U heeft het misschien niet meegekregen tussen al het wereldnieuws door over vrouwentoiletten en genderverwarde warenhuisketens , maar elders in onze gezellige, eensgezinde, warme, progressieve EU met haar verlichte normen en waarden wordt op dit moment met behulp van politieknuppels een democratisch proces lamgelegd. Ahmed legt in dit stuk op deze site al het één en ander uit over de situatie.
Het zit namelijk zo: de Catalanen zijn het al langere tijd beu om te betalen voor de siesta’s van de rest van het land en willen Independència! Of tenminste, sommige Catalanen willen dat, dus houden ze een referendum op 1 oktober om te kijken wat het volk als geheel wil. Maar omdat dat van de Spaanse regering helemaal niet màg, zomaar het volk laten besluiten hoe ze zichzelf willen regeren, is men daar nu bezig ministers op te pakken,omdat ze de wensen van hun democratisch gekozen parlement uitvoeren in plaats van de wensen van de centrale overheid.
Stembiljetten worden in beslag genomen en vernietigd. Topambtenaren worden gearresteerd voor het hebben van een verkeerde politieke mening. Vertrouwelijke post wordt geconfisqueerd en opengemaakt door de politie. Gebouwen van de lokale Catalaanse overheid worden binnengevallen en doorzocht. Catalaanse politiek leiders worden bedreigd met 15 jaar celstraf vanwege het op straat uiten van een mening.
De stilte van de EU
Maar wat natuurlijk ook opvalt, zijn de reacties vanuit Brussel. Of beter gezegd, het gebrek daaraan. Wanneer bijvoorbeeld Polen haar rechterlijke macht reorganiseert en hoge rechters ontslaat om ze te vervangen door rechters die direct door de minister van Justitie worden benoemd, leidt dat tot een niet aflatende stroom van moreel correcte verontwaardiging vanuit de Verhofstadts, Junckers en Timmerfransen van deze wereld. “Schandalig,” roept men, “aantasting van de onafhankelijkheid van de rechterlijke macht! dit gaat in tegen onze Europese democratische waarden!”
Als het wijzigen van een aanstellingsprocedure voor rechters al genoeg reden is om massaal schande te spreken en zelfs te dreigen een land haar stemrecht in de EU te ontnemen, hoe zullen de Brusselse regenten dan reageren wanneer de overheid van een EU-land politieke rivalen arresteert en in de cel dreigt te smijten, vanwege de wijze waarop zij hun mening uiten op straat?
Helemaal niet, zo blijkt. Want er is één belangrijk verschil tussen Polen en Hongarije enerzijds en Spanje anderszijds. De maatregelen die Polen en Hongarije nemen gaan in tegen het belang van de EU, terwijl de maatregelen die Spanje neemt juist wel in het belang zijn van de EU.
De EU zit niet te wachten op Catalaanse onafhankelijkheid. Dan krijg je namelijk nog meer verdeeldheid in het Europese eenheidsproject en daarnaast een nieuwe impuls voor andere regionale afscheidingsbewegingen in Europa. De EU wil zoveel mogelijk macht centraliseren in Brussel, zoals bijvoorbeeld naar voren komt uit de recente State of the Union van Jean-Claude Juncker. Met meer zelfbestuur of zelfs onafhankelijkheid voor regio’s gaat de macht juist de andere kant op: decentralisatie in plaats van centralisatie. Dus daar wordt men in Brussel een beetje zenuwachtig van.
Recht op zelfbeschikking
Of we het nu over de onafhankelijkheidsverklaring van België in 1830 of de onafhankelijkheidsverklaring van Kosovo in 2008 hebben, de voornaamste reden dat zoveel andere naties deze staten relatief snel erkenden is het idee van zelfbeschikkingsrecht. Volken hebben het recht zelf te bepalen hoe ze zich willen besturen, zo zeggen ook onze eurofielen, tenminste, wanneer ze het over Estland, Kroatië of Kosovo hebben.
Maar wanneer de rechten van het Catalaanse volk op ontoelaatbare wijze worden geschonden dan zwijgt men, of men murmelt vroom dat de Catalanen zich toch vooral wel aan de Spaanse grondwet moeten houden. Het moet wel met wederzijdse instemming gaan namelijk!
Alsof Kosovo zich aan de Servische wet hield toen het land zich onafhankelijk verklaarde. Alsof we nu vinden dat België en de VS eigenlijk geen legitieme staten zijn, omdat ze geen toestemming hadden van de landen waar ze zich van afscheidden. De essentie van recht op zelfbeschikking is juist dat je zélf mag uitmaken hoe je jezelf bestuurt als volk. Als het land waar je je vanaf scheidt daarover een veto kan uitspreken, heb je dat recht dus in de praktijk niet.
Maar omdat we als EU zijnde Servië stom vinden (want vriendjes van Rusland) en Spanje lief, gelden onze Europese waarden van vrijheid, democratie en zelfbeschikking wél voor het Kosovaarse volk, maar nu even niet voor het Catalaanse volk.
De elastische moraal van de EU
Zo blijkt dat de Europese elite vandaag de dag nog net zo cynisch en opportunistisch is als vóór de grote oorlogen van de 20e eeuw, waar de heren zoveel van geleerd pretenderen te hebben. Als de belangen van de EU ermee gediend zijn, dan is het blijkbaar opeens prima om je politiemacht in te zetten om mensen te beperken in het uitoefenen van hun grondrechten als vrijheid van meningsuiting en vrijheid van vergadering.
Want zelfs áls je vasthoudt aan het argument dat Catalonië alleen onafhankelijk mag zijn met toestemming van Spanje, dan kun je nog steeds de repressieve maatregelen van de Spaanse overheid veroordelen. Maar ook daarover zwijgt Brussel als het graf.
Je moet wel een volgzame NOS-Journaalkijker danwel een doctoraalstudent European Studies zijn om nog te geloven dat de Timmerfransoïden het menen wanneer ze hun zedenpreken afsteken tegen Polen en Hongarije over “Europese waarden” en het belang van democratische grondrechten voor Europese burgers.
