Laatst had ik een hele interessante discussie met een vriend van me over, daar is ie weer, Zwarte Piet. Je moet weten dat hij een donkere vrouw heeft en samen hebben ze een prachtige zoon, die dus ook getinter is dan zijn vader. Hij zei tegen mij dat mijn vasthoudendheid aan de kleur van de Pieterbaas even stupide is als de koppeling aan slavernij van het sprookjesfiguur. Bovendien vond hij mijn conservatisme op dit vlak, niet passen bij mijn intelligentie en open wereldbeeld. Die woorden komen van hem veel harder aan dan die van een of andere linkse deuggleuf, die en passant mij nog even extreemrechts of fascist noemt.
Ik heb er nu twee weken over nagedacht. Waarom wil ik zo graag vasthouden aan de kleur van een verzonnen karakter? Kan mij het eigenlijk iets schelen als Zwarte Piet niet meer zwart is? Heeft mijn vasthoudendheid met iets anders te maken? Gaat er iets verloren als Piet niet meer zwart is? Is de sop de kool waard? Ben ik, als patriot, nog een knip voor mijn neus waard als ik afstand neem van het oude vertrouwde? Verloochen ik daarmee mijn afkomst, mijn cultuur en daarmee mijn land? Allemaal vragen waar ik op heb lopen kauwen.
Ik heb een antwoord op alle vragen weten te vinden. En dat heeft nu na jaren van vasthouden aan mijn eigen gelijk ertoe geleid dat ik aan het schuiven ben. Ik noem het voortschrijdend inzicht, een ander zal het buigen onder druk noemen. Maar als ik eerlijk ben kan de kleur van Zwarte Piet mij niet zo heel veel schelen. Als morgen alle Pieten een andere vermomming krijgen, zodat de kinderen niet herkennen wie het sprookjesfiguur speelt, zal mij dat eigenlijk worst zijn. Het gaat mij helemaal niet om de knecht van Sinterklaas. Het gaat mij om het verliezen van mijn jeugd. Van het land waarin ik ben opgegroeid. Het gaat om maatschappelijke veranderingen die ik niet wil. Het is een hunkering naar toen het hier nog leuk en gezellig was. Ik wil iets hebben wat er niet meer is. En daarom doe ik mee aan die absurde strijd voor het behoud van de schmink van iemand die pepernoten strooit en zogenaamd cadeautjes door de schoorsteen propt. Mijn vriend heeft gelijk. Het is een oliedomme discussie. Alleen de angst om nog meer te verliezen, nog meer kwijt te raken en mijn land nog minder te herkennen doet dat met me. Begrijpelijk en spijtig in één.
Steun Jans 12-uurtjes via janroos.backme.org
