Samenvatting
Ik geef toe dat je een auto met een vermogen van 231 Pk die 1.330 kg weegt niet een serieuze Hot Hatch mag noemen maar het motorblok is in de rijmodus Sport dusdanig krachtig en fel dat het best een leuke auto is. De Mini John Cooper Works stuurt lekker strak, heeft een uitstekende wegligging dus ja ik vermaakte me prima totdat ik het DSC (= Dynamic Stability Control) en DTC (= Dynamic Traction Control) had uitgezet en ‘m op de grens wilde rijden. Nou test ik toch al een behoorlijk lange tijd auto’s maar ik kan me niet herinneren zo zwaar teleurgesteld te zijn geweest in een auto als deze Mini John Cooper Works. Zelfs met het DSC/DTC uit werd gewoon nooit ook maar één miljoenste van een seconde spannend! Wat ik ook deed de Mini John Cooper Works bleef retestrak op de ideale lijn vast geplakt zitten. Huh? Ik had toch zonet toch alle veiligheidssystemen uitgezet of niet soms. Ja hoor er stond echt “Dynamic Stability Control gedeactiveerd” en “Dynamic Traction Control geactiveerd.” Hoe kan dat nou er staat OFF en vervolgens zie ik bij Traction Control geactiveerd staan in plaats van gedeactiveerd. Maar zelfs dan nog zou deze auto met het DSC uit toch op zijn minst enigszins uit balans moeten raken dan wel uitbreken in het grensbereik. Ik snapte er helemaal niets van, wat is hier aan de hand joh? Hebben ze een of ander nieuw geheim supersafe-systeem gemonteerd. Sorry hoor maar 55.370,19 euro voor zo’n extreem saaie auto kun je echt niet maken als BMW zijnde. Ik was dus heel erg snel klaar met deze testauto en dat had ik totaal niet verwacht. Zelfs de gewone Mini Cooper D 1.5 met dat heerlijke 3-cilinder motorblok vond ik oneindig veel leuker dan deze Mini John Cooper Works.

Plus: Mini-logo

Min: Scheurijzer voor oma, opa, mama, papa, ome Kees…..

