Waarom ‘Cultuurmarxisme’ van dr. Paul Cliteur (e.a.) een boek van betekenis is
De media zijn getraind in het aanbieden van politiek correct nieuws en beïnvloeden daarmee de publieke opinie ten nadele van activisten en partijen die bepaalde ontsporingen in onze maatschappij aan de kaak willen stellen. Zodoende bedrijven zij een schadelijke vorm van cultuurmarxisme.
Dat is wat de bestrijders van het fenomeen beweren. Zij vechten tegen een reële vijand, niet tegen een ingebeelde. Linkse denkers lachen dat weg met het spottende verwijt dat het nare complotdenkers zijn.
Maar niets is minder waar. Cultuurmarxisme is vandaag de dag alomtegenwoordig en volop werkzaam. Niet alleen in de media maar ook in de politiek, op school, op het werk en zelfs op straat. Zelfs in de meest letterlijke zin, als straatnaamborden moeten wijken omdat hun namen vermeende schandelijke verwijzingen naar ons koloniale verleden zouden bevatten.
Een verontrustend fenomeen
De pletwals van het cultuurmarxisme lijkt niet te stoppen en heeft de aanval ingezet op onze kernwaarden en identiteit. Twaalf schrijvers, filosofen en opiniemakers hebben nu onder leiding van dr. Paul Cliteur uitgebreid hun licht laten schijnen over het fenomeen en hun inzichten gebundeld tot het boek Cultuurmarxisme: Er waart een spook door het Westen.
Het resultaat is niet alleen verbluffend maar ook en vooral verbijsterend. Pas na dit boek gelezen te hebben gaat de volle omvang van het probleem tot je doordringen. En begint men te beseffen dat dit monsterlijk groot is en levensbedreigend voor ons voortbestaan als verlicht denkende westerse mens en de cultuur die daarmee samenhangt.
Cliteur zelf weet het in zijn eigen bijdrage goed samen te vatten: ‘Cultuurmarxisme is ideologische oorlogsvoering tegen de democratische instituties door deze van binnenuit te monopoliseren. Een belangrijk streven van de cultuurmarxist is het verwerven van de culturele hegemonie binnen de centrale instellingen, zoals de omroepen, de universiteiten, de kranten et cetera. (pag.23).
In het boek wordt niet alleen de ontstaansgeschiedenis van het cultuurmarxisme uit de doeken gedaan (die terug te voeren is op Gramsci) maar wordt ook stilgestaan bij de verwoestende effecten die de toepassing ervan heeft op ons maatschappelijk bestel.
Een geslaagde cultuurmarxist gaat bijvoorbeeld aantonen dat een terroristische aanslag in het Westen niet de schuld is van de terrorist maar door het Westen zelf als het ware is ‘uitgelokt’ vanwege haar gebrekkige Midden-Oosten politiek. Op die manier praat je terrorisme natuurlijk goed en lok je nog meer “gerechtvaardigde” aanslagen uit.
Trump als voornaamste bestrijder
De vijanden van het cultuurmarxisme staan gelukkig niet alleen in hun strijd: Zij vonden een machtige bondgenoot in de persoon van Donald Trump, wiens slogan ‘Fake News’ een hoofdthema was in zijn campagne voor het Witte Huis en nu hij daar als president resideert nog steeds luide weerklank vindt.
In de wereldwijde strijd tegen het cultuurmarxisme heeft Trump zich opgewerkt tot veldheer die geen kans onbenut laat om de vijand, in al zijn bonte verschijningsvormen, keer op keer uit te dagen en ja: Te verslaan.
Zo zette hij zijn hakken in het zand nadat zijn keuze voor een benoeming als rechter in het gezaghebbende Supreme Court, Brett Kavanaugh, breeduit in de media werd afgeschilderd als een aanrander die zich in zijn studiejaren aan meerdere studentes had vergrepen.
Ten minste, zo luidden de beschuldigingen van een aantal vrouwen, die meer dan dertig jaar na de vermeende feiten profiteerden van het verhitte Me-Too klimaat om het smetteloze imago van Kavanaugh dusdanig te besmeuren dat hij de benoeming van zijn leven dreigde te mislopen. Het was woord tegen woord, want tastbare bewijzen waren niet voorhanden, al hadden de linkse media het verdict al klaar door massaal de getuigenissen ‘geloofwaardig’ te noemen.
Doch Trump bleef pal achter zijn keuze staan en noemde de aantijgingen een politieke afrekening, door linkse tegenstanders georkestreerd met de hulp van linkse mediakanalen. Zo zei zijn buikgevoel.
Er kwam een FBI onderzoek dat niets belastend aan het licht bracht en na een verhoor in de senaat van Kavanaugh die zijn onschuld letterlijk uitschreeuwde (wat in dezelfde linkse media werd uitgelegd als een ‘bewijs’ van zijn ‘brutale agressiviteit’, alsof daarmee een ‘misdadig karakter’ was aangetoond) kwam er een stemming die nipt in het voordeel van de beschuldigde rechter uitviel: Kavanaugh kreeg alsnog zijn zitje in het hooggerechtshof, zeer tot ongenoegen van de Democraten en het journaille dat hem bij voorbaat schuldig had verklaard.
