Brett Kavanaugh
Zaterdag 6 oktober 2018 is Brett Kavanaugh benoemd tot rechter aan het Amerikaanse hooggerechtshof.
Zelfs in Nederland kon het ons niet ontgaan dat er aan de andere kant van de oceaan een ware veldslag heeft plaatsgevonden rondom deze benoeming, maar helaas was in de Nederlandse verslaggeving de berichtgeving hierover weer eens eenzijdig en onvolledig. Achteraf gezien is onze nieuwsvoorziening natuurlijk altijd al gebrekkig geweest, maar gelukkig hebben we tegenwoordig internet.
Wat zouden we moeten beginnen zonder internet? Zonder internet zouden wij geloven wat journalisten ons wensen te vertellen, en hun verhaal is wat ook in de Amerikaanse pers de boventoon voert: Kavanaugh is een bedenkelijk figuur. Hij is door meerdere vrouwen beschuldigd van seksueel wangedrag, maar hij komt ermee weg omdat de zaken niet te bewijzen zijn. En natuurlijk is het geen wonder dat deze Kavanaugh een dubieus figuur is met een duister verleden, want hij is genomineerd door de vreselijkste president aller tijden: Donald Trump himself. En in dit narratief is de benoeming van Kavanaugh een verder bewijs voor het morele verval van de VS.
Maar er is meer over deze zaak te zeggen, en daarvoor moeten we eerst wat context weten. Waarom is de benoeming van Kavanaugh eigenlijk belangrijk?
Antwoord: omdat het hooggerechtshof de laatste decennia een belangrijke rol gespeeld heeft bij allerlei wetgeving, zoals bijvoorbeeld het recht op abortus.
Oorspronkelijk was het de bedoeling dat het hooggerechtshof boven de partijen zou staan en slechts zo trouw mogelijk de grondwet zou handhaven, maar langzaam maar zeker werd vanuit de politiek steeds meer gezocht naar rechters die vanuit de ‘juiste’ politieke overtuiging de wet zouden interpreteren. De benoemingen zijn steeds politieker geworden, en de partijen zijn steeds feller tegenover elkaar komen te staan.
Hierin is natuurlijk geen plaats voor een integere rechter van de ‘verkeerde’ partij, en zodoende ontstond het moddergevecht van de laatste weken.
Het ‘debat’ over Kavanaugh
Er had natuurlijk een inhoudelijk debat plaats kunnen vinden over Brett Kavanaugh. Er had gediscussieerd kunnen worden over zijn standpunten met betrekking tot abortus, het homohuwelijk en het recht om wapens te dragen. Er had gekeken kunnen worden naar zijn uitspraken op deze punten en of iemand met zijn interpretatie van de wet wel of niet een aanwinst zou zijn voor het hooggerechtshof.
Hoe je ook over Kavanaugh denkt, een inhoudelijk debat was de enige integere manier om een zinnig besluit te kunnen nemen over zijn benoeming. Deze afweging is de taak van de Amerikaanse senaat, en Susan Collins, een gematigde republikeinse senator, heeft precies deze taak op zich genomen en dit toegelicht voor de senaat.
Helaas was Susan Collins een eenzame uitzondering, en met name de Democraten in de senaat besloten om een andere weg in te slaan. Op 9 juli 2018 werd Kavanaugh genomineerd, en ogenblikkelijk liet Chuck Schumer – de leider van de Democraten in de senaat – weten dat hij met alles wat hij had zou strijden om te voorkomen dat Kavanaugh ooit benoemd zou worden. En hij was niet de enige.
Vertragingstactieken
De genomineerde wordt altijd uitgebreid gehoord door de leden van de Senate Judiciary Committee, een afvaardiging van de senaat waarin senatoren van zowel de Republikeinen als van de Democraten zitting hebben.
De meerderheid – momenteel de Republikeinen – heeft een lid extra in dit comité. Het comité had een hoop papierwerk ontvangen om zich op de hoogte te kunnen stellen van de staat van dienst van Kavanaugh, maar er was om meer informatie gevraagd: te veel om op tijd te kunnen bestuderen. En dat was het begin van de vertragingstactiek. Op 4 september begonnen de verhoren, en vanaf het eerste moment was de waardigheid ver te zoeken. Democratische senatoren begonnen onmiddellijk te interrumperen en maakten elk gesprek onmogelijk.
De Democraten eisten meer tijd om al het extra papierwerk te kunnen bestuderen, alsof ze alleen maar grondig wilden zijn. Maar Kavanaugh had al meer informatie beschikbaar gesteld dan welke eerdere genomineerde ook. Waarom wilden de Democraten zo veel papieren zien? Of beter gezegd: waarom waren de Democraten zo gebrand op vertraging?
