Samenvatting
De allereerste keer dat ik op een driewielige motorscooter reed kan ik me nog wel herinneren maar dat geldt dan ook alleen voor die herinnering. Het speciale ervan – dus het op drie wielen rijden – herinner ik me niet meer want het voelde voor mij na één seconde al exact hetzelfde als op twee wielen rijden. Omdat je met een driewielige motorscooter ook plat door de bocht kunt voelt het net als een motorfiets alleen heb je iets meer kans om overeind te blijven als er diesel, sneeuw, modder op de weg ligt in een bocht of als het regent. Zo ben ik ooit eens op een driewielige motorscooter rechtdoor gereden-gegleden in een bocht doordat ik middenin die bocht op het natte wegdek opzij gleed. Op mijn eigen motor was ik gegarandeerd onderuit gegaan! Ze waren daar aan de weg bezig en er lag troep op het natte wegdek, gelukkig was er een uitloop in de vorm van gras en aarde naast de weg. Voor mij is de driewielige motorscooter dan ook absoluut geen gehandicaptending zoals veel motorrijders ‘m plegen te noemen. Grappige is ook nog eens dat de motorrijders die dat zeggen vaak degene zijn met grote schaamranden op hun banden. Dus ja dan rij je toch een beetje als een gehandicapte door de bochten heen als ik de bal terug mag kaatsen. Ja toch niet dan? Alle driewielige motorscooters die ik tot nu toe heb gereden waren allemaal LT-versies en LT staat voor Long Thread. Deze LT-versies mag je met een B-rijbewijs behaald voor 19 januari 2013 op rijden. Dat is te danken aan een slimme Duitser die tot de ontdekking kwam dat door de spoorbreedte van een driewielige motorscooter tot 465 mm te vergroten deze voor het B-rijbewijs beschikbaar kwam. Ik zou geen enkele reden kunnen bedenken om elke dag weer naar je werk in de file te gaan staan of met het OV naar je werk te gaan als je met deze driewielige motorscooter twee tot wel driemaal zo snel op je werk bent en daarmee tot wel een werkweek per maand aan tijd bespaart. Het rijden op een driewielige motorscooter heb je zo onder de knie zelfs als je alleen maar brommer of scooter gereden hebt. Indien je onzeker bent raad ik je aan gewoon een paar rijlessen te nemen bij een motorrijschool die dit soort (heropstap-)lessen ook aanbieden voor deze LT-versies. Deze Yamaha Tricity 300 is wat mij betreft van alle driewielige motorscooters de leukste en de beste. Dat is te danken aan het zeer degelijke rijwielgedeelte en het fraaie design. De parallellogram-constructie van de Yamaha is veel robuuster en degelijker dan die van de Piaggio MP3. Dat merkte ik heel goed tijdens het rijden want ik reed met deze Yamaha Tricity 300 veel makkelijker harder door de bochten dan met een Piaggio MP3 LT. Grote voordeel van deze Yamaha Tricity is verder dat het verbruik lekker laag is, ik haalde normaal tot stevig doorrijdend met gemak tussen de 1:27 en 1:30 en tijdens een speciale zuinigheidsrit (dan rij ik dus als een fossiel) zelfs bijna 1:37. Ondanks de 13-litertank haal je dus met groot gemak 300+ kilometer op een tank. De grote bergruimte onder het zadel is ook een pluspunt en met een topkoffer erbij kun je die nog eens bijna verdubbelen. Eén van de leukste dingen voor mij als motorrijder is dat je heel erg laat en hard kunt remmen met de Yamaha Tricity 300 en ja ook schuin hangend middenin een bocht. Ik ontdekte nog wel één heel verrassend dingetje tijdens het zoeken op het internet en dat is dat een parkeerschijf verplicht is op drie wielen. Ik denk zelf dat als je een driewielige motorscooter op dezelfde plekken in een stad parkeert als een motor dat je dan absoluut geen boete krijgt. Dan moet je een wel heel erg overijverige BOA treffen. Ik zeg kopen dat ding!
