Vorige keer heb ik gezocht naar de campagne tegen desinformatie die Ollongren in december had aangekondigd, en ik vond alleen maar nepnieuws en desinformatie van de overheid, gedienstig tot ons gebracht door de Mainstream Media.
Samenwerking tussen overheid en MSM zijn we wel gewend in dit land.
In hoeverre dat bewust is, kan je je afvragen, want heel wat journalisten lijken oprecht te denken dat ze integer zijn. Op de één of andere manier slagen zij erin om meerdere tegenstrijdige zaken tegelijkertijd in hun hoofd een plekje te geven.
Hier hun zelfbeeld tegenover de werkelijkheid, die ze misschien wel kennen, maar vaak niet erkennen:
- willen de burger goed informeren <=> geven eenzijdige informatie
- zijn kritisch op de overheid <=> praten politici naar de mond
- zijn voor vrijheid van meningsuiting <=> vinden dat niet alles gezegd mag worden
- strijden tegen fascisme <=> verbloemen extremistische neigingen
- durven tegen de macht in te gaan <=> zijn vijandig tegen echte critici van de macht
Elke verkiezingscampagne weer spelen deze zaken ons parten.
In feite maakt het niet eens uit of er een bewuste regie achter zit of niet: dit is de realiteit waar we dagelijks mee te maken hebben en die onze democratie behoorlijk in de weg zit.
Heel veel mensen zijn namelijk afhankelijk van deze media en gaan makkelijk mee in het frame dat elke dag uitgedragen wordt via de meeste kranten, tijdschriften en tv-kanalen.
Is het overdreven om te stellen dat dit is wat de media doen?
We gaan er eens naar kijken aan de hand van een praktijkgeval: het promoten van GroenLinks.
Het probleem van dit kabinet
Het kabinet Rutte III heeft zo hard tegen de schenen van de kiezers geschopt dat het vrijwel uitgesloten is dat de coalitie na de komende verkiezingen nog een meerderheid in de Eerste Kamer zal hebben.
Aangezien de Eerste Kamer wetsvoorstellen kan blokkeren, kan dat voor de regering een behoorlijk probleem worden. Het is dus logisch dat de regering nadenkt over oppositiepartijen om straks ‘zaken’ mee te kunnen doen.
De PvdA en GroenLinks hebben maanden geleden al laten weten dat ze hiervoor open staan, maar de PvdA is nog lang niet hersteld van de vorige verkiezingen, en valt dus af als interessante partner. GroenLinks daarentegen staat er goed voor in de peilingen.
En de media denken mee, trekken hun conclusies en stemmen daar – helaas – hun berichtgeving op af.
Lees even mee, dit is een NOS-artikel waarin vooruitgeblikt wordt naar de Provinciale Statenverkiezingen.
Citaat:
Let even op de toon van dit stukje. De val van dit kabinet is voor de NOS reden tot zorg. Kan het zo nog wel verder? En logischerwijs volgt dan een geruststelling: Premier Rutte is wel gewend om meerderheden te zoeken in de Eerste Kamer.
Maak je geen zorgen, kiezer, straks gaat Rutte zaken doen met GroenLinks, het kabinet gaat rustig verder regeren, en dat klimaatakkoord komt er. De journalist die dit opgeschreven heeft, komt blijkbaar niet op de gedachte dat hij/zij zich hier volkomen vereenzelvigt met het kabinet.
Zaken doen met GroenLinks
GroenLinks mag zich altijd al verheugen in de gunst van naïeve kindertjes die via onderwijs en jeugdjournaal grondig gehersenspoeld zijn met Greenpeace-achtige idealen. Helaas voor GroenLinks mogen kinderen van 11 nog niet stemmen, maar de indoctrinatie werkt nog aardig door tot jongeren hun eerste baan krijgen.
D66 was lang vrij populair bij studenten, maar deze partij heeft de laatste tijd toch wat averij opgelopen, en nu vallen de aankomende ‘intellectuelen’ blijkbaar massaal terug op de aangeprate idealen uit hun kindertijd. Dat betekent dat GroenLinks bizar goed lijkt te gaan scoren in de studentensteden, zoals op deze kaart – vervormd naar inwonersaantallen – maar al te goed zichtbaar is.
