Aanvang
Gisteren had ik het over het onderwijs en vandaag gaan we verder met de aanvang van mijn carrière. Op mijn 18e ben ik begonnen met werken. Na letterlijk 208 digitale (brief + CV) en analoge sollicitaties, 37 sollicitatiegesprekken en 6 vervolg gesprekken over een periode van 8 maanden, nog steeds geen baan. Mind you, dit was in de periode van de volledige internetbubblehype waarbij gebrek aan kennis en ervaring geen enkel probleem was om een baan aangeboden te krijgen. #hetkonnnietop
Uiteindelijk kreeg ik een belletje van een van de talloze uitzendbureau’s waar ik me had ingeschreven. Unique uitzendbureau moest zsm een medewerker vervangen bij de Belastingdienst. Binnen een dag kon ik als helpdeskmedewerker aan de slag. Met mijn 2 andere collega’s waren wij verantwoordelijk voor de IT ondersteuning voor 2.500 gebruikers. Ik verdiende ruim fl 600 per week en het was knetter druk en ik was super tevreden. Naast mijn uitzendwerk ging ik op zoek naar een leer-werk traject waardoor ik, zoals uit het vorige stuk blijkt, bij NTNT terecht kwam als assistent netwerkbeheerder.
Dit traject was onbetaald en na succesvolle afronding van de opleiding kreeg je een diploma van The Network University en een berg ICT certificaten. Belangrijker voor mij, je treedt in dienst bij de detacheerder. Dat laatste gold helaas niet voor mij. Na een 3-tal formele en informele sollicitatiegesprekken kreeg ik te horen dat ik “niet goed in het team paste“. Voor de beeldvorming, je zat bij opdrachtgevers in je eentje… Waar mijn studiegenoten aan de slag konden met een jaarcontract en fl. 3500 bruto kwam ik bij Spitsbaard Projecten terecht. Een kleine uitzendorganisatie die aan het uitbreiden was en waar een oud-studiegenoot, die het broertje was van een van de directeuren, mij had aangeraden.
Eerste baan
Daar zat ik dan. In m’n eentje verantwoordelijk voor het bouwen en managen van een netwerk met een 20-30-tal gebruikers over 5 locaties voor fl. 1030 bruto per maand. Ik ben niet van het klagen en werk liever dan dat ik in een uitkeringssituatie terecht kom, wat overigens flink hoger lag… Dat terzijde. Werk is werk punt en ik zag dit als opstap naar iets beters. Nadat ik hier voor mijn gevoel klaar was, er was uiteindelijk niets meer te doen, ben ik op zoek gegaan naar een nieuwe uitdaging.
Ik wist inmiddels wel na 3 jaar solliciteren dat geen enkel bedrijf noch overheid mij in dienst wilde nemen en daardoor stak ik vooral mijn tijd in detacheringsorganisaties. Vanuit de kleinere organisaties heb ik overal en nergens gewerkt. Van tijdelijke klussen tot wat meer langdurige klussen. Allemaal helaas onder mijn niveau. Waarbij beloftes om door te groeien binnen een detacheerder achteraf altijd bullshit bleken en voornamelijk dienden om mensen aan te trekken. Je blijft altijd bijna smeken om cursussen en iemand die langdurig in je wil investeren doorje bijvoorbeeld naar een HBO te sturen.
Gedurende de periode van 1999 tot eind 2003 heb ik dan vooral geleerd dat je als werknemer nooit zekerheid hebt. Je bouwt rechten op vanwege aaneengesloten projectovereenkomsten? Nou dan zit je een week zonder werk en krijg je een nieuwe projectovereenkomst aangeboden om de opgebouwde rechten teniet te doen. Opdrachten lopen terug bij een detacheerder? Hartstikke doei en kom maar terug wanneer we weer werk hebben. Waarbij jij uiteindelijk het extra risico loopt dat dit soort bedrijven met regelmaat failliet gaan en je van de een op andere dag werkloos kon zijn. Wellicht het belangrijkste… Opleiding, enthousiasme of motivatie is best belangrijk, maar is lang niet zo belangrijk als wie je kent. Ik kan een boek schrijven over het nepotisme van de grote ICT dienstverleners en overheid bijvoorbeeld. Dat familieleden en vrienden/kennissen over en weer werkzaam zijn in elkaars ‘bedrijven’ en de opdrachten verdelen. Hoe weet ik dat? Het was de gewoonste zaak van de wereld en het werd in het openbaar besproken.
Einde reguliere carrière
Als je dan geen zekerheid hebt, geen carrière kon maken binnen het bedrijf en er constant moeilijk werd gedaan over cursussen terwijl je vol ambitie zit, dan ga je iets anders doen. Ik heb in juli 2003 besloten om ZZP’er te worden. Waarbij mijn focus was om mezelf als persoon te ‘verhuren’ aan andere detacheerders die mij, vaak tot 3x, door doorverhuren. Iets wat de politiek nog steeds niet begrijpt is dat de grote ICT bedrijven risico’s afkopen. Het is veiliger om het grootste deel van je werknemers in te huren bij een derde die ze weer van een ander bedrijf heeft dan ze indienst te nemen. De overheid was en is nog steeds koploper met betrekking tot het gebruik van dit soort constructies. In geen enkele ICT aanbesteding tref je aan dat het werk alleen gedaan mag worden door medewerkers die een langdurige of vaste arbeidsbetrekking hebben.
Even terug, waarom ZZP? Solliciteren is zoals voor mij blijkt ‘inefficiënt’ en ik was zo niet beperkt tot het constant smeken om een cursus te volgen. Als extra bonus had ik minder te maken met absurde accountmanagers wiens taak niets anders was dan af en toe bij de manager langs te gaan om gedag te zeggen of in het geval van de overheid hem uit te nodigen voor een ‘seminar‘ in Ierland, de VS of Barcelona.
Morgen de wondere wereld van het zijn van zelfstandige en het hebben van een handicap.
