Op de voorlaatste dag van mijn totaal waanzinnige motorreis had ik een discussie met een Duitse biologieleraar aan de bar van het Park Hotel in Frankfurt an der Oder de vroegere grensplaats van het voormalige Oost-Duitsland met Polen. “No human being should do this!”, zei ik tegen hem over mijn motorreis op en neer naar Kazachstan. Ik spreek vloeiend Duits (ik had ooit 10 jaar een Duitse vriendin) maar die leraar wilde graag Engels praten maar in het Engels klink het gewoon veel mooier vind ik. Ik was volgens die biologieleraar sowieso een raar mens want tijdens onze discussie vertelde ik hem dat ik een keer 3.000 km op de motor had gereden binnen 24 uur om exact te zijn in 23 uur en 23 minuten. Volgens die biologieleraar was zoiets fysiek onmogelijk en toen moest ik even glimlachen want in wezen is het ook fysiek onmogelijk, net als mijn motorreis op en neer naar Kazachstan (18.634 km in 30 dagen waarvan 24 rijdagen) die heel toepasselijk vandaag eindigde in dit voormalig Oost-Duitse hotel. Maar soms rij ik ook niet meer op mijn lichaamskracht maar puur en alleen nog op mijn mentale kracht (en eigenlijk vind ik dat best wel een beetje een soort van eng). Tijdens mijn motorreis op en neer naar Kazachstan had ik de waanzin letterlijk in mijn hoofd gevoeld toen ik ergens middenin Kazachstan het liefst mijn motorfiets tegen de grond had willen trappen en met een truck mee terug willen liften naar Astana om daar het vliegtuig naar huis te pakken. Waar was ik in hemelsnaam aan begonnen? Waarom doe ik dit? Ik weet het nog precies, op 18 juli 1992 had ik liggend op een kantelbed (= een speciaal bed voor mensen met een gebroken rug) met een spuit methadon in mijn been liggen hallucineren. De eerste 48 uur na mijn motorongeluk had ik namelijk nog steeds kans op een dwarslaesie vandaar dat kantelbed. Tijdens dat hallucineren zag ik allemaal kleine engeltjes om mijn bed heen vliegen en zwoer ik 3 dingen te doen als ik volledig zou herstellen van deze bijna-dwarslaesie.
1. 3.000 km op de motor rijden binnen 24 uur
2. Met de motor op en neer naar Kazachstan
3. Een wheelie maken over de gehele lengte van de boulevard in Katwijk aan Zee
En waarom precies in deze volgorde? Ik heb geen flauw idee maar het is toch echt zo. Dit mag voor veel mensen misschien totaal idioot klinken maar voor mij was dit bloedserieus want als ik gezworen had iets te doen dan ging dat ook gebeuren. Ik had die zaterdagmiddag van 18 juli 1992 volledig buiten mijn schuld een motorongeluk gehad in Katwijk aan Zee en dat terwijl ik net terug was van een maandenlange gevaarlijke motorreis over land door het M-O (de Golfoorlog was net voorbij) naar Singapore. Toen ik na zo’n 15 minuten bewusteloosheid weer bij kennis kwam wilden de ambulance broeders mij optillen aan mijn schouders en onderbenen. Ik kreunde dat ik een onbeschrijflijke pijn in mijn rug had waarna ze de schepbrancard uit de ambulance pakten wat ze natuurlijk sowieso hadden moeten doen bij een bewusteloos verkeersslachtoffer. De neurochirurg (speciaal opgeroepen) op de Spoed Eisende Hulp zei dat als ze mij opgetild hadden ik een dwarslaesie had gehad omdat ik namelijk een zogenaamde instabiele wervelbreuk had van L3. Toen moest ik ineens weer denken aan mijn fantastische beschermengeltjes die mij altijd weer hadden gered op dit soort momenten waar het kwartje ook zomaar de verkeerde kant op had kunnen vallen. Een rolstoel was voor mij als motorrijder en motorreiziger totaal ondenkbaar geweest dat kon gewoon niet!!! De eerste keer dat ik werd gered door een beschermengeltje was al direct na mijn geboorte. Als enige van 7 kinderen was ik knalgeel en ik brak dus mijn eigen rode bloedcellen af. En nee ik was geen geen Rhesuskind (= moeder A- en kind A+) gek genoeg, de bloedgroep van mijn moeder was net als die van mij A+. De kinderarts besloot een zogenaamde wisseltransfusie toe te passen oftewel de volledige inhoud van mijn bloedbaan werd gewisseld voor nieuw donorbloed. Helaas voor mij pakte dat niet en kreeg ik niet lang daarna weer een wisseltransfusie. En ook die pakte niet want ik bleef geel maar gelukkig voor mij besloot de kinderarts tot een derde allesbeslissende wisseltransfusie. En jawel die pakte en ik bleef leven en vraag me niet hoe dat kan. Een normaal mens hoort dood te gaan in dit geval.
