Momenteel is er heibel bij Defensie, want het blijkt dat men daar decennialang gewerkt heeft met een zeer gevaarlijke, kankerverwekkende stof.
Sinds 1973 was men binnen de Luchtmacht, en dus ook het Ministerie van Defensie, op de hoogte dat werken met Chroom-6 gevaarlijk was voor de gezondheid.
Desalniettemin werd meer dan 40 jaar ontkend dat dit een probleem was. Mensen gingen gewoon in de weer met het giftige en kankerverwekkende Chroom-6, behalve natuurlijk de managementlaag die hier verantwoordelijk voor was. En over die verantwoordelijkheid wil ik het hebben.
Ik heb zitten tieren in de auto, toen een goed gebekte woordvoerder ‘leuk’ aan stond te geven dat, tja, niemand eigenlijk verantwoordelijk is omdat iederéén binnen de overheid verantwoordelijk is. Dat meer dan 100 mensen inmiddels hieraan zijn overleden, swa… echt diep onderzoek is ook niet echt mogelijk, noch politiek wenselijk.
We kunnen op dit moment dus stellen dat Defensie meer doden op haar geweten heeft dan terrorisme in ons land, maar daar wordt dus letterlijk niets aan gedaan. Uit het debat vandaag, waarin de staatssecretaris onder handen werd genomen door zijn net zo hypocriete collega-politici, blijkt dat er ‘tekort is geschoten’. Tekort geschoten… je hebt als organisatie meer dan 100 doden op je geweten en dat doe je hiermee af. Het OM gaat vooralsnog niet over tot vervolging wegens dood door schuld en later medeplichtigheid aan moord. Nee, natuurlijk niet, dit gaat om “ons soort mensen” en die blijven anoniem en nemen we vooral in bescherming.
Gerard Leushuis, een van de slachtoffers, zegt tegen het NOS: “Ons kantoor stond midden in de werkplaat, tussen de straal- en de spuitcabine in. Als de jongens gingen spuiten of schuren, deden ze een mondkapje voor. Ze droegen geen handschoenen, alleen een overall. Ik droeg een stofjas, meer niet. Ook al stond ik dagelijks in de chroomdampen.” Maar helaas pindakaas, Gerard valt buiten de schaderegeling omdat hij een kanker heeft die niet direct te herleiden is aan het werken met Chroom-6.
De Volkskrant schrijft dat sommige voormalig militairen wel in aanmerking komen voor schadevergoeding:
Defensie biedt nu een collectieve schaderegeling aan die recht probeert te doen aan dit ingewikkelde causale verband tussen de ontstane ziekte en werken met chroom-6. Betrokkenen krijgen recht op smartengeld van 5 tot 40 duizend euro. De hoogte van het bedrag is afhankelijk van de functie van de oud-medewerker, de mate van blootstelling aan de giftige stof en de aandoening die zij uiteindelijk hebben ontwikkeld. Een onderhoudsmonteur zal door deze berekening vermoedelijk een hoger bedrag krijgen dan een kantoormedewerker.
Daarnaast kunnen betrokkenen – ook nabestaanden – een eenmalige uitkering van 3.850 euro krijgen voor werkelijke kosten die in verband met de ziekte zijn gemaakt, zoals ziektekosten die voor eigen rekening waren en reiskosten. De drempel voor deze schaderegeling is laag en is opgesteld in overleg met de militaire vakbonden.
Daar ga je dan. Een lijdensweg doormaken en het verlies verdragen van een echtgenoot, vader en/of opa, dankzij de overheid, en wat geeft de overheid hiervoor als genoegdoening? 40 ruggen. Maximaal. Om te kotsen. Je naait eerst je hele veiligheidsapparaat en vervolgens spuug je ze in hun gezicht met een dergelijke smartengeld regeling. En nu maar vragen waarom het zo slecht gaat met de vakbonden.
Intussen is het al sinds 1990 bekend dat er ernstige risico’s kleven aan het werken met dit goedje, althans als je de publicaties van de World Health Organization van de VN mag geloven. Als het aan mij lag, vervolgde ik elke minister van Defensie en elke staatssecretaris sinds die tijd voor medeplichtigheid aan moord. Ik denk dat de meeste nabestaanden en slachtoffers dat liever hebben dan een eenmalige uitkering van maximaal 40K.
Dit zouden we niet moeten pikken als samenleving, en het toont maar weer eens aan dat de regering en overheid enkel politici en haar hoogste ambtenaren beschermt. De rest? De rest kan (letterlijk) de kanker krijgen.
