Als we een inhoudelijke verkiezingscampagne krijgen, kunnen eindelijk de problemen van Nederland echt besproken worden. En dan is er een thema dat bovenaan de lijst zou moeten staan: immigratie en asielbeleid. Het komt goed uit dat hoogleraar Ruud Koopmans daar net een boek over geschreven heeft waarin hij alle knelpunten op een rijtje zet, en zelfs oplossingen voorstelt.
Tegenstellingen
‘Maar het gaat al zo vaak over immigratie!’ zult u misschien roepen. Dat klopt. Maar doorgaans staan mensen vooral op hun eigen eilandje te schreeuwen en gooien stenen naar de buren. En zo komen we nergens. Gelijk hebben of wegkijken lost de problemen niet op; we hebben een inhoudelijk debat nodig.
“Onze politici zijn liever wereldburger dan Nederlander. Maar welke politicus kan met droge ogen volhouden dat nog meer immigratie goed is voor Nederland? Welke politicus kan zonder blozen zeggen dat het asielbeleid werkt?”@Repelsteeltje21>@OpiniezMagazine https://t.co/970bDgfHgr
— 𝐆𝐮𝐮𝐬 𝐆𝐮𝐭𝐢𝐞𝐫𝐫𝐞𝐳 (@GustafGutierrez) June 21, 2022
‘Officieel’ zijn we verdeeld in links en rechts als het over deze problematiek gaat. ‘Links’ is dan voor immigratie, en ‘rechts’ tegen. Maar is dit links werkelijk links? En is dit rechts werkelijk rechts? Als we naar de problemen zelf gaan kijken, valt deze verdeling niet vol te houden. Tenminste, niet als ‘links’ de club is die opkomt voor de zwakken en ‘rechts’ de club die opkomt voor de sterken.
Empathie
Er is vaak weinig begrip voor de moeilijkheden van anderen. Bewoners van arme wijken die ‘samen moeten doen’ met arbeidsmigranten en statushouders moeten vooral niet zeuren dat zij deze taal- en cultuurkloof er niet bij kunnen hebben. Velen hebben meer empathie met de nieuwkomers dan met degenen die door hun komst in de knel komen.
Overigens gaat die empathie met de nieuwkomers meestal ook weer niet zover dat deze sympathisanten zich echt afvragen in wat voor omstandigheden de immigranten terecht komen. Uitbuiting is altijd weer vaste prik, van slechte arbeidsvoorwaarden tot slechte huisvesting. De mensonterende toestanden in gastarbeiderspensions van vroeger in de Schilderswijk zien we nog steeds, en als het in Nederland niet ‘lukt’, gebeurt het net over de grens.
In een van de huizen werden de bedden dubbel beslapen; zo kroop de nachtwerker na zijn shift in het bed van iemand die ochtenddienst had. De woning telde vijftig bedden, zegt hij. „De migranten betaalden 400 euro per maand per persoon.”https://t.co/lUMc2f66sX
— Imke (@GardingenImke) October 27, 2022
Inhalig rechts en prekerig links
Dit is het duivelspact tussen inhalig rechts en prekerig links. Gewetenloze graaiers willen graag open grenzen en roepen heel hard hoe goed dat is voor de Nederlandse economie. Ze bedoelen vooral hoe goed dat is voor hun eigen portemonnee: hoe meer concurrentie aan de onderkant van de arbeidsmarkt, hoe meer zij profiteren. Zoals de arbeidsinspectie vorig jaar concludeerde: “De baten van de arbeidsmigratie komen veelal bij de werkgevers terecht, terwijl de samenleving de kosten draagt.”
En al decennialang weten deze lieden moraalridders voor hun karretje te spannen die hun daden witwassen, en protesten brandmerken als racisme of xenofobie. Maar als we door de mooie woorden van deze moraalridders heen prikken, zien we hoe zij zelf maar al te vaak alleen de leuke kanten van immigratie meemaken, en de donkere kanten liever aan anderen laten.
Deze week verscheen een interview met Ruud Koopmans over zijn laatste boek. In dat interview stelde hij deze dubbele moraal aan de orde: “Uiteindelijk is migratie ook een verdelingsvraagstuk. Het gaat over wie de voordelen en de nadelen ondervindt. De hoogopgeleide achterban van progressieve partijen merkt vooral de voordelen.”
Dit👇 is exact waar ik in 'Het verdriet van de #Schilderswijk' over schreef.
De rekening van 'moreel hoogstaande' idealen over #immigratie komt bij de arme wijken terecht.
