te bieden: The Significance of Borders (in 2012 in handelseditie verschenen als De Aanval op de natiestaat). Volgens Waling wilde Baudet Le Pens bemiddeling vragen bij de verwezenlijking van een Franse vertaling.
OK, we gaan door naar het tweede bezoek, na vrijwel niets geleerd te hebben over het eerste bezoek van Baudet en Waling aan Le Pen. Een historicus, die zelf vindt dat Baudet een fascist is, dacht dat Baudet en Waling “dolenthousiast” waren en meent zich negen jaar na dato precies te kunnen herinneren wat Baudet en Waling destijds zeiden over Le Pen. Keiharde journalistiek dit, echt een bijzonder schokkende openbaring.
Dit tweede bezoek was volgens Waling dus om bemiddeling te vragen om Baudets proefschrift naar het Frans te vertalen. Eens kijken wat Kapitein Kruk erover te zeggen heeft:
Kleis Jager is op dat moment Frankrijk-correspondent voor dagblad Trouw. Voorafgaand aan deze tweede ontmoeting spreken Baudet en Waling nabij Parijs uitvoerig met hem. Jager was naar eigen zeggen wel gecharmeerd van het ‘beetje baldadige enthousiasme’ waarmee de twee aankondigen dat ze Le Pen weer gaan opzoeken. ‘Le Pen is een troebele bron, maar op een bepaalde manier fascineert hij ook’, zegt Jager desgevraagd. ‘Hij voorzag dat de natie en identiteit grote politieke thema’s zouden worden.’
Baudet en Waling willen van Jager weten of hij óók vindt dat Le Pen ten onrechte was gedemoniseerd. Jager: ‘Dat Le Pen een Holocaustontkenner is, daar is geen twijfel over en die demonisering heeft hij helemaal zelf over zich afgeroepen, dat heb ik ook gezegd.’
Dus nadat Kruk ons over het eerste bezoek een verhaal uit de tweede hand voorschotelt, moeten we het óók voor het tweede bezoek doen met een verhaal uit de tweede hand.
Dit is best wel raar. Bij beide anekdotes haalt Kruk de woorden van Geerten Waling aan om te vermelden wat, volgens Waling, het doel was van de ontmoetingen met Le Pen: een interview voor Elsevier afnemen & Le Pen om bemiddeling vragen voor het vertalen van Baudets proefschrift.
Waling was dus bereid dat toe te lichten tegenover Kruk. Dan lijkt het me waarschijnlijk dat Waling ook wel bereid zou zijn geweest te verhelderen wat er tijdens die ontmoetingen besproken was, en hoe Baudet en Waling na afloop over Le Pen dachten.
Dus waarom kiest Kruk ervoor om aan buitenstaanders te vragen wat zij dénken dat Waling en Baudet van Le Pen dachten, als hij dat ook direct aan Waling zelf had kunnen vragen. Hoopte Kapitein Kruk misschien dat Knegt en Jager uitspraken zouden doen die meer geschikt zouden zijn als munitie voor de racismekanonnen van zijn schip? (NB: na publicatie van Kruks artikel heeft Waling op Twitter ook toegelicht wat er echt is gebeurd destijds. En je verwacht het niet, maar hij spreekt het verhaal van Kruk tamelijk hard tegen. Goh, wie had dat gedacht?)
Hoe het ook zij, het enige dat we van Kleis Jager meekrijgen is dat Baudet en Waling volgens hem vonden dat Le Pen “ten onrechte zou zijn gedemoniseerd.”. Een uitspraak waarvan we geen idee hebben in welke context die is gedaan (misschien is Le Pen inderdáád wel een keer kwaadaardiger afgeschilderd dan hij werkelijk was, weten wij veel), gebaseerd op een zes jaar oude herinnering.
Daar kun je natuurlijk geen enkele zinnige conclusie uit trekken.
Tussenstand: Kapitein Kruk vuurt uitsluitend losse flodders tegen Baudet
Laten we nu even een stap terug nemen en kijken waar we staan in dit artikel. Want voordat u het vergeet in Kruks onoverzichtelijke woordenbrij, de “grote onthulling” die centraal staat in dit stuk van Kruk is het idee dat Baudet een tovenaarsleerling zou zijn van de oude Le Pen. De titel is immers: “Hoe Baudet aan de lippen hing van de oude Le Pen!”
Wat voor bewijs heeft Kruk tot nog toe aangedragen om deze stelling te ondersteunen? Nou, dit dus:
“Baudet is met Waling twee keer bij Le Pen langsgeweest. Volgens een historicus die zelf denkt dat Baudet een fascist is, was Baudet na de eerste keer dolenthousiast en vond hij dat Le Pen ten onrechte werd gedemoniseerd. En een journalist die met Waling en Baudet sprak na het tweede bezoek, zei ook dat beide heren de demonisering te ver vonden gaan.”
En dit alles is dus gebaseerd op de interpretaties van Knegt en Jager, van ontmoetingen met Baudet en Waling die vele jaren eerder hebben plaatsgevonden. Onbewezen hearsay dus, waarvan een aanzienlijk deel al is weersproken door Waling zelf, hier heb ik eerder naar gelinkt.
Geen zinnig mens zal op basis van deze informatie de conclusie trekken dat Baudet “aan de lippen hing” van Jean-Marie Le Pen. Kruk heeft niet het kleinste flardje bewijs kunnen geven dat Baudet het überhaupt over enig punt ééns zou zijn geweest met Le Pen tijdens deze ontmoetingen, laat staan dat hij Le Pens ideeën zou hebben geadoreerd.
