Afgelopen week besloot Trump van de een op de andere dag om zijn troepen terug te trekken uit Noord-Syrië.
IS was verslagen en de Amerikaanse president had er genoeg van. Zijn troepen waren al jaren langer gebleven dan hij gedacht had, en zijn geduld was op.
De Europeanen hadden het weer eens af laten weten; ze wisten altijd wel weer nieuwe smoesjes te verzinnen waarom ze niet kwamen helpen, maar was het Midden-Oosten niet de achtertuin van Europa? De hoogste tijd om die mooipraters eens hun eigen zaken op te laten knappen. En zonder verdere waarschuwingen haalde Trump zijn militairen weg.
Erdogan moet wel gedacht hebben dat hij droomde. Hij kreeg zomaar de kans om met de Koerden af te rekenen, en hij liet er dan ook geen gras over groeien.
De afgelopen dagen bereikten ons afschuwelijke beelden uit het gebied: executies, dode kinderen en dat ene beeld dat ik maar niet kwijtraak. Een Turks legervoertuig dat langzaam over een vrouw heen reed. Haar verpletterde. Niet omdat ze protesteerde, niet omdat ze gevaarlijk was, maar ‘gewoon’ omdat ze toevallig langs liep.
Hitler
We weten al jaren dat Erdogan een schoft is. In januari 2016 tekende de Guardian het volgende over hem op: On Friday he (Erdogan, R) was quoted by Turkish media as citing a striking example of an effective presidential system – Germany under Adolf Hitler.
Asked on his return from a visit to Saudi Arabia whether an executive presidential system was possible while maintaining the unitary structure of the state, he said: ‘There are already examples in the world. You can see it when you look at Hitler’s Germany.’
U leest het goed. Deze Turkse heerser kijkt met bewondering naar de manier waarop Adolf Hitler in de jaren 30 zijn macht opbouwde. En als we kijken wat er 15 juli 2016 gebeurde toen Turkije plotseling in rep en roer was over een couppoging, dan doet dat wel heel erg denken aan de Rijksdagbrand.
Voor degenen die het verhaal van deze brand niet kennen: Hitler was nog niet aan de macht en hij wist waarschijnlijk maar al te goed dat hij geen kans maakte op een meerderheid. In de maanden voor de verkiezingen waren zijn straattroepen – de SA – al op communistenjacht geweest, maar de intimidatie had nog niet het gewenste effect. Hitler wilde deze tegenstanders uitschakelen, en was bang dat dit via de stembus niet zou lukken.
Maar toen kwam de Rijksdagbrand.
Volgens de propaganda was het parlementsgebouw aangestoken door communisten, maar het kwam de nazi’s wel verdacht goed uit. Meteen werd een noodverordening van kracht: de persvrijheid werd opgeschort, vrijheid van vergadering bestond niet meer en zelfs het briefgeheim werd opgeheven. En natuurlijk werden oppositieleiders – vooral socialisten en communisten – gearresteerd en voor huiszoekingen waren geen gerechtelijke besluiten meer nodig.
Er volgde een hoop intimidatie van politieke tegenstanders – sommigen werden zelfs uitgesloten van verkiezingsdeelname – en vervolgens konden de nieuwe verkiezingen plaatsvinden. Dit zijn de verkiezingen die vaak aangehaald worden als ‘bewijs’ dat Hitler democratisch aan de macht is gekomen, maar zelfs onder deze omstandigheden lukte het hem niet om de meerderheid van de stemmen te krijgen. Niet dat dit nog uitmaakte: de noodtoestand gaf hem alle bevoegdheden die hij nodig had om een dictatuur te vestigen.
Laten we nu even kijken wat er 15 en 16 juli 2016 in Turkije gebeurde.
Er was een hoop paniek, er waren beelden van soldaten op een brug, het kantoor van de staatstelevisie TRT in Ankara werd bezet en op tv werd een verklaring van de opstandige militairen voorgelezen. Er werd nog een hoge militair gegijzeld, het parlementsgebouw werd omsingeld en er werd een helikopter neergeschoten. Erdogan hield vanaf een vliegveld een geïmproviseerde persconferentie waarin hij beloofde het leger te zuiveren van verraders.