Numero 1 nu nog 2
De nummer 1 van mijn lijstje heb ik op zaterdag 19 maart 2005 tot uitvoering gebracht in 23 uur en 23 minuten. Ik ben trouwens exact om 00.00u van vrijdagnacht 18 maart op zaterdag 19 maart vertrokken dat vond ik wel zo leuk want dan viel mijn motorrit ook echt binnen 1 dag. Het staat tot mijn verbazing op heel veel plekken nog op het internet zoals hier op MCN: https://www.motorcyclenews.com/news/new-bikes/2005/march/3000kms-in-24-hours/ Eigenlijk heb ik het maar op drie momenten echt moeilijk gehad en die momenten weet ik nog heel precies. Het eerste moment was rond 07.00u in Zwitserland toen ik een slaapaanval kreeg ondanks dat ik de avond ervoor vroeg naar bed was gegaan en best aardig wat uren had geslapen. Het tweede moment was iets na één uur in de middag in de buurt van Toulouse. Het was daar heerlijk lenteweer met 21 graden en een zonnetje en ik dacht bij mezelf: “Daan je bent knettergek ga lekker in de zon liggen en blaas deze totaal idiote motortrip af!” Ik ben door gereden en eigenlijk weet ik nog steeds niet waar ik de mentale kracht vandaan gehaald heb want ik had er gewoon geen zin meer in. Fysiek was ik in topconditie dus daar lag het niet aan. Daarna ergens rond Limoges kwam er letterlijk een stokoud beschermengeltje uit de lucht vallen. Nadat ik voor de 13de keer – dit verzin je gewoon niet – had getankt weigerden mijn bankpasje, giropasje en twee creditcards alle vier. En plotseling was daar een zwaar bejaard Frans vrouwtje (ze zag er stokoud, klein en breekbaar uit) dat zomaar om niets mijn volle tank benzine wilde betalen. Het derde moment was op de Boulevard Périphérique van Parijs waar ik de afslag Lille miste en ik ongelofelijk heb zitten schelden. Het was spitsuur en dan is de Boulevard Périphérique sowieso de hel op aarde. Tijdens het tussen de files door knallen raakte ik nog even een Franse bestuurder van een motorscooter maar ach wie weet hoe het er aan toegaat op de Boulevard Périphérique die staat hier helemaal niet van te kijken. Op een gegeven moment zag ik ineens weer Lille staan en toen wist ik gezien het tijdstip dat ik die 3.000 km binnen 24 uur zou gaan halen. Waanzin? Jep helemaal 200 procent waar maar ik had toch maar mooi mijn eerste van drie dingen die ik gezworen had te doen geDaan en dat puur en alleen op mijn mentale kracht. Maar ja waar komt die vandaan? En wat is eigenlijk zoiets als ‘je geest’? Ik heb 34 jaar van mijn werkbare leven meest op research laboratoria gewerkt in de Genetica, Immunologie, Bacteriologie en de laatste 15 jaar heb ik humane embryo’s gemaakt op een IVF-Klniek. Als ik dan een zaadje in een eicel injecteerde en de verdere bevruchting daarna bekeek de eerste 5 dagen (= van bevruchte eicel naar Blastocyst) vroeg ik me altijd af hoe het vormen van de hersenen nou precies in zijn werk gaat. Iedereen heeft exact dezelfde hersencellen maar toch zit er ‘iets’ (de geest) in die hersenen wat jou als persoon uniek maakt. Waarom heb ik bijvoorbeeld zo’n totaal absurde mentale kracht in mijn hoofd en waar komt dat vandaan? Zijn dat echt alleen maar genen? Ik vind dat zoiets ongelofelijk intrigerends daar kom ik maar niet over uitgedacht.
