167
Zojuist stond ik op het balkon van mijn moeder een verjaardagslied te zingen. Mijn ouders zijn niet lekker, oud en beetje broos. Dus beter flink afstand houden. Een fles cava neergezet en hun hondje meegenomen voor een wandeling door het bos. Je wil ze niet infecteren en ik blijf bij ze weg omdat ik me ook niet goed voel. En naast me beroerd voelen is er ook onzekerheid. Over de gezondheid van mijn kinderen, die hier voor de computer les krijgen. Over mijn liefje die steeds minder mensen in haar zaak krijgt. Over de lege supermarkten. Over de strategie om het dan maar allemaal te krijgen. Over het RIVM, dat er steeds naast zit. Ik heb er koppijn van. Of van de corona, dat kan ook. Dus vandaag heb ik er even geen zin in. Tot morgen.