Testverslag
Dit is de allereerste auto waarvan ik pas aan het testverslag ben begonnen na ‘m weer ingeleverd te hebben. Ik wist gewoon absoluut niet wat ik moest schrijven. Zelfs na vier dagen rijden en meerdere bijna-zelfmoord pogingen vond ik ‘m nog steeds verre van spannend. Zelfs toen ik het TRC + DSC had uitgezet en ik de rijmodus en de versnellingspook in de Sport-stand had gezet werd het nog steeds niet spannend. Pas toen ik in de zeikregen (ik had al een droog rondje gereden) een rondje over het Space Business Park reed en ik 90 procent zelfmoord aan het plegen was gleed de Mini John Cooper Works eindelijk-eindelijk-eindelijk even een behoorlijk stuk opzij. Oké een auto met een vermogen/koppel van 231 Pk/320 Nm en een gewicht van 1.330 kg kun je nou niet bepaald een échte Hot Hatch noemen maar waarom is een Peugeot 208 GTi 30th Anniversary Edition met een vermogen/koppel van maar 208/300 en een gewicht van 1.135 kg dan zo oneindig veel leuker? Het mag duidelijk zijn dat vermogen/koppel en het gewicht helemaal niets zeggen over een auto. Een ander mooi voorbeeld van een totaal mislukte Hot Hatch is de Ford Focus RS 2.3 Ecoboost uit 2016. Dat is wat mij betreft de allerslechtste Hot Hatch die ik ooit heb getest. Die auto had koppelingsplaten in plaats van mechanische sperdifs waardoor je totaal niet voelde wat de auto ging doen als je ‘m op de limiet reed en dus stond ik dan ook zomaar ineens zonder waarschuwing vooraf achterstevoren. Het grappige is wel dat de Peugeot een mechanisch sperdif heeft van Torsen wat de auto uitermate spannend maakt omdat je precies voelt wat de auto gaat doen als je ‘m op de limiet rijdt. Bij deze Mini John Cooper Works voelde ik totaal niet wat de auto ging doen domweg omdat nog voordat er wat stond te gebeuren er al elektronisch ingegrepen werd zelfs als het DSC en TRC uit stonden. Werkelijk waardeloos omdat het alle spanning uit het rijden haalt, je hebt het gevoel in een scheurijzer te rijden waar je opa ook net zo hard mee kan als jij zonder dat hij over dezelfde rijvaardigheid beschikt. Da wilt ge toch niet of wel dan???
Vlak na het ophalen ben ik heel erg rustig naar huis gereden om wat te eten en daarna ben ik gaan zwemmen. In het zwembad aangekomen kreeg ik een telefoontje dat mijn peperdure nieuwe 16-inch Macbook Pro aangekomen was en ik ‘m op kon halen. Ik had smartengeld uitgekeerd gekregen van een motorongeluk 2 jaar geleden dus ik dacht laat ik mezelf een mooi duur Macbook cadeau doen. Na het zwemmen moest ik dus naar Woerden en uiteraard ben ik via de opritbocht bij ‘t Heen naar huis gereden. De eerste keer heb ik meteen maar het DTC (= Dynamic Traction Control) en het DSC (= Dynamic Stability Control) uitgezet toen viel mij meteen al iets raars op. Onder het DTC (= 1 korte druk op het knopje) stond “Dynamic Traction Control geactiveerd.” en onder het DSC (= knopje aantal seconden ingedrukt houden) stond “Dynamic Stability Control gedeactiveerd.” terwijl in de linker bovenhoek bij beiden “OFF” stond. Huh??? Dus je zet iets uit en vervolgens verschijnt er op het display dat het geactiveerd is. Net op dat moment speelde het liedje Abracadabra van The Steve Miller Band, hoe toepasselijk kan een liedje zijn want dit was inderdaad Abracadabra voor mij. Ik klapte de versnellingspook in de Sportstand en zette de rijmodus in Sport en flipperde terug naar M2 (stond eerst nog S2, huh?) en gaf plankgas. Normaal gesproken zou ik dan deze opritbocht uit moeten vliegen maar dat gebeurde dus niet, het leek wel alsof alles nog steeds elektronisch afgeregeld werd. Dat kan niet anders want normaal gesproken had ik nu iets van het gas gegaan en was ik het gaspedaal doserend met doorspinnende voorwielen door de opritbocht gevlogen. NOOP! Dit was totaal niet spannend, zelfs de allerslechtste automobilist van Nederland kan dit nog met deze auto. Sorry maar als ik ergens totaal op afknap dan is dit het wel.

Samsonite kofferset
Met hoedenplank: 2×33-liter + 4×13-liter
Zonder hoedenplank: 3×33-liter + 3×13-liter

Zaterdagochtend rondje SBP droog – Gaaaaaap.

Zaterdagmiddag fotoshoot gedaan met Sipke in Nieuw-Vennep/actiefoto’s en Warmond/sfeerfoto’s – Mooie actiefoto’s dat dan weer wel.

Zondagmiddag zwemmen en in de regen een rondje over het SBP + VMV-rotonde + S-bocht – Gaaaaaap.

Maandagochtend vroeg de auto weer teruggebracht want ik was er helemaal klaar mee.

Is er dan helemaal niemand…..
Maandagavond ben ik maar eens het internet af gaan struinen want ik er moest toch op zijn minst één autojournalist zijn op deze planeet die mijn mening deelt. En tot mijn grote blijdschap bleek die autojournalist inderdaad te bestaan. Christian Schilder uit Limburg van het online automagazine Driveaholic.nl beschreef in zijn testverslag exact hetzelfde oersaaie gevoel van nul-komma-nul adrenaline. Ik heb Christian dus direct contact met hem gezocht want hoe vaak kom je nou iemand tegen die op dezelfde manier – lees: 100 procent pure passie en emotie – auto’s test. Ik was in ieder geval dolblij dat ik niet de enige was die er zo over dacht en zo kon ik die nacht toch nog rustig gaan slapen.