That’s all folks. Meer “feiten” heeft Kapitein Kruk niet meer.
Maar weet u wat het trieste is? We zijn op dit punt ongeveer op een derde van het artikel van Kruk, maar dit is dus letterlijk alles wat Kruk heeft over de contacten tussen Baudet en Le Pen in 2009 en 2012.
Geen grap. Dit is het. Hier moeten we het mee doen. Twee zijdelings betrokken mensen die zich vaag herinneren dat Baudet en Waling vele jaren eerder “enthousiast” waren en vonden dat Le Pen werd “gedemoniseerd”. Dat is het bewijs dat Baudet “aan de lippen hing” van Le Pen.
Dit artikel van Kruk is dus echt een totale zeepbel, hij staat met lege handen en heeft geen enkel hard bewijs om zijn centrale stelling te ondervouwen. Maar zoals gezegd, we zijn nog niet eens halverwege het artikel.
En dat is een volgend propagandatrucje: op het moment dat je je inhoudelijke kruit (voor zover daar sprake van was) verschoten hebt, moet je niet een punt achter je artikel zetten, maar de lezer met zachte hand wegleiden van de kern en beginnen over randzaken die er eigenlijk weinig toe doen, maar die wel interessant genoeg zijn om de lezer af te leiden.
Zo voorkom je dat de lezer op dit punt de zaken op een rijtje zegt en denkt “hey, wacht eens even, ik heb nog helemaal niets gezien waaruit blijkt dat Baudet sympathie zou koesteren voor de denkbeelden van Le Pen!”. Dat moment stel je uit door het artikel langer te maken, en als je dan aan het einde komt, zal de lezer niet meer goed weten wat het precieze bewijs ook al weer was voor de stelling dat Baudet “aan de lippen hing” van Le Pen, en makkelijker geneigd zijn deze centrale these als “bewezen” te aanvaarden.
Hordes linkse mensen lopen vervolgens weg van je artikel met het idee dat Baudet dikke maatjes was met Le Pen, wat vervolgens gretig geloofd zal worden door hun al even goedgelovige medeschaapjes en binnen de kortste keren zal dit gewoon als feit geaccepteerd zijn binnen de goegemeente van de Linkse Kerk. Waarop Kapitein Kruk een welverdiende fles rum kan opentrekken. Mission accomplished!
Hou dit dus in gedachten voor de rest van dit artikel. Kruk zal geen enkel bewijs meer aandragen voor een link tussen Baudet en Le Pen, vanaf nu zijn alle conclusies die hij trekt zelfverzonnen.
“Baudet, nazi, fascist, Baudet, fascist, nazi, Baudet, nazi, had ik al fascist gezegd?”
Dit gezegd hebbende, zal ik nog enkele stukjes uit de rest van Kruks verhandeling lichten. Hij komt met een lang en overbodig verhaal waarin hij uitlegt hoe slecht Le Pen is, met een uitgebreide opsomming van diens verwerpelijke denkbeelden:
Jean-Marie Le Pen is immers niet alleen omstreden wegens de affaire van het ‘detail’. Hij heeft er ook een handje van de Franse collaboratie met de nazi’s goed te praten en de gewelddadigheid van de Duitse bezetting af te zwakken (daarmee voorbijgaand aan de deportatie van tienduizenden Franse Joden).
Le Pen gelooft bovendien in het bestaan van rassen en ook dat die niet gelijk zijn. De veroordeling in de affaire van ‘het detail’ kwam bovenop een lange reeks veroordelingen wegens racistische en antisemitische uitspraken.
Le Pens denkbeelden passen in een lange traditie van Frans etnonationalisme, waarvan de Dreyfus-affaire en het met de nazi’s collaborerende Vichy-regime de bekendste uitingen zijn.
Gezien Baudets interesse voor de natiestaat was het nog wel voorstelbaar dat hij Le Pen eens wilde meemaken. Maar hem een podium bieden in Elsevier? Hem naar Nederland halen? Hem zijn proefschrift aanbieden?
De laatste alinea is relevant omdat het nog een nuttig werktuig bevat uit de gereedschapskist van de politiek propagandist: de retorische vraag. Door een retorische vraag te stellen, breng je de boodschap over dat het antwoord zó vanzelfsprekend is, dat er eigenlijk geen discussie kan bestaan. En dat is natuurlijk de truc, want Kruk beargumenteert in het geheel niet waaróm het verkeerd is om iemand met verwerpelijke denkbeelden te interviewen, of voor bemiddeling te vragen voor het vertalen van een proefschrift.
Maar wat deze methode van Kruk nog geniepiger maakt, is natuurlijk de opsomming van Le Pens verwerpelijke denkbeelden voorafgaand aan deze vraag, over zijn steun voor rassentheorieën, Franse collaborateurs met de nazi’s en het Vichy-regime. Door retorische vragen te stellen in de trant van “Waarom is Baudet niet negatiever ten opzichte van deze persoon?”, impliceert Kruk dat Baudet al die standpunten blijkbaar niet zo erg vindt, of zich er misschien zelfs wel gedeeltelijk in kan vinden.
Als Kruk botweg zou beweren dat Baudet sympathieën heeft voor Nazi-Duitsland, dan zou dat keiharde laster zijn. Maar door middel van deze subtiele retorische vragen weet hij deze boodschap (“Baudet heeft nazi-sympathieën”) tóch over te brengen op de parochianen van de Correspondent, zónder dat hij erop gepakt kan worden.
