15 maart 2019 zal in de herinnering blijven als de dag waarop het anders zo vreedzame Nieuw-Zeeland –acht jaar na de aanslagen van Anders Breivik in Noorwegen– ruw werd opgeschrikt door een dubbele aanslag van gelijke omvang.
Twee moskeeën in de stad met de symbolische naam Christchurch werden tijdens het vrijdaggebed vlak na mekaar onder vuur genomen door de extreemrechtse schutter Brenton Tarrant, een Australiër die op het moment van de feiten 28 jaar oud is. Balans: vijftig doden en tientallen gewonden. De dader handelde niet in een impuls maar had zijn actie minutieus voorbereid, naar eigen zeggen zo’n twee jaar van tevoren, geïnspireerd als hij was door Breivik die zichzelf rekende tot een geheimzinnig ondergronds genootschap van ‘Tempelridders’ dat zichzelf tot doel had gesteld het door massa-immigratie aangetaste Westen terug te winnen voor het ‘blanke heersers ras’.
Kort voordien had hij op de website documentcloud.org een 74 pagina’s tellend manifest gepost, getiteld ‘The Great Replacement’ (‘De Grote Verdringing’) waarin hij uitlegt wat hem aanzette tot zijn daden. Ik bevond me in de gelegenheid om het geheel te lezen, net voor het op bevel van de autoriteiten werd verwijderd als vorm van hate speech, nog geen dag na de feiten.
Profielschets van dader
In het autobiografische geschrift zegt Tarrant van eenvoudige komaf te zijn. Hoewel Australiër voelt hij veel verwantschap met de Europeanen. Hij gaat prat op zijn Ierse, Engelse en Schotse afkomst en benadrukt dat het bloed dat door z’n aderen stroomt ‘Europees bloed’ is. Hij kwam niet eerder met Justitie in aanraking.
Tot 2010 is hij aan het werk als fitnessleraar. Na de plotselinge dood van zijn vader in datzelfde jaar vertrekt hij op wereldreis, schijnbaar om zich te bezinnen over zijn leven en toekomst. De reis die zeven jaar (!) zal duren voert hem naar landen als Frankrijk, Spanje, Portugal en Bulgarije maar ook naar een paar minder voor de hand liggende bestemmingen zoals Pakistan en Noord-Korea.
Hij zegt vroeger nooit stil te hebben gestaan bij massa-immigratie en telkens hij iets opvangt over islamitische aanslagen in het Westen laat hem dat onberoerd. Zijn omzwervingen in Europa echter brengen daar radicaal verandering in. Vooral de situatie in Frankrijk zou hem de ogen hebben geopend.
Op een autotocht doorheen dat land verbazen hem de hoge aantallen immigranten die hij tegenkomt. Opeens komt hij tot het schokkende besef dat Europa onder de voet wordt gelopen door wat hij noemt ‘indringers’. ‘Overal waar ik kwam, van de grote stad tot het kleinste dorpje, waren ze aanwezig’ noteert hij. ‘Voor elke Franse man of vrouw is er een dubbel aantal immigranten, zo lijkt het wel’.
Hij maakt zich ook in toenemende mate zorgen over het aantal aanslagen die in de naam van de islam worden gepleegd en die mekaar snel opvolgen. De aanslag van 7 april 2017 waarbij een moslim met een vrachtwagen opzettelijk willekeurige mensen doodrijdt in Stockholm was voor hem de spreekwoordelijke druppel waarbij hij besloot dat de maat vol was.
Dat daarbij ook een onschuldig Zweeds meisje van amper elf jaar oud, Ebba Akerlund, de dood wordt in gejaagd, breekt zijn hart. Hij vernoemt haar meermaals in zijn pamflet en belooft onder meer haar dood te zullen wreken. Voortaan zal hij zich maximaal inzetten om ‘zijn volk’ te beschermen tegen de gewelddadige indringers. ‘Iemand met de strijd aanvatten’ schrijft hij. De passiviteit van de Europanen die alles maar over zich heen laten komen wijt hij aan een hardnekkig soort feminisme dat echte mannen heeft veranderd in weke, verwijfde creaturen.
‘De overgebleven sterke mannen hebben de plicht zich van hen te onderscheiden door het strijdperk te betreden’ – zo ongeveer luidt zijn devies. In zijn visie is Europa ten prooi gevallen aan strijdlustige veroveraars en aan zwakke politici met globalistische ideeën –van het type Macron– die de condities hebben geschapen om dat verval te bestendigen.