Als dit zo blijft krijgt GroenLinks dus straks genoeg zetels in de Eerste Kamer om dit kabinet aan een meerderheid te kunnen helpen, maar wat heeft Rutte daaraan?
Klaver en zijn kameraden zijn toch bepaald geen vrienden van de VVD?
Rutte is altijd al goed geweest in kwartetten – denk maar aan de formatie van het VVD-PvdA kabinet Rutte II – en dit keer is er duidelijk ‘uitgeruild’ met D66.
‘Heb jij voor mij van hoofdpijndossiers het referendum? Dan heb ik voor jou van milieu-idealen het klimaatakkoord.’
En zoals D66 de ondankbare verantwoordelijkheid moest nemen voor het afschaffen van het referendum, zo blijkt de VVD ineens lid van het ‘groenste kabinet ooit’.
Maar denkt iemand dat de VVD ineens klimaatbewust is geworden?
Soms verschijnt er nog wel eens iets in de kranten wat kritisch is op de regering, zoals dit artikel in het NRC, waarin staat dat onze ‘klimaatbewuste’ overheid net nog 700 miljoen euro geleend heeft om aandelen Air France-KLM te kopen.
Zijn vliegtuigen ineens niet vervuilend meer?
Zoals Ewald Engelen cynisch constateert: dit illustreert hoe flinterdun de groene ambities van dit kabinet zijn.
Maar idealistenpartij GroenLinks is wel obsessief met het klimaat bezig, en voor hen moet het klimaatakkoord zoiets zijn als een droom die uitkomt. Zij staan te springen om D66 te helpen met dit bizarre voorstel, en ze zullen ongetwijfeld op andere terreinen water bij de wijn willen doen.
Ziedaar de meewerkende Eerste Kamer die Rutte voor ogen heeft.
Het is niet voor niets dat hij de campagne zaterdag afgetrapt heeft met de boodschap: Als het nodig is ga ik met nog meer partijen koffie drinken, dan zal het waarachtig wel weer lukken.
GroenLinks mag de koffie vast klaarzetten.
Geen kritiek op GroenLinks
Hoe groot is de kans dat GroenLinks straks een monsterzege haalt?
Kunnen ze dat op eigen kracht of hebben ze wat hulp van de media nodig?
GroenLinks heeft altijd al veel krediet gehad bij de pers, maar de laatste weken zijn de media helemaal poeslief voor de ‘idealisten’ van deze partij.
Heeft iemand in de MSM nog kritiek kunnen vinden op de dubieuze beslissing van GroenLinks om BDS te gaan steunen?
Even dacht ik dat Trouw zowaar een artikel hieraan had gewijd, maar dat bleek pure noodzaak te zijn.
Stevo Akkerman had in een eerder Trouw-artikel een sneer uitgedeeld naar het CIDI en Opiniez die volgens hem GroenLinks onterecht antisemitisch hadden genoemd.
Trouw kon weinig anders doen dan het CIDI de mogelijkheid tot weerwoord geven, en zo verscheen er een artikel met als kop: GroenLinks had beter moeten opletten, vindt de directeur van het Cidi.
Dus niet: GroenLinks had beter moeten opletten – wat al een eufemistische titel zou zijn geweest – maar voor de zekerheid nog even de toevoeging: vindt de directeur van het CIDI.
Niet al te serieus nemen, beste Trouw-lezer, het betreft hier slechts een mening.
Stel je even voor – gedachtenexperiment – dat de PVV of het FvD banden zou hebben aangeknoopt met een Israël-vijandige beweging.
Dat nieuws zou dagenlang de voorpagina’s beheersen. De actualiteitenprogramma’s, talkshows en journaals zouden er geen genoeg van krijgen. Als Wilders of Baudet alleen maar Farage een hand geeft of jaren geleden ooit eens met Le Pen gesproken heeft, is dat al reden voor uitgebreide negatieve publiciteit.
Maar GroenLinks kan ongestraft een antisemitische club steunen, en geen MSM-haan die ernaar kraait.
