Ik neem u terug naar het ontstaan van het moderne Islamitisch extremisme. Naar de tijd van Muhammed ibn Abd al-Wahhab (1703-1792) een preker uit het huidige Saudi Arabië.
Dit is een naam waar veel ‘experts’ weinig over weten of niet over willen spreken. Hij is de grondlegger van het Wahhabisme, het is meer dan een nieuwe stroming in de Islam. Het is een compleet nieuw geloof op zich. De Wahhabisten werden in die tijd gezien door ‘medegelovigen’ als op z’n minst religieus extremisten of als niet-moslims in het meest extreme.
De primaire reden hiervoor is dat zij geen enkele andere Islamitische stroming erkent als moslim. Er is geen andere Islam dan de ‘ware’ Islam, de Islam van Muhammed ibn Abd al-Wahhab. Andere moslims werden dan ook politiek stap-voor-stap gelijkgesteld aan ongelovigen om zo in de toekomst oorlog te rechtvaardigen. Deze stroming had in die tijd een beperkt aantal volgelingen tot daar uiteindelijk in 1744 verandering in kwam.
Abd al-Wahhab werd uitgenodigd door Muhammed ibn Saud om een pact te sluiten. Ibn Saud zou zijn steun geven aan het Wahhabisme en Abd al-Wahhab zou Ibn Saud steunen in zijn strijd om meer macht te vergaren. De band tussen de twee is nu 2 ½ eeuw oud en nog steeds zo hecht als in de 18e eeuw. Dat blijkt uit het feit dat zelfs vandaag de dag de minister van religie altijd iemand is uit de Al ash-Sheikh familie. De Al ash-Sheikh zijn directe afstammelingen van Muhammed ibn Abd al-Wahhab.
Een van de voordelen die Ibn Saud zag was de religieuze en juridische grond om oorlog te voeren met omringende stammen. In de ogen van deze nieuwe godsdienst waren zij immers ketters en afgodendienaren. Zeker vanaf 1765 wanneer het “convert or die” principe werd toegepast hebben er talloze religieuze zuiveringen plaatsgevonden. Met het toepassen van deze strategie was er in 1880 in de Nejd (centrale provincie in Saudi Arabie) niets meer over van de inheemse cultuur. Een goed voorbeeld van deze strategie treft men in 1803 wanneer de stad Karbala (huidig Irak) ten prooi viel aan de Wahhabi’s waarbij alle volwassen mannen werden vermoord en de vrouwen en kinderen als slaven werden verhandeld. Deze wreedheden tonen meer overeenkomsten met het hedendaags IS dan de Islamitische kalifaten van weleer.
Het geweld barste echt pas los in 1901 met de verovering van een groot deel van het Arabisch Schiereiland waarbij 40.000 mensen werden geëxecuteerd en 350.000 werden verminkt door ledematen af te hakken. Iets wat nog steeds conform de wet in Saudi Arabië wordt toegepast.
Dan is het 1924 en het Wahhabisme een eigen onafhankelijke militie voortgebracht, de “Ikhwan”. Deze komt 1:1 over met het hedendaagse ISIS. Ze gebruiken dezelfde vlag, hebben dezelfde doelen en gebruiken dezelfde strategieën. Ook al hebben deze Ikhwan hun loyaliteit gezworen aan de Saud’s. Dat laatste veroorzaakte in 1927 een opstand waarbij de Ikhwan niet konden leven met het toelaten van moderne middelen zoals telefoon-, telegrafienetwerken en auto’s. Dit was in de ogen van de Ikhwan in strijd met de fundamentele grondbeginselen van het Wahhabisme. De Britten moesten uiteindelijk met grond en luchttroepen ingrijpen om uiteindelijk samen met de Saudi’s de Ikhwan in 1930 te verslaan.
De Saud’s waren zeer ongebruikelijk toegefelijk in het straffen van deze ‘rebellen’. De overgebleven Ikhwan werden ingelijfd en benoemd tot het Witte Leger van Saudie Arabië. Deze werd later de Nationale Garde. Ook dit legeronderdeel bestaat vandaag de dag nog steeds en ondanks dat zij 1 van de 3 grote onderdelen zijn van het huidig Saudisch leger legt zij geen verantwoordelijkheid af aan de minister van defensie maar aan haar eigen ministerie. Het is dan ook niet gek dat een van de primaire taken van de Nationale Garde is om juist de koninklijke familie te beschermen tegen coups en aanslagen.
