De overheid ijvert om zoveel mogelijk gegevens aan elkaar te knopen om zo meer efficiënt te kunnen opereren. Systemen zoals SyRi worden aangenomen – zonder debat (!) – terwijl er een negatief advies is vanuit de Raad van State en ook de Autoriteit Persoonsgegevens. Je mag er van uit gaan dat de overheid met goede bedoelingen zulke koppelingen wil maken, bijvoorbeeld om een betere, snellere en veiligere dienstverlening naar de burger te verlenen. Maar er gaat ontstellend veel mis. U wilt voorbeelden? Ahmed Aarad hééft voorbeelden. Dat fouten in de uitvoering een constante zijn, ligt voor een groot deel aan de uitwerking. Ideeën en wetsvoorstellen die vanuit een Haagse theorie in de realiteit moeten worden toegepast, dat gaat vaak fout. Dit vertrouwen we toe aan mensen en bedrijven die achteraf vaak incompetent blijken te zijn. Maar in plaats van zakelijk op te treden, helpt de overheid dit soort mensen aan een arbeidsbetrekking elders binnen de overheid. Terwijl je ze soms beter op een zwarte lijst kan plaatsen. Of gewoon überhaupt naar de rechter moet stappen om de schade te verhalen. Want faalsystemen kosten geld. Veel geld. Belastinggeld. Hieronder een voorbeeld uit eigen ervaring van Ahmed Aarad (bekend van). Ahmed, rol er maar in:
Overheid en ICT. Een faalvoorbeeld uit de praktijk
Graag laat ik het dan ook aan de overheid om mij aan u voor te stellen door de gegevens die zij van mij heeft en waarvan zij denkt dat deze kloppen. Het onderstaande verhaal is aan het rollen gekomen door een verhuizing van Leidschendam naar Den Haag. Daarbij werd ik door het servicecentrum van de gemeente Den Haag verteld dat ik “digitaal” kan inschrijven bij de gemeente via mijn.overheid.nl. Nou. Dat zouden we nog wel eens zien…
Figuur 1.
Ik ben van Marokkaanse komaf, geboren 1981, en ben op 18 september 1985 naar Nederland gekomen. Tot zover klopt het. Echter was het eerste adres niet de Paulus Potterstraat 195 te Den Haag, zoals op dit screenshot staat, maar de Hertzogstraat 70 in Den Haag. Dat is FOUT 1.
Figuur 2.
Kennelijk heb ik op 26 november 1993 een verblijfstitel ontvangen – wat dus zou kunnen betekenen dat ik bijna 8 jaar illegaal in Nederland verbleef. Dat is FOUT 2. En best wel een kwalijke.
Figuur 3.
Bij ‘Verblijfstitels’ verliep de laatste op 5 september 2013, zoals hierboven te zien is. Dat houdt in dat ik vanaf 2013 “illegaal”, wederom, in Nederland verbleef (FOUT 3). En dat het onderstaande document dan ook niet bestaat (Figuur 4, tevens FOUT 4). En bovendien is nergens vermeld dat ik een genaturaliseerde Nederlander ben (FOUT 5).
En wat staat er bij immigratiedatum? 11 april 2013 vanuit het land “Onbekend” (Ja, onder die link staat inderdaad dat er ruim 400.000 spookburgers zijn in Nederland…) Ik zou zo maar eens een ISIS-strijder zijn, en terug zijn gekeerd uit IS-ië… (FOUT 6 – ik ben geen retourjihadi, het Kalifaat is niet bepaald rolstoelvriendelijk.)
Figuur 5.
En dan als klap op de vuurpijl staat mijn auto, een Volkswagen Golf hatchback, geregistreerd als stationwagen – FOUT 7 – bij de RDW:
Maar hoe vaak gaat dit mis?
De vraag die bij mij na dit alles opdoemt is: Ben ik dan zo’n uitzonderingsgeval, of gaat het structureel mis met registraties bij de overheid?
Wanneer het laatste het geval is, vrees ik dat we een veel groter en fundamenteler probleem hebben dat niet zomaar is opgelost. De conclusie die we kunnen trekken, is dat de overheid soms minder van jou weet dan goed voor haar is – met het risico dat er op papier een compleet ander persoon kan ontstaan, zoals je bij zelfs in diploma-FOUT 8 hieronder kunt zien:
Hierdoor kan ook zomaar een situatie ontstaan dat iemand gerechtelijke stukken van het Openbaar Ministerie nooit heeft ontvangen (in dit geval ging het om verkeersboetes die te lang open stonden vanwege een lange opname in een revalidatiecentrum):
Terwijl ik daar, en daar hebben we overheids-FOUT 9, niet meer ingeschreven stond:
Conclusie: Computer says no
In ons Haagse parlement debatteren partijen zich suf over privacy, de Wet bescherming persoonsgegevens en veiligheid, terwijl in de realiteit de uitwerking van al die wetten nagenoeg niet geborgd is en (in mijn geval) niet wordt gecontroleerd – maar wel door de overheid, binnen de systemen van de overheid, klakkeloos wordt aangenomen als enige waarheid. Met als resultaat:
Overheid gaat Little Britain naar de burger – “Computer says no” – en weer kan Ard van der Steur in de Kamer uitleg gaan geven over zaken waar maar een heel beperkt aantal Kamerleden überhaupt verstand van heeft. Om met stichting Digitale Infrastructuur Nederland te spreken: “Hun achteloosheid is daarom een bedreiging voor onze democratie.”
Dit soort aanhoudende, niet aflatende en in zowel tijd als geld peperdure clusterfucks van onze overheid zijn de primaire reden voor mij om een bijdrage te willen leveren aan onze samenleving. Namelijk: door dit soort gestoorde situaties aan de kaak te stellen. Dat deed ik al vóór ik me bij het nieuwe democratisch initiatief GeenPeil aansloot, bijvoorbeeld via verschillende (politieke) partijen en via de stichting Open Source & Overheid, waar ik bestuurder van ben.
Gepubliceerd op GeenStijl 11 januari 2017