Het blijkt steeds meer dat Kruk eigenlijk geen sterke, inhoudelijke argumenten heeft om Baudet mee aan te vallen, maar dankzij dit soort slimmigheidjes lijkt dit stuk, voor de argeloze lezer, toch nog heel wat te zijn. Marijn Kruk is misschien geen eerlijk mens, maar hij is wel héél bedreven in politieke propaganda, zoals ook in de rest van het artikel blijkt.
Kruk snijdt nieuwe onderwerpen aan om de aandacht af te leiden
We lezen verder. De volgende tussenkop:
Baudet blijft gefascineerd door radicaal en extreem-rechts
Zoals gezegd, Kapitein Kruk schakelt geruisloos over naar andere “sympathieën” die Baudet zou koesteren voor extreem-rechts, zodat zijn ongefundeerde suggesties uit het voorgaande stuk (over de “vriendschap” tussen Baudet en Le Pen) zich rustig kunnen nestelen in het onderbewustzijn van de lezers en daar langzaam in “feiten” kunnen veranderen, zonder dat de lezers daar bewust over nadenken.
Allereerst komt Kruk met een volgend voorbeeld van guilt by association door te beginnen over een zekere Julien Rochedy, een extreemrechts figuur uit Frankrijk die homofobe uitspraken heeft gedaan en waarmee Baudet op vriendelijke voet lijkt te staan. Er is veel op dit gedeelte aan te merken, maar om dit artikel nog een beetje overzichtelijk te houden, zal ik hier slechts nog een keer herhalen dat het feit dat je goed met iemand kunt opschieten, niet betekent dat je het daarom ook met die persoon in alles eens bent. Kruk probeert Baudet als extreem-rechts af te schilderen en doet dat opnieuw niet door uitspraken aan te halen die Baudet zélf heeft gedaan, maar door erop te wijzen dat een kennis van Baudet “fout” is. Dit stuk draagt helemaal niets bij aan Kruks stelling dat Baudet een Le Pen-aanhanger zou zijn, dus laat ik het voor wat het is.
Kruk verzint een nieuwe Thierry Baudet
Na deze verhandeling gaat Kruk verder door te stellen dat er eigenlijk twéé Baudetten zouden zijn:
In Baudet lijken twee verschillende personen te huizen
In De Aanval op de natiestaat uit 2012 wekt Baudet nog de indruk niets te moeten hebben van duistere figuren als Jean-Marie Le Pen en Rochedy en bepleit hij een ‘open idee van nationaliteit’ voor mensen met ‘elke denkbare achtergrond’.
In Baudets werkkamer in het parlement hangt een groot portret van Alexis de Tocqueville, de Franse denker die de democratie als een onstuitbare kracht zag – en waar je je dus maar beter naar kon voegen.
Daardoor lijkt het of er in de politicus Baudet twee verschillende personen huizen: een die zich presenteert als nette conservatief-liberaal én een die zich laat kennen als een romantisch nationalist, die flirt met bloed-en-bodemdenken.
Kruk doet hier dus alsof de talloze uitspraken die Baudet zélf gedaan heeft, waarin hij zich expliciet uitspreekt tegen racisme, even veel gewicht in de schaal zouden leggen dan de lege, grotendeels op roddels gebaseerde beschuldigingen die Kruk in dit artikel deelt, die aan zouden moeten tonen dat Baudet wél een racist is.
Dit is natuurlijk kwaadaardige onzin van Kapitein Kruk, aangezien deze “tweede Baudet,” een “romantisch nationalist die flirt met bloed- en bodemdenken” een fictief wezen is dat alleen bestaat in de rijke fantasie van Kruk zelf. Een naar lavendel ruikende Uruk-Hai die geschapen is door Kruk om de simpele, naïeve zieltjes van de Correspondent-leden met doodsangst te vervullen.
Kruk heeft in dit hele stuk namelijk geen flinter bewijs kunnen aandragen dat Baudet zou flirten met “bloed- en bodemdenken,” immers:
- Kruks uitspraak dat Baudet immigranten “agressieve, kwaadaardige elementen” zou hebben genoemd, was een keiharde leugen.
- Kruk heeft geen enkel bewijs kunnen geven voor wat voor ideologische verwantschap dan ook tussen Baudet en Le Pen. Zelfs Kruks indirecte (en enigszins troebele) bronnen hebben geen enkele uitspraak gedaan over wat er besproken zou zijn tijdens de twee gesprekken, noch hebben ze enige indicatie gegeven dat Baudet het, in wat voor mate dan ook, eens zou zijn geweest met ideeën van Le Pen. Helemaal niets dat Kruks eerdere uitspraak bevestigt dat Baudet in Le Pen een “geestverwant zocht.”
- Verder bedient Kruk zich van de Guilt by Association fallacy, waarbij de foutieve veronderstelling wordt gemaakt dat Baudet alle overtuigingen deelt van de mensen met wie hij zich wel eens heeft geassocieerd.
Er is dus geen “andere Thierry Baudet” die zich “laat kennen” door “bloed- en bodemdenken,” maar ideologisch-linkse zeloten als Kapitein Kruk wíllen nu eenmaal heel graag dat deze andere Baudet bestaat, want dat is wat hun irrationele geloofsovertuiging impliceert: Rechtse mensen zijn vuige racisten die minderheden willen genocideren en linkse mensen zijn de Dappere Helden die de wereld aan het redden zijn van voornoemde rechtse gemeneriken.
