Om gelijk maar met de deur in huis te vallen:
“Ik verafschuw de #MeToo-beweging!”
Als ik dit zeg, zullen vele feministen mij wellicht furieus aanvallen en roepen dat ik een verkrachtingsverheerlijkende witte man ben die niets om vrouwenrechten geeft, of iets in die geest.
Maar het vreemde is, de #MeToo-beweging staat mij juist zo tegen omdát ik om vrouwenrechten geef. De media en opiniemakers die de #MeToo-beweging ondersteunen, blijken in de praktijk namelijk helemaal niets om vrouwenrechten te geven, integendeel: deze mensen zijn slechts actief omdat ze daarmee hun eigen imago en reputatie kunnen versterken.
En dat is geen vooroordeel uit mijn onderbuik. Er is namelijk concreet bewijs dat #MeToo-feministes geen zier geven om de vrouwen voor wie ze zeggen op te komen, bewijs dat ik in dit artikel uitgebreid voor u uiteen zal zetten. Dit bewijs heet #Telford.
Telford, een daadwerkelijke verkrachtingscultuur
Zeggen de namen Rotherham en Telford u iets? Aangezien u momenteel een artikel op Saltmines aan het lezen bent, is de kans groot dat u vaker uw nieuws haalt van alternatieve media en dan zult u hier ongetwijfeld iets hebben meegekregen. In beide steden hebben islamitische pedofielenbendes decennialang minderjarige (meestal blanke autochtone) meisjes verkracht, mishandeld, tot prostitutie gedwongen en soms zelfs vermoord, terwijl autoriteiten en hulpverleners niet in wilden grijpen omdat ze bang waren voor racist te worden uitgemaakt, of de noodkreten van de ouders van de meisjes niet geloofden omdat ze aannamen dat deze ouders racisten waren.
Indien u uw nieuws gewoonlijk haalt van het NOS-journaal of een nationale “kwaliteitskrant,” dan heeft u dit nieuws misschien gemist, omdat deze kranten pas vele dagen later nogal summier berichtten over de gebeurtenissen in Telford, iets waar Bert Brussen, de hoofdredacteur van The Post Online, zich zeer terecht over opwond twee dagen nadat het nieuws uitkwam. Daarom even een korte samenvatting: op 11 maart bleek uit onderzoek van de Engelse krant The Daily Mirror dat in de Engelse stad Telford mogelijk 1000 meisjes decennialang op afschuwelijke wijze zijn misbruikt. En dan ook echt afschuwelijk, en ik waarschuw u alvast, de opsomming die nu volgt is niet voor gevoelige mensen.
De meisjes, soms zo jong als 11 jaar, werden gedrogeerd of dronken gevoerd en van plaats naar plaats vervoerd om verkracht te worden door meerdere volwassen mannen. Ze werden daarbij geslagen en gemarteld. Sommige meisjes moesten jarenlang twee keer in de week morning-after pillen slikken. Ze werden gedwongen tot abortus als ze zwanger werden, om luttele uren later opnieuw verkracht te worden. Ze werden geïntimideerd met de bedreiging dat, wanneer ze de politie of hun ouders zouden inlichten, hun mishandelaars zouden komen voor hun zusjes en hun ouders zouden vermoorden. In enkele gevallen hebben hun mishandelaars deze moorden ook daadwerkelijk gepleegd.
Nogmaals, we hebben het over kinderen vanaf 11 jaar oud, die dit is overkomen.
Hulpverleners en autoriteiten deden al die tijd vrijwel niets, omdat de daders afkomstig waren uit Pakistaanse islamitische gemeenschappen en ze niet voor racisten of islamofoben wilden worden uitgemaakt. Vaders die de politie om hulp smeekten, werden niet geloofd, voor racist uitgemaakt en genegeerd. En toen dit schandaal op de radar van de Daily Mirror verscheen, hebben agenten geprobeerd te voorkomen dat slachtoffers met de media zouden praten.
Dit is dus, aan de andere kant van de Noordzee, 40 jaar lang de realiteit geweest in Telford, en het duurt mogelijk voort tot op de dag van vandaag. Houdt deze verkrachtingshel, waarin duizend minderjarige meisjes jarenlang gevangen hebben gezeten, in uw achterhoofd terwijl u de rest van dit artikel leest, want het is absoluut essentieel dat we de ernst van deze situatie voor ogen houden.
De #MeToo-beweging
Nu wil ik de aandacht op een gerelateerd onderwerp vestigen: de #MeToo-beweging. Dit is een buitengewoon populair feministisch initiatief, waarbij vrouwen, doorgaans via social media, zich uitspreken over hun eigen ervaringen met seksueel geweld. Dit is ontstaan naar aanleiding van de onthullingen in oktober 2017 over filmproducent Harvey Weinstein, die zich decennialang heeft vergrepen aan honderden vrouwen in Hollywood, waarop tienduizenden andere vrouwen ook hun ervaringen met seksueel geweld deelden. Dit ging vaak om vooraanstaande, succesvolle vrouwen in politiek, overheid, media, entertainment en de film- of muziekwereld. De beschuldigingen hierbij lopen uiteen van ongewenste aanrakingen tot daadwerkelijke verkrachting.