Plus: Acceleratie – Bagageruimte onder het zadel – Makkelijk filerijden – Verbruik – Wegligging
Min: Geen anti-wegrijsensor in het zadel
Testverslag
Eindelijk weer eens geen auto maar een motorscooter testen en ook nog eens van mijn favoriete motormerk met de drie stemvorken in het logo namelijk Yamaha. Vroeger als kind zeiden we altijd tegen elkaar over Yamaha brommers: “YApanners MAken alles Half Af” maar ik vrees dat die uitspraak meer opgaat voor de Italianen. Oké een Italiaan is de bedenker van die parallellogram-constructie die tientallen jaren in een bureaula lag te verstoffen voordat Piaggio het in productie nam maarrr het is toch echt Yamaha die een véél betere en vooral véél stabielere versie ervan heeft gebouwd die de naam LMW heeft meegekregen wat staat voor Leaning Multi Wheel-technologie. Ik kan mij nog heel goed herinneren dat als ik een Piaggio MP3 LT met een hoge snelheid plat door een lange flauwe bocht heen joeg de voorkant behoorlijk wiebelig aanvoelde. Binnendoor rijdend was het een heerlijke motorscooter maar in het grensbereik (= heel erg plat door de bocht) en op hogere snelheid vond ik ‘m tegenvallen. En ja ik ben toch altijd iemand die de grens opzoekt dat zit nou eenmaal in mij en hoort ook bij het testen vind ik persoonlijk. Ik ben de Yamaha Tricity 300 uiteraard op gaan halen met mijn Yamaha Tracer 700 lekker binnendoor via Roelofarendsveen en Rijsenhout. Bij Yamaha aangekomen stond de schuifdeur open en ben ik direct naar binnen gereden waar ik Henk Hester trof die ik goed ken uit mijn tijd als motorjournalist. Na een half uurtje ouwehoeren en een krabbel kon ik vertrekken met een paar kilo’s extra want ik had een hele dikke zware ketting + slot meegekregen van Henk. Verzekering en zo maar ach ik woon gelukkig niet in Amsterdam maar in een hele nette rustige woonwijk in Leiden. Nou ja ik dacht dat ik kon vertrekken maar Henk moest toch nog even wat dingen uitleggen aan mij. En ik moet achteraf toegeven dat het was toch wel goed dat hij even een aantal dingen aan mij heeft uitgelegd. Allereerst heeft deze Yamaha Tricity 300 een keyless startsysteem, ik zou bijna schrijven keyless entry maar een motorscooter heeft natuurlijk geen portieren. Voor het starten moet je de contact-druk/draaiknop eenmaal indrukken dan zie je het display dat de sleutel wordt herkend waarna je de contact-druk/draaiknop rechtsom draait naar de stand “ON” en met de rode start-/dodemansknop de Yamaha Tricity 300 kunt starten. Ik moest er echt aan wennen zo’n rode start-/dodemansknop nadat ik mijn nieuwe Yamaha Tracer 700 had gekocht. Voor mij staat de kleur rood voor alleen een dodemansknop dus ja ik blijf het gewoon raar vinden als ik heel eerlijk ben. Verder kun je contact-druk/draaiknop ook nog linksom naar de stand “OPEN” draaien waarna je door op twee andere knopjes te drukken met daarop “FUEL” en “SEAT” respectievelijk de benzineklep en het zadel kunt openen. En als laatste kun je de contact-druk/draaiknop indrukken en nog verder linksom draaien om de Yamaha Tricity 300 op het stuurslot te zetten.
Om de Yamaha Tricity 300 te starten moet je één van de twee remhendels ingetrokken houden of op het rempedaal trappen het maakt niet uit welke van de drie je kiest of alledrie tegelijk dat mag natuurlijk ook net wat je wilt. Na het starten reed ik weg alsof ik op mijn eigen motor zat want wie denkt dat er sprake is van enig verschil met een tweewielige motor zit er naast je merkt helemaal niets van dat derde wiel. Het enige waar je áls motorrijder wel goed op moet letten is dat het gewicht aan de voorkant een stuk hoger is. Waar je met een motor langzaam wegrijdend en al kerend direct heel makkelijk kunt balanceren moet je met deze driewielige motorscooter goed opletten dat het gewicht al kerend niet in één keer teveel één kant opvalt want dan loop je de kans letterlijk om te vallen. Voor mij was het in ieder geval weer even zoiets van daar moet je goed op letten Daan! Maar eenmaal gewend overkomt je dat niet meer. Na vertrek ben ik meteen naar een motormaatje in Amsterdam gereden die mij zou helpen met het maken van de actie- en sfeerfoto’s want hij durft net als ik heel plat door de bocht te gaan. Ik wilde persé mooie actiefoto’s hebben juist omdat je zo lekker plat door de bochten kunt gaan (jep dat wist ik van tevoren al want de Yamaha Niken 900 heeft hetzelfde LMW-systeem en die had ik al getest) met deze Yamaha Tricity 300. Toen ik weg reed bij Yamaha stond er net geen 4.000 km op de teller maar gek genoeg had de achterband aan beide kanten ruim 2-3 cm brede schaamranden. De Engelsen noemen dat met een heel erg mooi woord ‘chicken strips’ wat komt van het woord ‘chicken’ = angsthaas – bangerik – mietje – schijtlijster. Klinkt misschien lullig maar als een zichzelf benoemde autoriteit als Autoweek (zie YouTube-filmpje) deze motorscooter – met exact hetzelfde kenteken – test zet er dan tenminste iemand op die niet rechtop door de bochten rijdt én goede motorkleding draagt. Ik noem dat aaien en geen testen! Verder draag ik altijd goede motorkleding liefst een leren overal. Als mensen aan mij vragen of ik het niet heet heb dan zeg ik altijd: “Dan weet je hoe een koe zich voelt”. Als je een auto/motor/motorscooter test dan moet je naar mijn mening de grens opzoeken want alleen dàn weet je of het voertuig doet wat het moet blijven doen…. óók in het grensbereik. Ik heb ruim 10 jaar motoren getest en heb in die 10 jaar een aantal keren meegemaakt dat ik en mijn redacteuren in het grensbereik een ernstig en soms zelfs levensgevaarlijk mankement ontdekten. Mijn stuntrijder heeft zelfs een keer als enige motorrijder in de wereld een software bug ontdekt bij een Honda CB1000R die levensgevaarlijk was. Hij wist het ABS in het grensbereik rijdend uit te schakelen en dat mag natuurlijk nooit en te nimmer gebeuren tijdens het rijden. Honda Nederland was woedend (waarom in hemelsnaam?) maar onze motortest ging de hele wereld over dus dat was wel heel erg gaaf.