En als de realiteit stelselmatig weigert dit narcistische wereldbeeld te bevestigen, wordt er dus maar een nieuwe “realiteit” uit de duim gezogen, in dit geval een “realiteit” waarin Baudet een etnonationalistische fascist is. Een realiteit die, zoals ik uitvoerig heb beschreven, gebaseerd is op leugens, verdraaiingen en slimme propagandatrucjes. Maar omdat het Correspondent-publiek enthousiast en kritiekloos alle informatie die aansluit bij het eigen politiek correcte wereldbeeld als Waarheid accepteert, komt Kapitein Kruk hier eenvoudig mee weg, en wordt het idee, dat er redelijke grond zou bestaan om Baudets veroordelingen van racisme in twijfel te trekken, nog dieper de linksprogressieve breintjes in gestampt.
Nog meer slimme retorische propagandatrucjes
Goed, genoeg over deze aperte onzin. Want het wordt nog erger. Baudet heeft een column geschreven naar aanleiding van de aanslagen in Parijs in november 2015, waar Kruk op in gaat:
Een treffend voorbeeld van dat romantisch nationalisme is de column die Baudet eind 2015 publiceert in het Franse weekblad Valeurs Actuelles.
…
Aanleiding zijn de aanslagen in Parijs van 13/11 (onder meer in concertzaal Bataclan).
…
Alles in het leven verwezenlijkt zich nu eenmaal via strijd.’ Hij (Baudet) geeft het voorbeeld van het menselijk lichaam, waarin dagelijks ontelbare bacteriën vernietigd worden. Na een mijmering over de jaren dertig, verplaatst Baudet het toneel weer terug naar onze tijd.
Het is eten of gegeten worden, lijkt Baudet te willen zeggen. ‘Radicale actie’ is geboden.
Massa-immigratie en islamisering maken dat we op het punt staan ‘te worden overgenomen’. Op het moment dat dit daadwerkelijk zover is, zullen we voor dezelfde keuze staan als Gilles in de jaren dertig: ‘Leven met een valse vrede of ten strijde trekken’. Het is eten of gegeten worden, ‘radicale actie’ is geboden.
Het is de retoriek die we twee jaar later zullen terugzien in de oprichtingsspeech van Forum voor Democratie.
Even voor de duidelijkheid, Kapitein Kruk schrijft hier “mijmering over de jaren dertig” toe aan Baudet, maar als je de originele column leest, zie je dat Baudet beschrijft hoe de problemen van die tijd sommigen richting het fascisme dreven en anderen naar het communisme, en dat Baudet zich ernstig zorgen maakte of iets dergelijks ons weer stond te gebeuren.
Deze context geef ik even, omdat “mijmering over de jaren dertig” klinkt alsof Baudet romantisch aan het dagdromen was over de tijd dat de nazi’s de macht grepen. We zien Baudet al op zijn piano liggen, starend naar het plafond, denkend aan dreunende zwarte laarzen en opzwepende marsmuziek.
En dat is natuurlijk heel bewust van Kruk, want het beeld van Baudet dat hij graag wil overbrengen op de Correspondent-schaapjes, is het beeld van een enge fascist die als een tweede Adolf Hitler de macht dreigt te grijpen in Nederland. Vandaar deze suggestieve en zeer misleidende woordkeuze.
Verder is het cruciaal om op te merken dat Kapitein Kruk even verderop de zinsnede “dit lijkt Baudet te willen zeggen” gebruikt, en heel nadrukkelijk niet “dit zegt Baudet.”
Kruk moet wel, want Baudet zegt in zijn column namelijk geen één van de uitspraken die Kruk hem hier in de mond legt. Dit zijn, voor de zoveelste keer, verzinsels van Kruk, standpunten die beduidend radicaler en zorgwekkender zijn dan wat Baudet écht zegt in dat artikel. En Kruk plaatst deze zelfbedachte uitspraken tussen aanhalingstekens in de hoop dat de onoplettende linkse lezer dit niet op zal merken en daadwerkelijk zal denken dat Baudet deze dingen zelf heeft gezegd.
Baudets boreale Europa vs. Kruks rijke fantasie
Maar er is meer. Behalve dat veel geciteerde ‘auto-immuunsysteem’ had Baudet het daar ook over ‘ons boreaal Europa’.
Het zei me aanvankelijk niets.
Tot ik afgelopen najaar zelf tegenover Jean-Marie Le Pen zat.
Oh jeetje, er is meer! We horen de muziek aanzwellen, het orkest bereikt een crescendo, want nu gaat Kapitein Kruk het hebben over iets wat pas écht schokkend en opzienbarend is: Baudets gebruik van het afschrikwekkende woord “Boreaal!”
Voor een Frankrijk-correspondent is een interview aan Le Pen vroeg of laat deel van het werk. Een dergelijke grote factor in de politieke arena moet een keer beschreven worden.
Nou breekt mijn klomp. Een heel artikel lang loopt Kruk Baudet verdacht te maken omdat hij een interview met Le Pen wilde (“zo iemand moet je geen podium geven!”) en nu is het plotseling een “deel van het werk” van een journalist, omdat “een dergelijke grote factor een keer beschreven moet worden?”
Wat is het nou, Kruk? Mogen mensen Le Pen nu wel interviewen of niet? Of mag jij het wel maar Baudet niet, omdat jij een correctere politieke kleur hebt?
Echt, zelfs onder het volgzame Correspondent-publiek zouden op dit punt toch mensen op moeten staan om dingen te zeggen in de trant van “ik wil u niet tegenspreken, o wijze verlichte denker met de juiste linkse mening, maar is dit niet een beetje, uhm, dubbel, zeg maar…?”
Nog onwerkelijker werd het toen Le Pen verder ging en net als Baudet zei dat het zaak was ‘ons boreaal Europa’ te beschermen.
