“Bathed in moonlight, he cried out as he drew his sword, which consumed the darkness from within its wretched steel.”
De Japanse game-designer Koji Igarashi is bekend van zijn werk voor Konami en dan in het bijzonder van de Castlevania serie. Zoals iedereen weet die oplet is Konami tegenwoordig met van alles bezig behalve goede games ontwikkelen – zie het trieste en tragische lot van Metal Gear en meer nog Silent Hill. Enfin, meneer Igarashi heeft gezegd: toedeledokie, hier gebeurt niets meer, en surfte verder op zijn eigen bekendheid in de gamer community. Dit leidde tot de geboorte van een nieuwe serie, ‘Bloodstained, Curse of the Moon’ – een 2D actiespel met platformelementen dat geldt als spirituele opvolger van Castlevania. Net zoals Supreme Commander in het real time strategy genre de spirituele opvolger was van Total Annihilation.
Crowdfunders waarschuwden de maker voor poep-graphics
Bloodstained is het kind van een succesvolle crowdfunding – daar is nog veel over te doen geweest. Eén van de geplaatste commentaren luidde letterlijk: “Looks like poop, I better love this game.” Meneer Igarashi koos hierop toch maar eieren voor zijn geld en poetste de boel nog eens stevig op. Inmiddels zijn er drie delen verschenen: Bloodstained: Curse of the Moon (2018), Bloodstained: Ritual of the Night (2019) en Bloodstained: Curse of the Moon 2 (2020).
Ondergetekende speelde ze alle drie uit op de Playstation 4, maar het eerste deel staat het meest positief in het geheugen. Dat ligt niet alleen aan de behoorlijk zwoele zomer waarin ik het spel speelde, als rustmoment om bij te komen van allerhande activiteiten. Maar echt rustgevend was het nu ook weer niet: je moet super geconcentreerd spelen want bij de minste misstap ben je dood.
De speler begint in deze spellen met de hoofdpersoon Zangetsu en verzamelt dan personages, meestal zijn het er maximaal vier, en als ze allen dood zijn moet je het level opnieuw beginnen. Her en der zijn er ook checkpoints en je hebt naast levenspunten ook een magiemeter, die je opgebruikt aan verschillende vaardigheden. Per personage zijn er verschillende magische vaardigheden die je helpen om afgesloten gebieden in het level te ontdekken en te openen. Hierdoor kun je de levels via verschillende routes afleggen afhankelijk van de karakters in je ‘party’.
Zangetsu only mode
In de moeilijkheidsgraad ligt het belangrijkste verschil tussen Bloodstained 1 en Bloodstained 2. In deel 1 voelt het belonend om op de hogere moeilijkheidsgraad te spelen; in deel 2 voelt de hele spelwereld dan aan als ‘cheap’. Niet voor niets heb ik deel 1 uitgespeeld op de hoge moeilijkheidsgraad en dit geldt zelfs voor ‘Zangetsu only mode’. Deze modus wil zeggen dat je, na de laatste baas te hebben verslagen, het spel een tweede keer in zijn geheel kunt doorlopen maar dan zonder hulp van andere karakters. Het feit dat ik Bloodstained 1 op deze wijze uitspeelde betekent dat het spel mijn aandacht kon vatten en vasthouden – het veroverde een plek in mijn hart.
Bloodstained 2 slaagt hier echter niet in. De bazen zijn duidelijk minder origineel. Elk level heeft een baas maar dit zijn echt rip-offs van de bazen in deel 1, nu te verdelen in drie soorten. De eerste categorie schept een totale chaos op het speelveld met talloze vijanden en objecten waardoor je het overzicht verliest – hier is het zo goed als onmogelijk om niet geraakt te worden. Andere bazen hebben een voorspelbare vaste routine van opeenvolgende aanvallen – soms hebben ze zelfs een ‘veilig plekje’ waar jij hen wel kunt raken en zij jou niet. Weer andere bazen werpen grote velden op het scherm waarin je sowieso schade neemt als je erin staat, maar je moet erin staan om ze te kunnen raken. Dit kun je omzeilen door met veel magie het baasgevecht in te gaan, want er is een personage dat tijdelijk onkwetsbaar is ten koste van magie. Al snel ging ik deze laatste vaardigheid steeds meer gebruiken om de meeste bazen te verslaan.
Ongebalanceerd geheel
Dit klinkt niet gebalanceerd en dat is het ook niet. Wat evenmin helpt is dat er, anders dan in deel 1, nu ontzettend veel geplatformed moet worden – dikwijls met glibberige ijsvloeren en brandende lavavloeren. Op ‘veteran’ mode (dus de hoge moeilijkheidsgraad) val je meestal met één tikje in een gat. Voor de speler voelt dit enorm frustrerend, goedkoop en oneerlijk. Ten eerste omdat de spelmechaniek zó in elkaar steekt dat je van personages moet wisselen om de schade die vijanden toebrengen gebalanceerd te verdelen (karakters hebben ieder een eigen levensmeter). Het one-hit KO’en van een personage door een gat in de grond, staat haaks op deze mechaniek. Het karakter dat het hoogste kan springen is je healer, dus als je haar verliest zit je vast in een neerwaartse spiraal.
Sowieso, als je de speler een karakter geeft met tijdelijke onkwetsbaarheid voor schade, dan is dit een indicatie dat er situaties zo’n vaardigheid vereisen en dat je spel ongebalanceerd in elkaar steekt. Bloodstained 2 heeft een level waarin je een vliegtuigje bestuurt: je kunt eigenlijk alleen naar voren schieten maar met een pick-up kun je ook naar links en rechts schieten. Als je doodgaat verlies je echter de pick-ups. Gevolg: je zit dan vast in een sequentie waarin je door tunnels vliegt waarin je van de zijkanten wordt beschoten en kunt jezelf niet meer verdedigen.
Tot besluit
Zo zijn er vele factoren die maken dat Bloodstained 2 bij lange na niet zo goed is als deel 1. Zoals gezegd zijn erg veel bazen schaamteloze en regressieve klonen van bazen uit deel 1. Er zijn zelfs bazen die zelf niet vechten maar vijanden oproepen die vaststaand vanaf één plek op je schieten. Veel levels zijn kunstmatig moeilijker gemaakt door je met ‘knockbacks’ in peilloze diepten te laten vallen. Enzovoorts. Wat wel leuk is dat je later in het spel met je oude kameraden uit deel 1 herenigd wordt en dan een team van 7 personages in totaal kunt maken. Al met al zou ik Bloodstained 1 aanraden voor iedereen die van het genre houdt en deel 2 alleen voor masochisten en hardcore fans.
Steun De Nieuwe Zuil met een donatie, zodat het oeuvre van dr. Sid ook in het Engels beschikbaar kan worden gesteld, met de arbeid van een professionele vertaler en editor. In totaal is +/- 3.000 euro nodig opdat een samenvattende, gecondenseerde versie van zijn oeuvre in boekvorm internationaal kan gaan: NL58 INGB 0008 747503 (Stichting De Nieuwe Zuil). DNZ organiseert naderhand graag een event om de donateurs te bedanken!
Hopelijk strijkt u over uw gulle hart om actief bij te dragen aan Sids creatieve scheppingswerk met Of schrijf u in voor zijn nieuwsbrief!
