Waarom krijgen onze politici het niet voor elkaar om een goed (corona)beleid te voeren?
Chaos en protest
Na een hoop zorgelijke berichten over ‘de Britse variant’ zag Mark Rutte kans om de avondklok door te drukken. Vreedzame protesten daartegen werden met harde hand onderdrukt en vervolgens zagen we dagenlang minder vreedzame protesten waarvan politici en media natuurlijk meteen politieke tegenstanders de schuld gaven.
Ondanks de zorgen over de Britse mutatie stelt de regering ineens wel dat de scholen weer open kunnen en men vertelt erbij dat dit mogelijk is omdat de andere maatregelen zo streng zijn.
Hierbij verkondigt de regering dat dit allemaal gebeurt op advies van de deskundigen, al laten de deskundigen in kwestie steeds vaker andere geluiden horen in de media. We weten inmiddels dat het OMT (Outbreak Management Team) alle kanten op gemanipuleerd wordt en zo langzamerhand genoeg begint te krijgen van alle politieke spelletjes. Na de bewering van het Kabinet dat de scholen weer open kunnen ‘op advies van het OMT’ liet een OMT-lid op twitter weten dat het OMT zelf dit advies nog niet eens gezien had.
Intussen loopt Nederland hopeloos achter met vaccineren, al wist Hugo de Jonge deze achterstand op magische wijze te verkleinen door plotseling een andere rekenmethode toe te passen. Volgens zijn ministerie was er sprake geweest van ‘onderrapportage’. De ziekenhuizen speelden het spelletje niet mee: een woordvoerder liet weten dat dit ‘aperte onzin’ was.
Wij Nederlanders kunnen alleen maar met jaloezie kijken naar een goed georganiseerd land als Israël waar inmiddels ruim een derde van de bevolking de eerste prik al heeft gekregen. Het beste nieuws uit Israël: de bescherming lijkt te werken.
Nu hier voorlopig geen zicht is op grootschalige vaccinatie – die een normaal leven op termijn weer mogelijk zou maken – verhevigt de stammenstrijd over de maatregelen. Sommigen willen alles op slot gooien tot corona bedwongen is, aan het andere uiterste van het spectrum vinden we mensen die niet eens geloven dat de ziekte bestaat. Daar tussenin schuiven grote groepen langzaam in de richting van meer soepelheid, want weegt de onderdrukking van corona nog op tegen de schade aan de maatschappij? In landelijke kranten waarschuwen inmiddels zelfs intensivisten dat de strenge maatregelen niet langer te rechtvaardigen zijn: het middel is in hun ogen erger dan de kwaal.
Zo langzamerhand rolt iedereen vechtend over straat, is #hugodejongekanniks weer trending op twitter en vragen journalisten openlijk aan Mark Rutte of hij De Jonge expres laat blunderen om het CDA op achterstand te zetten bij de verkiezingen.
Hoe zijn we in deze mallemolen verzeild geraakt?
Politiek in Nederland
Als we nu eens alle franje weghalen, is de standaardtactiek van politieke partijen in ons land ongeveer als volgt:
- Stel een goede verkoper aan als lijsttrekker
- Zet wat aansprekende standpunten in je programma
- Koester innige banden met ‘belangenorganisaties’
- Zorg dat je vriendjes bent met de media en pak je ‘momentjes’
- Doe vooral mee met elke hype
- Als je wint bij de verkiezingen:
- Ga standpunten ‘uitruilen’ met andere partijen
- Raadpleeg intussen voortdurend je ‘belangenorganisaties’
- Sluit een betonnen regeerakkoord
- Verkoop je ‘beleid’ met mooie kreten
- Verzeker je van de trouw van je medewerkers door garanties op baantjes en geld
- Herhaal al deze punten in de volgende cyclus
Voor wie denkt dat dit alleen over Mark Rutte gaat: vul hier even een andere partij naar keuze in. Het grootste verschil zit nog bij partijen die geen kans maken om aan de macht te komen, voor de rest is dit het gebruikte model. De verpakking is belangrijker geworden dan de inhoud, en de inhoud verschraalt meer en meer.
