Woorden verbieden
‘Omvolking’ is een omstreden woord.
Als we sommige professoren en opiniemakers moeten geloven, is het een nazi-woord of tenminste een woord waar een schimmige complottheorie achter schuil gaat. Het is een woord dat volgens velen verboden zou moeten worden.
Deze pogingen om een woord te verbieden zijn bepaald niet onschuldig, en terecht zijn ze al helemaal niet.
Waarom niet?
Ten eerste zijn woorden onze gereedschappen om de werkelijkheid te omschrijven. Iedereen die wel eens een woord ‘kwijt’ was en probeerde te omschrijven wat hij bedoelde, kent de opluchting op het moment dat de gesprekspartner het ‘verloren’ woord noemt. Ja! DAT bedoel ik.
Als een woord niet gebruikt mag worden – gedegradeerd wordt tot onwoord – kan de werkelijkheid die dat onwoord weergeeft niet meer helder omschreven worden. Degene die dat toch probeert, kan rekenen op misverstanden en zal bovendien zoveel woorden nodig hebben om het onwoord te vervangen dat de zaak hopeloos ingewikkeld wordt. Het effect zal zijn dat de werkelijkheid achter het onwoord niet meer omschreven wordt: het zal zijn alsof die werkelijkheid niet meer bestaat.
Woorden verbieden is dus een poging om de werkelijkheid te verbergen.
Maar de nazi-vergelijking dan? Willen we woorden gebruiken die de nazi’s gebruikten?
We hebben het hier natuurlijk niet over woorden als ‘tafel’ of ‘stoel’, maar over woorden die speciaal aan de nazi’s gelinkt kunnen worden. Woorden die zij gebruikten om hun misdaden mee te omschrijven. Woorden zoals ‘euthanasie.’
Kijk vooral even op de Duitse Wikipediapagina voor een grondige omschrijving van het euthanasieprogramma van de nazi’s. Als één woord besmet zou moeten zijn, dan is het wel ‘euthanasie’ en toch zal dit woord in ons land niet snel verboden worden. Waarom niet?
Heel simpel: het is een D66-woord, en D66 is – zoals wij allemaal weten – een nette partij van keurige mensen, dus de euthanasie die zij bepleiten is heel anders dan wat de nazi’s deden.
Maar geldt dat niet nog veel meer voor omvolking?
Als we deze twee woorden vergelijken, dan valt met name de dader-slachtofferverhouding op.
- Euthanasie was een middel om het ras te zuiveren door zwakken te doden. De daders waren de nazi’s, de slachtoffers waren (geestelijk) gehandicapten en psychiatrische patiënten.
- Omvolking was een plan om ‘tot aan de Oeral’ gebieden te veroveren en de plaatselijke bevolking te vervangen door Duitsers. De daders waren de nazi’s, de (beoogde) slachtoffers de plaatselijke bevolkingen.
De euthanasie van D66 is anders dan die van de nazi’s, want degenen die gedood worden, willen dit zelf. Mensen die ondraaglijk lijden kunnen euthanasie aanvragen, al is er wel discussie of er genoeg gedaan wordt om het lijden te verlichten voordat euthanasie wordt toegestaan. Het is duidelijk dat de dader-slachtofferverhouding precies hetzelfde is als bij de nazi’s: euthanasie treft nog steeds de zwakken en wordt nog steeds uitgevoerd door de sterken. Waarmee ik zeker niet wil zeggen dat deze artsen en D66-politici nazi’s zijn; ik stel gewoon een feit vast.
Kijken we naar omvolking dan is de dader-slachtofferverhouding precies omgekeerd. De mensen die nu dit woord gebruiken, zijn niet degenen die naar andere gebieden trekken om daar de bevolking te vervangen – zoals de nazi’s wilden doen – zij zijn ZELF degenen die uit hun gebieden verdreven worden, degenen die vervangen (dreigen te) worden.
Mogen mensen niet benoemen waar ze bang voor zijn? Alleen al hierom zou het schandalig zijn om het woord ‘omvolking’ te verbieden.
Dan het argument dat het hier een schimmige complottheorie zou betreffen.
Dit punt werd o.a. gemaakt in een uitzending van Medialogica waar geprobeerd werd verbanden te leggen met manifesten van massaschutters. Dit is een nogal doorzichtige poging om een link te leggen tussen extremisten en mensen die niets met hen te maken hebben. Het is behoorlijk stigmatiserend om te doen alsof degenen die het woord ‘omvolking’ gebruiken zich verwant zouden voelen met deze figuren. Deze eenlingen – die trouwens de term ‘replacement’ gebruikten – worden door vrijwel iedereen veracht. Mochten zij in Nederland al fans hebben, dan zullen dat er niet meer dan een handjevol zijn. En daar moeten wij onze woordenschat op afstemmen?
Interessanter is dat ook de VN de term ‘replacement’ gebruikt. Ik neem aan dat degenen die zo graag verbanden leggen met extremisten de VN geen extreemrechtse organisatie vinden, anders hoor ik het graag. Blijkbaar vindt men het binnen de VN helemaal niet vreemd om te filosoferen over ‘replacement migration‘ als oplossing voor de bevolkingskrimp van o.a. Europa. Hierbij kan je je afvragen of deze ‘vervangingsmigratie’ zal gebeuren op leeggekomen plekken of dat de vervanging zal gebeuren door verdringing. Sommige politici spreken in zulke dwingende termen over onontkoombare diversiteit dat mensen zich bedreigd voelen.