Van bevruchte eicel naar blastocyst
https://www.youtube.com/watch?v=P1h611sNji8
Numero 2 en nu nog 1
Mijn motorreis naar Kazachstan in juli/augustus 2019 is hoe gek het ook mag klinken de 3de poging en ook klinkt na al het voorgaande eigenlijk heel normaal. Mijn eerste poging was in mei 1993 op een Suzuki DR800S Big en dat was net 1 maand nadat ik mijn Duitse vriendin had leren kennen. Die had het uiteraard erg moeilijk mee dat ik zo ver ging op de motor. Uiteindelijk ben ik toen omgekeerd aan de Oostenrijks-Slowaakse grens want het was noodweer en ik stelde mezelf de vraag of het ‘t wel waard was geweest als er nu iets zou gebeuren. Ik had toch niet voor niets meer dan een jaar keihard gerevalideerd en dat zou ik dan nu zomaar weg kunnen gooien. Door mijn motorreizen naar de USSR in 1989 en 1990 wist ik hoe slecht de wegen zijn en hoe gevaarlijk het dus is om te rijden in de regen op de Russische wegen. Het voelde totaal niet als een nederlaag maar meer als een beslissing van iemand met een gezond verstand want dat heb ik (ook) echt wel. De tweede poging was in 2018 want ik werkte sinds 2017 op een school en had dus een hele lange zomervakantie. Het ging allemaal goed tot aan Hongarije waar ik had geslapen in het pension van een oude bekende van mij. Ik weet nog goed dat ik met mooi weer vertrok maar in Polen begon het te regenen en in de buurt van het dorpje met de onuitsprekelijke naam Przemyśl kwam een auto van links achter een vrachtwagen vandaan en reed zo voor mijn neus de weg op. Ik ging onderuit want mijn Yamaha Fazer 600 heeft namelijk geen ABS. De motor was gelukkig nog wel rijdbaar en ik heb dan ook meteen een knopje omgezet en ben in twee dagen tijd weer naar huis gereden. Achteraf heeft het gewoon zo moeten zijn want toen ik thuis in snikheet Nederland op YouTube keek zag ik allemaal filmpjes van zware overstromingen precies op de route die ik zou hebben gereden. Weggeslagen wegen, verdwenen bruggen en zelfs het voetbalstadion van het WK Voetbal in Volgograd was bijna ingestort omdat de grond onder het stadion was weggespoeld. Het was dus weer pleurisweer net als in 1993 dus er zat niets anders op dan een nieuwe motor te kopen en het in 2019 weer te proberen. Eind mei 2019 ben ik naar Keulen gereden want daar haal ik altijd mijn Russische visum bij een klein reisbureau dat al sinds de USSR visa regelt en dus hele goede contacten op de ambassade heeft. Ik had mazzel want voor Kazachstan, Kyrgizië en Oezbekistan had ik ook geen visum meer nodig. Uiteindelijk heb ik toch ook maar een Wit-Russich visum gehaald zo van je weet maar nooit of ik het misschien nog nodig heb.