En toen?
Toen niets, eigenlijk.
De ‘revolutie’ ging uit als een nachtkaars, en Erdogan had ineens een uitstekende reden om heel veel mensen op te pakken. Net als Hitler na de Rijksdagbrand.
Sinds de couppoging van 2016 zijn tienduizenden Turken opgepakt. Niet alleen militairen, maar ook duizenden rechters en leraren. Daarnaast werden tientallen kranten en tv-stations verboden en meer dan honderd journalisten gevangengezet. Bovendien werden talloze mensen ontslagen: ambtenaren, politiemensen, militairen en academici. In totaal zijn zo’n 130.000 mensen hun baan kwijtgeraakt, en 50.000 mensen in de gevangenis beland.
De noodtoestand werd zeven keer verlengd totdat hij na twee jaar eindelijk werd opgeheven. Lees het stukje over Hitler nog maar eens over, en zoek de parallellen.
Appeasement
En nu is er een nieuwe parallel. Wel eens van Sudetenland gehoord?
Erdogan heeft de opmars van Hitler blijkbaar goed bestudeerd. Hitler profiteerde vooral van de naïviteit van de andere Europese politici; met name de Britse Neville Chamberlain is beroemd geworden met zijn appeasementpolitiek. Nadat de Britten, de Fransen en de Italianen Hitler hadden toegestaan om Sudetenland – een deel van Tsjechië – als Duits gebied te claimen, verkondigde Chamberlain dat hij ‘peace for our time’ had geregeld.
Wat hij in feite had gedaan, was de krokodil voeren in de hoop dat die hem als laatste op zou eten.
En als er één overeenkomst is met onze tijd, dan is het wel dat Europese politici nog steeds graag krokodillen voeren in plaats van grenzen te stellen.
Lang voordat Erdogan premier werd, had hij al duidelijk gemaakt hoe hij over democratie dacht. Het was voor hem geen einddoel, nee: ‘Democracy is like a train: when you reach your destination, you get off.’
Ook vond Erdogan het ooit een goed idee om deze regels voor te dragen: ‘The mosques are our barracks, the domes our helmets, the minarets our bayonets and the faithful our soldiers…’
Er werd in Europa soms wel zorgelijk gedaan over deze uitspraken, maar ach, Turkije was een seculier land. Een soort brug tussen Europa en het Midden-Oosten. En was Turkije niet al sinds 1952 lid van de NAVO? Turkije was een bondgenoot.
Al tientallen jaren was er sprake van dat Turkije ooit lid zou kunnen worden van de Europese Unie, en in 2005 werden formele toetredingsonderhandelingen geopend. Goed, Erdogan was wel een beetje islamistisch, maar we moeten tolerant zijn, nietwaar? En juist in deze licht ontvlambare regio hadden we een bondgenoot hard nodig.
En dus zag de EU voortdurend mensenrechtenschendingen door de vingers.
Niet dat er helemaal niets van gezegd werd, nee: er gingen talloze arresten de deur uit waarin Turkije gewezen werd op het recht op leven, de vrijwaring van foltering, de Koerdische rechten, de rechten van vrouwen en de persvrijheid. In 2014 werd Kati Piri Turkije-rapporteur en ze waarschuwde keer op keer dat de Turkse democratie en rechtsstaat er niet goed voor stonden. Maar hoeveel effect hadden haar rapporten? Over de laatste decennia werden duizenden aanmaningen gestuurd en als ik heel cynisch ben zie ik in gedachten hoe Erdogan daar wc-papier voor speciale gelegenheden van liet maken.
Turkije bleef aspirant-lid van de EU.
En toen kwam de Arabische lente met daarop volgend de vluchtelingenstroom.
Angela Merkel riep: ‘Wir schaffen das!’ en hoopvolle vluchtelingen stroomden Europa binnen. In 2015 kregen we er een miljoen mensen bij en de Europese regeringen raakten in paniek.