De media zien de PVV en het FvD als een (fascistisch) gevaar en grijpen daarom elke gelegenheid aan om hen negatief te portretteren, terwijl ze GroenLinks als verwante zielen beschouwen en dus de dubieuze kanten van deze partij wegmoffelen en de positieve kanten naar voren halen.
Dit is eenzijdige verslaggeving.
Overdreven?
Kijk het zelf maar na:
Alle kritiek op deze actie van GroenLinks is slechts te vinden in de alternatieve of ‘rechtse’ media.
Niets bij NOS, RTL, NRC of Volkskrant, en slechts een halfhartig excuusartikel in Trouw.
Hele volksstammen in Nederland WETEN waarschijnlijk niet eens dat GroenLinks BDS steunt, en wat voor beweging BDS eigenlijk is.
Deze slecht geïnformeerde kiezers gaan straks op 20 maart argeloos naar de stembus in de veronderstelling dat GroenLinks een lieve, idealistische partij is met mooie ideeën.
De extremisten van GroenLinks
Die idealisten zijn heel wat minder goedaardig dan ze in de MSM geportretteerd worden.
GroenLinks is al sinds de oprichting een vrijplaats voor linksextremisten, en toch lijken maar weinig mensen te beseffen wie er straks die zetels in de Eerste Kamer in gaan nemen.
Ook hier geldt weer, alleen in de alternatieve media – in dit geval historicus Roelof Bouwman in Wynia’s week, derde artikel – vinden we hier informatie over.
Leest u even mee?
Dat Karimi in de jaren tachtig actief was geweest voor de radicale Iraanse verzetsgroep Moedjahedin Khalk en dat vervolgens voor GroenLinks verzwegen had; je zou bijna zeggen: dat was nog tot daaraan toe. In de chaos van de Iraanse revolutie waren dergelijke keuzes nog voorstelbaar, al was het liegen om – ook voor anderen – asiel te krijgen en het liegen over haar verleden dan weer niet zo fraai.
Maar dat Karimi nog maar een jaar geleden moest opbiechten dat ze de seksfeesten van Oxfam-medewerkers met minderjarigen onder de pet had gehouden, dat wordt haar toch wel weer erg snel vergeven.
En Paul Rosenmöller…
Het enige wat hem tijdelijk uit de politiek gehouden heeft, was de volkswoede na de moord op Fortuyn. Een moord die gepleegd werd nadat Rosenmöller het leger van politiek-correcten tegen Fortuyn had aangevoerd.
En laten we niet vergeten dat na die moord Jack Bogers, loco-burgemeester van GroenLinks in Wageningen, veroordeeld werd omdat hij de kameraad van Volkert van der Graaf bij de Vereniging Milieu-Offensief inseinde. Kort daarop werden tweehonderd bestanden van de computer van Van der Graaf gewist voordat de politie kans had gekregen om deze bestanden te bekijken.
Wat zou er op die computer hebben gestaan?
GroenLinks heeft hier een heel bedenkelijke rol in gespeeld en is daar zonder al te veel problemen mee weggekomen, al moest Rosenmöller even een stapje terug doen.
Maar de tijd van boetedoening is alweer even voorbij.
Rosenmöller is weer salonfähig; hij kon wegkomen met de verwikkelingen rond de moord op Fortuyn, zoals hij ook al weggekomen was met het geflirt van zijn GML (Groep Marxisten-Leninisten) met Stalin, Mao Zedong en de Cambodjaanse massamoordenaar Pol Pot.
In hetzelfde artikel trouwens nog een informatief zinnetje over boegbeeld Jesse Klaver:
In 2007 werd in het Utrechtse hoofdkwartier van de GroenLinkse jongerenorganisatie Dwars (secretaris: Jesse Klaver) een professionele bomkoffer gevonden, compleet met ontstekers, timers en bedrading.
Wie had dat gedacht: de brave Jesse was secretaris van Dwars op het moment dat deze jongerenafdeling van GroenLinks blijkbaar terroristische neigingen had.