…..
Geïntrigeerd door dat vreemde woord ‘boreaal’ besloot ik me er bij thuiskomst in te verdiepen. Op het oog leek het een onschuldige term. Het betekent ‘noordelijk’ – naar Boreas, de Griekse god van de noordenwind. Geografen en botanici spreken over boreale bossen.
Maar in een politieke context is de term allerminst onschuldig. ‘Boreaal’ verwijst namelijk óók naar een belangrijke stichtingsmythe van Europees ultrarechts: de ‘arische’ en ‘polaire’ wortels van het Indo-Europese volk, de veronderstelde voorouders van de witte Europeanen.
Prominente nazi’s als Heinrich Himmler meenden dat het arische ras uit een mythische noordelijke provincie stamde: ‘Hyperborea’.
Voor de noodzakelijke context, hier is opnieuw de speech van Baudet waar Kapitein Kruk (uiteraard) weer niet naar linkt. Het gewraakte fragment begint rond 1:00, en Baudet gebruikt de zinsnede “ons boreaal Europa” op 1:57 na een lofzang op “de openheid en pluriformiteit” van Europa.
Ja, dat klopt, Baudet prijst hier dus juist de openheid van Europa en het verwelkomen van nieuwe culturen, hij stelt zelfs dat xenofobie “ons Europeanen wezensvreemd is.”
Baudets stellingname hier kan eigenlijk niet verder afliggen van de standpunten van Heinrich Himmler, maar blijkbaar doet de inhoud van Baudets speech er in het geheel niet toe voor Kruk. Nee, Kruk associeert Baudet met Himmler, “want ze gebruiken hetzelfde woord!”
Kinderachtiger kan eigenlijk niet, dit is zelfs voor een Godwin idioot vergezocht. Hoe wanhopig ben je, als je op deze manier spijkers op laag water aan het zoeken bent, om maar een aanleiding te hebben om te kunnen blèren dat Baudet een nazi is? Was er nou echt geen betere strohalm die Kruk kon aangrijpen in zijn laatste erbarmelijke poging Baudet extreemrechts gedachtegoed aan te wrijven? Zeldzaam pathetisch dit, Kruk.
Los van dit alles klópt het ook nog niet eens wat Kruk hier allemaal beweert. Zo werd het idee van “Hyperborea” helemaal niet bedacht door de nazi’s, zoals Kruk hier pretendeert, maar lang daarvoor door de oude Grieken, en in de duizenden jaren daarna hebben Europeanen dit concept op allerlei verschillende wijzen geïnterpreteerd. Het woord werd eigenlijk voor elke niet duidelijk gedefinieerde “noordelijke” plaats gebruikt, zoals bijvoorbeeld een Atlantis-achtig “verloren continent” in de eeuwen van de ontdekkingsreizigers, toen verloren en/of onontdekte continenten buitengewoon populair waren in de literatuur. En had een linguist een theorie dat een bepaalde taalfamilie “ergens in het noorden” ontstaan was? Voilá, die noemde hij dan de Hyperboreaanse talen.
Kruk laat dus even duizenden jaren aan geschiedenis van dit idee weg, simpelweg omdat zijn argument vereist dat dit een kenmerkend “nazi-idee” is, waarmee Baudet om de oren geslagen kan worden.
Oh, en je zou het bijna vergeten, maar Baudet gebruikte het woord “Hyperborea” dus niet eens. Hij heeft het slechts over “ons Boreaal Europa.” De relatie tussen “Hyperborea” en “ons boreaal Europa” wordt gelegd door Kruk, niét door Baudet.
“Boreaal Europa,” de nazi-term die geen nazi ooit gebruikt
Wat betreft de overige namen die Kruk aanhaalt om zijn punt te ondersteunen dat “boreaal europa” een naziterm zou zijn (Rene Guénon, Alexandr Dugin, Julius Evola), van de eerste kan ik niets vinden, van de tweede alleen links die verwijzen naar het gebruik van deze term door Le Pen en van Julius Evola lijkt er evenmin iets over gezegd te hebben. In extreemrechtse kringen kom je het eigenlijk alleen bij Jean-Marie Le Pen tegen, terwijl het buiten extreemrechtse kringen gebruikt wordt door wat dichters zo hier en daar. Op twee van de grootste nazi-websites van het internet, Stormfront en de Daily Stormer, komt de term “boreal Europe” in beide gevallen welgeteld één keer voor, en beide keren is het een verwijzing naar Jean-Marie Le Pen.
Dat er op deze twee enorme sites, waar dagelijks honderden nazi’s de forums volschijten met hun racistische drek, letterlijk geen enkele nazi te vinden is die zélf de term”boreaal Europa” gebruikt, toont wel aan dat het dus absoluut geen veelgebruikte naziterm is, in tegenstelling tot wat Kruk hier suggereert. Voor de zoveelste keer hebben we te maken met een verzinsel van Kapitein Kruk dat hij vervolgens als feit presenteert, om Baudet te kunnen associëren met extreem-rechts gedachtegoed, omdat Kruk heel goed beseft dat de Correspondent-lezers toch niet de kritische geesten hebben om dit soort beweringen te checken.
Europe-Action maakt zich sterk voor wat zij ‘le monde blanc’ noemt – de witte wereld. Venner baart in 2013 opzien door zich op 78-jarige leeftijd achter het altaar van de Notre-Dame in Parijs een kogel door het hoofd te jagen.