Interessant interview met @Ruud_Koop_mans over zijn boek de #Asielloterij#Leestip!https://t.co/hmwUXkgTQW pic.twitter.com/JAB5M9nLpn— Maaike van Charante (@Repelsteeltje21) August 29, 2023
Paul Scheffer in 2004
Het schrijnende is dat Koopmans niets nieuws vertelt. In 2004(!) schreef Paul Scheffer al over “het bedrijfsleven, dat altijd een kortetermijnbelang najaagt en vervolgens de kosten op de samenleving afwentelt.” Ook hij schreef over de giftige combinatie van inhalig rechts en prekerig links: “Zo zien we hoe de vrije-marktideologie en een grenzeloze solidariteit elkaar versterken in een pleidooi voor meer migratie.”
En wat Scheffer destijds ook schreef: “Opvallend is dat degenen die in morele termen over migratie denken, telkens terugvallen op de stelling dat migratie niet te beheersen is: mensen komen toch, of we dat nu leuk vinden of niet. Er valt eigenlijk niets te kiezen.” Herkenbaar, niet?
Maar zoals hij terecht opmerkte: “Dit zelfverklaarde onvermogen, deze arrogantie van de onmacht, heeft vergaande gevolgen voor onze democratische cultuur. Wie op zo’n vitaal gebied zichzelf niet meer bevoegd verklaart, raakt aan de wortels van het staatsburgerschap.” Dit zelfopgelegde onvermogen is een misdaad tegen zowel de immigranten als de eigen bevolking.
Het duivelspact
Hoe bestaat het dat dit al zo lang besproken wordt en dat er nog steeds niets veranderd is? Dat heeft vooral te maken met de kracht van het duivelspact. Inhalig rechts heeft het geld en de invloed achter de schermen: lobbyisten weten de weg in Brussel en Den Haag. En prekerig links weet het debat te saboteren door het publiek – en misschien ook wel zichzelf – te bedriegen met sentimentele verhalen waarbij de realiteit niet welkom is.
Vaak lopen in de discussie alle soorten migratie door elkaar heen. Maar waar over arbeidsmigratie en het al te gulle onthaal van buitenlandse studenten vaak nog wel een rationeel gesprek mogelijk is, lijkt een nuchtere evaluatie van asielmigratie bijna onmogelijk. Voor sommigen zijn alle asielzoekers profiteurs, voor anderen zijn alle asielzoekers slachtoffers. De werkelijkheid is natuurlijk genuanceerder.
De asielloterij
Over deze werkelijkheid gaat de asielloterij, het boek van Ruud Koopmans. En ik zal meteen maar met de deur in huis vallen: ik werd er depressief van. In de eerste plaats natuurlijk vanwege zijn beschrijving van de onmenselijkheid van ons huidige systeem, en vanwege het politieke wanbeleid waardoor deze chaos al jaren aansleept. Maar ook vanwege het slothoofdstuk waarin Koopmans oplossingen voorstelt.
Laatste Ziener van de zomer: socioloog @Ruud_Koop_mans pleit voor asiel buiten Europa en legale migratie voor vluchtelingen.
‘Migratie managen is je handen vuilmaken, ja. Maar we staan al met onze enkels in het bloed’"https://t.co/9fFxphcbL4
— Kasper Goethals (@KasperGoethals) August 26, 2023
Zijn voorstel lijkt veel op het Deense asielbeleid. Kort samengevat komt het erop neer dat we wel immigratie toestaan, maar daar zelf de regie over houden. Dat betekent (bladzijde 229) “royale humanitaire toelatingsquota, humanitaire visa voor individuele politiek vervolgden en legale kanalen voor economische migratie” gecombineerd met terugnameakkoorden met herkomstlanden, meer steun aan buurlanden voor de eerste opvang en effectieve grensbewaking. De quota voor arbeidsmigratie zouden dan een ruilmiddel zijn om terugnameakkoorden te kunnen sluiten.
De immigratie zou daarmee niet afnemen, maar we zouden in plaats van criminele ‘veiligelandiërs’ nuttige immigranten en echte vluchtelingen krijgen. Vluchtelingen zoals de Jezidi’s, vervolgde christenen uit Pakistan en Nigeria, en homo’s uit Iran. Het zou een einde betekenen van de mensensmokkel en de talloze sterfgevallen in de Sahara, de Middellandse Zee en andere hindernissen die migranten nu nog tegenkomen. En het zou betekenen dat Nederland controle krijgt over de immigratie.
Onmogelijk
Een goed compromis, denkt u misschien. En toch begon alles in mij te steigeren toen ik dit hoofdstuk las. ‘Nederland is VOL!!’ schreef ik in de kantlijn van bladzijde 229, waar Koopmans had geschreven: “- dit alles zou leiden tot extra immigratie zolang het niet lukt tegelijkertijd de irreguliere migratie resoluut terug te dringen.” U begrijpt dat ik ‘extra immigratie’ onderstreept had.