In zijn pamflet stelt hij dat hij een bewonderaar is van Donald Trump ‘als een symbool van hernieuwde blanke identiteit en een gemeenschappelijk doel’, al voegt hij er in één adem aan toe dat hij dezelfde Trump als leider ongeschikt vindt.
De Balkanisering van de Verenigde Staten
Sterker nog, Tarrant spreekt de wens uit dat er in de VS een burgeroorlog losbarst, die er toe zal leiden dat er raciale scheidslijnen ontstaan tussen gewapende groepen die elkaar naar het leven staan in hun gevecht voor territorium. Hij noemt dit ‘de Balkanisering van de VS’.
Zeer bewust als hij is van de oproep van de Democraten om het vrije wapenbezit in Amerika aan banden te leggen en de tegenstand die dat oproept bij de achterban van Trump die vasthoudt aan het Tweede Amendement die dat bezit garandeert, hoopt hij deze burgeroorlog aan te zwengelen door bij zijn aanslag te kiezen voor een heel arsenaal semi-automatische wapens.
Voorlopig onderzoek van de politie bracht aan het licht dat de wapens van de dader vergund waren, wat voor de premier van Nieuw-Zeeland aanleiding genoeg was om meteen aan te kondigen de wapenwet te zullen verstrengen. In Nieuw-Zeeland zelf laat men er dus geen gras over groeien om de wens van de dader in te willigen. De laatste grote schietpartij dateerde dan ook van dertig jaar geleden.
Of men in reactie op dit islamofobe bloedbad ook in Amerika zo’n verregaande wetswijziging overweegt is zeer de vraag aangezien ze daar op dat vlak wel wat meer gewend zijn. Hoewel, indien Amerikaanse copycats het bloedbad van de Australiër zouden gaan kopiëren, dan kan daar best aanleiding toe ontstaan.
En dat is niet ondenkbeeldig. Vorige maand immers werd vlakbij Washington een andere bewonderaar van Breivik, een officier van de Amerikaanse kustwacht, ternauwernood bij de kraag gevat toen hij op het punt stond grootscheepse aanslagen te plegen. Op zijn lijstje met potentiële doelwitten prijkten onder meer de Democratische zwaargewichten Nancy Pelosi en Chuck Schumer, evenals de grote politieke belofte Alexandria Ocasio-Cortez, het jongste congreslid waarop alle tegenstanders van Trump tijden hun hoop voor de toekomst hebben gevestigd.
Merkel aartsvijand
In zijn geschrift roept Tarrant Angela Merkel uit tot de aartsvijand van het Westen. ‘Zij heeft ons volk verraden en Europa te gronde gericht met haar politiek van open grenzen. Daarom verdient zij het om als eerste te sterven’, schrijft hij. Als het aan hem ligt dan vergezellen ook Erdogan en de moslimburgemeester van Londen, Sadiq Khan, haar in de dood. De Erdogan die in Turkije de lakens uitdeelt ziet hij als grootste bedreiging voor Europa. De Turken roept hij expliciet op om zich uit Europa terug te trekken, ‘nu het nog kan’.
Vooraleer hij zijn aanslagen uitvoert schrijft hij met witte stift op zijn wapens goed leesbaar de namen van bekende Russische en Servische strijders die het in historische veldslagen opnamen tegen Turkse invasielegers. Maar ook de snerende boodschap: ‘Hier is jullie migratiepact!’ en : ‘Dit is voor Rotherham’.
Rotherham is de Britse plaatsnaam die refereert naar het gelijknamige schandaal waarbij een bende pedofielen gedurende vele jaren op grote schaal minderjarige blanke Britse meisjes verkrachtten en terroriseerden. Precieze aantallen zijn er niet, doch deze lopen zeker in de vele honderden en soms maakt men gewag van een totaal van wel duizend vierhonderd (!) slachtoffertjes. De daders overgoten de kinderen die ze hadden verkracht met petroleum en dreigden hen levend in brand te steken als ze er zouden aan denken te gaan verklikken. Toen de getuigenissen uiteindelijk toch aan het licht kwamen aarzelden de politie en andere overheidsinstanties om de vermeende allochtone daders aan te pakken, uit vrees te worden verdacht van racisme… Nadat de bende uiteindelijk werd opgerold bleek die uitsluitend uit moslimmannen te bestaan, afkomstig uit Pakistan.