Op zaterdag 20 juli ben ik ‘s ochtends om 04.00u op mijn spiksplinternieuwe Yamaha Tracer 700 gestapt met Polen als eerste bestemming. Het was een lekkere rit van 1.152 kilometer dus mijn eerste dag begon meteen goed met een marathonafstand. De volgende dag wilde ik Wit-Rusland in maar ik had niet op mijn visum gekeken want de ingangsdatum bleek pas 25 juli 2019 te zijn. Dom van mij ik had voor het Wit-Russische visum dezelfde ingangsdatum gekozen als het Russische visum terwijl ik die een paar dagen eerder in had moeten laten gaan. Wie denkt dat de douane het door de vingers ziet als je een paar dagen eerder naar binnen wilt vergeet het maar. Dit zijn nog echt ouderwets stalinistische douane-beambtes want ze gedragen zich niet alleen zo maar zo zien ze er ook echt uit. Dus kon ik weinig anders doen dan lekker omrijden en de Baltische Staten bezoeken waar ik nog nooit was geweest. Litouwen moet je absoluut een keer naartoe als je er nog nooit geweest bent, maar toen ik naar Letland reed was het net alsof ik van Nederland naar België reed zo verwaarloosd zagen de wegen en de gebouwen eruit. Ik ben dan ook meteen maar door gereden naar Estland maar ik ben niet naar Tallinn geweest dat komt een andere keer wel. Estland zit een beetje tussen Litouwen en Letland in en is dus ook zeker de moeite waard. Ik ben meteen richting de Russische grens gereden en heb daar 3 nachten geslapen in een Ests guesthouse. Op donderdag 25 juli ben ik Rusland in gereden en dat was eenzamer dan eenzaam. Op de wegen binnendoor richting Moskou kwam ik zo goed als niemand tegen. Veel mensen vinden dat doodeng maar als je bang bent dan moet je dit absoluut niet doen zeg ik altijd. Natuurlijk voel ik ook wel eens angst maar zelfs op de meeste eenzame ronduit angstaanjagende momenten verdring ik die gevoelens. Het is bijna een soort van mentaal masochisme van het allerergste soort maar ja ik ben graag alleen en kan ongelofelijk genieten van de totale eenzaamheid en stilte. Die momenten zijn onbetaalbaar een aantal daarvan staan in mijn hersenen gebrandmerkt zo onvoorstelbaar mooi waren ze.
Lange rechte wegen
Mijn eerste stop had ik ergens na Moskou gepland, ik had zoiets van ik zie wel waar ik stop. Op weg naar Moskou had ik weer eens dikke mazzel want toen ik op een rustig stuk 150-160 km/u reed miste ik maar liefst vier hele grote gaten in een brug op de E95. De weg ging daar steil omlaag en weer steil omhoog dus ik kon het niet goed zien uit de verte met die snelheid. Ik reed precies tussen de vier hele grote gaten (kon met gemak een wiel van mijn motor in verdwijnen) door. Welcome to Russia, ha, ha dit is weer het Rusland zoals ik het ken uit de tijd van de USSR toen ik daar in 1989 en 1990 was op de motor. Ik arriveerde rond de tijd die ik gepland had op de ringweg rond Moskou en was benieuwd hoe het verkeer zou zijn. Het was exact de ramp die ik verwacht had en erger dan Amsterdam want groter, breder verzin het maar. Ineens zag ik een motorrijder over een smal paadje langs de vangrail rijden dat wel leek alsof het speciaal voor motorrijders aangelegd was. Dat reed een stuk sneller door dan tussen de auto’s door waardoor ik minder tijd verloor dan ik gedacht had. Op een gegeven moment zag ik Nizjni Novgorod op de borden boven de weg staan en begon ik aan mijn rit richting Siberië dat ongeveer bij Tsjeljabinsk. Maar eerst heb ik nog een paar nachten in Kazan overnacht de hoofdstad van Tatarstan. Ondanks dat ik middenin het oude stadscentrum overnachtte koste het hotel maar 20,- euro per nacht. In Europa zou ik in het hoogseizoen minimaal 100,- tot 150,- per nacht betalen voor eenzelfde hotel in een stad als Barcelona. En dat was niet het enige goedkope want de benzine kost in Rusland rond de 60 tot 65 eurocent per liter. En aangezien mijn motor met 100 km/u 1:28 rijdt en met 120 km/u nog steeds 1:25 is dat lekker goedkoop rijden. Ik had zo’n 4.000,- euro cash in een lederen reistasje om mijn nek hangen dus dat moest goed komen. Je kunt in Rusland overal geld wisselen maar geld opnemen is een ander verhaal. Dat kan alleen bij bepaalde geldautomaten en op de Krim kon ik bv. helemaal geen geld opnemen vanwege de sancties tegen Rusland. Kazan heeft een hele mooie oude stad dus dat was de moeite waard om even te stoppen. Na twee dagen ben ik verder gereden richting Tsjeljabinsk een stad die iedereen kent sinds er in februari 2013 een meteoriet neerkwam.
De meteoor en de schokgolf
https://www.youtube.com/watch?v=Oo2elC8xBus