Maar dat is voor de MSM natuurlijk geen aanleiding om ooit te twijfelen aan de motieven van Jesse Klaver.
Is dit geen verbloemen van extremistische neigingen?
Alweer: stel je even voor dat FvD of PVV dergelijke figuren op de kandidatenlijst had staan: de media zouden er niet over uitgepraat raken in hun ‘idealistische’ strijd tegen extremisme.
Maar kritiek op GroenLinks?
Niet bij de MSM.
Sargentini bij Jinek
Wat we wel bij de MSM vinden, is het promoten van GroenLinks.
Donderdag 28 februari waren twee Europarlementariërs, Judith Sargentini (GroenLinks) en Kati Piri (PvdA), te gast bij Eva Jinek om te praten over Hongarije en Turkije, de twee landen waarover zij rapporteren aan het Europees Parlement.
Vanaf het eerste moment stelde Jinek de toestand in Hongarije gelijk aan die in Turkije.
Ze stelde de twee vrouwen voor als ‘beroemd en gehaat in Hongarije en Turkije’ en vervolgde: Waarom worden ze daar als staatsvijanden beschouwd? Omdat ze zich in hun rol als rapporteur kritisch hebben uitgelaten over de vrijheid in beide landen.
De feiten die Kati Piri te berde bracht over Turkije waren met recht verschrikkelijk:
- een kwart van de Turkse rechters is ontslagen
- tienduizenden mensen zijn opgesloten om hun politieke overtuigingen
- in Turkije zitten meer journalisten vast dan in welk ander land ter wereld ook
- Koerdische burgers worden afgeslacht door het Turkse leger
Vergelijk dat met de misstanden die volgens Sargentini in Hongarije bestaan:
- geen onafhankelijke kranten
- er worden rechters vervangen
- NGO’s zoals Amnesty worden gezien als vijanden van de staat of agenten van het buitenland
- er is een enorme corruptie
- EU-subsidies worden misbruikt. Voorbeelden van Sargentini na vragen van Jinek en een andere gast:
- (onnodige) treinverbindingen met het geboortedorp van Orban
- een familielid van Orban heeft lantaarnpalen laten plaatsen tegen een te hoge prijs
Je zou zeggen dat de toestand in Turkije vele malen erger is dan die in Hongarije, maar Jinek had een vrij zakelijk gesprek met Kati Piri – die trouwens veel minder spreektijd kreeg – en Sargentini werd behandeld als een verzetsheld die zware ontberingen heeft moeten verduren.
Invoelende vragen van Jinek:
‘Hoe voelt het om zo gezien te worden terwijl je je werk uitvoert?’ (meelevende toon)
‘Een soort onwerkelijk situatie moet dat zijn, toch?’ (begripvol)
‘En zeker voor zo-, om zo’n reden, op zo’n manier, dat je negatief in het beeld gebracht wordt door de regering daar.’ (verontwaardigd meelevend toontje)
‘Was het ooit zo heftig dat u dacht, dit wil ik niet meer doen? Ik stop hiermee? Om die reden?’ (meelevend)
Niet één kritische vraag van ‘journaliste’ Eva Jinek.
Niets over de bemoeizucht van de EU met de immigratiepolitiek van Hongarije;
niets over het feit dat de kritiek van Orban op Soros erg makkelijk antisemitisch wordt genoemd;
geen vragen of Sargentini de weerstand in Hongarije niet ook een beetje aan zichzelf te danken heeft na haar kruistocht tegen Orban;
geen enkele relativering van de ‘zonden’ van Hongarije, zeker in vergelijking met de toestand in Turkije.
Helemaal niets.
En al helemaal geen vragen over BDS natuurlijk, al heeft Sargentini in eigen persoon dit ‘geweldige’ besluit via een tweet aan de wereld laten weten.
Vragen over de dubieuze verledens van de GroenLinks-kandidaten voor de Eerste Kamer waren natuurlijk volstrekt niet relevant, al zijn de verkiezingen al over drie weken.