Brenton Tarrant maakt foto’s van zijn wapens en post die op social media alvorens hij op weg gaat naar zijn doelwitten, met op zijn hoofd een bodycam bevestigd die zijn actie met livestream zal uitzenden op Facebook Live. Een onbekend aantal volgers zal op heterdaad deelgenoot worden van het bloedbad en enkelen gaan er zelfs toe over om hem live aan te moedigen, alsof hij de held is in een spannende videogame.
Tijdens zijn autorit speelt hij een Servisch nationalistisch strijdlied af dat hulde brengt aan Radovan Karadzic, die werd schuldig bevonden aan genocide op Bosnische moslims tijdens de Joegoslaviëoorlog. Tarrant waant zich geen misdadiger, want als hij niet in het verweer komt, en anderen met hem –zo schrijft hij in zijn pamflet– dan dreigt een genocide op het blanke ras die de ondergang van het Westen zal bespoedigen.
Ofschoon hij erkent dat zijn actie van terroristische aard is ziet hij zichzelf als een ‘wettige, geüniformeerde strijder die actie onderneemt tegen een bezettende macht’.
Vergelijking met Nelson Mandela
Tarrant gaat nog een stapje verder en vergelijkt zichzelf met Nelson Mandela en verwacht daarom ooit te zullen worden vrijgelaten uit de gevangenis. ‘Net zoals Nelson Mandela die aanvankelijk ook terrorist werd genoemd en 27 jaar later werd vrijgelaten toen zijn eigen mensen hadden overwonnen en aan de macht kwamen’. China ziet hij als een modelstaat, kennelijk omdat dat land er in slaagt massa-immigratie terug te dringen en minderheden onder de duim te houden.
Voor de Brexit kan hij begrip opbrengen omdat deze de Brexiteers is ingegeven vanuit de wens om terug controle te verkrijgen over de grenzen en zo mogelijke indringers buiten te houden.
Bezorgd om het klimaat
Merkwaardig te noemen is de passage in zijn pamflet waarin hij beweert bekommerd te zijn om het klimaat en zichzelf te zien als ‘ecoterrorist’. Toevallig is er op het moment waarop zijn dubbele aanslag plaatsvindt op een plein in de buurt een klimaatmars aan de gang van mensen die oproepen tot een beter klimaatbeleid. Tarrant wijt de klimaatverandering aan overbevolking en komt met een simpele maar volgens hem doeltreffende oplossing om de schade te beperken: Het elimineren van de moslimbevolking.
De mogelijke verdenking dat hij zijn aanslagen zou hebben gepleegd om eeuwige roem te vergaren wijst hij bij voorbaat in zijn manifest met kracht van de hand: ‘Dat boeit mij niet en is belachelijk. Wie tenslotte herinnert zich nog de namen van de aanslagplegers van 9/11? Hun aanslag zelf echter zal de mensheid zich altijd blijven herinneren. Met mijn aanslag wil ik hetzelfde effect bereiken en de immigranten inprenten dat onze thuislanden hun nooit zullen toebehoren. Ik heb met opzet een afgelegen plek op Aarde gekozen voor de uitvoering er van om aan te tonen dat geen enkele plek nog veilig is voor de gevolgen van massa-immigratie.’
Verder hoopt hij dat zijn daad polarisatie verder in de hand zal werken zodat de beoogde strijd eindelijk opflakkert. Wellicht koos hij daarom met opzet een plaats met de naam Christchurch, die overduidelijk verwijst naar Christenen en hun kerken. Als Tarrant en Breivik werkelijk behoren tot een geheim netwerk van tempeliers die in naam van hun geloof de strijd willen aangaan, dan willen ze fanatieke christenen overal ter wereld allicht opzwepen om hun voorbeeld na te volgen?
Met een Paus Franciscus die het voortdurend opneemt voor de immigranten lijkt dit doemscenario weinig waarschijnlijk, tenzij de Kerk de komende tijd krijgt af te rekenen met een groeiend aantal christenen dat het grondig oneens is met de zienswijze van deze Paus, zichzelf in de gevarenzone ziet en instinctief bereid is de wapens op te nemen uit lijfsbehoud.
