Soms moeten we ook gewoon lachen om ellende. Ik gier het soms uit als ik weer zo’n artikel lees over een of ander links trutje die opeens heel erg woke is gaan doen. Vandaag stuitte ik weer op een pareltje. Judith Noyons maakt zich heel erg druk over de kleur van pleisters. De gemiddelde pleister is hier een soort van beige en dat wordt door sommige huidkleurig genoemd. Nu is Juut er achter gekomen dat die “huidkleurige” pleister helegaar niet huidkleurig is voor mensen die een andere huidskleur hebben en dat is volgens Judepuut racistisch!!!!
Wat je wel vaker ziet bij dit soort deuggleuven is dat ze meer meningen hebben dan verstand. Vraag eens in China om een pleister. Die zal niet geheel toevallig geel zijn. Vraag eens in Zambia om een pleister. Die zal niet geheel toevallig donker zijn. Zal jongedame Noyons in die winkel dan heibel gaan trappen, denk je? Zal deze Gutmensch daar stampvoetend pleisters voor de blanke huid eisen en tegen de donkere winkelbediende roepen dat ie een racist is? Nee, natuurlijk niet. Want het gaat haar niet om racisme. Het gaat erom dat ze iets heeft gevonden waarop ze deugpunten kan scoren bij andere deugdozen. ‘Kijk die Juut eens even helemaal activistisch tekeer gaan voor de zwartjes.’
De twee mooiste zinnen uit het artikel: ‘Een beige pleister. Een kleur die heel mooi aansluit op mijn witte huid.’ Huh? Dus een beige pleister sluit mooi aan op een witte huid. Nu wil ik niet zeuren, maar beige en wit zijn totaal andere kleuren. Moet je eens aan een schilder vragen of ie de keuken beige wil kwasten en als je dan thuiskomt schreeuw je dat het helemaal niet wit is. De man denkt dat je gek bent. Een ding moeten we Judith dankbaar voor zijn, In al haar domheid heeft ze precies bloot gelegd waarom de term wit niet door kan gaan voor mijn huidskleur. Die is namelijk blank.
Steun Jans 12-uurtjes via janroos.backme.org