Sinds haar ontstaan domineert de #MeToo-beweging geregeld het wereldnieuws, en op het moment dat er weer een nieuwe machtige man wordt beschuldigd aan de andere kant van de oceaan, staan ook in Nederland de kranten er vol van. Het Amerikaanse tijdschrift Time verkoos de #MeToo-beweging dan ook tot “Person of the Year,” en de uitleg die Time hierbij geeft is zeer interessant, omdat het gedetailleerd beschrijft wat het doel is van de #MeToo-beweging. Meerdere citaten uit dit stuk:
“When movie stars don’t know where to go, what hope is there for the rest of us? What hope is there for the janitor who’s being harassed by a co-worker but remains silent out of fear she’ll lose the job she needs to support her children? For the administrative assistant who repeatedly fends off a superior who won’t take no for an answer? For the hotel housekeeper who never knows, as she goes about replacing towels and cleaning toilets, if a guest is going to corner her in a room she can’t escape?
…
When a movie star says #MeToo, it becomes easier to believe the cook who’s been quietly enduring for years.
…
The women and men who have broken their silence span all races, all income classes, all occupations and virtually all corners of the globe. They might labor in California fields, or behind the front desk at New York City’s regal Plaza Hotel, or in the European Parliament. They’re part of a movement that has no formal name. But now they have a voice.
…
In almost every case, they described not only the vulgarity of the harassment itself—years of lewd comments, forced kisses, opportunistic gropes—but also the emotional and psychological fallout from those advances.
…
Those who are often most vulnerable in society—immigrants, people of color, people with disabilities, low-income workers and LGBTQ people—described many types of dread. If they raised their voices, would they be fired? Would their communities turn against them? Would they be killed?
…
Women were no longer alone. “There’s something really empowering about standing up for what’s right,” says Fowler, who has grown comfortable with her new reputation as a whistle-blower. “It’s a badge of honor.””
Wat buitengewoon belangrijk is, is de intentie die wordt uitgesproken om juist de vrouwen uit de lagere klassen, die het meest kwetsbaar zijn en heel vaak niet gehoord worden, een stem te geven. Doordat wereldsterren en miljonairs zich uitspreken wordt het ook makkelijker voor kokkinnen en conciërges om zich uit te spreken, zo is de gedachte. Vrouwen moeten, dankzij de #MeToo beweging, niet langer geïsoleerd en alleen staan als ze in verzet komen tegen hun mishandelaars. Het is dus een solidariteitsbeweging die het doel heeft om deze kwestie, seksueel geweld tegen vrouwen, eindelijk eens onder de aandacht te brengen, zodat dit uit onze maatschappij wordt uitgebannen.
#MeToo en #Telford
Terug naar Telford. Het moge duidelijk zijn dat wat daar heeft plaatsgevonden, precies de misstanden zijn waartegen de #MeToo-beweging strijdt, in haar meest extreme vorm: kwetsbare, weerloze, minderjarige meisjes worden onderworpen aan het meest verschrikkelijke seksuele geweld. Zoals het Time-artikel benadrukt, seksueel getinte opmerkingen en ongewenste aanrakingen kunnen al ernstige psychologische gevolgen hebben voor de vrouw in kwestie. Dan kun je je wel indenken hoeveel traumatischer nog de gevolgen zullen zijn voor de slachtoffers in Telford.
En dit zijn dan ook nog eens vrouwen en meisjes die veertig jaar lang niet gehoord zijn door autoriteiten en hulpverleners, vrouwen die, in tegenstelling tot de Hollywoodsterren die de #MeToo-beweging aanvoeren, overduidelijk geen enkele stem hebben in onze maatschappij, en er helemaal alleen voorstaan.
Dus het spreekt voor zich dat de onthullingen over Telford hebben geleid tot een enorme explosie van solidariteitsbetuigingen, tweets, artikelen, columns en activistische initiatieven vanuit alle media en opiniemakers die #MeToo ondersteunen.
Toch?
Even de zoekmachine van Time doorzoeken op “Telford.” Resultaten: 10 hits, en dit zijn letterlijk alle tien toevalstreffers, artikelen over compleet ongerelateerde onderwerpen waarin mensen en bedrijven worden genoemd die toevallig “Telford” heten.
U leest het juist: het grote Time, dat in december nog uitbundig jubelde dat de #MeToo-beweging gemarginaliseerde vrouwen een stem gaf, ziet blijkbaar geen enkele noodzaak om zélf de slachtoffers van Telford een stem te geven. Blijkbaar is roepen dat “slachtoffers een stem moeten krijgen” voor de redactie van Time belangrijker dan hun gigantische platform aan te wenden om die slachtoffers in de praktijk ook daadwerkelijk een stem te geven.
#MeToo doet niets voor de slachtoffers van Telford
En hier komen we bij de kern van het probleem. Zoals Bert Brussen dus al furieus benadrukte, lijkt er in onze media haast wel een samenzwering van stilte te bestaan om dit schandaal geen aandacht te geven. Wat natuurlijk bizar is, omdat ook in onze media #MeToo uitgebreid wordt verwelkomd en iedereen roept dat er meer aandacht moet zijn voor vrouwen die met seksuele intimidatie te maken krijgen, ook als dat relatief “kleine” vergrijpen zijn, zoals een ongewenste hand op je billen.
Maar als er dan aan de andere kant van de Noordzee écht iets ernstigs gebeurd, als we te maken hebben met systematisch seksueel geweld tegen vrouwen op een schaal die groter is dan welke prominente #MeToo-persoonlijkheid dan ook heeft meegemaakt, dan zwijgen onze pro-feministische journalisten dagenlang, om het vervolgens in een paar korte, afstandelijke artikeltjes op pagina 17 te vermelden.
