Boris Johnson heeft het reces van het Britse parlement met tien dagen verlengd, en alle remainers zaten bovenop de kast.
Een staatsgreep!
Boris is een dictator!
Dit is het einde van de Britse democratie!
Even de feiten op een rijtje.
- Op 23 juni 2016 is het Britse volk naar de stembus gegaan voor een referendum over de vraag of men wel of niet lid van de EU wilde blijven; leave of remain. Het resultaat was een nipte meerderheid voor vertrek: Brexit.
- Van tevoren hadden politici plechtig beloofd dat de uitslag van het referendum gerespecteerd zou worden. In 2017 heeft het Britse parlement met overweldigende meerderheid besloten dat artikel 50 – dat het vertrek in werking zet – geactiveerd moest worden.
- Drie jaar lang hebben de regering May en de parlementariërs – voor het grootste deel remainers – geprobeerd om toch onder een echt vertrek uit te komen. Daarbij zijn problemen niet opgelost of uitonderhandeld, maar opgeblazen.
- De EU heeft het de Britten niet makkelijk gemaakt, maar dit debacle is toch echt voor het grootste deel aan de Britse politici te wijten. De onvrede onder de Britten is dan ook groot en bij de EU-verkiezingen werd de Brexit Party – een partij met maar één echt programmapunt! – de grootste in een verbluffende overwinning.
- In juli 2019 trad Theresa May af en werd Boris Johnson premier. In tegenstelling tot May lijkt hij wel serieus op een Brexit aan te sturen, en de politieke klasse is in paniek. Door de verlenging van het reces beperkt Johnson hun mogelijkheden om nog verder dwars te liggen, en hoewel zijn maatregel niet tegen de wet ingaat, noemen velen dit een aanval op de democratie.
Even voor de duidelijkheid: er zijn hier geen onschuldige partijen. Zowel de remainers als de brexiteers hebben heel wat boter op hun hoofd en er zijn veel smerige politieke spelletjes gespeeld. Maar dat is in feite allemaal bijzaak.
Hoofdzaak is dat er een serieuze vraag voor is gelegd aan het Britse volk, met daarbij de plechtige belofte dat hun beslissing uitgevoerd zou worden. Hoe serieus die vraag was – en hoe plechtig die belofte – is te lezen in de informatiefolder die de Britse overheid destijds bij alle burgers aan huis heeft laten bezorgen.
U leest het goed: de Britse overheid verzekerde haar burgers ervan dat dit een bijzonder belangrijke beslissing was (A once in a generation decision) en bovendien (blauw in de tekst) beloofde de regering plechtig dat de wil van het volk uitgevoerd zou worden.
En daarmee zijn we bij de kern van de zaak.
It’s the democracy, stupid.
Alle bezwaren die tegen het referendum zijn ingebracht kunnen niet verhullen dat hier een grootscheepse volksraadpleging heeft plaatsgevonden.
Natuurlijk zijn er mensen die roepen dat referenda FOUT zijn – waarbij altijd de Godwins op de loer liggen – en dat het referendum nooit gehouden had mogen worden.
Jammer voor hen, maar we leven niet in een parallelle werkelijkheid waar dit referendum nooit gehouden is. Het is gehouden – compleet met alle beloftes – en de uitslag moet gerespecteerd worden.
Vanzelfsprekend wordt ook hieraan gemorreld: volgens deze ‘democraten’ zijn er een hoop redenen waarom de uitslag niet gerespecteerd hoeft te worden. Hier een aantal van die argumenten.
- Het volk wist niet waarvoor het stemde.
Deze volksraadpleging werd vooraf gegaan door een fel publiek debat waarin weliswaar door beide partijen gelogen werd, maar waarin ook door beide partijen de leugens van de tegenpartij ontmaskerd werden. Het argument dat het volk niet wist waar het voor stemde, is dus nogal zwak en subjectief. - Er was te veel propaganda.
Het grootste bezwaar zou nog kunnen zijn dat de bevolking eenzijdig werd voorgelicht door de overheid – zie ook de verdere inhoud van de voorlichtingsfolder – en door een groot deel van de media dat vurig campagne voerde voor remain. Dat het volk toch voor leave stemde, is in dat licht bezien een sterkere uitslag dan wanneer met een dergelijke kleine meerderheid voor remain gestemd was. - Het was maar een nipte overwinning.
Bezwaren dat de meerderheid niet groot genoeg was of uit de verkeerde mensen bestond, zijn bespottelijk. Een meerderheid is een meerderheid, hoe klein ook. En de thuisblijvers hebben alleen zichzelf iets te verwijten. Was dan gaan stemmen!
Natuurlijk hebben de fanatieke democratiehaters nog altijd een paar nooduitgangen.