Amsterdamse Bos
Terug naar huis was de keuze van de route niet zo moeilijk. Die ging uiteraard door het Amsterdamse Bos richting Schiphol-Rijk. Het Amsterdamse Bos is een hele mooie bochtige route waar ik zelfs na er vele 100-en malen gereden te hebben nog steeds moet nadenken welke kant ik nu weer op moet op een kruising. Maar goed dat maakt het rijden alleen maar leuk en dat leuke daar doe je het toch voor. Op de navigatie-app van een smartphone gaan zitten staren heb ik niets mee, ik heb overigens niet eens een smartphone. Mijn motorreis vorig jaar op en neer naar Kazachstan was juist zo ontzettend leuk juist omdat ik geen smartphone heb. Ik moest daardoor contact zoeken met de mensen als ik de weg niet meer wist of op zoek was naar een hotel en juist alle mensen die ik daardoor heb ontmoet hebben mijn motorreis zo ongelofelijk leuk gemaakt. Een leven zonder smartphone is veel leuker en vol verrassingen kortom neem een Nokia 3310 net als ik. Ik zwierde letterlijk door het Amsterdamse Bos en voor ik het wist reed ik alweer richting Schiphol-Rijk. Op het lange rechte stuk van de brug over de Amstel naar Schiphol-Rijk heb ik even het gas vol open gedraaid tijdens het optrekken. Het gekke is dat het in vergelijking met mijn Yamaha Tracer 700 helemaal niet hard lijkt te gaan. De CVT-automaat trekt zo vloeiend op dat je er totaal niets van merkt dat je ongemerkt elke keer te hard rijdt. En dat voor een motorscooter met een cilinderinhoud van slechts 292cc met een max. vermogen van maar 28 Pk/7.250 tpm en een max. koppel van maar 29 Nm/5.750 tpm (de net zo dure Piaggio MP3 LT 300i.e. heeft slechts 22,5 Pk/7.500 toeren en 23,2 Nm/6.500). Zelfs dikke SUV’s trek je er met gemak uit voor een verkeerslicht en dat verraste mij toch wel. Toen ik 50 km/u reed had ik letterlijk het gevoel stil te staan zo absurd langzaam voelde het aan. Dat is toch wel opmerkelijk want zelfs op mijn Honda MSX 125 en Yamaha Tracer 700 heb ik dat gevoel niet. Grappig toch of niet dan? Op de grote kruising bij Schiphol-Rijk reed ik bij het verkeerslicht tussen de auto’s door naar voren. Ja ook dat kan gewoon met deze ogenschijnlijk grote motorscooter maar daar kom ik later nog op terug. Bij Rijsenhout aangekomen reed ik met 40 km/u over de eerste verkeersdrempel. Daarna reed ik steeds met +10 km/u over de volgende verkeersdrempel/snelheidsbreker. Op een gegeven moment kwam ik met drie wielen los en de landing voelde elke keer goed aan. Zelfs bij een snelheid waarvan ik dacht dat die te hoog zou zijn voor deze Yamaha Tricity 300. De degelijkheid en stabiliteit van het rijwielgedeelte is dus uitstekend te noemen.
Alleen vond ik de achterkant niet echt lekker aanvoelen tijdens de landing (= veel te weinig demping) dus die ga ik nog even controleren op negatieve veerweg + preload en uiteraard ook de rebound = uitgaande demping. Na thuiskomst heb ik snel wat gegeten en ben naar mijn werk gereden bij Kijkduin om te kijken of ik mijn 12V-kabel en controller van exo2 (kosten samen 83,- euro) op werk had laten liggen. Toen ik ‘s avonds thuis kwam kon ik ze nergens vinden en ik ging er dan ook vanuit dat ik ze wel op weg heb moeten laten liggen en niet verloren was onderweg. Maar ja zeker weten deed ik dat niet en dus zat er maar één ding op en dat is naar mijn werk te rijden. Een leuke rit binnendoor die weer de nodige testgegevens op zou leveren. Omdat de brug over de N206 nog niet open was en het dus druk was op de rondweg besloot ik de oude oostelijke ventweg te nemen naar Wassenaar, dat mag het eerste gedeelte wel niet – want fietspad – op de motorscooter maar lekker boeiuh. Het is een extreem stille weg geworden sinds de aanleg van de Rijnlandroute dus da’s wel lekker. De zeer smalle slingerweg tussen de hekken door bleek geen enkel probleem voor de Yamaha Tricity 300. Deze motorscooter stuurt zo ongelofelijk mooi strak en vloeiend daar kan de Piaggio MP3 LT van geen kanten aan tippen. Niet zo gek natuurlijk als je naar de LMW voorvorkconstructie kijkt met dubbele voorvorkpoten. Veel mensen denken dat de Yamaha Tricity 300 een stuk breder is dan mijn Yamaha Tracer 700 maar dat klopt niet. Het stuur is maar 4 centimeter breder (79 cm tegen 75 cm = 2 centimeter aan elke kant) en aangezien er niets buiten het stuur uitsteekt kan ik met de Yamaha Tricity 300 dus alles wat ik ook met mijn gewone tweewielige motorfiets kan. Het lukte me zelfs om ‘m in de smalle brandpoort achteruit via een hele smalle doorgang de achtertuin in te rijden net als met mijn Yamaha Tracer 700. Ik heb ‘m vrijdagnacht in de achtertuin gezet omdat de buurman op de hoek met zijn kapot gezopen hersenen weer eens extreme geluidsoverlast veroorzaakte. Ik heb uit het slaapkamerraam geroepen of het wat zachter kon. Tja en toen begon meneer dingen als “Homo”, “Ik breek je nek” en “Ik flikker die motorscooter vannacht in de sloot” te roepen en heb ik de politie gebeld. De buurvrouw (haar man heeft zwarte band karate en keek alles via de livestream van zijn dochter mee) was mij overigens al voor bleek later want die had zelfs al 112 gebeld.