Ik herinner me dat moment goed. Het was een wanhoopsdaad, waarmee Venner voor een ommekeer in het publieke bewustzijn hoopte te zorgen. In een afscheidsbrief waarschuwde hij voor het gevaar van niet-westerse immigratie, dat neerkwam op wat hij ‘ de grote vervanging van de Franse en Europese bevolking’ noemde.
Enkele jaren later zal Baudet op Twitter een boek van Venner in de schijnwerpers zetten.
En welk boek is dat dan?
Ik heb geen idee namelijk, aangezien Kruk weer eens nalaat een bron te geven. Dat zal dus wel weer een verzinsel van Kruk zelf zijn, anders had hij wel enthousiast naar deze tweet van Baudet gelinkt.
Een creatieve herinterpretatie van de val van Le Pen
Een codewoord voor raszuiverheid
Via Europe-Action vond de term ‘boreaal’ gedurende de jaren zeventig zijn weg naar La Nouvelle Droite van Alain de Benoist en Guillaume Faye, een verklaard racist. Faye bepleit het idee van een ‘Eurosiberië’ – een as Parijs-Berlijn-Moskou. Op sociale media prijst Baudet een artikel van Faye over Poetin enthousiast aan.
Hier geeft Kruk niet minder dan vijf linkjes en in geen één ervan is het woord “boreaal,” of een vervoeging ervan, terug te vinden. Op dit punt begint het wel heel armoedig te worden, deze wanhopige poging van Kruk om Baudets gebruik van het woord “Boreaal” als iets nazi-achtigs te bestempelen. Hoe goedgelovig is het Correspondent-publiek, dat ze dit soort opzichtige gaten in de onderbouwing van Kruk niet doorhebben? Denkt er nou niemand ná onder het zichzelf intellectueel en geïnformeerd wanende Correspondent-publiek?
In ieder geval, Kruk weet uiteindelijk één andere bron te vinden waarin het woord “boreaal” in nationalistisch/racistische context gebruikt wordt. En ook in die bron is Le Pen de enige die het woord ooit gebruikt lijkt te hebben. Oftewel, het idee dat dit een naziterm is, is totale flauwekul, maar dat weerhoudt Kapitein Kruk er niet van om het volgende te zeggen (NB: voorzichtig lezen, ik voelde mijn IQ enkele punten zakken toen ik dit fragment las, en nee Yernaz, dat had niets met mijn ras te maken):
Het gebruik van deze terminologie kost Jean-Marie Le Pen uiteindelijk de kop. In 2015 wordt hem het lidmaatschap van zijn eigen partij ontnomen. De druppel die voor dochter Marine de emmer deed overlopen is een interview in het beruchte extreem-rechtse tijdschrift Rivarol, later vertaald door een Amerikaanse neonaziwebsite. Titel: ‘We Must Save Boreal Europe & the White World’. ‘Je mag het tegenwoordig niet eens meer over ‘boreaal Europa’ of ‘de blanke wereld’ hebben’, klaagde Le Pen achteraf in een communiqué.
Dus: ‘boreaal’, de term die voor Le Pen zijn politieke graf opende, gebruikte Baudet bij de geboorte van zijn partij.
U leest het goed, Le Pen klaagde dat “je niet eens meer de termen ‘boreaal Europa’ of ‘de blanke wereld’ mag gebruiken.”
Wat maakt Kruk hiervan? Nou, dat het gebruik van het woord “boreaal Europa” de ondergang inluidde voor Le Pen.
Nu een vraagje, aan iedereen die dit stuk leest en die wél zelfstandig kunnen nadenken, in tegenstelling tot de lemmings die De Correspondent als serieus te nemen medium beschouwen.
Welke term is er, denkt u, racistischer? “Boreaal Europa” of “de blanke wereld?”
En welk van die twee termen zal dus zwaarder gewogen hebben bij het besluit van Marine Le Pen om haar vader uit de partij te zetten?
Indien uw antwoord op deze vraag “boreaal Europa” luidt, dan verzoek ik u dringend om te stoppen met lezen en direct contact op te nemen met uw huisarts. Wellicht zijn er medicijnen beschikbaar tegen dit soort pathologische stupiditeit.
En geef Kapitein Kruk dan ook wat van die medicijnen, hij heeft ze net zo hard nodig als u.
Ik wens u veel succes.
Goed, nu alle imbecielen opgehoepeld zijn kunnen we weer verder. Ieder normaal functionerend mens snapt natuurlijk wel dat het termen als “een blanke wereld” zijn die Marine Le Pen (en elk ander redelijk mens op deze aardbol) als racistisch ziet, niet vage, ongedefinieerde termen als “een boreaal Europa” die van zichzelf geen enkele racistische connotatie hebben.
En dat weet Kruk natuurlijk ook wel, maar ja, het doel van Kruk is niet om een objectief oordeel te vellen over een eventuele racistische inborst van Thierry Baudet. Kruk zoekt slechts een excuus om te kunnen brullen dat Baudet een racist is. Dus wijst hij op een relatief onbelangrijk woord dat Le Pen gebruikte en pretendeert hij vervolgens dat het dát woord is waarom Le Pen uit zijn partij is gezet, puur om Le Pen te kunnen associëren met Baudet: “Wat voor Front National te extreem is, is acceptabel voor FvD!”
Ieder rationeel mens ziet natuurlijk wel dat deze man vanwege veel extremere uitspraken uit zijn partij is gezet, maar ja, rationele mensen. Correspondent-lezers. Dat zijn geen groepen waartussen veel overlap bestaat, helaas.
Kapitein Kruk fantaseert verder over zijn zelfbedachte naziterm
De vraag is waarom.
Waarom gebruikte Baudet identieke woorden in de oprichtingsspeech van zijn politieke partij?
