Dat is de vraag die ik aan politiek Den Haag stel. Ik doe dit in de veronderstelling, of liever gezegd de hoop, dat er nog enige vorm van empathie leeft bij de mensen die elke dag weer een beetje van onze vrijheid afnemen voor een virus met een IFR-waarde die vergelijkbaar is met een zware griep (een griep is geen simpele verkoudheid, mensen). Lockdown, avondklok, spoedwet, mondkapjesplicht, social distancing, noem maar op. Alles wordt zonder blikken of blozen keer op keer verlengd op basis van doemscenario’s die tot op heden nooit zijn uitgekomen. En het volk? Dat lijkt deze ultieme vrijheidsberoving en schending van de grondwet geen probleem te vinden. Wanneer is het genoeg?
Ik ben niet iemand die zich gemakkelijk online uitspreekt en zeer actief is op social media. Ik vind het grotendeels verachtelijke media die zorgen voor dissociatie, eenzaamheid, narcisme, afgunst, verlies van zelfstandig denkvermogen en de vaardigheid om te communiceren. Maar gisteravond is er iets gebeurd, wat mij nu doet spreken.
Gisteravond sprak ik met een jongen van 15, bijna 16 jaar oud, die net als ieder kind van zijn generatie, en jonger, al in geen maanden langdurig een schoolgebouw van binnen heeft gezien. Hij is mijn collega bij een vrijwilligersorganisatie. Ik ken hem als een nuchtere jongeman met het hart op de juiste plaats, een uitgesproken mening en een nieuwsgierigheid die voortkomt uit het willen begrijpen van de wereld. Regelmatig stuurt hij mij appjes met links naar nieuwsberichten en TikTok-filmpjes voorzien van terechte vragen over het coronabeleid. Hij heeft maar één droom: internationaal vrachtwagenchauffeur worden. Hij kan niet wachten om rijlessen te nemen en aan zijn vervolgopleiding te beginnen, zodat hij de weg op kan. Maar hij maakt zich elke dag meer zorgen over zijn toekomst. Kan hij straks wel rijlessen nemen? Kan hij nog wel een vervolgopleiding doen? Moet hij zich als chauffeur verplicht laten vaccineren en continu laten testen, terwijl hij hier niet achterstaat? Is er straks nog wel een wereld waarin hij als vrachtwagenchauffeur aan het werk kan?
Maar hij heeft nog geluk, als je in deze tijd nog van geluk mag spreken. Gisteren appte hij mij dat twee van zijn klasgenoten zelfmoord overwegen, omdat ze het door alle coronamaatregelen niet meer zien zitten. Hij probeert ze te helpen door met ze te praten, maar het lukt hem niet om tot hen door te dringen. Docenten en mentoren van zijn school zijn al op de hoogte gesteld, maar die mogen alleen online gesprekken voeren en niet bij de kinderen langsgaan, want… corona. Dus deze jongen van 15 probeert zijn klasgenoten bij te staan en de volwassenen op zijn school van de ernst van de situatie te doordringen. Tegelijkertijd vermoedt hij dat er meer klasgenoten zijn die zich net zo wanhopig voelen en met deze gedachten spelen. Gezien de recente, afschuwelijke nieuwsberichten over zelfmoord onder tieners lijken zijn zorgen niet onterecht te zijn.
Toen ik 15 was, waren mijn enige zorgen mijn schoolwerk en de competitie waarin ik speelde, naast de gebruikelijke puberperikelen. Maar de pubers van tegenwoordig moeten zich zorgen maken om hun klasgenoten die zelfmoord willen plegen, omdat de overheid hen al een jaar gevangenhoudt. Een overheid die hen inprent dat zij verantwoordelijk zijn voor de stijging van het aantal besmettingen en de gezondheid van hun oudere familieleden. Zij mogen niet naar school, sporten of vrienden bezoeken, want zij hebben het stigma “de grootste verspreiders van het virus” gekregen. Zij mogen niet op bezoek bij opa en oma en al helemaal niet knuffelen, want als zij corona krijgen en overlijden, dan is dat hun schuld. Als zij zelf ‘positief’ testen en hun hele school verplicht moet sluiten, is dat hun schuld. De maatregelen worden niet versoepeld en er is een avondklok ingesteld, omdat zij zich niet aan de regels houden. Het is hun schuld.
Is er nu niemand in de politiek of de media die denkt, “wat doen wij onze kinderen aan?” Is er nu niemand met enige invloed en connecties die de moed heeft onze politici kritische vragen te stellen en het beleid ter discussie te stellen? Is er nu geen enkele politicus die niet alleen vragen stelt in het zoveelste debat voor de bühne, maar ook echt actie onderneemt tegen dit desastreuze beleid dat op los zand is gebouwd en van gefingeerde angst en aannames aan elkaar hangt? Ik heb nog veel meer vragen, maar de belangrijkste is, waarom is er geen oog voor onze kinderen? Hoeveel kinderen hebben niet het geluk een jongen van 15 te kennen die zich hun lot aantrekt? Voor hoeveel kinderen komt de hulp te laat, als er al hulp komt, want… corona.
