Welkom bij de geschreven versie van Skaveren. In deze wekelijkse rubriek zal ik u verblijden met mijn schrijfsels over eten. Skaveren is straattaal voor eten en de titel van mijn online culinaire programma.
Ik maak me regelmatig druk om de onzin die verkocht wordt en waar bijna iedereen klakkeloos intrapt. Er is geen grotere oplichterij dan de voedselindustrie. In de afgelopen pakweg veertig jaar heeft die branche zich gespecialiseerd in producten te maken die zo dicht mogelijk in de buurt moeten komen van de originele smaak, maar dan met gebruik van zo min mogelijk van de authentieke ingrediënten. Dat is op zich knap te noemen, maar ik heb er een broertje dood aan.
Het is niet mijn bedoeling u belerend toe te spreken. Hoe en wat u eet, dat is aan u zelf. Ik tracht u enkel wat kennis bij te brengen en af en toe een spiegel voor te houden. Dat gelul over je lichaam is een tempel, daar heb ik weinig mee, maar op het moment dat uw lichaam het formaat van een tempel aanneemt, bent u niet goed bezig. Het is verder aan u wat u in uw lijf stopt. Besef alleen dat het uw lichaam is en alles wat u erin stopt heeft gevolgen. Welke gevolgen dat zijn, kunt u zelf beïnvloeden.
Waar word ik dan wel krankjorum van? Restaurants bijvoorbeeld die zichzelf de Barbeque-boutique noemen. Er was een tijd dat BBQ’en draaide om grote stukken vlees bereidt door mannen met baarden en een bierbuik. Een boutique was voor dames die de creditcard van manlief hadden meegekregen. Of meegenomen, dat kan ook. Die tijd is blijkbaar voorbij.
Nog erger zijn de frietzaken die je overal ziet. Daar zit ook een Frietboutique tussen, maar het Frietatelier spant pas echt de kroon. Neerlands beste kok Sergio Herman heeft zijn naam aan deze gefrituurde marketingbagger verbonden. In mijn stad Utrecht zit er eentje bij me om de hoek genaamd Frietatelier Amsterdam. Das raar want het staat toch echt in Utrecht. Aan Sergio werd eens gevraagd waarom het dan toch ‘Frietatelier Amsterdam’ heet. Een terechte vraag. Zijn antwoord: ‘Onze flagshipstore komt in Amsterdam te staan’. ‘Je wat, Sergio? Je flagshipstore?’ Mijn God, je bent een snackbar, geen Mercedes, Breitling of wat voor duur merk dan ook. Je hebt een snackbar, niets meer en niets minder. We hebben het over een staafje gefrituurde aardappel, meer is het niet. Dus ga weg met je onzin, frituur die aardappelen, mieter ze in een bakje, gooi er een klodder mayo op of naast en verder een fijne dag.
Voor de duidelijkheid, de friet van Sergio is prima, niet bijzonder, maar prima. Friet hoeft ook niet bijzonder te zijn. Is het nooit geweest en zal het nooit worden. Leuk dat er inmiddels honderden zaken zijn die allemaal beweren de beste friet te bakken voor de hoogst mogelijke prijs, maar zullen we weer met beide benen op de grond gaan staan? Zaken als Bram Ladage en Manneke Pis bakken al tientallen jaren verse friet, die zie je nooit gek doen. Als Sergio frietjes wil verkopen voor €5,50 per portie prima, maar bij mij zit honderd meter verder een zaak gerund door een leuk jong stel genaamd Vis ‘n Friet. Heeft topfriet, van bio aardappelen. Vragen ze €2,60 voor. Kiest u maar. Een frietje van Sergio waar u likes mee kunt scoren op instagram, of gewoon een frietje, ook van goede aardappelen en ook zelf gebakken, echter niet door ‘kunstenaars’ in een ‘atelier’ maar door een hardwerkend stel.
Ach dat houdt me dus een beetje bezig, dat eten en die onzin. Volgende week ga ik trachten een positief stukje over Van Der Valk te tikken en dat gaat me lukken.
Smakelijke groeten,
Tom