De overwinning was niet echt! De Russen/internettrollen/Trump/de Illuminati/racisten zaten erachter! Sommigen beweren dat het referendum zo’n doorgestoken kaart was, dat een nieuw referendum nodig is.
Deze roep om een tweede referendum is hypocriet. Gaan we mensen dan maar steeds opnieuw laten stemmen totdat we de ‘gewenste’ uitslag krijgen? Daar komt bij dat alle bezwaarmakers ongetwijfeld volledig achter uitvoering van de referendumuitslag zouden hebben gestaan als die uitslag naar hun zin was geweest. Democratie à la carte.
Maar democratie is niet dat een bepaalde klasse meer zeggenschap krijgt dan de rest van het volk. Het is ook niet dat de wil van het volk alleen geëerbiedigd wordt als die toevallig overeenkomt met wat het establishment wil. En het is zeker niet dat politici na de verkiezingen het recht hebben om al hun beloftes te breken en het tegenovergestelde te doen van wat ze beloofd hebben.
Echte democratie is regering door en voor het volk. En als het volk geraadpleegd is en zich uitgesproken heeft, moet in een echte democratie deze uitspraak gehoorzaamd worden. Zelfs als een andere uitspraak beter zou zijn geweest, wat ik hier overigens waag te betwijfelen.
Dat is ook de denkfout van mensen die roepen dat het parlement referenda mag overrulen.
In wezen pleiten zij voor een aristocratie die beter en wijzer is dan het volk en dus naar eigen inzicht mag handelen. Dit is een snelweg naar machtsmisbruik.
Iedereen die denkt dat er een elite kan bestaan die integer en onbaatzuchtig kan regeren, zou verplicht Animal Farm van George Orwell moeten lezen. De boerderijdieren in dit boek grepen de macht in de hoop op een eerlijke samenleving waar iedereen gelijk was.
‘All animals are equal.’
Ze eindigden in een dictatuur waar al hun idealen geniepig verwrongen waren tot nieuwe onderdrukking. ‘All animals are equal, but some are more equal than others…’
Macht corrumpeert.
En parlementariërs zijn hier bepaald niet immuun voor.
Kortom: wat men ook van het referendum vindt, de enige integere weg is nu om de uitslag te respecteren en het Verenigd Koninkrijk zo snel mogelijk los te maken uit de EU. En dat is wat Johnson nu probeert te bereiken, onder andere door het tegenstribbelende parlement de voet dwars te zetten.
Betekent dit dat er geen donkere wolken aan de Britse horizon zijn?
Natuurlijk zijn die er. Het vertrek uit de EU heeft een hoop consequenties en zelfs als de Britse politici zich de afgelopen jaren van hun beste kant hadden laten zien, dan nog zou alles niet eenvoudig zijn geweest. Maar dankzij het hemeltergende geknoei en gekonkel van de afgelopen drie jaar zijn problemen niet opgelost, maar eerder onoplosbaar geworden.
De kans op no-deal is nu veel groter dan hij drie jaar geleden was, en dat heeft de Britse politiek aan zichzelf te danken.
Het ergste is nog, dat gewone Britten hier straks de dupe van worden terwijl de veroorzakers er weer eens zonder al te veel kleerscheuren mee weg zullen komen.
Toch heeft Johnson gelijk als hij nu alles op alles zet om Groot-Brittannië uit de EU te krijgen. Misschien zal het hem nog lukken om toch een deal te sluiten, maar zelfs zonder deal zou het verlaten van de EU meer recht doen aan de democratie dan toch nog op de een of andere manier erin blijven.
Bovendien zou het dwaas zijn om te doen alsof het Verenigd Koninkrijk zoveel beter af zou zijn in de wankele EU. De unie is nog wel een machtsblok, maar steeds meer een reus op lemen voeten. De EU heeft niet alleen te kampen met migratieproblemen, politieke onrust (Frankrijk, Catalonië, Italië) en een democratisch tekort (heeft u voor Ursula von der Leyen gestemd?) maar ook met economische problemen.
Deze maand ging onderstaand lijstje rond, en het is bijzonder opvallend dat in deze koopkracht-top-10 van Europese landen een hoop landen staan die zich (deels) afzijdig hebben gehouden van de EU. Liechtenstein, Zwitserland, IJsland en Noorwegen (allemaal top 5) zijn helemaal geen lid; Denemarken en Zweden zijn geen lid van de eurozone. Slechts vier van deze landen (Luxemburg, Oostenrijk, Duitsland en Finland) zijn lid van allebei.
Groot-Brittannië zal ongetwijfeld woelige tijden tegemoet gaan, maar laten we niet doen alsof er geen leven mogelijk is buiten de EU.
Best kans dat wij over een paar jaar jaloers zijn op de Britten.
Vond je dit artikel goed? Steun Repelsteeltje via repelsteeltje.backme.org
Voor meer artikelen van Repelsteeltje, zie deze link.