Schràààààààààààp
Toen ik aan het einde van de oude oostelijke ventweg was aangekomen moest ik bij de verkeerslichten linksaf de N44 op. Dat leverde een grappige situatie op want voor het verkeerslicht naar de A44 stond een groepje hard core motorrijders mij meewarig aan te kijken in mijn zwarte leren pak op de Yamaha Tricity 300…. Kijk die leipo nou op zijn gehandicaptenmotor zag ik ze denken. Ik kreeg eerder groen dan zij en sloeg linksaf en ging zo extreem plat door de bocht dat de middenbok de gehele bocht over het asfalt schraapte waarna ik die motorrijders verschrikt naar mij zag kijken. Op dat moment had ik even een binnenpretje. Ik ben maar verder gereden over de N44 want dan was ik het snelst op mijn werk dan kon ik terug lekker binnendoor rijden. Ik reed bij elk verkeerslicht naar voren en soms dat was soms best krap (de rijstroken op N44 zijn erg smal) maar even ietsiepietsie links-rechts-links slalommen langs uitstekende zijspiegels van de auto’s en ik was er langs. Soms pakte ik de voorsorteerstrook voor linksaf of rechtsaf om snel vooraan te komen bij het verkeerslicht, meestal is dat een kwestie van goed inschatten. Aangezien de verkeerslichtenloop uit mijn hoofd ken is dat echter geen enkel probleem. Wat ik heerlijk vind aan een driewielige motorscooter is dat je er iets meer kunt wat je met een normale motorfiets niet kunt en dat is plat in een bocht hangend doodleuk hard blijven aanremmen. Een normale motorfiets richt zich dan op maar de Yamaha Tricity 300 niet vanwege die LMW-technologie. Wat nog gaver is dat je extreem laat en hard kunt remmen zonder dat het ABS meteen ingrijpt. Ik dacht eerst dat de Yamaha Tricity 300 geen ABS heeft zo laat grijpt het pas in. Wat ik wel jammer vind is dat het pedaal van de voetrem (die is verplicht vanwege het autorijbewijs) nogal hoog zit, ik moest mijn voet dus echt optillen en dat doe je gewoon nooit als je gefocust aan het rijden bent. Persoonlijk zou ik er een stukje metaal tussenuit halen en het voetje opnieuw vast lassen. Aangekomen op werk zag ik de 12V-kabel + controller aan de kapstok hangen precies zoals ik al vermoedde. Oef! Terug ben ik over de Aronskelkweg gereden met zijn vele hoge snelheidsbrekers en het jumpen ging prima met de Yamaha Tricity 300. Na de Hubertustunnel ben ik over de fietsbrug bij Duindigt naar het Wassenaarse Bos gereden. Daar had ik even een akkefietje met een automobilist die door wilde rijden terwijl hij geen voorrang had. Hij had me allang zien aankomen maar reed toch door en ja dat moet je bij mij dus niet doen. Ik ben dus gewoon in de lockstand met mijn armen over elkaar voor zijn auto blijven staan en toen is hij maar door het gras over het fietspad er langs gereden. Hoezo eigenwijs en dom?
Op de Schouwweg was het ook weer knallen en jumpen waarna ik bij de Lange Kerkdam aangekomen besloot de A44 te nemen om te kijken wat de topsnelheid is van deze Yamaha Tricity 300. Er stond dit keer weer eens een lange file voor rechtdoor maar ik rij dan altijd over de baan van het tegemoetkomende verkeer snel naar voren. Ik stond vooraan dus dat was leuk want in de lange bocht naar links kun je heerlijk plat gaan. Dit keer schraapte de middenbok net aan over het asfalt, dat is het mooie aan deze motorscooter je kunt dat echt heel precies aanvoelen. Daarna was het zaak snel naar het volgende verkeerslicht te rijden in de hoop dat ik het verkeer nog niet zou rijden. Toen ik over de linker voorsorteerstrook naar voren reed en bij het verkeerslicht aankwam sprong deze precies op groen. Ik gaf plankgas en dook achter het kuipruitje weg zodat ik zo min mogelijk wind zou vangen. Ik zag de snelheid oplopen, 100 km/u -> 110 km/u -> 120 km/u en nu ging het langzamer -> 130 km/u waarna ik heel langzaam uiteindelijk naar 136 km/u toe kroop en harder dan dat wilde de Yamaha Tricity 300 echt niet. Misschien dat ik met windje mee 140 km/u had gehaald maar dat is het dan ook wel. Gezien de stikstofsnelheid van 100 km/u overdag kun je dus prima met het verkeer meekomen en ook 120 km/u is prima te doen. Niets mis mee dus! Op de afslag Leiden-Zuid besloot ik extreem laat te remmen en dat is iets waar deze Yamaha Tricity 300 erg goed in is. Omdat je met het linker remhendel de beide voorremmen en de achterrem tegelijk bedient kun je met slechts één hand remmen. Thuis aangekomen ben ik eerst gaan eten en daarna naar de grote Appie gereden om 6 grote zakken marshmallows en 4 pakjes spaghetti te halen voor een biologiepracticum. Op zo’n moment word ik echt blij van dat grote bagagecompartiment onder het zadel. Alles paste er met groot gemak in terwijl ik anders mijn grote rugzak mee had moeten nemen. Na het dicht klikken van het zadel stapte ik op en startte en reed weg en terwijl ik linksom een rondje draaide gaf ik stevig gas net voor ik weer recht stond. Het achterwiel gleed weg op de gladde stenen en de achterband brak even kort en fel uit maar doordat de Traction Control aansloeg stopte het wegglijden. Ik had niet verwacht dat ik de Traction Control op deze manier zou testen maar het was in ieder geval wel een echte praktijktest.