Veel migranten kwamen via Turkije en in maart 2016 sloot de EU een deal met Turkije: Afgesproken is dat Turkije meer migranten opvangt en haar grenzen beter moet bewaken. In ruil daarvoor ontvangt het land extra financiële steun van de Europese Unie en er zijn afspraken gemaakt over afschaffing van de visumplicht voor Turken die naar de EU reizen.
Erdogan zat op rozen.
De EU was van hem afhankelijk. Hij kreeg miljardensteun en kon zijn landgenoten blij maken met het vooruitzicht dat ze vrij zouden mogen reizen naar de EU. Het enige wat hij hoefde te doen, was de migranten tegenhouden. En het mooiste was nog wel dat hij de migranten als drukmiddel achter de hand kon houden. Zodra hij iets van Europa nodig zou hebben… kon hij eenvoudigweg de sluizen open zetten.
Onbegrijpelijk dat Mark Rutte deze deal nog steeds verdedigt; het was vanaf het begin duidelijk dat dit een glashelder staaltje appeasement was.
Grote broer
Onze politici zijn net kleine kinderen die denken dat ze alles kunnen doen wat in ze opkomt, want als het mis gaat, komt grote broer ze wel te hulp.
Die grote broer, dat is natuurlijk de VS.
De Amerikanen hebben ons de afgelopen eeuw al twee keer gered, en na de Tweede Wereldoorlog vond iedereen het wel makkelijk dat de VS zo’n beetje politieagent van de wereld was. Officieel zaten we natuurlijk allemaal in de NAVO, maar ach, dat hoefden we in Europa niet zo serieus te nemen. We schuilden allemaal veilig onder de NAVO-paraplu en konden ons relatief zorgeloos wijden aan het vergroten van onze welvaart.
Als de Amerikanen elders in de wereld de fout in gingen, werd er wel eens wat gemopperd, maar vaak werd in Europa vooral de andere kant op gekeken. De VS was immers onze grote vriend?
Niet dat er geen meningen waren over de verschillende Amerikaanse regeringen: met name over Republikeinse presidenten waren de Europese media vaak kritisch. Reagan en Bush waren toch eigenlijk maar cowboys. En dan al die schietpartijen in de VS! Amerikanen waren heus wel onze vrienden, maar ze waren ook een beetje gek.
Totdat Trump aan de macht kwam.
Trump is alles wat ‘beschaafde’ politici haten. Hij stampt als een olifant door de porseleinkast en gooit alle conventies om. Er valt met hem niet te onderhandelen zoals je dat met ‘fatsoenlijke’ politici kunt doen, hij maakt zijn eigen regels. Hij is bot bij het horkerige af en zegt dingen waar de politieke elite van gruwt.
Zo zette hij de Europese landen genadeloos te kijk omdat ze hun NAVO-bijdrage niet betalen. Goed, Obama vroeg dat ook wel, maar die kon je nog negeren; die bleef beleefd en vriendelijk. Trump niet. Trump is nu eenmaal een lompe hork.
En onze ‘beschaafde’ politici hadden zo’n hekel aan deze lomperik dat ze hun mening niet meer onder stoelen of banken staken. In hun ogen was de nieuwe Amerikaanse president een stampvoetende kleuter en de minachting droop van hun gezichten.
Wat ze even vergeten waren: ondanks hun afkeer van Trump zijn ze nergens zonder de Amerikanen.
De echt verwende kleuters zijn de Europese politici. Zij denken dat je dealtjes kunt sluiten met krokodil Erdogan en ermee weg kunt komen. Zij denken dat je kunt knuffelen met het Iraanse regime en zelfs achter de rug van Trump om ongestraft de mullahs kunt steunen. Zij denken dat ze met hun vingertjes kunnen wapperen over die lompe Trump, en dat de Amerikanen intussen toch wel braaf politieagentje van de wereld blijven spelen.
Afgelopen week zijn ze wakker geschrokken.
Trump heeft al jaren gezegd dat hij het Amerikaanse leger weg wilde halen uit Syrië, maar de Europese politici namen dat met een korreltje zout. Als Trump om hulp vroeg, waren ze niet thuis, ook onze minister Bijleveld niet. Het zou allemaal wel loslopen. De Amerikanen zouden hun plicht wel doen, toch?