Onze mainstream media faalden dus hopeloos in deze kwestie. Maar deze gevestigde media zijn natuurlijk ook niet noodzakelijk de grootste pleitbezorgers van #MeToo, dus laten we eens kijken hoe uitgesproken linksprogressieve media het doen, die normaal gesproken extra veel aandacht besteden aan feministische kwesties en actief hebben deelgenomen aan de #MeToo-beweging. Laten we eens gaan kijken in hoeverre het Nederlandse feminisme zich heeft uitgesproken over deze verkillende misdaden tegen weerloze minderjarige meisjes, en de wijze waarop dit door mensen in machtsposities onder de pet is gehouden. Want als het om vrouwenrechten gaat, zijn dit de eerste mensen van wie je verwacht dat ze dit aan de kaak stellen, nietwaar?
Dus laten we even een paar vooraanstaande linksprogressieve/feministische sites bezoeken, en kijken hoe zij hebben bericht over het verkrachtingsschandaal in Telford.
Opzij
Allereerst Opzij, een van de voornaamste Nederlandse feministische tijdschriften. We vinden op deze site 182 resultaten voor MeToo, dus je ziet wel dat Opzij zich behoorlijk hard heeft gemaakt voor deze beweging. Zo is het eerste resultaat een boos artikel over een DWDD-uitzending, waarbij Opzij uitlegt dat slachtoffers hun mond niet opentrekken “omdat de schaamte zo groot is dat slachtoffers het maar liever wegstoppen. Omdat ze bang is dat er wordt gezegd dat ze overdrijft, of het zelf heeft uitgelokt. Bang om niet geloofd te worden, want er is geen bewijs, het is haar woord tegen het zijne.” En even later zegt de auteur: “#MeToo gaat over (on)macht, over ongelijke machtsverhoudingen, over schaamte, over angst, over geen respect hebben voor andermans grenzen en over nemen waar je recht op denkt te hebben.”
Nou, dat zit dus wel goed, ongetwijfeld zal Opzij alle registers open hebben getrokken over het Telford-schandaal. De wijze waarop de autoriteiten in Telford met de slachtoffers zijn omgegaan, sluit immers naadloos aan bij deze uitleg waarom vrouwen vaak zwijgen over seksueel geweld. Koren op de molen van Opzij.
Dus we kunnen op dit moment maar liefst 0 resultaten voor “Telford” terugvinden op de Opzij-site. Ja, u kunt op de link klikken, het zijn er echt 0. Dit in schril contrast met de 182 resultaten voor #MeToo. Blijkbaar vindt Opzij het leed van superrijke showbiz-vrouwen in Hollywood belangrijker dan het (veel ingrijpender) leed van de gemarginaliseerde, 40 jaar lang genegeerde meisjes van Telford.
Dit terwijl het schandaal van Telford ook nog eens aangeeft dat we niets geleerd hebben van het vergelijkbare Rotherham-schandaal, dat een paar jaar eerder aan de oppervlakte kwam. Nu blijkt dus dat er meer aandacht nodig is voor het probleem van islamitische pedobendes in Engeland, want de ophef over Rotherham heeft niet geleid tot structurele hervormingen waardoor meisjes nu beter beschermd zouden worden. Zoals veel media al aangeven, hoogstwaarschijnlijk zijn Rotherham en Telford slechts het topje van de ijsberg.
Maar ja. Op Opzij kunnen we over Rotherham evengoed 0 artikelen lezen. Dus wat wil je.
Blijkbaar is het feminisme van Opzij alleen bedoeld voor vrouwen uit de rijkste klassen binnen onze maatschappij. Niet voor kansarme, minderjarige meisjes uit arbeidersgezinnen. Het laagopgeleide plebs mag het van Opzij zelf uitzoeken.
Viva
Dan Viva, ook een populair tijdschrift dat zich richt op vrouwen, al heeft het geen expliciet feministische inslag. Desondanks gaf Viva op 29 december 2017 aan, in een terugblik op “drie maanden #MeToo,” uitgebreid aandacht te hebben besteed aan het seksueel geweld waar vrouwen mee te maken krijgen. Zo vermeldt Viva trots dat zij de hashtag #IkOok de wereld in heeft gebracht, de Nederlandse variant op #Ihave, waaronder mannen hun zonden konden belijden met betrekking tot seksueel grensoverschrijdend gedrag jegens vrouwen.
Viva ziet zichzelf overduidelijk als één van de voornaamste stemmen in het debat over seksueel geweld, waarbij tevens uitgebreid aandacht wordt besteed aan vergelijkbare schandalen in Amerika, Frankrijk en België. Het wemelt dan ook van de Viva-artikelen over #MeToo.
Hoeveel artikelen schrijft Viva over Telford? Welgeteld 0, net als Opzij. Een zoekopdracht via Google geeft weliswaar 27 resultaten, maar deze gaan vrijwel allemaal over telefoons, en de drie hits die wél over dit misbruikschandaal gaan komen allemaal van het forum en zijn dus onderwerpen die worden aangesneden door lezers, niet artikelen van Viva zelf.
Oftewel, tweeëneenhalve maand nadat Viva zich trots op de borst klopt dat ze toch zoveel awareness heeft gecreëerd over seksueel geweld tegen vrouwen, komt een schandaal aan het licht waarbij alle #MeToo gerelateerde voorvallen in het niet vallen, waarbij vrouwen letterlijk als seksslavinnen worden verhandeld, hier in het westen, in Europa. En Viva schrijft er geen letter over.