Dit is zo’n voorbeeld van ‘politici naar de mond praten’ en ‘strijden tegen fascisme’ omdat Orban in dit frame natuurlijk de fascist is. De overmatige aandacht voor Sargentini tegenover de relatief geringe aandacht voor Kati Piri valt wat mij betreft ook onder eenzijdige berichtgeving.
Een werkelijk objectief journalist zou meer aandacht aan Turkije besteed hebben, en Sargentini kritischer bevraagd hebben.
Klaver in de Volkskrant
En dat kritiekloze naar de mond praten zien we vaker bij de verslaggeving over GroenLinks.
Natuurlijk moet ook Jesse Klaver in het zonnetje worden gezet: een ‘portret’ in de Volkskrant.
Bij een portret van een fractieleider zou je normaal gesproken iets verwachten over zijn beleid of over de aankomende verkiezingen. Misschien vragen naar zijn plannen, wie weet misschien zelfs wel kritische vragen stellen over de haalbaarheid van die plannen.
Vergeet het maar.
Dit portret had net zo goed in de Libelle kunnen staan:
Hoe schattig Klaver aan het klussen is in zijn schuur, en hoeveel hij van knutselen houdt.
En – o ja – zijn vrouw is zwanger van de derde! Leuk hè?
Verkiezingen?
Hoezo?
Je zou kunnen zeggen: wat is er mis met een stuk over de politicus als mens?
Sorry hoor, maar wat interesseert mij de verbouwing van Jesse Klaver en de zwangerschap van zijn vrouw als er over drie weken verkiezingen zijn?
Wat journalisten ook beweren, dit is geen goede informatie voor de burgers: zo’n knuffelig ‘portret’ van Klaver is een feelgood-verhaal en volkomen eenzijdig.
Wat dat betreft deed Trouw het nog beter.
Ook in hun artikel over de leider van GroenLinks is breed de ruimte voor ‘human interest’, maar ze stellen tenminste nog een paar vragen.
Overigens is Klaver in dat interview heel duidelijk over de Provinciale Statenverkiezingen: wat hem betreft zijn het klimaatverkiezingen.
Er wordt nog even lyrisch gedaan over de klimaatspijbelaars, en Jesse roept heel links dat de bedrijven meer moeten gaan betalen, maar als er naar praktische oplossingen gevraagd wordt, blijft het natuurlijk bij kreten.
Een aardig voorbeeld is deze uitspraak van Klaver:
Er is een uitdrukking in de jaren zestig gemunt die me erg aanspreekt: ‘Wees realistisch, vraag het onmogelijke.’ Een ongelooflijk mooie leuze.
Je zou zeggen dat een dergelijke opmerking ruimte geeft voor doorvragen, maar Jesse wordt ook hier bepaald niet hard aangepakt, en het beeld dat blijft hangen is vooral dat van de jonge idealist die ‘durft te dromen’.
Kortom: de politici van GroenLinks worden niet kritisch bevraagd, ze worden naar de mond gepraat. Hun extremistische verleden wordt verdoezeld, en ze worden kritiekloos gesteund omdat zij de tegenstanders zijn van het ‘echte gevaar’, de ‘fascistische’ PVV en FvD.
MSM-journalisten zijn lakeien van de macht
De MSM staan zo volkomen aan de kant van de ‘juiste’ partijen dat ze niet eens instructies nodig hebben. Ze doen uit eigen beweging al precies wat het establishment graag ziet.
Nog even het overzicht op een rijtje, nu met toelichting:
- willen de burger goed informeren <=> geven eenzijdige informatie
- zijn kritisch op de overheid <=> praten politici naar de mond
- zijn voor vrijheid van meningsuiting <=> vinden dat niet alles gezegd mag worden
- strijden tegen fascisme <=> verbloemen extremistische neigingen
- durven tegen de macht in te gaan <=> zijn vijandig tegen echte critici van de macht
De burger goed informeren houdt voor de MSM in: de burger die informatie geven die de ‘goede’ partijen zoveel mogelijk steunt. Alleen als zo’n partij al te opzichtig de fout in gaat, wordt er even kritiek geleverd, maar daarna wordt haastig vergiffenis geschonken.