Cowboy 3
Donderdagavond zou ik de Cowboy 3 gaan testen in Den Haag maar de afspraak ging niet door (SMS-bericht) maar dat had ik dus niet gezien want ik was vergeten op mijn Nokia 3310 te kijken. Achteraf vond ik het niet erg want ik heb geen smartphone en zonder smartphone kun je niet op deze elektrische fiets rijden. Bizar maar waar, dus als de accu van je smartphone leeg is, je smartphone kapot gevallen is of gestolen dan sta je voor lul want dan kun je ‘m niet opstarten. En dat noemen ze dan hip anno 2020 pleurt toch een eind op zeg zouden we in Leiden zeggen! Dat motormaatje uit Amsterdam waar ik vanochtend was gaat een speed pedelec voor mij bouwen van een goede tweedehands fiets voor pak ‘m beet totaal 1.200,- tot 1.500,- euro en die elektrische fiets heeft een gashendel en een fraai display en kan 60 km/u en dat voor een schijntje van de prijs van een peperdure speed pedelec die nota bene minder hard kan. Oké illegaal want zonder kentekenplaatje maar ja er mag wel meer niet in deze maatschappij waar ministers wel alles mogen zoals leugenaar en bedrieger Grapperhaus. Pas toen de foto’s uit waren gelekt gaf die walgelijke psychopaat (het personeel van het advocatenkantoor waar hij werkte gaf een groot feest toen hij minister werd) alles toe. Het ritje op en neer was wel leuk dat dan weer wel vooral het proberen te balanceren voor de verkeerslichten. Onder 10 km/u of 2.000 toeren begint er een oranje lock-lampje te knipperen boven het display en als je dan vlak achter het linker remhendel op een knopje drukt springt de lock erop. Alleen is het de kunst dat precies op het juiste moment te doen, zodra je drukt en net weer even ook maar een pietsie scheef hangt ga je na op het lock-knopje gedrukt te hebben nog meer hangen. Goede is echter wel dat als je iets scheef hangt je met je gewicht de motorscooter recht(er) kunt zetten. Het is in ieder geval voor elk verkeerslicht weer een sport en je leert er heel goed van balanceren. Wat ik een groot voordeel vind ten opzichte van de Piaggio MP3 LT is dat de lock er heel snel afgaat na gas geven. Ik stond een keer met een Piaggio MP3 LT voor een verkeerslicht net in een bocht. Toen ik gas gaf ontkoppelde de Piaggio MP3 LT gewoon niet snel genoeg waardoor ik bijna rechtdoor schoot de rijbaan van het tegemoetkomende verkeer op. Dat was even schrikken maar zoiets zal je met deze Yamaha Tricity 300 dus absoluut niet overkomen. Ik heb het zelfs nog even getest in diezelfde bocht op weg naar Ab Motoren en dat ging goed.
De volgende dag reed ik voor de tweede keer naar werk want de dag ervoor was ik op mijn vrije dag ook al naar werk gereden. Ik besloot dit keer mijn standaard kruip-sluiproute te nemen dus door het rode stoplicht op de ventweg aan het einde van de A44 rechtdoor naar de Lange Kerkdam. Dat stoplicht reageert niet op een motor(scooter) dus dan moet ik net zolang wachten tot er eindelijk een auto achter mij komt staan en dat is op dit vroege tijdstip soms heel erg lang. Gaan we niet doen dus! De ventweg van de N44 heeft een paar hele mooie verkeersdrempels die als je er op de juiste manier (= staand) en met de juist snelheid overheen springt ervoor zorgt dat de Yamaha Tricity 300 zijn kont ver omhoog gooit. Dat is een grappig trucje dat ik op mijn motor hier ook altijd doe. Het is een goede test om te kijken of de voorkant daarna niet raar gaat doen. Op mijn eigen motor reed ik een keer ‘s nachts over een vergelijkbaar onverlicht verkeersobstakel waarna het stuur bijna uit mijn handen werd geslagen. Levensgevaarlijk maar ja verkeerswethouders denken nou eenmaal nooit aan motor(scooter)rijders. Totdat er een dode valt door een dergelijk verkeersobstakel dan zijn plotseling de rapen gaar. Eenmaal op de Schouwweg besloot ik op de hoge snelheidsbrekers pas op het allerlaatste moment even met mijn kont van het zadel te komen en dus niet gaan staan. Bij lagere snelheden blijven banden aan het asfalt gekleefd maar bij hogere snelheden komt de Yamaha Tricity 300 met alledrie de wielen los. Op zo’n moment is na de landing de springerige achterkant (want amper uitgaande demping) duidelijk voelbaar. Veringspecialisten noemen dat springerig omdat als je op slecht wegdek rijdt de achterkant constant te snel uitveert na inveren en dat levert een springerig aanvoelende achterkant op. Het ritje naar mijn werk ging erg voorspoedig en zelfs zo snel dat ik bijna in een recordtijd op mijn werk arriveerde. Zo zie je maar weer 300cc, 3 wielen, net geen 30 Pk/30Nm maar toch ongemerkt heel erg snel. Zelfs met een Lamborghini zou ik nog niets eens sneller op mijn werk zijn!