Wat voor gevolgen heeft dit?
De mensen die in dit model boven komen drijven zijn de netwerkers, de vlotte praters, degenen die het niet zo nauw nemen met de waarheid maar wel een fijne neus hebben voor wat ‘goed ligt’ bij de kiezers. Het zijn de mensen die probleemloos meesurfen op elke hype en intussen de belangen van de eigen groep goed in het oog houden, want dat is hun garantie op het volgende baantje.
In feite selecteren we op handigheid, ijdelheid, bedrog, egoïsme en onverschilligheid.
Deze politici hebben vaak de mond vol van de ‘onderbuikgevoelens’ waar ‘de populisten’ volgens hen op inspelen, maar zelf zijn ze gespecialiseerd in emopolitiek. Alles draait om emotie. We moeten het klimaatbeleid steunen; niet omdat het werkt, maar omdat anders ‘de wereld vergaat’. We moeten woke zijn; niet omdat dit ongelijkheid bestrijdt, maar omdat we anders ‘racisten’ zijn. We moeten voor meer EU zijn; niet omdat de EU zo’n succes is, maar omdat we anders ‘bekrompen’ zijn. Zodra je al deze zaken op inhoud gaat bekijken blijkt het narratief niet overeen te komen met de realiteit, maar wie dat zegt is een populist of fascist en mag niet meer meepraten.
Integere politici zijn niet welkom
Als bij de kartelpartijen toch een integere politicus boven komt drijven, is er paniek in de tent. Kijk naar Pieter Omtzigt. Hij werd op een onverkiesbare plaats gezet, want ‘te lastig’, maar kwam in de Kamer dankzij voorkeursstemmen. Toen hij nog lastiger werd, zette het ‘beschaafde’ NRC een karaktermoord op touw zodat hij de regering niet langer lastig kon vallen over MH17. Toen hij de brutaliteit had om te streven naar het lijsttrekkerschap schreef de Volkskrant:
Bij winst van Omtzigt zal er een schok gaan door de bestuurdersvleugel van het CDA. Hij is de solistische controleur van de macht, kritisch, wars van het establishment. (…)
Het is een toon die niet iedereen bevalt. Intern is afgesproken dat er tijdens de verkiezingscampagne niet met modder gegooid wordt, maar achter de schermen valt te horen dat Omtzigt ‘geradicaliseerd’ is. Dat hij te veel meedeint met ‘de boze burger’.
Iets anders lijkt er ook te spelen: angst. Omtzigt is in het verleden niet altijd goed behandeld door zijn partij. ‘Miskenning is zijn Leitmotiv’, zegt een prominente CDA’er. ‘Als Pieter het wordt, zitten heel wat mensen binnen de partij niet meer rustig op hun stoel.’
De lijsttrekkersverkiezing binnen het CDA verliep op z’n zachtst gezegd rommelig – ‘bedankt voor uw stem op Hugo de Jonge’ – en Omtzigt werd tweede op minieme afstand achter de nummer 1. Toen al snel bleek dat De Jonge niet te handhaven viel, werd niet Omtzigt lijsttrekker, maar Wopke Hoekstra. Tot zover de interne democratie van het CDA.
En zelfs nu Omtzigt zich voor de zoveelste keer braaf schikt, is het partijestablishment nog niet gerust. Zoals oud-CDA-Kamerlid Marieke van der Werf schreef: Het FD citeerde de afgelopen week CDA’ers die spraken van ‘goedkoop populisme’ en zochten naar een weg om het ‘stemmenkanon’ te bewegen tot minder solistisch optreden.
Dat deze ‘goedkope populist’ onderbouwde kritiek levert op fundamentele gebreken in de Nederlandse rechtsstaat is bij het establishment niet welkom. Degenen die zich met gladde praatjes en vriendjespolitiek naar boven hebben gewerkt zitten niet te wachten op echte democratie, op macht en tegenmacht. Zij gedijen bij de door Omtzigt benoemde misstanden en dankzij jarenlange selectie op verkeerde eigenschappen zitten zij op vitale posten.
