Vandaag de dag weten we allemaal hoe we over Pegida horen te denken.
U kunt kiezen uit de volgende opties:
- Pegida is een gevaarlijke xenofobe club met heimwee naar Hitler
- Pegida is een zielig stelletje dat je niet serieus moet nemen
Het begin van Pegida
Vreemd eigenlijk, als je bedenkt hoe het destijds begon op 20 oktober 2014 in de Oost-Duitse stad Dresden.
350 gewone Duitsers die de straat op gingen nadat een partijloze burger – Lutz Bachman – op facebook een oproep had gedaan vanwege een demonstratie tien dagen daarvoor. Deze demonstratie – die allang vergeten zou zijn als zij niet zulke gevolgen had gehad – was een steunbetuiging aan de PKK, de Koerdische afscheidingsbeweging.
Was dat niet een beetje overdreven van de Dresdenaren? Waarom zou je met 350 mensen de straat opgaan vanwege een steunbetuiging aan de Koerden?
Maar deze reactie wordt een stuk begrijpelijker als we kijken wat er in 2014 eerder al gebeurd was.
In augustus had er een ware veldslag plaatsgevonden in Herford, een stad in Noordrijn-Westfalen. Daar waren honderden Jezidi’s en IS-sympathisanten met elkaar op de vuist gegaan en de politie had grootschalig uit moeten rukken.
En op 6 en 7 oktober gingen in Celle en Hamburg Koerden en IS-fans elkaar te lijf met messen, machetes en – echt waar – dönerspiesen.
En nu was er dus in hartje Dresden een kleine demonstratie geweest om steun te betuigen aan de Koerden.
Betekende dit dat ook Dresden binnenkort een veldslag kon verwachten tussen deze groepen?
Waren al die immigranten die in Duitsland welkom waren geheten nu van plan om de twisten uit hun herkomstlanden op de Duitse straten uit te vechten?
Deze bezorgdheid dreef een paar honderd burgers de straat op.
Dat dit de reden voor hun actie was, bleek ook wel uit de tekst op hun spandoek: ‘gegen Glaubenskriege’, oftewel: tegen geloofsoorlogen.
Ze betoogden heel netjes en fatsoenlijk, en zeiden dat ze niet tegen vluchtelingen waren of tegen de Islam. Ze namen afstand van eventuele neonazi’s en benadrukten dat ze geweldloos wilden demonstreren.
Ze wilden alleen maar hun bezorgdheid uiten en alle geweld afwijzen, ook geweld tussen bevolkingsgroepen in Duitsland.
Hun actie vond enorme weerklank. Binnen een paar weken liepen er duizenden demonstranten mee, en deze volksbeweging leek ook in andere steden navolging te krijgen.
In buitenlandse kranten werd voorzichtig positief geschreven over deze vreedzame burgers die misschien zouden kunnen zorgen dat extremistische uitbarstingen in Duitsland een halt zou worden toegeroepen.
De framing van Pegida
Maar de burgers van Dresden werden met achterdocht bekeken door de Duitse politici, en vooral door Angela Merkel zelf.
Toen op 8 december 2014 elfduizend mensen in Dresden gedemonstreerd hadden, liet Merkel weten dat er in Duitsland ‘geen plaats was voor ophitsing tegen gelovigen, geen plaats voor islamofobie en xenofobie.’ En zij stelde dat ‘deze opruiers ontmaskerd moesten worden’.
En Merkel liet het niet bij één veroordeling.
Stel je voor dat Pegida werkelijk succes zou krijgen… dat kon politieke problemen opleveren, dat zou een storm van kritiek op haar beleid kunnen ontketenen. En dus trok ze een beproefde truc uit de kast.
Deze beweging moest zo snel mogelijk ontmaskerd/geframed worden als een stelletje nazi’s!
En zij trok van leer in haar inmiddels beroemd geworden Nieuwjaarsrede.
‘Vandaag de dag roepen velen weer op maandag: ‘Wij zijn het volk!’ Maar eigenlijk bedoelen ze: ‘Jullie horen er niet bij – vanwege jullie huidskleur of religie.’ Daarom zeg ik tegen iedereen die naar zo’n demonstratie wil gaan: Volg de mensen die hiertoe oproepen niet! Want zij hebben vaak vooroordelen, kilte en zelfs haat in hun hart!’
En een week later sloten de oud-kanseliers van Duitsland zich bij haar aan in een officiële verklaring waarin Pegida ondubbelzinnig veroordeeld werd.
‘De Pegida-protesten appelleren aan bedompte vooroordelen, aan xenofobie en intolerantie. Maar zo is Duitsland niet. Dit land moet open en tolerant blijven!’
De boodschap was duidelijk.
De Pegida-demonstranten waren niet tolerant. Zij waren xenofoob, racistisch, islamofoob en ze hadden kille harten vol haat.
En het feit dat ze – net als de vroegere demonstranten tegen de DDR – op maandagen demonstreerden en riepen ‘Wij zijn het volk!’ dat was alleen maar een verachtelijke poging om hun nazisme te verbergen onder de heldenmantel van echte democraten.