Kleine wasjes grote wasjes stop ze in de wasmasjien
Zaterdagochtend moest ik de nieuwe linker zijspiegel voor mijn Renault Twizy ophalen in Aalsmeer want ik had een SMS-je gehad dat ie binnen was gekomen. Net daarvoor had ik een broek in de wasmachine gedaan waarvan ik dacht dat ik ‘m goed nagekeken had of er nog wat in de zakken zat. Ik denk dat de wasmachine ongeveer 10 minuten aan het draaien was toen ik na het aantrekken van mijn leren combi ontdekte dat de keyless sleutel van de Yamaha Tricity 300 niet in de zak van de leren broek van mijn combi zat. Shit dan zat de keyless sleutel dus toch in die broek die nu in de wasmachine zat. Afijn ik knop aan-uit-aan-uit om proberen leeg te spoelen etc. tot de wasmachinedeur eindelijk open ging en inderdaad zat de keyless sleutel in de voorste linker broekzak. Keyless dus een batterij en dus elektronica en dus kans op kortsluiting in het warme water + wasmiddel van de wasmachine. Ik liep verschrikkelijk zenuwachtig naar de Yamaha Tricity 300 toe en durfde bijna de contact-druk/draaiknop niet in te drukken. Want stel je voor dat de keyless sleutel niet herkend wordt dan kan ik dus niet weg en een andere keyless sleutel halen kan niet want Yamaha Nederland is namelijk dicht op zaterdag. Ik drukte met mijn ogen dicht de contactknop in en gelukkig links bovenin naast het display lichtte het oranje sleutel-lampje op en even later klonk het uitlaatgeluid mij als muziek (Yamaha maakt ook muziekinstrumenten) in de oren. Jippie ik kon toch op de Yamaha Tricity 300 weg naar Aalsmeer anders had ik naar de garage moeten fietsen en op mijn Honda MSX 125 moeten gaan. Ik vond het echt een grote grap dat ik die keyless sleutel van de Yamaha Tricity 300 had gewassen (Yamaha maakt ook buitenboordmotoren) en ik ‘m nog kon starten. Daarna moest ik meteen denken aan dat liedje uit 1985 van de Surinaamse band Trafassi met als titel “Kleine wasjes grote wasjes stop ze in de wasmasjien”. Een ongelofelijk aanstekelijk liedje dat ook nu 35 jaar later nog steeds heerlijk klinkt.
Kleine wasjes grote wasjes – Trafassi
Fotoshoot
Zaterdagmiddag had ik een fotoshoot gepland met mijn Amsterdamse motormaatje die zich gelukkig niet te groot voelt om op een Yamaha Tricity 300 te rijden. Privé rijdt hij op een KTM SuperDuke 1290 met 180 Pk waarmee hij wheelies maakt tot ver over de 200 km/u. Vlak voor hij kwam heb ik de Yamaha Tricity nog even afgetankt en kwam op een mooi verbruik van 1:27,2 met af en toe toch behoorlijk stevig doorrijden. Dat het maken van foto’s van een motorscooter toch weer even iets anders is als van een auto kwam ik al snel achter. De actiefoto’s zijn precies geworden wat ik wilde dus ik ging vanaf het Space Business Park als een blij mens naar huis. Toen de we N206 opreden via de noordelijke oprit moest ik even denken aan een wel zeer vreemd motorongeluk vorige week waarbij twee motorrijders precies hier met elkaar in botsing waren gekomen. Hoe dan??? Een belangrijker basisregel voor motorrijders is dat je altijd getrapt rijdt en altijd voldoende afstand houdt. Bij ons ging het uiteraard goed maar ik raakte wel weer even met de middenbok het asfalt want dit is echt een hele mooie lange flauwe bocht waar je het gas er stevig op kunt zetten. We zijn na de fotoshoot nog even naar de boer gereden bij wie ik een woonboot in de sloot achter zijn boerderij mag omruilen. Dus het wrak wat eigendom van de boer is mag ik omruilen voor een fraaie door mij te kopen woonboot. Het ritje er naartoe zou probleemloos moeten zijn maar ik koos voor de verkeerde weg namelijk de A44. Daar stond een giga-file omdat de A4 ter hoogte van Leiden afgesloten was. Dat wist ik maar ik had er weer even niet aan gedacht. Gelukkig hebben ze ter hoogte van het Valkenburgse Meer de vangrail verwijderd vanwege de aanleg van de Rijnlandroute. Ik wenkte mijn Amsterdamse motormaatje dat we hier de snelweg afkonden via de vluchtstrook door het zand naar de ventweg waar geen file stond. Toen ik gas gaf in het zand sloeg de Traction Control aan (het TC-lampje licht dan op) die je overigens ook met de Select-knop op het stuur uit kunt zetten. Bij de boer gearriveerd merkte mijn Amsterdamse motormaatje op dat deze Yamaha Tricity één hele erg goed ding van de Piaggio MP3 LT níet heeft. Als je namelijk gas geeft als je ernaast staat dan ontkoppelt ie de lockstand en vliegt er vandoor en crasht dus. Dat hebben ze bij Piaggio beter voor elkaar want als je niet op het zadel zit dan kun je gas geven wat je wilt maar gebeurt er niets! Nou zul je denken maar waarom is dat nodig dan? Stel je hebt net een nieuwe Yamaha Tricity 300 gekocht en wilt die laten zien aan familie en vrienden en je zet ‘m op de lockstand stapt af en vervolgens draait een grappenmaker even aan het gashendel. Dat eindigt dus in een zwaar beschadigde Yamaha Tricity 300 als je pech hebt en misschien zelfs een beschadigde auto(‘s) van vrienden/buren waar de Yamaha Tricity 300 vervolgens tegenaan rijdt.