Politieke spelletjes
En dat brengt ons bij het politieke spelletje dat hierachter zat. In november zijn de midterms, de verkiezingen halverwege het presidentschap, en de Democraten hopen bij die verkiezingen een meerderheid te krijgen in de senaat. Als zij die meerderheid krijgen, kunnen ze elke kandidaat van Trump voor het hooggerechtshof blokkeren, en daarom zien zij vertraging als een voordeel. Het recept is eenvoudig: gewoon zorgen dat de stemming over Brett Kavanaugh over de midterms heen wordt getild, en als de Democraten dan een meerderheid hebben… exit Kavanaugh. En zoals wel vaker wanneer partijdigheid verwordt tot fanatisme: het doel heiligt de middelen.
Op 20 juli ontving de Democratische senator Dianne Feinstein een brief van een professor uit Californië, Christine Blasey Ford, die beweerde dat Kavanaugh haar had aangerand toen zij allebei nog tieners waren.
Ford vroeg of de aanklacht vertrouwelijk behandeld kon worden, maar Feinstein deed dat niet. Het comité heeft veel bevoegdheden, en er had een vertrouwelijk onderzoek ingesteld kunnen worden waarin alle partijen uitgebreid gehoord konden worden en de naam van Ford onbekend zou zijn gebleven. In plaats daarvan hield Feinstein de brief geheim en wachtte tot alle verhoren van Kavanaugh beëindigd waren en de stemming over zijn kandidaatschap gepland zou kunnen worden. Na afloop van deze verhoren, ruim zeven weken na ontvangst van de brief, verscheen er een bericht in de media waarin gemeld werd dat Feinstein deze brief in handen had.
Dit roept twee vragen op.
Ten eerste: waarom zo lang gewacht? O ja… vertraging om de stemming over Kavanaugh over de midterms heen te kunnen tillen.
Maar de tweede vraag is minstens zo interessant: hoe kwam de Intercept aan dit bericht? Er waren maar drie partijen die wisten dat deze brief bestond. Feinstein en haar medewerkers; Anna Eshoo, de Democratische vertegenwoordiger van Fords district in Californië; en tenslotte Ford zelf en degenen die zij in vertrouwen had genomen. Iemand van deze mensen heeft ervoor gekozen om bekend te maken dat deze brief bestond, iemand die er blijkbaar geen probleem mee had dat Ford in de schijnwerpers zou komen te staan.
Natuurlijk ontkende Feinstein in alle toonaarden dat zij dit nieuws gelekt zou hebben; zij ging zelfs zo ver om te stellen dat Ford zelf of één van haar vrienden dit wel gelekt zou hebben. Liegt Feinstein? Het kwam haar in elk geval verdacht goed uit dat dit nieuws op dit tijdstip en zo openlijk naar buiten kwam.
Het mediacircus begint
Met deze onthulling kon het hele proces natuurlijk opnieuw beginnen. Hoe zou een aanrander ooit lid van het hooggerechtshof kunnen worden? Er werd nog een paar dagen gesteggeld over de identiteit van de mysterieuze aanklaagster, maar op 16 september trad Ford naar buiten en gaf een interview aan de Washington Post. Ford gaf de Washington Post ook inzage in aantekeningen van een therapeute aan wie zij in 2012 over het voorval verteld zou hebben. Bovendien gaf zij hen de resultaten van een leugendetectortest die zij gedaan had.
Op 18 september kreeg Chuck Grassley, de Republikeinse voorzitter van het comité, een brief van de advocaten van Ford waarin gevraagd werd om een FBI-onderzoek. Grassley deed pogingen om alsnog de zaak zo vertrouwelijk mogelijk te kunnen behandelen. Hij bood aan dat Ford op een rustige plek haar getuigenis mocht geven, hij bood zelfs aan om naar haar toe te komen, zodat zij niet naar Washington zou hoeven reizen. Het contact verliep via de advocaten van Ford, en misschien verklaart dat de vele misverstanden en het feit dat Ford bleef weigeren om de aantekeningen van haar therapeute of de resultaten van haar leugendetectortest aan het comité te geven. Daarnaast beweerde ze vliegangst te hebben, en zei dat ze niet naar Washington kon komen.
Het aanbod om bij haar thuis te komen, werd genegeerd, en pas na veel maren en bezwaren kon er een datum geprikt worden waarop Ford naar Washington kwam om te getuigen. Op 27 september gaf zij haar getuigenis, gevolgd door vragen van het comité. Daarna legde Kavanaugh een verklaring af en werd ook ondervraagd.
Over het getuigenis van Ford valt veel te zeggen.
Ford kon zich niet herinneren wanneer het voorval had plaatsgevonden: ‘ergens in de jaren tachtig’, later dacht zij dat het de zomer van 1982 was geweest.