En als we dan even uitproberen of er destijds wél over Rotherham geschreven is door dit blad, lopen we ook tegen een teleurstelling aan. 20 resultaten, maar alle 20 afkomstig van de forums, waar een aantal vrouwen, die zich gelukkig wél in willen zetten in de strijd tegen echt seksueel geweld, er meerdere threads over begonnen zijn. Maar de redactie van Viva zelf heeft dus geen interesse in Rotherham, noch in Telford. Ook voor Viva zijn feminisme en vrouwenrechten hobby’s voor verwende Hollywoodmiljonairs, niet voor minderjarige arbeidersdochters.
Daar sta ja dan, met je pretenties als geëmancipeerd vrouwenblad dat zichzelf een leidende stem vindt in het debat over seksueel geweld. Wat een afgang.
Vrij Nederland
Dan Vrij Nederland, ook een medium van linkse, progressieve, feministische snit. We lezen maar liefst 109 artikelen waarin MeToo vermeldt wordt op VN. In een column over seksueel misbruik lezen we: “de status quo is een bedreiging voor vrouwen. Vroegkinderlijk misbruik is een bijzonder ingewikkeld onderwerp. Dissociatie, verdringing, (liegen uit) schaamte: het komt daar allemaal bij kijken”. De schrijver hekelt vervolgens “normalisering van seksueel geweld van mannen tegen vrouwen, door Op de Beecks verhaal te betwijfelen, te relativeren.”
Ook op VN is dus buitengewoon veel aandacht voor #MeToo, en verzwegen seksueel geweld tegen vrouwen. Dus hoeveel artikelen over Telford lezen we?
Opnieuw, 0 artikelen over Telford, en 3 artikelen over Rotherham. Goed, we hebben dus wel 3 artikelen waar het woord “Rotherham” in voorkomt, wat zeggen deze artikelen dan? Nou, dat valt helaas nogal tegen; twee van de artikelen hebben niets met de affaire te maken, en in de derde wordt de affaire even genoemd, maar dan even terloops in een lijstje oorzaken van “oorzaken van moslimhaat” in een artikel over islamofobie. Blijkbaar is mogelijk islamofobie als gevolg van de 1400 verkrachte meisjes in Rotherham belangrijker voor VN dan deze verkrachte meisjes zelf. En voor de 1000 slachtoffers in Telford is al helemáál geen interesse bij dit linksprogressieve medium.
Joop
Op Joop, een linksradicaal blog dat ook graag oreert over feminisme en vrouwenrechten, vinden we 99 artikelen over MeToo. Volgens Joop is het bewustmakingsproces rondom seksuele intimidatie heel hard nodig, moeten vertrouwensruimten en strafsystemen ontwikkeld worden die de klachten van slachtoffers serieus nemen en mogen vertrouwenspersonen en bestuurders niet langer zwijgen bij klachten over seksueel geweld (wat dus exact hetgene is dat we wél zagen gebeuren in Rotherham en Telford).
Dus hoeveel artikelen kunnen we op Joop terugvinden over Telford? U zult het patroon inmiddels wel door beginnen te krijgen: uiteraard zijn het er weer 0. Voor Rotherham vinden we ditmaal 2 resultaten, maar daar hebben we weinig aan. In één artikel wordt het even terloops vermeld in een artikel over een ander misbruikschandaal, dat blijkbaar wél relevant genoeg gevonden wordt door de Joop-redactie om een artikel aan te wijden. Dat de daders in dit andere misbruikschandaal geen moslims zijn, dat heeft natuurlijk helemaal niets te maken met dit onverklaarbare verschil in interesse vanuit Joop.
Het andere artikel waarin de term “Rotherham” voorkomt, komt van de pen van geradicaliseerde haatscribent Sander Philipse, aan wiens werk ik al eerder aandacht besteedde op deze site. En uiteraard gaat zijn stuk niet over de verkrachtingen in Rotherham, maar gaat het over zielige moslims die onterecht gediscrimineerd worden, mede vanwege boze reacties op Rotherhamschandaal. Blijkbaar is Rotherham alleen relevant als het genoemd kan worden in de context van een probleem dat men bij Joop blijkbaar veel ernstiger vindt: gemene gasten bij De Wereld Draait Door die stomme dingen over vluchtelingen zeggen. Maar de 1400 misbruikte en voor het leven getekende meisjes in Rotherham? Die kunnen feministische Joop-scribenten als Sander Philipse gestolen worden.
De Groene Amsterdammer
Dan De Groene Amsterdammer, een links opinieweekblad dat zich geregeld hard maakt voor feministische kwesties. Dit is wat dit medium schrijft over zichzelf:
“De redactie beperkt zich tot wat er werkelijk toe doet in de wereld, durft de ruimte te nemen voor intellectuele verdieping en probeert continu weerstand te bieden aan de verleiding van versimpeling, van zwart-witdenken. Bij de opwinding van de dag – de incidenten en schandaaltjes – zoekt De Groene Amsterdammer naar de structurele actualiteit die daaronder ligt. Met diepgravende verslaggeving, onderzoeksjournalistiek en essays van de beste denkers uit binnen- en buitenland.“
Oftewel, de redactie beperkt zich tot wat er werkelijk toe doet in de wereld, en seksueel geweld valt daar uiteraard onder. En inderdaad, De Groene besteedde veel aandacht aan dit onderwerp naar aanleiding van de #MeToo-beweging, en schreef er 44 artikelen over. Zo was er bijvoorbeeld aandacht voor seksuele intimidatie in de theaterwereld en schreef men hoe dit bewustwordingsproces misschien een einde kon maken aan “de onveilige sfeer in de Amsterdamse kweekvijver van sterren.” In dat laatste artikel gaat De Groene in op het “bystander-effect,” over de Weinstein-affaire: “Pas achteraf hoor je dat iedereen het zag gebeuren of erover hoorde uit verhalen, maar wijselijk zijn mond hield.” Daarin interviewt De Groene hoogleraar psychologie Paul van Lange, die enkele interessante observaties heeft die ook relevant zijn voor de gebeurtenissen in Telford:
“Mensen kiezen in een ‘ruisgevoelige situatie’ voor passief toekijken vanuit het idee better safe than sorry”
“Er is collectieve onwetendheid: ze zien anderen ook niks doen, dat bevestigt hun eigen houding en ze denken: het zal wel meevallen. Niks doen is een veilige strategie.”