Waarom gebruikte Baudet zulke beladen woorden in de oprichtingsspeech van zijn politieke partij?
Iets zegt mij dat we hier geen uitleg van Baudet over gaan krijgen, maar gewoon weer een eigen interpretatie van Kapitein Kruk, die zijn fantasie weer helemaal de vrije loop laat om dit zo racistisch mogelijk te interpreteren. Eens zien:
Als politicus die zich laat voorstaan op zijn grote belezenheid, moét hij de extreem-rechtse toe-eigening van het begrip ‘boreaal’ kennen.
En zou hij die niet kennen, dan zou het een onvergeeflijke politieke blunder zijn geweest. Het zou zoiets zijn als je hakken tegen elkaar slaan, je rechterhand naar voren zwaaien en zeggen dat je niet weet dat je de Hitlergroet brengt.
Yup. Het woord “boreaal” gebruiken is net zoiets als je hakken tegen elkaar slaan en de Hitlergroet brengen, ondanks het feit dat we deze term letterlijk nergens tegenkomen in extreem-rechtse kringen, afgezien van het kleine cirkeltje rondom Jean-Marie Le Pen. Laat staan dat we deze term kunnen traceren naar de tweede wereldoorlog (sterker nog, de enige fatsoenlijke bron die Kruk zojuist aanhaalde stelt expliciet dat het eerste gebruik van de term “boreaal Europa” door nationalisten van na de Tweede Wereldoorlog dateert).
Kapitein Kruk is op dit punt echt wanhopig. De argumentatie wordt door zijn stuk heen steeds zwakker, de logische gaten erin steeds opzichtiger. Het is duidelijk dat Kruk rekent op de domheid en de intellectuele luiheid van zijn publiek, anders komt hij nooit weg met deze kolder. Dat moet de man toch doorhebben.
Dogwhistles, codewoorden en andere complottheorieën
Heeft Baudet de term als dog-whistle gebruikt, net als eerder Le Pen? En zo ja, wie riep hij dan aan? Het antwoord op deze vragen staat open.
Het antwoord op deze vragen staat helemaal niet open, Kruk. Het antwoord op deze vragen is namelijk overduidelijk “nee.”
Ook zo’n mooie term, “dogwhistle.” Dit is een term die je vaker hoort in linksprogressieve kringen. Zoals gezegd, linksprogressieven hebben een heerlijk overzichtelijk wereldbeeld: zij zijn de goeien, de helden die zich onzelfzuchtig inzetten voor arme onderdrukte minderheden, en rechtse mensen zijn de kwaaien, de gemene racisten die de voornoemde minderheden willen onderdrukken.
Het probleem is alleen dat die stomme rechtse kloodtzakken vaak nalaten de voor hun uitgedachte rol in dit linkse narratief in te nemen. Heel vaak weigeren ze pertinent om racistische dingen te zeggen of te schrijven, waarmee natuurlijk dit hele narratief in het water valt.
Dus daar hebben linksprogressieven een oplossing voor gevonden: de “dogwhistle.” Het idee hierachter is dat rechtse mensen misschien wel iets zeggen wat niet racistisch is, maar dat ze er eigenlijk heel iets anders (en superracistisch) mee bedoelen! Dus een rechts persoon kan misschien wel zéggen dat hij zich zorgen maakt om vrouwenrechten binnen de islam, maar stiekem bedoelt hij dat hij alle moslims het land uit wil zetten!
En bewijs als rechts persoon maar eens dat dat niet zo is. Dat kan dus niet. Dus zegt een rechts persoon iets dat niet racistisch is? Dan is het een dogwhistle, eigenlijk is het dus wel racistisch bedoeld in een soort codetaal die alleen racisten begrijpen (en oplettende linkse antiracisten natuurlijk, wiens geniale breinen erin geslaagd zijn deze codetaal te kraken).
Oh, en dit is geen krankzinnige aluhoedjestheorie of zo. Dit is immers de Correspondent, daar is men evenwichtig en genuanceerd en gaat men niet mee in de Waan Van De Dag.
Op vragen over zijn ontmoetingen met Le Pen en het woord ‘boreaal’ antwoordt zijn persvoorlichter dat de partij niet ingaat op ‘doorzichtige pogingen ons via ‘guilt by association’ van alles en nog wat aan te smeren.’
Ja, dat is een terechte en begrijpelijke reactie van Baudet, dat toont dit krankzinnige epistel van Kapitein Kruk wel aan.
Kapitein Kruk climaxt: “Le Pen is Baudets peetvader!”
Als ik op deze opsomming afga, kan ik eigenlijk maar één conclusie trekken: niet Paul Cliteur, maar Jean-Marie Le Pen is Baudets intellectuele peetvader.
Dit volgt op een opsomming van alle “inzichten” over Baudet die Kapitein Kruk in dit artikel bij elkaar heeft verzonnen verzameld. Dus omdat Baudet een woord gebruikt dat Le Pen ook gebruikt en de man twee keer heeft ontmoet in het verleden, en Baudet een paar keer heeft gepraat met dubieuze Europeanen, plus een flink aantal leugens die Kruk zelf heeft verzonnen over Baudet, plus het idee dat Baudet de NAVO wil afschaffen (wat plotseling in deze opsomming verschijnt en u raadt het al, Kruk geeft uiteraard geen bron) is Le Pen dus “Baudets peetvader.”
