Rutte heeft zijn toespraak gehouden en iedereen rolde kibbelend over elkaar heen met meningen en interpretaties. Dat is op zich vrij normaal in de huidige situatie, maar er is één aspect dat me blijft verbazen.
Vadertje Staat moet voor ons zorgen.
De overheid moet zorgen dat de zwakkeren veilig blijven. De overheid moet zorgen dat iedereen binnen blijft. De overheid moet zorgen dat niemand ziek wordt en dat niemand dood gaat. Nou ja, in elk geval dat bijna niemand dood gaat.
Hallo Nederland! Hier is de realiteit.
We zitten midden in een pandemie en er is GEEN medicijn.
Is dat voor het eerst in de geschiedenis of kunnen we beter eens terugdenken aan grootmoeders tijd?
Ooit was de harde werkelijkheid dat de meeste kinderen stierven voor ze volwassen werden. Dat moeders stierven aan de kraamvrouwenkoorts. Dat grote groepen TBC hadden, of cholera. Tyfus. Pokken. Polio. Al die ziektes waar in de loop der eeuwen medicijnen, vaccins of behandelingen voor uit zijn gevonden.
Hadden mensen destijds geen verdriet als hun geliefden stierven? Natuurlijk wel.
Denk maar aan het beroemde gedicht van Vondel over zijn gestorven zoontje. Hij schreef dat gedicht om zijn rouwende vrouw te troosten en als je het leest, dan valt iets op: het hele gedicht is doordrongen van aanvaarding. Vondel weet dat het leven hard is, en hij accepteert dat. Daarom is het geen woedend gedicht – vol opstandige verwijten – maar een verdrietig en berustend gedicht.
Hoe anders reageren velen van ons in de huidige omstandigheden.
We zijn net verwende kinderen die volkomen onverwacht eens een keertje NIET hun zin krijgen. De verbijstering voert de boventoon. Dit KAN niet. We zijn altijd beschermd, verzorgd, verwend; we zijn veilig van de wieg tot het graf en kunnen rustig onze feestjes vieren. Sterker nog: daar hebben we recht op.
Hoe bestaat het dat er nu een gevaar dreigt en dat we niet beschermd worden?
We eisen redding en accepteren geen compromissen. We willen NU veiligheid, en de verantwoordelijkheid voor onze redding ligt bij de overheid, nergens anders. Papa! Help!
Er zijn mensen die in volle ernst zeggen dat je er ‘nu eenmaal’ rekening mee moet houden dat de bevolking niet zal luisteren naar de adviezen en toch samen feestjes zal organiseren en dus elkaar zal besmetten. En vervolgens wordt dit onverantwoordelijke gedrag wel veroordeeld, maar tegelijkertijd als feit neergezet. De overheid moet dit oplossen.
Hoe dan?!
Willen we een politiestaat waar het leger door de straten patrouilleert en overtreders in de gevangenis gooit? Willen we behandeld worden als domme kinderen die alleen met strenge straffen in het gareel gehouden kunnen worden? Of nemen we onze verantwoordelijkheid?
Een deel van de kritiek op de overheid is zonder meer terecht. De Nederlandse overheid is laks geweest en heeft de berichten blijkbaar niet serieus genoeg genomen. Het RIVM heeft lang de mogelijke impact van het virus gebagatelliseerd, terwijl er al verontrustend nieuws uit Wuhan en later Iran en Italië kwam. Elsevier heeft een aantal tweets van het RIVM op een rijtje gezet, en de geruststellende woorden zijn achteraf onthutsend naïef. Zijn dit uitspraken van deskundigen?
Als de overheid steken laat vallen – of afwijkt van adviezen van de WHO – zijn vragen zonder meer terecht, maar we kunnen niet het onmogelijke eisen. Reken er maar op dat er (nog meer) fouten gemaakt zullen worden, want het is vrijwel ondoenlijk om in deze situatie geen fouten te maken. Wat belangrijk is: zijn die fouten verwijtbaar? Of probeert men eerlijk de beste keuzes te maken al denken wij – stuurlui aan wal – dat andere keuzes beter zijn?
Het is goed om de overheid kritisch te volgen en waar nodig vragen te stellen, maar op dit moment is het belangrijker dat wij als burgers onze verantwoordelijkheid nemen.
Wij moeten verstandig zijn. We moeten zorgen voor de zwakkeren zodat zij zo min mogelijk risico lopen om ziek te worden, maar ook accepteren dat sommigen van hen toch ziek zullen worden. We zullen zelfs moeten accepteren dat ook gezonde mensen risico’s lopen: we gaan dit niet allemaal overleven.
Maar als we willen dat zoveel mogelijk van ons dit overleven, kunnen we daar wel degelijk een verschil in maken.
- Ga af op advies van deskundigen. Hou de site van het RIVM in de gaten; ze maken fouten, maar ze doen hun best. Volg richtlijnen van deskundigen over welke medicijnen wel of niet verantwoord zijn. Bel je huisarts alleen in noodgevallen.
- Blijf op afstand van anderen, ook als je denkt niet besmet te zijn en als die anderen niet besmet lijken te zijn. Mensen kunnen besmettelijk zijn voor er symptomen zijn. Beperkt het contact met kwetsbare mensen tot internet en telefoon.
- Volg de richtlijnen, bijvoorbeeld hoe we boodschappen moeten doen. Afstand houden, geen handcontact maken, niet hamsteren.
- Help elkaar. Doe boodschappen voor kwetsbare mensen (en zet ze voor de deur neer) en voor hulpverleners die al genoeg aan hun hoofd hebben. Laat hun hond voor ze uit. Check de hashtag #coronahulp.
- Als buren, vrienden of familieleden onverantwoord gedrag vertonen, vraag dan of ze wel beseffen wat er in bijvoorbeeld Italië gaande is en waarschuw ze. Confronteer je pubers met de harde werkelijkheid en wees streng. Geen feestjes, ook niet stiekem.
- Stop met paniek zaaien. Er is genoeg om bang voor te zijn, maar maak elkaar niet banger dan nodig is.
- Tenslotte: heb een beetje vertrouwen. We hebben als mensheid vaker voor hete vuren gestaan, en overal zijn mensen aan het werk om tegen dit virus te vechten. Gun deze frontsoldaten wat tijd.
We gaan zware tijden tegemoet en we zullen dierbaren verliezen. Dat is verschrikkelijk, maar we kunnen het beter onder ogen zien dan doen alsof het nog te voorkomen valt.
Laten we accepteren dat het leven nu eenmaal hard is en dat we er samen het beste van moeten maken.
Het is tijd om volwassen te worden.
Vond je dit artikel goed? Steun Repel via repelsteeltje.backme.org
Voor meer artikelen van Repel, zie deze link.
Op de hoogte blijven van nieuwe artikelen? Volg me op Twitter.
.