Waartoe dienen deze steeds strenger wordende maatregelen die nu al bijna een jaar van kracht zijn? Wie beschermen we er nu echt mee? De ouderen? Nee, want die zijn in de lente en zomer van vorig jaar grotendeels gestorven aan eenzame opsluiting in slecht geventileerde verzorgingshuizen. Wie beschermen we dan wel? De kleine ondernemers en ZZP’ers? Nee, ook die groep kan kennelijk doodvallen. Initiële coronasteun wordt direct teruggevorderd, omdat er 2 weken in mei geld is verdiend. Verdient je partner minimumloon? Ook dan kun je fluiten naar steun, want in dat geval heb je volgens onze overheid geen financiële steun nodig. Vind je een creatieve manier om toch wat euro’s te verdienen binnen de gestelde beperkingen? Dan is er altijd wel een verklikker in de buurt die je aangeeft bij de autoriteiten. Wie beschermen we dan wel? De kinderen? Die hebben wereldwijd nog nooit de bescherming gekregen die ze nodig hebben. Denk daar maar eens heel goed over na.
Zijn we collectief ziende blind en horende doof? De geschiedenis heeft ons geleerd, dat als je steeds een klein beetje vrijheid van mensen afneemt, ze pas doorhebben wat er is gebeurd als het al te laat is. Van de media hoeven we niets te verwachten, want die doen wat hen wordt opgedragen. De onafhankelijke journalistiek is dood en begraven. De censuur van kritische stemmen tiert welig in de media. Televisie- en radioprogramma’s zijn propagandaspreekbuizen van Den Haag en onze nationale en lokale kranten volgen orders op uit Brussel. Twitter, Facebook, YouTube en Google bepalen wat we zien en horen. Dus het is aan ons om op te staan, onze stem te laten horen en onze vrijheid terug te nemen. “Niet normaal maken wat niet normaal is,” is ons op 4 mei 2020 verteld. Onze demissionaire, nog nooit op corona geteste, minister-president heeft het bovendien zelf gezegd in zijn persconferentie van 6 augustus 2020: “Nou ja, weet je? Wij zijn een vrij land. Zou de keuze…. En dat gaat niet gebeuren, maar stel dus dat Nederland zou beslissen: weet je, laat maar. Dat virus: we zien het wel. We gaan weer gewoon knuffelen en handen niet meer wassen en et cetera et cetera. Is dat ook een keuze. Wij hebben niet de macht om dat te verbieden. We hebben geen dictatuur waarin ik de politie op straat stuur en voor elke voordeur kan zetten. Dat gaan we hier niet doen.”
De wereldbevolking is sinds mijn eigen jeugd in een collectieve hypnose geraakt, die is veranderd in een massapsychose waarin momenteel het Stockholmsyndroom hoogtij viert. Waar het westen zich in vroeger tijden heeft bevrijd van opgelegde vormen van groepsdenken zoals traditionele religies, zijn er de afgelopen decennia nieuwe religies voor in de plaats gekomen: asielpolitiek, klimaatverandering en nu Covid-19. De grote gemene deler van deze nieuwe religies is dat een kleine groep mensen zich financieel verrijkt ten koste van de belastingbetalende, “gewone” burger. Wie het groepsdenken in twijfel trekt, wordt verguisd en weggezet als wappie, nazi, fascist, racist, xenofoob en noem nog maar wat andere verwensingen die je te horen krijgt als je het waagt om kritisch te kijken naar alles wat ons van bovenaf wordt opgelegd.
Een ieder die mij weg wil zetten als complotdenker, wees vrij om te zeggen wat je niet laten kunt. Vrijheid van meningsuiting is een groot goed. Ik ben van een generatie die geleerd heeft zelf te denken, kritisch te zijn en een mening te formuleren op basis van gedegen onderzoek. Rubberen tegels en curling-ouders zijn mij vreemd. Eerder stelde ik de vraag waartoe de steeds strenger wordende maatregelen dienen? Wie beschermen we er nu echt mee? Het antwoord is even simpel als schokkend. We beschermen de belangen van een hele kleine groep mensen die zichzelf tot heersers van de wereld heeft uitgeroepen en maar één doel heeft: zelfverrijking middels een nieuw feodaal systeem. Totale macht, controle en rijkdom voor hen en een leven als slaaf voor ons. Klinkt dit vergezocht? Praat dan eens met mensen die jarenlang onder een communistisch regime hebben geleefd in bijvoorbeeld Oost-Europa of China. Denk je dat dit niet kan in het vrije westen? Dan heb ik nieuws voor je. Het vrije westen is niet vrij. We leven al jarenlang in een schijndemocratie, waarin onze stem bij verkiezingen en referenda stelselmatig wordt genegeerd, de publieke opinie wordt gemanipuleerd en ons steeds meer beperkingen worden opgelegd middels regels en belastingen.
We krijgen altijd te horen dat we niet mogen klagen, omdat Nederland zo’n welvarend en rijk land is. Stel jezelf de vraag: voor wie? “Build back better” is alleen mogelijk als alles wat er eerst was, wordt vernietigd: economie, zorg, cultuur, landschap en natuur, nationale identiteit, samenhang, familiestructuur, tradities. Wat wil je achterlaten voor je kinderen, en belangrijker nog, in welke fysieke en mentale staat wil je dat je kinderen opgroeien en volwassen worden? Gebruik je stem, sta op tegen tirannie en geef onze kinderen een stem, voordat zij de ultieme wanhoopsdaad begaan die hen ervan weerhoudt ooit nog hun stem te laten horen. Wanneer is het genoeg?