Zodra burgers zich gaan verenigen in hun afkeuring van de politiek, moeten ze ontmoedigd worden, bang gemaakt of gedemoniseerd.
Met geweld onderdrukt
De veroordeling van Merkel was niet de enige tegenstand die de Pegida-demonstranten ontmoetten.
Al op 3 november 2014 rapporteerde de politie van Dresden dat een lid van een tegendemonstratie – Projektgruppe Studentenrat – een eenzame Pegida-demonstrant had mishandeld toen die na afloop van de demonstratie op weg was naar huis. Deze Studentenrat handelde uit naam der ‘tolerantie’.
Geweldloos demonstreren uit bezorgdheid over geweld in de Duitse steden leidde dus tot geweld tegen vreedzame demonstranten.
En natuurlijk kwamen de linksextremisten in actie.
Nadat op 12 januari 2015 naar schatting 25 000 mensen mee hadden gelopen in Dresden, moest de wekelijks ‘Spaziergang’ voor 19 januari worden afgeblazen wegens dreiging van aanslagen.
In andere Duitse steden kwam Pegida trouwens al helemaal niet van de grond, omdat de demonstraties keer op keer aangevallen werden door agressieve tegendemonstranten.
En ook de Duitse pers liet zich niet onbetuigd.
Het is al jaren zo dat de Duitse media links-extremisme vergoelijken en rechts-extremisme overdrijven. Ze hadden maar een kleine aanmoediging van Merkel nodig om zich massaal tegen Pegida te keren, en zochten ijverig naar gebreken bij de jonge beweging.
En wie zoekt zal vinden.
Als er – hoera, eindelijk! – een verdwaalde neonazi opdook bij hun protesten of als er een smetje kon worden gevonden op het blazoen van een organisator, dan was dat onmiddellijk voorpaginanieuws, en datgene waarvoor de demonstranten de straat op gingen, kon rustig worden vergeten.
En mochten er onopgeloste geweldsmisdrijven zijn – of zelfs onbewezen misdrijven – tegen minderheden of asielzoekers, dan konden die meteen op het conto van deze burgers geschreven worden.
De enkele politicus of overheidsdienaar die daar nog tegen protesteerde – zoals onlangs de chef binnenlandse veiligheidsdienst, Hans-Georg Maassen – die werd direct geëxcommuniceerd.
Denk vooral niet dat je het straffeloos op kan nemen voor de autochtone Duitser, want je wordt meteen ingedeeld onder het kopje nazi.
Nederland
En in Nederland is de situatie niet anders.
Volgens de inlichtingendiensten komt het geweld bij Pegida-demonstraties steevast van de tegendemonstranten, maar het effect is dat ‘gewone’ burgers al lang niet meer mee durven lopen. En dat is precies wat de politiek en haar ‘antifascistische’ stoottroepen op het oog hebben.
En wat moeten we dan met dat kleine groepje dat zich niet laat ontmoedigen? Degenen die zich belachelijk laten maken? Die bereid zijn om de risico’s van Antifa-geweld te lopen en door hun omgeving als nazi’s afgeschilderd te worden?
Geen nood, dan voldoet een beroep op de openbare orde. Anders dan bij KOZP-activisten, kan je bij Pegida altijd nog zeggen dat hun demonstraties te veel geweld oproepen bij tegendemonstranten.
En dus worden hun demonstraties op het laatst afgelast of van tevoren al verboden.
En wie maakt zich daar druk om? Het is immers Pegida maar, met hun malle varkensmutsjes of belachelijke varkensvlees-BBQ.
Het resultaat
Maar wat hebben Merkel en haar geestverwanten hier nu mee bereikt?
Ze hebben bereikt dat er geen breed gedragen vreedzame burgerbeweging is ontstaan die kon helpen om de problemen van de multiculturele samenleving op te lossen.
Gefeliciteerd.
Nu moeten we het dus doen met een veenbrand van sluimerende onvrede bij grote groepen in de samenleving die elk moment op allerlei plaatsen kan oplaaien.
En de branden die dan ontstaan, zullen niet geweldloos of genuanceerd zijn. Dat zijn ze nu al niet.
Ga vooral door met niet luisteren naar gewone mensen. Ga vooral door met elke kritiek wegzetten als fascistisch. Sluit vooral elke mogelijkheid af voor burgers om problemen te agenderen, totdat die problemen zo onbeheersbaar zijn geworden dat niemand meer een uitweg ziet.
En doe ook zelf vooral geen moeite om escalatie te voorkomen, nee, zet de deur open voor immigranten uit de hele wereld, zodat je zeker weet dat de spanningen in de samenleving nog verder op zullen lopen.
Gefeliciteerd, politici en slaafse media. Als straks een burgeroorlog onafwendbaar blijkt, dan kunnen jullie in elk geval zeggen dat jullie heel tolerant en ruimdenkend waren.
Tolerant en ruimdenkend voor iedereen, behalve voor jullie eigen bevolking.