Zeer geslaagde zuinigheidsrit
Zondagmiddag besloot ik na het zwemmen een zuinigheidsrit te maken om te kijken of ik de door Yamaha opgegeven 1:30,3 zou kunnen halen. Omdat het erg mooi weer was ging ik er vanuit dat de route Katwijk aan Zee naar Zandvoort vice versa erg druk zou zijn en file rijden had ik totaal geen zin in. Ik besloot daarom naar Zoetermeer te rijden en daarna via Bleiswijk -> Pijnacker -> Delft -> Leidschendam -> Voorschoten -> Leiden. Dat moest genoeg kilometers opleveren voor een betrouwbare verbruikswaarde. Ik heb heel rustig gas gegeven en ongelofelijk netjes gereden en zelfs dan hoef je je geen zorgen te maken over de acceleratie. Normaal tot stevig accelererend ben je al sneller dan 99 procent van de auto’s dus dat zit wel goed. Voor vertrek heb ik de Yamaha Tricity 300 nog even afgetankt en toen kwam ik op de hoogste verbruik uit tot dan toe namelijk 1:23,5. Maar ja dat is niet zo gek want ik en mijn Amsterdamse motormaatje hebben het gas alleen maar vol open gedraaid. Het werd een zalige rit die ook nog eens bruikbare informatie opleverde over de vering/demping die exact klopte met mijn bevindingen. Het was ergens in het oude centrum van Delft dat ik over een klinkerweg reed waar een flauwe rechterbocht in zat met veel oneffenheden. Terwijl ik plat in de bocht hing dribbelden de beide voorwielen door het gebrek aan uitgaande demping opzij en dat was best wel een raar gevoel. Ik kan mij voorstellen dat een niet-motorrijder daarvan schrikt. Maar ach denk ik dan die gaat waarschijnlijk rechtop door de bocht en dan gebeurt dit niet. De Bridgestone-banden bevielen mij trouwens uitstekend en ik was benieuwd welk type het was. De bandenspanning van de twee voorbanden is overigens een halve bar lager is dan die van de achterband. Een bandenspanning lager dan 2 is helemaal niet zo gek als het klinkt. Van mijn kleine Honda MSX 125 heb ik de bandenspanning voor en achter verlaagd van 2 bar naar 1.7 bar voor en 1.8 bar achter gewoon omdat het veel lekkerder rijdt. Een lagere bandenspanning betekent meer rubber op het asfalt en dus meer grip. Qua snellere slijtage boeit het niet want zo’n scooterband is goedkoop dus voor de kosten hoef je het niet te laten.
Voorbanden – Bridgestone Battlax SCF -120/70 -14
Bandenspanning: 1.75 bar
Achterband – Bridgestone Battlax SCR – 140/70 -14
Bandenspanning: 2.25 bar
De F in SCF staat voor Front en de R in SCR dus uiteraard voor Rear.
En zo was ik voor ik het wist bij de Trekvliet aanbeland en ben ik vanaf Delft naar Leidschendam en daarna via Voorschoten naar Leiden gereden. Uiteraard zoveel mogelijk 50/60/70/80-wegen want dat drukt het verbruik lekker. Ik heb in Leiden weer bij exact hetzelfde pompnummer afgetankt want dat is wel zo netjes. Ik kwam tot mijn grote verrassing uit op een heel erg mooi verbruik namelijk maar liefst 1:36,75 en dat had ik niet verwacht. Maar het klopt echt want ik had de benzinetank helemaal tot aan de rand van de vulopening afgetankt zodat ik zeker wist dat het tweemaal exact hetzelfde benzineniveau zou zijn. Als je dat niet doet zie je tussentijds als je even wacht het benzineniveau toch weer zakken vanwege de ontluchting.