Vrij baan voor Erdogan
Nee dus.
Trump deed het ondenkbare. Hij verkondigde dat hij er genoeg van had, en trok zijn troepen terug.
Hier moet ik een persoonlijke bekentenis doen.
Ik dacht dat Trump een grote mond en lompe manieren had, maar dat hij achter al zijn poeha in wezen een goed hart had.
Ik dacht dat hij loog voor de lol om iedereen op de kast te jagen. Ik dacht dat hij trolde om zijn tegenstanders uit de tent te lokken. Ik dacht dat hij bot was omdat hij wist dat de meeste politici daar geen raad mee weten. En misschien is dit allemaal nog waar ook.
Maar afgelopen week ben ik tot de bittere conclusie gekomen dat Trump toch geen goed hart heeft.
Hij is niet de lompe kerel met het kleine hartje, de ruwe bolster met de blanke pit.
Uiteindelijk blijkt hij helaas toch een gewetenloos politicus. Een onbetrouwbare leugenaar.
En laat niemand nu aankomen met de bewering dat het op de een of andere manier toch weer een ‘briljante move’ van Trump is om de situatie in het Midden-Oosten zo op z’n kop te zetten.
Je bondgenoten die voor jou het vuile werk hebben opgeknapt – die voor jouw zaak gestorven zijn – overleveren aan een tweede Hitler die hen meedogenloos zal afslachten… dat is nooit een briljante move. Dat is het smerigste, lafste verraad dat je maar kunt plegen.
De berichten uit het oorlogsgebied zijn afschuwelijk. Harald Doornbos en Jenan Moussa slagen erin om tweets en video’s te sturen, en zij vertellen van de doodsangst bij de bevolking. Van de doden en de vluchtelingen. Zij vertellen ook hoe de IS-gevangenen ontsnappen uit de kampen. Terroristen van IS die weer op vrije voeten zijn… die vast en zeker dromen van een nieuw kalifaat, of tenminste van aanslagen in Europa.
Trump heeft het allemaal voor lief genomen. Zijn geduld was op.
Hij had voor 2016 al aan zijn kiezers beloofd dat hij de troepen thuis zou brengen, en die belofte had hij regelmatig herhaald. Hij had de Europeanen om hulp gevraagd, en die hadden hem afgewimpeld.
Nu moest het dan maar gebeuren.
En de Koerden?
Die hebben niet in Normandië gevochten, aldus Trump.
Hoe bekrompen kan je zijn.
Wat moeten de Koerden beginnen?
Snel alsnog een verbond sluiten met de Russen? Met Assad?
Desnoods een pact met de duivel als je maar behoed wordt voor uitroeiing…
Dit is zo gruwelijk dat het bijna niet voor te stellen is.
Trump pleegde deze week verraad. Europa deed dat al veel eerder toen het de krokodil bleef voeren en weigerde te hulp te komen. Van geen enkele Europese politicus hoef ik te horen hoe schandalig Trump gehandeld heeft. Geen opgeheven vingertje van Mark Rutte of Ank Bijleveld of welke mooiprater dan ook.
Onze huichelende politici hebben bloed aan hun handen. Het bloed van de Koerden die voor onze zaak gevochten hebben, en het bloed van de slachtoffers die nog gaan vallen dankzij de ontsnapping van de IS-terroristen.
Om maar niet te spreken van Nederlands materieel dat nu blijkbaar wordt ingezet tegen de Koerden.
Het laatste nieuws schijnt te zijn dat de Russen inderdaad te hulp schieten. Hoe beschamend is dat?
Macho Poetin doet waar wij westerlingen te laf en te trouweloos voor zijn. Vast en zeker niet uit mededogen, maar uit koele, berekenende machtspolitiek.
Voor de Koerden hoop ik dat de Russen hen fatsoenlijker zullen behandelen dan wij westerlingen ooit deden.
Het hypocriete westen is moreel failliet.
Vond je dit artikel goed? Steun Repelsteeltje via repelsteeltje.backme.org
Voor meer artikelen van Repelsteeltje, zie deze link.
Op de hoogte blijven van nieuwe artikelen? Volg me op Twitter.