Ze wist ook niet waar het was gebeurd: in een huis ergens in de buurt van de Country Club, en later een huis halverwege haar eigen huis en de Country Club. Een precies adres bleef uit.
Ze wist niet hoe ze op het feestje gekomen was – ze kon toen zelf nog niet autorijden – en ze wist niet hoe ze thuisgekomen was.
Dan het aantal aanwezigen. Ford beweerde eerst dat er vier jongens waren geweest die haar aangerand hadden, later zei ze dat het alleen Kavanaugh en een vriend waren, en dat haar therapeute haar verkeerd begrepen had. Ook het aantal aanwezigen in het huis varieerde, tot Ford uitkwam op drie jongens en een meisje, die zij ook met name noemde.
Al deze mensen zijn ondervraagd, en geen van hen herinnerde zich ooit op zo’n feestje te zijn geweest. Er was maar één ding waar Ford volkomen zeker van was: Kavanaugh had haar aangerand.
Ford werd nog ondervraagd over haar vliegangst en het aanbod om thuis haar getuigenis af te mogen leggen, maar ze zei dat ze helemaal niet wist dat er zo’n aanbod was geweest. Hebben haar advocaten dat verzwegen? Is Ford zelf een leugenaar? Wie het weet, mag het zeggen.
Na Ford kwam Kavanaugh aan het woord en legde een emotionele verklaring af. Dat was een verrassing. Tot op dat moment was Kavanaugh steeds heel rustig en vriendelijk geweest. Er werd zelfs geklaagd dat hij wel een robot leek, een mens zonder emoties.
Nu was het anders. Hij hield een vlammend betoog waarin hij citeerde wat de Democratische senatoren die tegenover hem zaten in de media over hem gezegd hadden.
Ook over zijn verklaring valt veel te zeggen. Het werd hem kwalijk genomen dat hij zo emotioneel was, en vooral dat hij de Democratische senatoren beschuldigde van een haatcampagne tegen hem. Dit bewees volgens zijn critici dat hij partijdig was en dus ongeschikt voor het hooggerechtshof. Later bood Kavanaugh in een ingezonden brief in de Wall Street Journal zijn excuses aan voor zijn felheid.
Demonstranten in het senaatsgebouw
Er is veel gesproken over de geloofwaardigheid van Ford en over de emoties van Kavanaugh, maar los daarvan is duidelijk dat de Democraten geen middel schuwden om alle betrokkenen onder druk te zetten.
Vanaf het eerste moment werden demonstranten opgehitst om de zittingen te verstoren en om luidkeels te protesteren voor het gebouw. Republikeinse senatoren werden al snel lastig gevallen, tot in het gebouw zelf. Het regende doodsbedreigingen en de senatoren kregen extra beveiliging. De vrouw van Rand Paul, een Republikeinse senator, schreef een open brief aan Cory Booker, een Democratische senator, waarin ze vroeg om terughoudendheid bij het aanvuren van demonstranten.
Ze had reden genoeg om deze brief te schrijven. Haar man ontsnapte op 14 juni 2017 aan een aanslag door een extreem-linkse activist op Republikeinse politici, en later, op 3 november 2017, raakte hij zwaar gewond bij een aanslag in zijn eigen tuin.
Cory Booker beweerde dat zijn woorden anders bedoeld waren, maar een andere Democratische politica, Maxime Waters, heeft openlijk opgeroepen tot het lastig vallen van Republikeinse politici. En met succes: er zijn inmiddels heel wat gevallen bekend van Republikeinse politici die door luidruchtige demonstranten uit restaurants en andere openbare gelegenheden verjaagd werden.
Nieuwe aanklachten
En met Christine Ford was Circus Kavanaugh natuurlijk nog niet ten einde.
Op 23 september werd een nieuwe aanklacht bekend. Debby Ramirez stelde dat Kavanaugh haar zijn geslachtsdeel had laten zien tijdens een dronken studentenfeestje. Haar verhaal werd gepubliceerd in de New York Times, ondanks het feit dat zij zelf aangaf veel gaten in haar geheugen te hebben doordat zij stomdronken was geweest, dat ze lang getwijfeld had of het inderdaad Kavanaugh was geweest, en ondanks het feit dat van de vele mogelijke getuigen die zij noemde er niet een was die haar verhaal kon bevestigen. Er was een vriend die dacht ooit zoiets gehoord te hebben, maar toen de krant zijn verhaal wilde verifiëren, bleek degene die hem dit verteld zou hebben zich niets te herinneren.
Maar het kan nog altijd gekker. Op 26 september, kwam er een derde aanklacht.