‘Maar,’ zult u zeggen, ‘er staat achter dat de irreguliere migratie moet worden teruggedrongen!’ Dat klopt. En daar liep ik tegen mijn grootste probleem aan. Ik heb geen greintje vertrouwen in inhalig rechts en prekerig links. Zij zullen juichen bij de afspraken die in hun kraam te pas komen, en al hun macht inzetten om de rest te omzeilen. Ze zullen lobbyen achter de schermen, illegaal de mensensmokkel blijven faciliteren en proberen via activistische rechters toch hun zin te krijgen.
Australië
Een sterk staaltje van de mentaliteit van dergelijke moraalridders stond in het verhaal over de Australische aanpak (bladzijde 235-238). Wat was daar gebeurd?
Op weg naar Australië verdronken veel bootvluchtelingen, maar in 2001 kwam de conservatieve regering met de Pacific Solution: de vluchtelingen werden voortaan naar eilanden gebracht waar hun asielaanvraag beoordeeld werd. Niemand kon meer in Australië aan land komen en zijn aanvraag doen. Het aantal verdrinkingen liep terug tot nul.
Toen kwam in 2007 de Labor Party aan de macht. Die maakte meteen heel menslievend een einde aan deze ‘rechtse’ regeling, en de bootvluchtelingen gingen weer op weg, met honderden doden tot gevolg. Premier Julia Gillard kwam zowaar tot inzicht en herstelde de oude regeling. En dan staat er een veelzeggend regeltje in het boek van Koopmans (bladzijde 237):
“Je kunt je echt niet voorstellen hoe het is om premier te zijn en een telefoontje te krijgen van de grensbewaking dat ze vermoeden dat er een vluchtelingenboot is vergaan,’ zo rechtvaardigde premier Julia Gillard haar besluit achteraf.”
U leest het goed: zij moest dit zeer humane besluit rechtvaardigen. Zij moest het verdedigen tegen de zogenaamde weldoeners die liever deugpronken met open grenzen dan verdrinkingen voorkomen. Dat is de mentaliteit waar we het hier over hebben.
De grootste hindernis
Er zijn echt wel meer hindernissen te overwinnen om de plannen die Koopmans voorstelt uit te voeren. Zo zou Nederland overeenkomsten moeten sluiten met notoir onbetrouwbare landen, al heeft Koopmans wel ideeën om toch waarborgen in te bouwen. Ook voorziet hij geen afname van immigratie, terwijl dat mijns inziens hard nodig is. Maar het grootste probleem is toch wel de blindheid van degenen die immigratie promoten.
Hoe moeten we met deze mensen ooit tot een vergelijk komen? Ze zitten op de troon van het eeuwige gelijk en voelen zich zo moreel superieur dat ze andersdenkenden niet eens als gesprekspartners zien. Ze willen niet weten dat er verband is tussen immigratie, woningnood en druk op de natuur. Ze willen niet eens weten wat de werkelijke cijfers zijn van bijvoorbeeld de volgmigratie of de druk op de verzorgingsstaat.
Wie immigranten niet wil selecteren, moet snijden in de verzorgingsstaat.
Vooral (laaggeschoolde) (asiel)migratie is rampzalig.
Geen zinnig mens is ― in een steeds kleiner wordende wereld ― tegen enige immigratie.
Kwestie is: welke immigratie en hoeveel?https://t.co/jIuN9nTrnk— Dr. Jan van de Beek (@demo_demo_nl) August 26, 2023
Een realistische utopie
Maar zoals het nu gaat kan het niet verder. Deze afschuwelijke chaos moet stoppen, Nederland moet inderdaad controle over de immigratie krijgen. Op bladzijde 247 legt Koopmans uit waarom zijn slothoofdstuk een realistische utopie heet:
“De utopie bestaat erin dat de belangrijkste politieke kampen afzien van kortetermijnvoordelen bij verkiezingen en doen waarvoor de politiek eigenlijk bedoeld is: een duurzame oplossing vinden voor de grote vraagstukken van onze tijd. En daarvan is het vluchtelingenvraagstuk zeker een van de belangrijkste.”
Inhoudelijk debat
Dat klinkt inderdaad als een utopie: een onhaalbaar ideaal. En toch dacht ik: hoe komen de ondertekenaars van het duivelspact aan hun macht? Hoe zijn zij erin geslaagd om dit beleid zo lang in stand te houden? Dat konden zij door het publiek voor te spiegelen dat dit immigratiebeleid goed is voor Nederland, of dat het barmhartig is.
Maar wat zij in stand houden is zo immoreel dat de meeste mensen het af zullen wijzen als zij de feiten kennen. Als er werkelijk een inhoudelijke verkiezingscampagne komt waarin geen mooie praatjes en stoere taal, maar feiten de boventoon voeren, zal er weinig steun voor dit beleid overblijven.
Dan komen er misschien eindelijk politici aan het bewind die een echt humaan beleid willen voeren.
Vond je dit artikel goed? Steun Maaike van Charante via repelsteeltje.backme.org
Op de hoogte blijven van nieuwe artikelen? Volg Maaike op Twitter.