“Mensen willen niet buiten de groep vallen, en het risico van reputatieverlies kan in dat opzicht grote gevolgen hebben.”
“De discussie is goed, vindt Van Lange. ‘Mannen die geneigd zijn tot seksueel grensoverschrijdend gedrag worden voorzichtiger en vrouwen weten zich gesteund door de normen.“
Dit bystander-effect zagen we uiteraard ook terug in de houding van hulpverleners en autoriteiten in Telford. Ook zij waren bang voor reputatieverlies en hielden zich daarom afzijdig. Wat dat betreft speelden bij de Weinstein-affaire vergelijkbare processen als bij de 40 jaar lang verzwegen kinderverkrachtingen in Telford.
Maar gelukkig, stelt De Groene, helpt de #MeToo discussie mannen voorzichtiger te maken en weten vrouwelijke slachtoffers zich gesteund door de normen. Dus wat heeft De Groene geschreven over Rotherham en Telford, om bewustzijn te creëren met betrekking tot de verschrikkingen die sommige minderjarige meisjes uit arme gezinnen hebben moeten ondergaan in een westers Europees land?
Welnu, we kunnen 3 artikelen vinden waarin de naam “Rotherham” voorkomt, en alledrie zijn ze ongerelateerd aan de industriële verkrachtingscultuur die anno 2014 nog steeds bleek te kunnen bestaan in Engeland. Daar heeft De Groene dus geen letter over geschreven. En Telford? Die naam kunnen we letterlijk in geen enkel artikel over terugvinden.
Zoals gezegd, de Groene Amsterdammer zegt dat ze zich beperkt tot “dat wat er werkelijk toe doet in de wereld.” Blijkbaar doen de ongewenste aanrakingen die superrijke filmsterren hebben moeten ondergaan er volgens de Groene méér toe dan de jarenlange massaverkrachtingen die de meisjes in Telford hebben moeten ondergaan. Blijkbaar is seksueel geweld alleen relevant wanneer het de rijkste en machtigste 5% van de vrouwen treft, volgens dit “linkse” opinieweekblad.
Sargasso
Dan Sargasso, een linkse site die zichzelf als “hopeloos genuanceerd” omschrijft en veel aandacht besteedt aan de #MeToo-beweging, zoals blijkt uit de 220 hits die we terugkrijgen als we de site doorzoeken op die term. Zo schrijft Sargasso-scribent Karin Spaink bijvoorbeeld dat de #MeToo beweging hard nodig is, omdat “ruim één op de twee vrouwen en bijna één op de vijf mannen ooit te maken had met grensoverschrijdend gedrag.” Spaink gaat in op een uitspraak van Jort Kelder, die ooit zou hebben gezegd dat vrouwen die avances naar hem maakten “verkracht wilden worden.” Spaink valt meerdere vrouwen aan “omdat ze niet in de pen klommen” naar aanleiding van deze uitspraken, maar in plaats daarvan “er laf het zwijgen toe deden. Want zulke vrouwen passen niet in hun frame. Ze verdedigden de status quo, niet de vrije seks – laat staan de rechten van vrije vrouwen.”
Dus als Spaink en Sargasso al zo verontwaardigd zijn dat andere vrouwen zwegen over één seksistische uitspraak van Jort Kelder, dan zullen deze mensen het wel helemáál onverteerbaar vinden wanneer massaal gezwegen wordt over een gigantisch verkrachtingsschandaal in Telford, toch? Toch?
Nou, een Google search levert op Sargasso slechts 2 hits op voor Telford, één ervan ongerelateerd, dat gaat over iemand die “Telford” als voornaam heeft, en in het geval van de ander wordt het aangehaald in de comments, niet het artikel zelf. Voor Rotherham krijgen we 8 hits terug, en in geen van de gevallen wordt in de artikelen verwezen naar het schandaal, in alle gevallen wordt het in de comments aangehaald.
Zwijgen over een seksistische opmerking van Jort Kelder is verschrikkelijk, zwijgen over duizenden verkrachte, mishandelde, vernederde en voor het leven getekende meisjes is dikke prima. Dat is blijkbaar de moraliteit van het progressieve, niet dogmatische, onbeschaamd intellectuele en hopeloos genuanceerde Sargasso.
De Correspondent
Tenslotte De Correspondent, ook een medium met een linksprogressieve insteek waar feministen geregeld een podium krijgen om geweld tegen en onderdrukking van vrouwen aan de kaak te stellen. Op De Correspondent vinden we over MeToo 18 artikelen, maar over Telford, natuurlijk, weer 0 artikelen, en zelfs aan Rotherham, vier jaar na het bekend worden van misschien wel de meest extreme en grootschalige schending van vrouwenrechten die we de afgelopen decennia hebben meegemaakt in West-Europa, heeft dit linksprogressieve feministische medium nog altijd 0 artikelen gewijd.
