Witte mensen fokken niet als konijnen, maar als panda’s. En zoals Joost Niemöller ons leert, is dat best een probleem qua demografische veranderingen, die door de Europese elites bewust worden aangemoedigd “om zo de oorspronkelijke bevolking van Europa, die een ongekend grote beschavingsniveau tot stand bracht, kapot te stampen,” zoals Niemöller het uitdrukt.
Maar mocht Niemöller toch onverhoopt ongelijk blijkt te hebben, dan kunnen we desondanks bepaalde problemen waarnemen, zoals vergrijzing. We moeten met ons allen langer doorwerken omdat we ouder worden, terwijl de aard van het werk steeds lichter wordt. Om de pensioenen en zorgkosten te kunnen dekken vragen regeringen door heel Europa hun bevolking langer door te werken. Dat gaat best vaak fout, zeker bij de zwaardere beroepen, maar soms…heel soms worden we geconfronteerd met de creatieve aard van de mens.
De Engelsman Clive is er zo één. Eén van de kenmerken van de archetypische superheld is dat hij in zijn dagelijk leven een onopvallende, saaie baan heeft die hij op feestjes liever verzwijgt als aantrekkelijke vrouwen hem er naar vragen.
Zo ook Clive; hij heeft een leven lang kudtpubers onderwezen als wiskundeleraar, veertig jaar lang gepoogd zijn pupillen de schoonheid te laten zien van de ABC-formule, van reeksen en matrices, van primitiveren en differentiëren, en van optellen en aftrekken. Waarbij u met name dat laatste in gedachten moet houden, want de ogenschijnlijk onbelangrijke talenten van de superheld blijken soms juist zijn grootste kracht te zijn. De goede man was namelijk wiskundeleraar tot aan zijn pensioen, maar Clive ging niet bij de pakken neerzitten! Neen, Clive was zich bewust van zijn gewichtige plicht jegens Ons Boreaal Europa, en nadat hij met pensioen was gegaan begon hij een tweede, nieuwe carrière. Clive had namelijk opgemerkt dat alles tegenwoordig thuis bezorgd kan worden, maar gek genoeg was er nog geen bezorgservice voor sperma.
Toch wel een gat in de markt, dacht Clive. Dus Clive dook in dat gat, en nu is Clive begonnen aan een nieuwe, doch zeer succesvolle startup: Clive rijdt op bestelling rond met zijn witte bestelwagen voor vrouwen met een kinderwens, om zich vervolgens voor de deur af te trekken (achterin zijn witte bestelbusje, want oude mannen die rukken in auto’s hebben ook bepaalde standaarden die ze in acht dienen te nemen), en vervolgens dat zaad vers af te leveren bij de vrouw met kinderwens die dit heeft besteld. Vrouw heeft een kind, Clive geeft zijn genen door, iedereen blij.
Ook wij bij Saltmines hebben zitten peinzen waarom niemand van ons op dit idee is gekomen. Een genetische imprint achterlaten in de mensheid als een tweede Genghis Khan, maar dan zonder al die vermoeiende en bewerkelijke genocides, dat is best wel een vinding van Clive.
Zo komt de belangrijke maatschappelijke taak van de ouderwetse melkboer weer helemaal terug. Ooit was dat een welkome oplossing voor gezinnen waar vaderlief er niet in slaagde om moederlief in alle opzichten te bieden wat ze nodig had. Dan was daar de melkboer, en dankzij zijn noeste arbeid konden vaderlief en moederlief een heel normaal, doorsnee gezin grootbrengen.
Oude ambachten, daar zit het toekomstig goud. Dat is de maakindustrie waar menige regering op zat te wachten. Want laten we wel wezen, dit kun je niet zomaar outsourcen naar India of China. Niet als je wilt dat de komende generaties in Europa net zo Boreaal zijn als de huidige.
Dankzij Clive kunnen we nu uitkijken naar een hele productieve carrière na het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd. We hebben er nu al zin in!
Daarom is Clive een held. Een man die van zijn hobby echt zijn werk heeft gemaakt, en daarmee bovendien de nakende omvolking van Het Avondland de voet dwars zet. Wat wil een mens nog meer?