Als je door dit artikel overtuigd bent dat dit inderdaad zo is, dan kun je dus gewoon niet denken. Dit is één van de meest vergezochte en geforceerde conclusies die ik ooit heb gezien. Het is overduidelijk dat Kruk begonnen is met de stelling “Le Pen is de peetvader van Baudet” en dat zijn “onderzoek” eruit bestond vanuit die conclusie terug te werken, om door middel van vrije associatie en een rijke fantasie “aanwijzingen” te verzamelen die dit beeld ondersteunen en het overweldigende bewijs dat dit beeld niét ondersteunt geheel te negeren.
Er volgt nog een ellenlang verhaal over de persoonlijke ervaringen van Kapitein Kruk met Thierry Baudet, want zoals bekend schrijven scribenten van De Correspondent graag over zichzelf. Dit bevat geen nieuwe informatie, dus dat laat ik voor wat het is. Op naar de conclusie:
Kapitein Kruk vindt zichzelf heel open-minded
‘Onderzoek alles en behoud het goede’.
Met die zin uit de Bijbel verweerde Baudet zich tegen De Correspondent toen die diens geruchtmakende diner met Jared Taylor onthulde. Maar deze zin is slechts een deel van het citaat.
‘En vermijd elk kwaad, in welke vorm het zich ook voordoet’, zo gaat het verder.
Baudet zegt steeds geen romantisch nationalist of racist te zijn. Dat wil ik graag geloven.
Van alle leugens die ik in dit artikel heb gelezen van Kapitein Kruk, is dit toch wel de allergrootste. Zoals ik heb laten zien: Kruk wringt zich in de meest onmogelijke bochten, hij liegt, verdraait en verzint, hij trekt bizar onlogische associaties, hij pleegt ernstig geweld tegen alle wetten van de logica en de rede, hij toont een myopische focus op aanwijzingen die zijn beeld bevestigen, alles daarbuiten negerend, hij geeft vrijwel alle bronnen die hij deelt verkeerd weer, en dit alles doet hij maar om één reden: zodat hij net kan doen alsof er “redelijke twijfel” zou bestaan dat Baudet stiekem misschien toch een racist is.
Als er iets duidelijk is geworden, dan is het toch wel dat Kapitein Kruk nog liever in een string met een paarse veer in zijn reedt door een kamp van IS zou paraderen, dan dat hij de mogelijkheid zou overwegen dat Baudet misschien toch géén racist zou zijn.
Maar waarom wekt hij dan zo vaak de indruk dat hij dat wél is?
Baudet wekt niet de indruk dat hij een racist is, Kruk. JIJ wekt de indruk dat Baudet een racist is. Met een gelikt staaltje propaganda, dat moet ik je zeker nageven, het dommere deel van links Nederland (de doelgroep van De Correspondent dus) zul je zeker om de tuin hebben geleid hiermee. Maar mensen die, in tegenstelling tot deze volgzame sukkels, wél zelfstandig kunnen nadenken, die misleid je hier niet mee.
Leugens, laster en demonisering
Goed, hiermee zijn we aan het einde gekomen van deze woordenzee waarin Kapitein Kruk zijn lezers probeert te verdrinken, in een manmoedige poging het gênante feit weg te moffelen dat hij letterlijk geen flintertje hard bewijs heeft dat Baudet ook maar iets met Le Pen te maken heeft of zou hebben gehad. Wat de centrale bewering van zijn stuk was.
Ik stel voor dat we Kapitein Kruk nu met zijn zinkende schip laten ondergaan, zodat ik zelf wat zaken op een rij kan zetten.
Dit was dus één van de meest absurde en schaamteloos laffe hitpieces die ik ooit onder ogen heb gehad. Helemaal niets klopt van wat ik gelezen heb, best een prestatie.
Het bizarre is, ik ben dus niet eens een aanhanger of fan van Baudet. Ik vind het bijvoorbeeld absurd hoe hij omgaat met de vraag om meer interne democratie vanuit meerdere FvD-leden, en ik vind het bedroevend dat een democratiseringsbeweging als FvD steeds meer op een eenmansshow begint te lijken.
Maar elke keer weer blijkt de demoniseringscampagne die zijn tegenstanders tegen Baudet voeren zóveel krankzinniger, zóveel dommer en zóveel kwaadaardiger, dat ik simpelweg niet anders kan dan het voor deze man op te nemen. Want dit soort weerzinwekkende demonisering, de geniepige propagandatrucjes die we vandaag hebben gezien om argeloze lezers om de tuin te leiden en te hersenspoelen met haat en angst voor een politieke tegenstander, dat is niet slechts incorrect, dat is letterlijk levensgevaarlijk. Dat weten we al sinds 2002.
Het extremere deel van links Nederland lijkt altijd een drang te voelen om links Amerika te imiteren, en het gevaarlijke hieraan is natuurlijk dat links Amerika, na ruim een jaar giftige haatzaaierij vanuit de media tegen hun President, collectief haar verstand volledig verloren heeft.
En we zien dat extreemlinks Nederland, in Baudet, een demon gevonden heeft als surrogaat voor Trump, en de waanzin en de haat jegens deze politicus nemen met de maand toe. Eerder heb ik dit beschreven als het Baudet Derangement Syndrome (BDS), wat natuurlijk grappig bedoeld is, maar het onderliggende probleem hier is geen grap. Dat is bloedernstig, en het wordt hoog tijd dat radicaal-links Nederland even rustig ademhaalt, probeert om weer in contact te komen met de realiteit en zich afvraagt waar ze in godsnaam mee bezig zijn momenteel.
Goed dat was mijn zoveelste rant waarin ik een politicus verdedig die ik persoonlijk niet eens mag. Wat leven we toch in een rare wereld.
Teapot Out. *plop*
