Political correctness gone wild
Zoals u misschien wel gemerkt heeft de afgelopen jaren, wordt aan de andere kant van de Atlantische Oceaan de maatschappij elke dag een klein beetje gestoorder. Zo brak recentelijk het nieuws door dat Basketball-wedstrijden voortaan niet meer gewonnen worden door het team dat de meeste punten scoort, maar door het team dat de meest interessante filosofische inzichten te berde brengt tijdens de wedstrijd.
Oh nee, wacht, dat gaat nooit gebeuren. Dat zou immers belachelijk zijn. Laten we wel wezen.
Wat daarentegen wél gebeurt is minstens zo absurd: de wereldberoemde Miss America-schoonheidswedstrijd gaat in haar beoordeling van de deelneemsters niet langer naar schoonheid kijken. Een schoonheidswedstrijd die niet op schoonheid beoordeelt. En hoewel dat net zo mal is als het hierboven genoemde scenario over basketballwedstrijden, is dit wél gewoon realiteit. Want feminisme. En zoals bekend, dan doen logica en redelijkheid er niet toe.
De Miss America-pageant bestaat al 100 jaar vanwege een succesformule, die het blijkbaar bij heel veel mannen en vrouwen op deze aardbol goed doet: zet een aantal vrouwen op een rij voor een vleeskeuring door wellustige deskundige mannenogen, die vervolgens mogen gaan bepalen welke dames ze het hardste zouden doen. Waarop de gelukkige winnares haar moeder, haar zus, haar vriend en haar cavia bedankt voor alle steun en alle aanwezigen oproept zich meer in te zetten voor wereldvrede en uitstervende panda’s, om vervolgens dolblij een carrière als topmodel of actrice tegemoet te treden.
Nou, dat gaat in de toekomst dus veranderen. Niet langer zullen dames beoordeeld worden om hun elegantie, hun gratie, hun atletische vermogens of hun esthetische smaak omtrent hun kledingkeuze. Neen, in plaats daarvan zullen de dames de bikini’s thuislaten, om in wollen truien en jumpsuits het belang van intersectionaliteit met betrekking tot hun eigen feministisch activisme uit te leggen.
Althans, zo zie ik dat voor me, wanneer ik de organisatie zie aankondigen dat ze zich voortaan niet langer zullen focussen op “outward physical appearance“, maar op “what comes out of the contestant’s mouths” (NB: hihi, LOL). En dan specifiek wanneer ze praten over hun eigen “social-impact initiatives.” Ze moeten zich dus méér focussen op de idealistische wensen van de bovenste 3% van de samenleving, en minder op wat de resterende 97% graag wil zien.
Feminisme vs. uw levensvreugde
Er is dus wéér een hobby van heel veel mensen verknald door intolerante feministische dwingelandij.
En zoals ook al het geval was bij het afschaffen van Gridgirls bij de Formule 1, van Walk-On girls bij darts en mogelijk ook van cheerleaders in de NFL, kunnen we onszelf de vraag stellen: “wie wil dit nou eigenlijk?” De kijkers vinden de mooie dames leuk. De mooie dames zelf vinden het leuk. De organisatoren vinden het leuk. De sporters vinden het leuk. De adverteerders vinden het leuk (want geld).
Waarom moet zoiets veranderen, als de huidige formule álle betrokkenen goed bevalt?
Nou, dat is dus omdat ons mooie Vrije Westen gebukt gaat onder een kleine, zure minderheid van puriteinse deugfeministes die permanent Gekwetst wensen te zijn. Dus eisen deze feministes van alle andere mensen in de maatschappij dat ze hun hobby’s kuisen en fatsoeneren om rekening met hen te houden, ook wanneer ze gezellig onder elkaar hun eigen feestjes vieren waar deze feministes niet eens bij zijn.
Want ja, iedereen weet natuurlijk ook wel dat voornoemde deugfeministes zelf nooit kijken naar de NFL, Darts, Formule 1 of de Miss America-verkiezingen. Maar het probleem is, ze zijn zó gevoelig, dat de objectificatie van vrouwen aldaar hen zélfs kwetst als zij er zelf helemaal niets van meekrijgen.