Structureel probleem
Nu de coronacrisis alles op zijn kop zet, wordt de schijn van goed bestuur steeds moeilijker vol te houden. De realiteit sijpelt door. Het wordt steeds duidelijker dat we geregeerd worden door mensen die de juiste kwaliteiten hebben om zich in ons politieke systeem omhoog te werken, maar absoluut niet de juiste kwaliteiten om een land te besturen. Voor mensen die al langer opletten is dit geen nieuws.
Denk aan het bizar slechte klimaatakkoord, ook op touw gezet door dit Kabinet. In de huidige hysterie over corona lijkt het bijna vergeten, maar ‘de grootste verbouwing van Nederland’ is zo dramatisch slecht opgezet dat die ons landschap zal vernielen, onze economie zal torpederen en niet eens bij zal dragen aan waarneembaar minder CO2-uitstoot. Mochten we na corona nog een levensvatbare economie weten op te zetten, dan zal die om zeep worden geholpen door dit wereldvreemde plan.
Hetzelfde geldt voor immigratie. Onze politici vermijden al jaren om daar een inhoudelijke discussie over te voeren. Nederland is overbevolkt en alle problemen die dat met zich meebrengt – woningnood, stikstofcrisis, sociale spanningen – worden op de lange baan geschoven. De lobbyisten die om allerlei redenen open grenzen willen, hebben de politici aan een touwtje. Soms lukt het even niet om de problemen te negeren en dan is men ‘overvallen’ en worden schijnoplossingen bedacht. Het makkelijkste is dan om een onwelgevallige groep – de boeren, de populisten – de schuld te geven en de verantwoordelijkheid af te schuiven.
Ook ons lidmaatschap van de EU is een voorbeeld van slecht leiderschap en gebrekkige democratie. We gaan stemmen op landelijke thema’s en krijgen de Europese eenwording er gratis bij, inclusief steeds minder zelfbeschikkingsrecht en steeds hogere afdrachten. Referenda om op afzonderlijke onderwerpen – zoals de EU – de volkswil tot uitdrukking te brengen zijn eerder haastig afgeschaft. Het nieuwe referendumvoorstel is zo zwaar verminkt dat het establishment er niets meer van te vrezen heeft. Wie daar bezwaar tegen maakt is – u raadt het al – een populist of fascist.
Intussen zitten steeds meer Nederlanders knel in armoede en uitzichtloosheid. De politieke klasse zorgt goed voor zichzelf, maar niet voor de kiezers. Die zijn er slechts om in verkiezingstijd naar de juiste partijen toe gemanipuleerd te worden, met medewerking van veel media. De verkiezingsprogramma’s beloven voor de zoveelste keer meer rechtvaardigheid, een betere aanpak van criminaliteit en natuurlijk besteden de meesten aandacht aan wokeness en klimaat.
Verkiezingen
In de aanloop naar de verkiezingen zijn weer stemwijzers beschikbaar waar alle stokpaardjes in verwerkt zijn zodat de kiezers bij de juiste partij uit zullen komen. Wie een meer realistisch beeld wil en eens naar de stemmingen in de Tweede Kamer gaat kijken, zou vooral aandacht moeten besteden aan wat partijen doen zodra ze aan de macht zijn. Dan is er geen enkel verschil tussen CDA, VVD, D66 en de ChristenUnie, want de coalitie stemt als blok. Dat is de bittere realiteit.
Mocht de PvdA of GroenLinks in het volgende Kabinet komen, denk dan vooral niet dat ze daar hun kiezers zullen vertegenwoordigen. Ze zullen een regeerakkoord sluiten waarin weinig of niets van hun programma zal zijn terug te vinden en daar zullen ze vier jaar lang keihard achter blijven staan. De PVV, de SP en alle kleine partijen zullen hoogstwaarschijnlijk niet mee mogen doen en kunnen weer vier jaar vanuit de oppositiebankjes machteloos kritiek leveren.