Onder de 18 artikelen over MeToo zien we een buitengewoon ironische kop in deze context: “Feminisme, dat is toch helemaal niet meer nodig?” Dan weet je al dat de schrijver gaat beargumenteren dat feminisme natuurlijk wél nodig is, en het is op zich geen vreemde gedachte dat feminisme nodig is, als bekend wordt dat duizenden weerloze meisjes in Engeland vanaf hun elfde het meest verschrikkelijke seksueel geweld hebben moeten ondergaan, oogluikend toegestaan door autoriteiten die geen racisten genoemd wilden worden. Zoals gezegd, dát is pas een verkrachtingscultuur. Deze meisjes hebben het inderdaad hard nodig dat er een beweging is die voor hun rechten opkomt, en feminisme claimt die beweging te zijn.
Dat is helaas niet waar dit artikel over gaat, dit artikel stelt dat feminisme nodig is vanwege redenen als “53% van de vrouwen kreeg wel eens te maken met ongewenste seksuele aanrakingen.”
Waarom heeft de Correspondent het wel over ongewenste seksuele aanrakingen, seksistische comments op Internet of schoonheidsidealen waar vrouwen onzeker van worden, maar niet over 1000 jonge meisjes die decennialang op industriële schaal verkracht, mishandeld en geprostitueerd worden, terwijl autoriteiten en hulpverleners uit eigenbelang de andere kant opkeken?
#MeToo-feminisme gaat niet om vrouwenrechten, maar om eigen eer
Zou het er misschien iets mee te maken hebben dat het extreme seksuele geweld in Rotherham en Telford alleen vrouwen en meisjes uit de lagere klassen trof, terwijl ” ongewenste aanrakingen” ook plaatsvinden in de elitaire academische bubbel van de Correspondent-scribenten en lezers? Zou het er misschien mee te maken hebben dat deze mildere vormen van seksisme door deze feministen aangewend kunnen worden om zelf in de slachtofferrol te kruipen en over zichzelf te praten, terwijl je het in het geval van Rotherham en Telford alleen over andere vrouwen kunt hebben, en dus niet zelf in de spotlight kunt staan?
En dan is er natuurlijk ook nog het feit dat de daders van deze misdaden moslims zijn, en de slachtoffers blanke, autochtone Britten. Dit is uiteraard koren op de molen van mensen als Geert Wilders, en derhalve politiek gezien een zéér ongemakkelijk gegeven voor zijn linkse critici.
Als je dus, als linkse feminist, de aandacht vestigt op de gebeurtenissen in Telford en Rotherham, loop je het risico om voor islamofoob, racist of Wildersfan te worden uitgemaakt in eigen kring, met mogelijke imagoschade tot gevolg. Terwijl je op uitbundig applaus kunt rekenen wanneer je je uitspreekt tegen, bijvoorbeeld, seksuele intimidatie in de theaterwereld, want dat heeft geen vervelende politieke implicaties voor linksprogressief Nederland. Dat is een veilig onderwerp.
Zou de voorzichtigheid over Telford misschien verklaard kunnen worden door egoïstische motieven bij deze linkse feministen? Zouden ze misschien alleen over vrouwenrechten praten omdat ze aan hun eigen imago willen bouwen, niet omdat vrouwenrechten ze daadwerkelijk aan het hart gaan?
Met andere woorden, is het de #MeToo-feministen misschien helemaal niet te doen om het terugdringen van seksueel geweld tegen vrouwen, maar doen ze gewoon mee aan deze beweging uit zelfbevrediging en eigenbelang? Gaat het ze niet om “vrouwen” maar gewoon om zichzelf? Verklaart dat misschien dat mysterieuze verschil in aandacht dat deze mensen hebben voor Harvey Weinstein enerzijds en Telford anderzijds: een zucht naar de spotlights en/of moraalcredits binnen de eigen community?
Terwijl “feministische” media zwijgen, komen “seksistische” media op voor vrouwenrechten
Het is om deze hypocriete stilte, deze onverschilligheid tegenover de misstanden waar deze beweging tegen in verzet claimt te komen, dat ik #MeToo-feminisme zie als de ergste vorm van feminisme die er is. Het claimt vrouwen een stem te geven, maar als 1000 minderjarige meisjes over een periode van 40 jaar verkracht, mishandeld, geprostitueerd, gemarteld en zelfs vermoord worden, zwijgen deze #MeToo-feministes het hardst van allemaal. Blijkbaar verdien je als vrouw alleen een stem als je je in de bovenste kringen van de maatschappij beweegt en wekelijks aan mag schuiven bij praatprogramma’s in de landelijke media.
#MeToo is alleen voor vrouwen met geld, macht en aanzien, meisjes uit de arbeidersklasse zoeken het zelf maar uit. Vrouwen die al een stem hebben krijgen via #MeToo misschien een luidere stem, maar vrouwen die geen stem hebben, krijgen na zes maanden #MeToo-hype nog steeds geen stem van de schijnheilige #MeToo-activisten.
