Turkije dat een voorbeeld zou moeten zijn voor Arabische en islamitische landen. Dat aantoont dat het secularisme ook hand in hand kan gaan met de Islam. Een relatief jonge republiek waar de grondlegger, Mustafa Kemal Ataturk, een duidelijke visie voor had. Het Kemalisme. Wat er anno 2017 van die visie is overgebleven vraag ik me steeds harder af. Onder Erdogan worden er steeds sneller stappen achterwaarts gezet. Niet alleen op het gebied van vrijheid en democratie maar ook wetenschap.
Er is dan ook geen enkel begrip mogelijk dat sinds kort de evolutieleer niet wordt onderwezen in het land. Waar het creationisme nu de maatstaf is. Naast vrijheid van meningsuiting en politieke affiliatie wordt nu de evolutieleer, onder Erdogan, bij het grofvuil gezet.
De slachtoffers in eerste instantie, net als altijd, de progressieven. Degene die meewillen in de vaart der volkeren en zich verder ontwikkelen. Elke dictator (in-wording) heeft de neiging om terug te vallen op klassieke dogma’s, waaronder het credo dat een dom volk makkelijker te besturen valt. Dat dit ten koste gaat van economie, wetenschap of aanzien in de wereld interesseert deze niet. Het wordt opgevat als jammer of noodzakelijk. Het deert dus niet zolang er maar een persoon de baas is.
De strop rond de nek van het Turkse volk is dan niet alleen al gespannen, maar wordt stevig op dit moment aangetrokken onder toeziend oog en goedkeuring van ons in het vrije westen.
Waarom laten wij dit toe? Waarom pikken we dit van een EU kandidaat lidstaat nota bene? Omdat wij met al onze rijkdom niet instaat zijn om, met 28 Europese Lidstaten, vluchtelingen op een veilige manier voor hen en de eigen bevolking op te vangen. Waarbij het probleem ge-outsourced wordt naar een dictator in wording. Dat werkt zo goed dat wij bij meer dictatoriale regimes ons hoofd op het hakblok willen leggen.
Ne mutlu Türküm diyene – Mustafa Kemal Ataturk