Recent echter kwam één van de dames die met een beschuldigende vinger naar Kavanaugh had gewezen op de proppen met de bekentenis dat ze alles had verzonnen ‘omdat ze nood had aan aandacht’… Was Trump niet pal achter zijn favoriet blijven staan dan had die allicht de lynchpartij van de media niet overleefd.
Dit is slechts één voorbeeld van hoe de media worden ingezet om de carrières van andersdenkenden te breken (Kavanaugh is een republikeinse rechter die de conservatieve standpunten in thema’s zoals abortus en het homohuwelijk huldigt) in een reeks van vele.
Voorbeelden bij de vleet
Zo werd onlangs het Amerikaanse Tv-icoon Megyn Kelly (o.a. bekend van haar interview met Poetin) van het scherm gebannen nadat ze zich er in een talkshow over had beklaagd dat blanke mensen zich met Halloween niet meer met zwarte schmink mogen vermommen (het zogenaamde ‘Blackface’) terwijl dat in haar kindertijd wel nog werd getolereerd, zo zou ze in een bui van nostalgie hebben gezegd.
Haar uitlatingen oogstten bij een deel van de kijkers een storm van kritiek en werden meteen als door en door racistisch gecatalogeerd, waardoor Kelly zich genoodzaakt zag om publiekelijk haar excuses aan te bieden. Maar die geste volstond blijkbaar niet. Haar zender voelde de aandrang om haar prompt aan de deur te zetten, geheel volgens de ongeschreven regels van het cultuurmarxisme.
Het voorval doet erg denken aan de volkshysterie die ieder jaar opnieuw losbarst in Nederland als Sinterklaas ten tonele verschijnt en een aantal mensen zich traditiegetrouw willen uitdossen als Zwarte Piet. Een roetveegpiet mag dan wel hoffelijker zijn naar dat deel van de bevolking toe die een donkere huidskleur heeft, dat betekent nog niet dat elke Piet die vasthoudt aan zijn oude gedaante en zijn gelaat onherkenbaar zwart schminkt als racist moet worden gebrandmerkt. Het zijn alleen cultuurmarxisten die dat in koor roepen.
Bevolkingsgroepen tegen elkaar uitspelen
Cultuurmarxisten hebben de neiging om mannen op te zetten tegen vrouwen (met een fictiereeks als ‘The Handmaid’s Tale’ als gedroomd propagandawapen), jongeren tegen ouderen, armen tegen rijken, LGBT mensen tegen hetero’s, gelovigen tegen niet-gelovigen en kleurlingen tegen blanken.
Dat laatste zelfs in die mate dat het kleurlingen wordt aangepraat het kwetsend te vinden als blanken zichzelf voorstellen als… ‘blank’, omdat dit een overblijfsel zou zijn uit het koloniale verleden waarmee westerlingen zich op ‘racistische’ wijze zouden willen afzetten tegen ‘zwarte’ Afrikanen door zichzelf zo te noemen. Vandaar dat cultuurmarxisten tegenwoordig eisen dat ‘blanken’ zich ‘witten’ zouden gaan noemen en het gebruik van het ‘beladen’ woordje ‘blank’ gaan afzweren.
De angst om op lange tenen te trappen is zodanig aangewakkerd door de cultuurmarxisten dat ze het Rijksmuseum bijvoorbeeld zover hebben gekregen dat er een commissie is aangesteld die zich moet buigen over de honderdduizenden kunstwerken in haar depot om na te gaan of deze zijn voorzien van titels of beschrijvingen die als ‘kwetsend’ kunnen worden ervaren, zoals: Slaven, negers, Hottentotten of Eskimo’s.
Gesteld dat er een schilderij bestaat met de titel ‘Slavendrijver met Negers’ (door de kunstenaar uit die tijd zelf zo bedacht) dan zal de ingestelde commissie dit allicht willen omdopen tot: ‘Mensenhandelaar met Zwart-Afrikanen’, alsof de moderne bezoeker niet zelf in staat is om de oorspronkelijke titel te plaatsen in de context van een ver verleden.
Censureren tot in het absurde…
Maar het kan zowaar nog gekker: Onlangs raadde de wereldvermaarde dierenrechtenorganisatie PETA op Twitter haar volgers af om nog melk te drinken, omdat volgens haar melk een racistisch symbool zou zijn waarmee extreemrechtse militanten hun suprematie over niet-blanken zouden willen uitdrukken (!) Jawel, dit gold als een serieus te nemen oproep!
Ander frappant voorbeeld: De Franse politica Marine Le Pen die voor het gerecht werd gesleept omdat ze op Social Media bloederige foto’s had geplaatst van IS executies. Een rechter die kennelijk geïnspireerd is door het cultuurmarxisme bepaalde daarom dat ze zich moet onderwerpen aan een psychiatrisch onderzoek!