Maar gelukkig worden de Telford-slachtoffers niet helemaal genegeerd in de Nederlandse opiniemedia. Want waar lezen we wel over de verschrikkingen die deze meisjes hebben meegemaakt, evenals diepgaandere analyses hoe het zover heeft kunnen komen? Nou, hier vindt u een paar opiniemedia waar u dit kunt teruglezen:
- GeenStijl (MeToo 82 resultaten, Telford 3 resultaten, Rotherham 10 resultaten)
- The Post Online (MeToo 92 resultaten, Telford 8 resultaten, Rotherham 6 resultaten)
- De Dagelijkse Standaard (MeToo 54 resultaten, Telford 2 resultaten, Rotherham 9 resultaten)
- VerenOfLood (MeToo 15 resultaten, Telford 3 resultaten, Rotherham 23 resultaten)
- E.J. Bron (MeToo 853 resultaten, Telford 81 resultaten, Rotherham 344 resultaten)
- OpinieZ (MeToo 249 resultaten, Telford 0 resultaten, Rotherham 22 resultaten)
En voor de duidelijkheid, vrijwel al deze resultaten gaan ook over deze schandalen, het zijn geen toevalstreffers zoals we veel zagen op linksprogressieve feministische sites. Deze sites berichtten uitgebreid over de gebeurtenissen zelf, over de context waarin die gebeurtenissen konden plaatsvinden, wat deze gebeurtenissen betekenen voor de positie van kwetsbare jonge meisjes in achterstandsgezinnen, en hun eigen voorstellen hoe we dit soort gebeurtenissen in de toekomst kunnen voorkomen.
Het is natuurlijk een onverwacht rijtje, dat spreekt voor zich. Dit zijn geen media die stellen zich specifiek in te zetten voor vrouwenrechten, in tegenstelling tot de eerder genoemde linksprogressieve media. Integendeel, deze media worden door hun linksprogressieve tegenstrevers vaak juist in de hoek gezet als seksistisch en vrouwonvriendelijk, zoals toen GeenStijl een puberale grap maakte over een Volkskrantjournalist. Toen viel heel Nederland over GeenStijl heen, over hoe seksistisch en vrouwonvriendelijk die site toch wel niet was, en hoe adverteerders moesten stoppen deze site te ondersteunen.
Maar als 1000 kwetsbare, jonge meisjes op een verschrikkelijke manier in de steek gelaten worden in een daadwerkelijke verkrachtingscultuur in Engeland, dan is het GeenStijl dat er luidkeels de aandacht op vestigt, maar laten hun schijnheilige critici niets van zich horen.
Hoe is het in vredesnaam mogelijk, dat er op deze “vrouwonvriendelijke” sites zoveel méér compassie is voor vrouwen die daadwerkelijk slachtoffer worden van extreem seksueel geweld, dan op “feministische” sites? Waarom zijn de sites waar je de meeste tietengrappen leest, tegelijk de enige sites die aandacht besteden aan het meest ernstige seksueel geweld tegen vrouwen dat we hebben meegemaakt in het Westen sinds #MeToo populair werd op Twitter?
Hypocriet links wil haar ideologische veren terug
Femke Halsema klaagt momenteel dat “rechts” de progressieve waarden van “links” heeft ingepikt en dat links die terug moet eisen, waarbij ze zonder een spoor van schaamte beweert dat rechtse politici niet oprecht voor vrouwenrechten zouden zijn, omdat ze, bijvoorbeeld, tegen vrouwenquota zijn. Wat op zich al absurd is, want als je voor quota bent snap je gewoon niet wat “gelijkheid” is, maar wat in dit geval erger is, is de schrijnende hypocrisie.
“Links” verzwijgt een gigantisch verkrachtingsschandaal omdat het ideologisch even niet zo lekker uitkomt. “Rechts” is tegen vrouwenquota. Zo zijn de verhoudingen momenteel. Om dan als linkse politica te roepen dat rechtse politici niet oprecht genoeg zouden zijn als ze het over vrouwenrechten hebben, dat is echt een misselijkmakend toppunt van hypocrisie. “Links” laat de slachtoffers van extreem seksueel geweld in de kou staan, en als “rechts” daar dan wél aandacht aan besteedt, wordt links boos op rechts omdat ze niet oprecht genoeg zouden zijn. De enorme arrogantie die Femke hier ten toon spreidt zou plaats moeten maken voor diepe, diepe schaamte.
Op basis van het Telford schandaal kunnen we gewoon concluderen dat er op “rechts” simpelweg meer interesse en bewogenheid is voor vrouwenrechten, ook (of misschien juist) als het gaat om vrouwen uit lagere klassen die ver van de eigen belevingswereld afstaan. Terwijl vrouwenrechten op links in de praktijk vaak een masker blijken te zijn om het lekker narcistisch over jezelf en je eigen wereldje te kunnen hebben.
Beste Femke, “links” kan haar progressieve veren helemaal niet terug eisen, want “links” heeft simpelweg geen enkele morele basis waarop eisen gesteld kunnen worden. Als “links” haar progressieve veren terug wil, zal het die terug moeten verdienen, om te beginnen door zich écht te gaan bekommeren om het leed van mensen die niet gehoord worden, zoals de vrouwen uit Rotherham en Telford. Neem een voorbeeld aan rechts hierin en toon échte empathie, niet de politiek correcte schijnempathie die we nu zien zodra er een camera aanstaat, zoals in de #MeToo-beweging, die in de praktijk een vehikel is om de eigen morele deugdzaamheid danwel het eigen leed te etaleren.
Islamofobe tweets vs. massaverkrachtingen, wat is erger?
Sommige ziedende feministen zullen op dit punt misschien zeggen: “ja maar die rechtse sites schrijven er alleen maar over om de islam te bashen! Voor hen zijn vrouwenrechten gewoon een dekmantel om moslims aan te vallen!”