Dus moet het allemaal verboden worden en wordt er net zo lang gejengeld tegen de organisatoren tot zij uiteindelijk maar inbinden, ofwel uit angst voor reputatieschade in eigen linksprogressive deugkringen, ofwel uit irritatie over het aanhoudende gedrein van deze obsessieve querulanten.
En de hierboven genoemde voorbeelden zijn natuurlijk slechts het topje van de ijsberg. Want dit maatschappelijke proces, waarbij kleine, drammende groepjes narcistische social justice warriors anderen hun progressieve moraliteit opdringen, dat zien we terug op heel veel terreinen in onze westerse maatschappij. Denk maar aan films, aan stripboeken (NB: hier moet je echt op klikken), of aan muziek. Of, om maar eens echt een wespennest op te porren, de Gaming-industrie.
Uiterlijke schoonheid is een kunstvorm en verdient respect
En dan nog iets, want ongetwijfeld zullen mensen na het lezen van dit artikel geneigd zijn dingen te roepen als: “ja maar ho eens even Theepot, jij bent gewoon een witte man die naar lekkere wijven wil loeren, waarom is het een slecht idee dat het gaat om de inhoud in plaats van het uiterlijk? Het is toch een veel grotere prestatie voor een vrouw om intelligent te zijn, dan om aantrekkelijk te zijn?”
Daarop heb ik een heel simpel antwoord: Nee.
Om een succesvol topmodel te zijn moet je namelijk kei- en keihard werken, want met alleen aangeboren schoonheid kom je er niet, je moet je lichaam onderhouden, zeer secuur op je dieet letten, fit en in vorm blijven en energie besteden aan het verzorgen van elk lichaamsdeel dat je hebt, met name je gezicht, om de graad van perfectie te bereiken die jou onderscheidt van die duizenden andere knappe meisjes. Alle uiterlijke glamour ten spijt zit er vaak een Spartaanse levensstijl achter die paar foto’s die je op reclameborden terugziet. Loop je tegen een deur aan en breek je je neus, dan kun je gelijk een paar weken je werk niet doen. Kinderen krijgen kan je je carrière kosten.
Dus de volgende keer dat je op straat een superaantrekkelijk topmodel tegenkomt, besef dan eens hoeveel werk zo’n meid daarin steekt, in plaats van dat je haar met de nek aankijkt en net doet alsof je haar niet opmerkt.
“Maar Theepot,” zal de hier door mij ter plekke verzonnen criticaster vervolgens verontwaardigd zeggen, “je kunt toch niet ontkennen dat modellen en Miss America-kanshebbers desondanks voor een groot deel afhankelijk zijn van aangeboren schoonheid, en dat dat niet hun eigen verdienste is?”
Klopt, daarin heb je groot gelijk, lieve criticaster. Maar weet je welke eigenschappen óók in grote mate afhankelijk zijn van aangeboren aanleg in plaats van eigen verdienste?
Intelligentie. Welsprekendheid. Sociale vaardigheden.
Anders gezegd, de kenmerken waarop de MissAmerica-dames in de toekomst beoordeeld gaan worden, als het aan de organisatie ligt. Met een IQ van 80 ga je daar écht niet meer tussenkomen.
Hiermee wil ik natuurlijk niet zeggen dat intelligentie, creativiteit, inventiviteit en dergelijke minder belangrijk zouden zijn dan schoonheid, integendeel. Maar het geval wil dat voor deze eigenschappen al vele andere prijzen bestaan. Dus leg eens uit, waarom zou het problematisch zijn om daarnaast óók schoonheidsprijzen uit te reiken?
Waarom zouden we de schoonheid van de menselijke geest wél mogen eren met Oscars, Grammy’s en Nobelprijzen, maar de schoonheid van het menselijk lichaam niét, met cheerleader-acts en Miss World-verkiezingen? Vanwaar die dubbele maatstaven? Is schoonheid iets onwenselijks tegenwoordig? De esthetische perfectie van het vrouwelijk lichaam biedt honderden miljoenen mensen elke dag troost, bemoediging en levensgenot. Waarom mag zoiets prachtigs niet uitbundig gevierd worden?
Precies, dat dacht ik ook.
Met andere woorden, red het vrouwelijk lichaam van feministische oppressie! Mooi zijn is niet lelijk!