Alsof niet de sharia-beulen van IS knettergek zijn omdat ze te pas en te onpas mensen folteren en onthoofden voor lichte vergrijpen maar wel Le Pen gek is omdat zij deze excessen bij wijze van aanklacht wil tonen aan de wereld…
De valkuil van het cultuurmarxisme bestaat er in dat men het politiek correcte denken zo ver gaat doordrukken dat men elk puntje van kritiek op het gedrag van een vreemdeling gaat afstraffen met een sanctie, zelfs al is de vreemdeling in kwestie een terrorist van de zwaarste categorie.
… Met zelfcensuur tot gevolg
Van zodra de bevolking dat door heeft komt zelfcensuur spontaan om de hoek kijken en durft men niet meer luidop te zeggen wat men denkt, zoals het burgers in een regelrechte politiestaat betaamt.
Zo willen de organisatoren van de Brugse Kerstmarkt afstand doen van de benaming ‘Kerstmarkt’ door deze te vervangen door het meer neutrale ‘Wintermarkt’. Een groot deel van de Vlamingen interpreteerde deze naamsverandering meteen als een toegift aan de multiculturele samenleving om andere bevolkingsgroepen, met name de moslims, niet voor het hoofd te stoten. De gedachte daarachter zou kunnen zijn: Zo maken we ons jaarlijkse evenement ‘veiliger’ als terroristen zich niet meer uitgedaagd zullen voelen om dodelijk toe te slaan bij het horen van de naam ‘Kerst’, hetgeen nog altijd een sterk symbool is van de westerse (christelijk georiënteerde) samenleving.
Een boek om je eindeloos in te verdiepen
Bovenstaande voorbeelden van cultuurmarxisme zijn niet terug te vinden in Paul Cliteur’s boek, ze deden zich voor in de korte tijdspanne die al verstreek sedert het verschijnen ervan. Zo erg is het met de wildgroei van cultuurmarxisme gesteld!
Lezing van dit boek is beslist een aanrader, omdat je er veel meer van dit soort voorbeelden in aantreft die een patroon blootleggen waarmee je leert cultuurmarxisme te detecteren en er stelling tegen in te nemen.
De schrijvers die in deze welkome bundel aan bod komen bekijken het fenomeen allemaal vanuit een andere invalshoek, hetgeen het boek nog rijker en boeiender maakt dan men zou verwachten.
Cultuurmarxisme verdeelt de politiek in twee kampen
Enig minpuntje is dat Wim Boudry in zijn eigen bijdrage Trump beschrijft met de woorden: ‘(…) De machtigste man ter wereld is een complete onbenul.’ (blz.83).
Dat is kras en ongehoord in een boek dat beoogt het cultuurmarxisme op de korrel te nemen. Waarom? Simpelweg omdat Trump dé niet te kloppen kampioen is in het hekelen en bestrijden van datzelfde vermaledijde cultuurmarxisme. In zijn eigen onnavolgbare stijl heeft Trump altijd ruim afstand genomen van het politiek correcte denken en man en paard steeds bij naam genoemd. Bijvoorbeeld dat de Mexicaanse muur hoognodig is om een invasie van verkrachters, moordenaars en drugkartels tot staan te brengen.
De ‘politiek correcte’ kliek van de VS, belichaamd door de Democratische partij en haar achterban, gruwt van zijn eerlijke uitspraken en beweegt hemel en aarde om hem ten val te brengen, desnoods met een onderzoek naar zijn tumultueuze liefdesleven of naar vermeende Russische vriendschapsbanden.
Bij de afgelopen tussentijdse verkiezingen van november 2018 raakten heel wat Democraten verkozen in het Huis van Afgevaardigden slechts omwille van hun anders-zijn: Zo raakten voor het eerst twee moslima’s verkozen (waarvan eentje een hoofddoek dragende Somalische vluchtelinge is), naast een kandidaat die openlijk homo is en een andere kandidaat die openlijk lesbisch is…
De democratische partij van Obama faciliteert dat deze mensen met gemak worden verkozen, niet omwille van hun inhoudelijke politieke kwaliteiten maar louter en alleen omwille van wat ze zijn: Een minderheid die het voor het zeggen wil krijgen en via de weg van verkiezingen en benoemingen de meerderheid haar wil wenst te gaan opleggen (!)
Dit verschijnsel doet zich ook meer en meer voor bij linkse partijen bij ons en zet de deur open naar een samenleving waarin minderheden met een afwijkende culturele en/of ethische achtergrond de dienst gaan uitmaken en uiteindelijk de meerderheid dreigen te gaan onderdrukken.
Het is tegen deze gevaarlijke ontwikkeling dat ‘Cultuurmarxisme: Er waart een spook door het Westen’ terecht wil waarschuwen. Lees het, herlees het en wees gewaarschuwd!
Het boek ‘Cultuurmarxisme: Er waart een spook door Europa’ is uitgegeven bij Aspekt (2018) onder redactie van Paul Cliteur, Jesper Jansen en Perry Pierik en telt 305 bladzijden. ISBN: 9789463383608