Ten eerste is dit natuurlijk gewoon ongefundeerd gebral uit de onderbuik. Je kunt altijd een ander wel onheuse motieven toedichten om de inhoud van zijn woorden te negeren. Deze luie drogreden is een populair middel van politiek correcte deugmensen om vervelende feiten te kunnen negeren. Kom eerst maar eens met een inhoudelijke argument waaróm hun motieven zouden zijn zoals jij zegt dat ze zijn.
Ten tweede, zelfs al zou het zo zijn dat deze rechtse sites het alleen maar over Telford hebben om moslims te bashen, wat dan nog? Ze hebben het er tenminste over, in tegenstelling tot deze linkse deugfeministen zelf. Wat is erger, vanuit verkeerde motieven deze vrouwenrechtenschendingen aan de kaak stellen, of deze vrouwenrechtenschendingen geheel verzwijgen?
Ten derde is dit, in deze context, een uitzonderlijk weerzinwekkend argument, want dit is precies hoe schandalen in Rotherham en Telford zo lang konden voortduren: er werd niet geluisterd naar deze meisjes, naar hun ouders of naar activisten en journalisten die het aan de kaak probeerden te stellen, omdat hun noodkreten werden afgedaan als “islamofobie,” of “racisme.” En dus namen de autoriteiten het niet serieus.
Wie na het schandaal in Rotherham nog steeds mekkert over “islamofobie” wanneer seksueel geweld van moslimmannen tegen vrouwen aan de kaak wordt gesteld, draagt daarmee actief bij aan het in stand houden van de cultuur van verstikkende politieke correctheid waardoor deze schandalen zo uit de hand konden lopen. Na Rotherham en Telford is het gewoon een bewezen feit dat politieke correctheid en angst voor islamofobie ertoe hebben geleid dat honderden minderjarige meisjes de meest verschrikkelijke ervaringen hebben meegemaakt en voor het leven getekend zijn. Als je met deze kennis nog stééds probeert politieke correctheid in het debat te injecteren, als je nog stééds het debat probeert te vertroebelen door over “islamofobie” te beginnen, dan ben je echt een uitzonderlijk kwaadaardig mens, want je weet wat voor verschrikkelijke gevolgen je retoriek hebben in de praktijk, maar tóch ga je door, omdat je daarmee je eigen imago binnen je linksprogressieve parochie kunt oppoetsen. Het is immers toch niet jouw dochter die dit zal ondergaan, die kan veilig opgroeien in haar witte buurt, terwijl jij jezelf als deugende feminist kunt profileren. Gewone mensen, en dan met name de vrouwen onder hen, mogen de prijs betalen voor jouw elitaire narcistische zelfverheerlijking.
Zulke mensen kunnen we wat mij betreft gerust medeverantwoordelijk houden voor vergelijkbare schandalen in de toekomst.
#MeToo-feministen hebben zichzelf ontmaskerd
Voor vrouwenrechten moet je vandaag de dag dus bij rechtse, vaak anti-feministische media zijn, zoveel is duidelijk, en deze media verdienen daar een compliment voor, maar dit is natuurlijk een buitengewoon trieste constatering wanneer we naar de zelfverklaard feministische linkse media kijken, waarvan we van jongs af aan leren dat dát de mensen zijn die zich het hardst zouden inzetten voor vrouwenrechten. Dat blijkt dus niet het geval te zijn, vrouwenrechten doen er alleen toe als het uitkomt in hun linksprogressieve politieke agenda, of een persoonlijke zucht naar de spotlights. En dat is ook niet omdat Telford relatief recent aan het licht is gekomen en deze sites dus nog wel bezig zullen zijn met het schrijven van artikelen hierover, want geen van deze linksprogressive media heeft aandacht besteed aan het vergelijkbare Rotherham-schandaal, terwijl ze daar inmiddels bijna vier jaar de tijd voor hebben gehad. Het is kristalhelder dat deze schandalen ze simpelweg niet interesseren.
Oh, en voordat u zegt “ja maar rechtse media schrijven óók alleen maar over vrouwenrechten wanneer de islam betrokken is,” dat is dus gewoon niet waar, zie bijvoorbeeld de uitgebreide berichtgeving van GeenStijl over Anne Faber.
Blijkbaar beschikken rechtse journalisten en opiniemakers over voldoende empathie om het leed van mishandelde vrouwen aan de kaak te stellen, onafhankelijk van de religie/het ras van de dader, terwijl deze empathie bij narcistische linksfeministische zedenpredikers lijkt te ontbreken. Deze #MeToo-feministen bekommeren zich niet om extreem seksueel geweld tegen meisjes in lagere klassen, zij willen slechts in columns en TV-programma’s praten over hoe verschrikkelijk zij het zelf toch wel niet hebben.
Als we écht iets willen doen aan vrouwenrechten, dan zullen we als maatschappij moeten stoppen om onze aandacht exclusief te focussen op Hollywoodsterren en andere leden van de rijkste 1% van onze samenlevingen. Dan moeten we ons juist focussen op de vrouwen en meisjes die géén stem hebben, die géén Twitteraccount met een miljoen volgers hebben, die volledig van anderen afhankelijk zijn voor het aan de kaak stellen van het seksuele geweld, waar zij slachtoffer van zijn geworden.
Of anders gezegd, we moeten het egocentrische #MeToo achter ons laten en in plaats daarvan focussen op #HerToo.