Ene Julie Swetnick beweerde dat Kavanaugh in zijn tienertijd aanwezig was geweest bij feestjes waar meisjes gedrogeerd en verkracht werden. Zij zou zelf een keer of tien bij zo’n feestje zijn geweest, en zelfs een keer slachtoffer zijn geweest van zo’n gangrape.
En ook deze vrouw kreeg een welwillend podium, al was er ook in haar geval niemand die haar verhaal kon bevestigen. Wat haar beweringen nog dubieuzer maakte, was dat zij zelf jaren ouder was dan Kavanaugh en dus blijkbaar als jonge vrouw naar tienerfeestjes was gegaan en nooit iemand gewaarschuwd had voor deze toestanden. Nee, ze was zelfs steeds terug gegaan naar deze feestjes, want hé, wat is nu leuker dan verkrachtingsfeestjes?
Pas toen zij zichzelf in een live-interview tegensprak en haar beweringen terugnam, werd haar verhaal haastig weggemoffeld, al weerhield dat senator Feinstein er niet van om in een extra verhoor van Kavanaugh ook dit verhaal aan te dragen.
De beschuldigingen tegen Kavanaugh hebben veel overeenkomsten.
De vrouwen die hem beschuldigden zijn allemaal Democraten, Ford schijnt zelfs deel te hebben genomen aan protestmarsen.
Verder dateren de beschuldigingen van meer dan dertig jaar geleden, wat het natuurlijk erg lastig maakt om nog iets te verifiëren, maar het aan de andere kant begrijpelijk maakt dat mensen zich niet alles even nauwkeurig herinneren.
Geen enkel verhaal wordt bevestigd door andere getuigen, al hebben alle drie de vrouwen meerdere getuigen genoemd.
Alle verhalen zijn erg vaag op de details – waar, wanneer, hoe – en bovendien hebben de vrouwen hun verhalen meerdere keren aangepast.
Geen van de verhalen zou in een rechtszaal overeind blijven, maar toch zijn deze vrouwen als helden onthaald en hun verhalen kregen veel aandacht. Hoe is dat mogelijk? Het antwoord daarop is simpel: de Democraten en hun supporters hebben dankbaar gebruik gemaakt van het momentum van de #MeToo-beweging.
#MeToo & #BelieveSurvivors
We believe survivors! Dat schalde door de straten van Washington, en zeg nu zelf, welke bruut zou de slachtoffers van aanrandingen niet geloven? Vrouwen riepen huilend hoe ze zelf misbruikt waren, en plakten daar ogenblikkelijk aan vast hoeveel pijn het hen zou doen als Kavanaugh benoemd zou worden. Want Kavanaugh was net als hun aanranders, het zou zijn alsof hun aanrander benoemd zou worden!
En dit speelde zich niet alleen af op straat, maar ook in de talkshows. Als iemand voorzichtig tegenwierp dat iedereen onschuldig is tot het tegendeel is bewezen, dan werd hij weggehoond. Kavanaugh werd door drie vrouwen beschuldigd, natuurlijk was hij schuldig!
Maar niet iedereen dacht er zo over. In de huiskamers van de VS viel niet te ontkomen aan het Kavanaugh circus, en al deden de talkshowhosts en commentatoren nog zo vanzelfsprekend over de schuld van Kavanaugh, er kwam een tegenbeweging op gang.
Hoezo vrouwen altijd geloven? Iedereen kent wel een vrouw die ooit gelogen heeft. En hoeveel schandalen zijn er niet geweest de laatste jaren die veroorzaakt werden door het mantra dat een vrouw nooit liegt over een aanranding? Juist in de VS – waar onder Obama een beleid werd ingevoerd waardoor vrouwelijke studenten onvoorwaardelijk geloofd werden als ze mannelijke studenten beschuldigden – juist daar is het tot veel mensen doorgedrongen dat het geen goede zaak is om mensen zonder vorm van proces schuldig te verklaren.
En dus zijn er twee gevolgen waar de Democraten geen rekening mee hadden gehouden.
Ten eerste zijn de Democraten erin geslaagd om de Republikeinen te verenigen zoals nog niet eerder gebeurd is sinds Trump president is. De opiniepeilingen voor de midterms laten zien dat veel Republikeinen die niet erg gemotiveerd waren nu vastberaden zijn om wel te gaan stemmen. De voorsprong voor de Democraten lijkt weg te smelten.
En ten tweede groeit binnen het Democratische kamp nu steeds meer twijfel over de gevolgde strategie. Was het wel zo’n goed idee om een heksenjacht te ontketenen? Kavanaugh is benoemd, en de Democraten zitten met de brokken.
De verhalen van de drie vrouwen blijken hoe langer hoe meer gaten te vertonen, en Kavanaugh zelf wordt door steeds meer Amerikanen als slachtoffer beschouwd in deze hele affaire.