Mag er ook niet over omvolking gepraat worden als mensen reden hebben er bang voor te zijn? Als het zelfs op sommige plekken al gebeurd is?
De Schilderswijk
En zo komen we bij de Schilderswijk.
In 1965 woonden er een paar honderd ‘buitenlanders’ in de Schilderswijk en ruim vijftigduizend blanke Nederlanders; dertig jaar later waren de autochtonen een minderheid geworden. De oorspronkelijke bewoners van de wijk waren letterlijk vervangen door nieuwkomers, en dat was niet gebeurd omdat alle bewoners dit wilden. Velen hebben geprotesteerd, ze hebben gevochten voor hun wijk en ze zijn toch vervangen.
Mogen Schilderswijkers dit omvolking noemen? Mag iedereen dit omvolking noemen? Omvolking is simpelweg een woord dat deze werkelijkheid beschrijft.
Er zijn meer wijken in Nederland die ‘zwart’ zijn geworden en het lijkt erop dat het hier niet bij zal blijven. Toch is er nooit een politieke beweging geweest die gepleit heeft voor het vervangen van de bevolking van Nederlandse wijken door immigranten. Hoe heeft dit dan toch kunnen gebeuren?
We kunnen eindeloos de menselijke verhalen vertellen van zowel de oude als de nieuwe bewoners van deze wijken, maar we kunnen ook kijken naar het gemeentebeleid op dit vlak. Wat deden bestuurders? Wat werd besproken in raadsvergaderingen? Welke beslissingen werden genomen (of nagelaten) waardoor we dit resultaat kregen?
En natuurlijk toch ook: wat voor gevolgen hadden deze beleidskeuzes voor de levens van Schilderswijkers?
In het Haagse gemeentearchief zijn alle verslagen van gemeenteraadsvergaderingen terug te vinden. Ook bewaart men daar ingezonden brieven van bewoners en organisaties, en nog veel meer archiefmateriaal. Uit al deze documenten kunnen we leren hoe het mogelijk was dat de oorspronkelijke bevolking van de Schilderswijk tegen alle beloftes en protesten in langzaam maar zeker vervangen werd.
In deze tijd van immigratie en angst voor omvolking is het heel leerzaam om te kijken wat daar gebeurde en om parallellen te trekken met het heden. Welke fouten zijn er gemaakt? Welke blinde vlekken waren er? Was er sprake van verwijtbaar handelen? En vooral: wat kunnen wij ervan leren? Want woorden verbieden zal ons niets helpen als deze angst terecht blijkt te zijn.
Een serie
Een grondige analyse vraagt meer ruimte dan één artikel, daarom wordt dit een serie. Elf delen waarin het proces van de omvolking van de Schilderswijk wordt beschreven; elke woensdag en elke zaterdag een aflevering. Af en toe komen ook buurwijken aan de orde waar vergelijkbare problemen speelden, maar de focus ligt op de Schilderswijk.
- Overbevolkte arbeiderswijk. Over krotten, woningnood en cityvorming.
- Saneren, maar hoe? Plannen en moeilijkheden.
- Buitenlanders in de wijk. Erbij in het afvoerputje.
- Huisjesmelkers en andere profiteurs. Hoe haal je geld uit een krot.
- Noodkreten en dovemansoren. De ondergang van de kleine middenstanders in de Schilderswijk.
- Schilderswijk voor de Schilderswijkers. Nostalgie, geknoei en beloftes.
- Ivoren torens. Arrogante en onbereikbare overheid.
- Beschaving en prioriteiten. Gulheid en vrekkigheid van de gemeente Den Haag.
- Segregatie of integratie. Steeds dieper het moeras in.
- Islamisering promoten. Een recept voor radicalisering.
- Scenario voor Nederland? Wat we kunnen leren van het verleden.
In deze serie komt een hoop ellende langs. Het is verleidelijk om woedend te worden op degenen die verantwoordelijkheid droegen, en eerlijk gezegd ben ik ook regelmatig woedend geweest. Toch wil ik vooral begrijpen wat er gebeurd is. De reden voor veel ellende was meestal niet dat mensen erop uit waren om anderen kapot te maken, de redenen waren vaak heel banaal: gemakzucht, egoïsme, snobisme, wegkijken.
Deze serie is niet voor wegkijkers. Deze verhalen zijn niet voor wensdenkers die liever doen alsof alles in orde is en boos worden als mensen met moeilijke vragen aankomen. Deze serie is niet voor mensen die liever woorden verbieden dan nadenken over de werkelijkheid die zij proberen te verbergen.
Deze serie is voor mensen die serieus na willen denken over wat er gaande is in onze maatschappij. Mensen die de problemen willen benoemen en eerlijk naar oplossingen willen zoeken. Mensen die willen leren van fouten uit het verleden zodat we ze niet hoeven te herhalen in het heden.
Deze serie is voor mensen die hart hebben voor alle Nederlanders.
Het volgende artikel vindt u hier: overbevolkte arbeiderswijk
Vond je dit artikel goed? Steun Maaike van Charante via repelsteeltje.backme.org
Voor meer artikelen, zie deze link.
Op de hoogte blijven van nieuwe artikelen? Volg Maaike (Repel) op Twitter.
.