De ‘foute’ partijen daarentegen moeten heel kritisch gevolgd worden. Als zij iets verkeerd doen, moet dat uitgebreid aan de orde komen, en als ze iets goed doen, moet het weggemoffeld worden.
Eenzijdige informatie dus.
Kritisch zijn op de overheid houdt in: bij opzichtige zaken – zoals de aankoop van aandelen Air France-KLM – wordt even ruimte geboden aan iemand die kritiek levert, maar bij zaken die in het juiste narratief passen – zoals de strijd van Sargentini tegen Orban – wordt elke objectiviteit losgelaten en wordt de politicus naar de mond gepraat.
Vrijheid van meningsuiting wordt met de mond beleden – allemaal actie voeren voor het klimaat! – maar waar de klimaatspijbelaars overal een podium krijgen, wordt veel mensen met minder welgevallige meningen door agressieve activisten het zwijgen opgelegd. Verslaggeving hierover vind je – alweer – vooral in de alternatieve of ‘rechtse’ media. De MSM vinden het blijkbaar prima dat niet alles gezegd mag worden.
Het ‘fascisme’ van PVV en FvD moet bij elke gelegenheid bestreden worden, maar de veel ernstiger zaken die bij GroenLinks spelen, worden gebagatelliseerd of verzwegen. Het ‘verbloemen van extremistische neigingen’ is hier eigenlijk nog zwak uitgedrukt.
Journalisten gaan vaak er prat op dat ze tegen de macht in durven te gaan, maar in werkelijkheid worden juist de critici van de macht – GeenStijl en tegenwoordig ook vaak de Telegraaf – door de ‘nette’ media aangevallen. De MSM zijn alleen in naam rebels, ze zijn vijandig tegen echte critici van de macht.
Conclusie
Onze MSM zijn geen hulp voor de burger, maar een hulp voor de gevestigde orde.
Ze zijn het establishment gewillig van dienst met het manipuleren van de publieke opinie en ze buigen als knipmessen voor de machthebbers.
Helaas vertrouwen grote groepen in de samenleving nog steeds op hun berichtgeving.
Jongeren zijn vaak nog zo onder invloed van de jarenlange indoctrinatie in het onderwijs dat ze de eerste jaren nog braaf stemmen wat hen voorgeschreven is.
Ouderen zijn vaak met succes bang gemaakt voor dat ‘gevaarlijke’ internet en die ‘rechtse’ media zoals Telegraaf en Elsevier, en ze willen meestal niet eens weten welke informatie daar rondgaat, bang als ze zijn (gemaakt) voor nepnieuws.
Er is een grote groep burgers die in principe goed geïnformeerd zou kunnen zijn, maar daar door allerlei oorzaken de tijd niet voor neemt en dus gemakshalve maar vertrouwt op de vaste tv-kanalen en de gezagsgetrouwe kranten.
Gezien de eendrachtige samenwerking van deze media op politiek gebied, zullen we moeten vrezen dat heel veel mensen inderdaad braaf en onwetend GroenLinks gaan stemmen, en zo weer steun voor het kabinet gaan regelen in de Eerste Kamer.
Gelukkig is er toch ophef ontstaan over het klimaatakkoord – hoeraatje voor de Telegraaf! – en over de gevolgen voor de koopkracht van gewone Nederlanders door de opgelopen energiekosten en de Btw-verhoging.
Laten we hopen dat de onrust die hierover ontstaan is, genoeg is om de meerderheid in de Eerste Kamer straks te gunnen aan de echte oppositie.
En met de echte oppositie bedoel ik partijen die het kabinet niet zijn zin gaan geven, maar die werkelijk zullen eisen dat elk wetsvoorstel deugdelijk in elkaar zit.
Tenslotte is de taak van de Eerste Kamer niet om dealtjes te sluiten met de regering, maar om de deugdelijkheid van de wetsvoorstellen en de samenhang met andere wetten grondig te toetsen.
Stem niet voor de coalitie en ook niet voor partijen als GroenLinks en de PvdA: stem tegen deze kliek.
Stem ze weg.
Vond je dit artikel goed? Steun Repelsteeltje via repelsteeltje.backme.org