Dit systeem is tegelijkertijd door en door verrot en onwrikbaar vastgeroest. Elke wezenlijke verandering lijkt onmogelijk, en intussen voeren deze politici ons onafwendbaar naar de afgrond. Ons land wordt steeds verder afgebroken. Onze soevereiniteit wordt langzaam maar zeker overgedragen aan de EU en men tekent internationale verdragen met verreikende gevolgen zonder dat de kiezer er ooit nog aan te pas komt. Democratisch is dit allang niet meer, maar een rookgordijn van mooie woorden verbergt de werkelijkheid.
Sommigen vrezen dat de verkiezingen zullen worden uitgesteld, maar dat lijkt onwaarschijnlijk. Zo lang Mark Rutte op een gerieflijke voorsprong staat, zal hij uitstel verhinderen, en Rutte is machtig in Den Haag. De premier is de verpersoonlijking van alles wat mis is in onze politiek: hij vertegenwoordigt belangen die niet de onze zijn, maar weet de publieke opinie zo te bespelen dat tallozen zich aan hem vastklampen. Wat hij ook doet, de VVD blijft rotsvast op koppositie met een ruime voorsprong op het peloton.
Hervormingen
We hebben een politieke revolutie en grondige hervormingen nodig. Ons land was sterk en kon veel hebben, maar inmiddels zijn we tot op het bot vermagerd. De rechtsstaat beschermt de burger niet langer, de media informeren hem onvoldoende en de politiek vertegenwoordigt hem niet meer. Volmaakt was het systeem nooit, maar de huidige afbraak is ongekend.
Onder een mooi vernislaagje is Nederland al lang een oligarchie geworden waar burgers slechts gehoord worden als ze lastig zijn of als hun toestand zo dramatisch wordt dat ze geschikt zijn voor een tranentrekkend verhaal in de media. Dan is er korte tijd opwinding, worden er schuldigen aangewezen en komt er een inzamelingsactie voor het slachtoffer. Aan de structurele problemen wordt niets gedaan. Beter een crowdfundactie voor die ene bijstandsmoeder dan verhinderen dat straks de bijstand met 20 tot 25% verlaagd gaat worden onder het mom van een inclusieve samenleving.
Het enige wat werkelijk voor verbetering kan zorgen is massale bewustwording bij gewone Nederlanders. Al die mensen die ooit hun stem hebben uitbesteed aan een partij of politicus waarvan ze dachten dat die ‘wel betrouwbaar’ was, zouden hun keus moeten heroverwegen. Degenen die dom genoeg waren om te stemmen op een sympathiek gezicht of nog oppervlakkiger zaken – ‘ze lacht zo leuk’ of ‘hij heeft zo’n lekker kontje’ – zouden eens echt na moeten gaan denken.
Politiek is niet iets wat ‘daar in Den Haag’ gebeurt en verder geen invloed heeft op ons leven. De beslissingen die in Den Haag en Brussel genomen worden, komen na verloop van tijd onherroepelijk bij ons aan. Tegen de tijd dat wij de gevolgen in ons eigen leven gaan merken, is het alleen vaak te laat om er nog iets aan te veranderen. Helaas.
De coronacrisis heeft grote en direct voelbare gevolgen voor onze samenleving. Misschien zit daar een sprankje hoop. Journalisten lijken al een stuk kritischer op onze regering dan in het voorjaar van 2020. Er worden meer lastige vragen gesteld en meer scherpe analyses geschreven. Als de carrièrepolitici niet meer wegkomen met mooie praatjes, is er een kans dat de verkiezingen eindelijk eens over de inhoud zullen gaan, en niet over de verpakking.
De Great Reset waar wereldleiders de laatste tijd zo gretig over spreken zou een ander soort reset mogen worden.
Een werkelijk democratische hervorming.
Vond je dit artikel goed? Steun Maaike van Charante via repelsteeltje.backme.org
Voor meer artikelen, zie deze link.
Op de hoogte blijven van nieuwe artikelen? Volg Maaike (Repel) op Twitter.
.