Lachuh toch! Off Road met een Yamaha Tricity 300
Dinsdag 15/9/20 = Prinsjesdag
Omdat ik in Den Haag werk ben ik altijd op Prinsjesdag ‘s middags vrij en omdat ik donderdag geen tijd zou hebben om naar het Hyperpro Service Center in Alphen a/d Rijn te rijden kon ik dat mooi vanmiddag doen. Maar eerst nog even thuis lunchen want met een lege mag in die bloedhitte op de motorscooter is geen pretje. Na het eten ben ik via de kortste weg en dus via de N11 naar Alphen a/d Rijn gereden. Het was een leuk ritje vooral omdat het wat extra informatie opleverde die precies klopte met de vering/demping van de Yamaha Tricity 300. Uiteraard reed ik de middenbok weer aan het asfalt maar ja dat is dan ook bijna niet te voorkomen in de opritbocht naar de A4/N11. Omdat deze opritbocht erg scherp is en je heel snel van rechtop naar extreem plat gaat raakte de middenbok zo hard het asfalt dat ik de Yamaha Tricity zich even automatisch oprichtte in de bocht. Daarna moest ik ‘m weer snel plat gooien dus dat was wel even spannend. Maar ach ik heb wel veel gekkere en vooral engere dingen meegemaakt tijdens het testen van motoren. De afrit naar de N11 was ook nog even leuk want om ‘m mooi te kunnen nemen moest ik even links blijven rijden daarna snel naar rechts om een sloom links plakkend busje in te halen en daarna weer snel naar links om de auto voor mij weer in te halen. Daardoor kon ik heel mooi en lekker hard door de lange flauwe S-bocht heen rijden. Dat ging veel beter dan ik verwacht had en vooral het tweede deel van de S ging lekker alhoewel ik iets van mijn lijn moest afwijken maar nog wel binnen de witte lijnen bleef. Door de hoge snelheid moest ik al remmend rechtsaf slaan en dat ging perfect. Bij Hyperpro was Bas er helaas niet maar wel een andere medewerker die ik alleen van gezicht ken. Hij wilde wel even naar de Yamaha Tricity 300 kijken wat vooral betekent voelen.
Mijn bevinding was dat de voorkant wel meevalt maar de achterveren amper uitgaande demping hebben. Gelukkig heeft de achterkant dan wel weer wat negatieve veerweg (= zak) in tegenstelling tot de Piaggio MP3 LT. De medewerker constateerde dat de voorkant inderdaad helemaal niet verkeerd is alhoewel deze wel wat nadeint na stevig inveren. Iets meer uitgaande demping zal de voorkant dus nog behoorlijk verbeteren. De achterkant is een kwestie van andere schokbrekers monteren met meer uitgaande demping. Het comfort zal daardoor sterk toenemen en de wegligging zal met name op hogere snelheden en op slecht wegdek toenemen. Net als ik gaat ook hij er vanuit dat er slechts in één van de twee vorkpoten aan de linker- en rechterkant een veer zit. Op de terugweg ben ik langs de Oude Rijn gereden en bij Koudekerk a/d Rijn weer de N11 opgereden. Bij de A4 aangekomen moest ik tussen een lange rij auto’s doorrijden en bijna vooraan aangekomen bij het verkeerslicht sprong deze op groen dus ik kon meteen vol gas door knallen. Onder de A4 door waren de twee banen voor linksaf leeg dus ik kon lekker zo hard mogelijk door de flauwe rechterbocht heen. Middenin de flauwe rechterbocht zit een oneffenheid die ervoor zorgde dat de voorkant lichtjes heen en weer ging pendelen bij een snelheid van 120 km/u. Dat is dus precies waar je geen last meer van hebt met meer uitgaande demping aan de voorkant. Mijn bezoek aan Hyperpro was het meer dan waard vooral omdat ik mijn bevindingen bevestigd kreeg. Vering/demping is heel erg leuk maar vooral interessant om je in te verdiepen omdat het verklaart wat en waarom iets gebeurt tijdens het testen.
Rutte-kutte-belasting!!!!!!!!!!!!!@#@$%%##
Prijs Yamaha Tricity 300 – NL: 9.399,- euro
Prijs Yamaha Tricity 300 – B: 8.199,- euro
BELACHELIJK gewoon een dikke 1.200,- euro verschil in prijs.
De snelwegzuinigheidsrit
Na de gewone zuinigheidsrit mocht de snelwegzuinigheidsrit uiteraard niet ontbreken. Ik besloot exact dezelfde route te nemen als die ik met de testauto’s doe. Dat is dus aftanken bij de Shell (1:28,5 met stevig doorrijden) ter hoogte van de Lange Kerkdam en daarna de A44 (begint na 450 meter) op tot aan Hoofddorp en weer terug naar de Shell. Ik vertrok expres niet direct na het eten maar wachtte nog even tot na de avondspits. Gelukkig kwam er net even geen verkeer aan toen ik de Rijksstraatweg opreed, vlak voor het Shell-station staan verkeerslichten vandaar. Ik trok heel rustig op maar moest even wachten voor het rode verkeerslicht bij het begin van de A44. Bij groen trok ik rustig op en eenmaal 100 km/u rijdend (= 6.000 toeren) zag ik dat door de harde tegenwind de rijsnelheid nogal wisselde bij exact hetzelfde toerental. Dat is natuurlijk logisch want dat is precies hoe een CVT-automaat werkt. De rijsnelheid wisselde zo tussen de 94 en 104 km/u. Gezien het grote frontale oppervlak moet ik er wel rekening mee houden dat als het verbruik hoger is dan ik verwacht had dat komt door de harde tegenwind. Het rijden ging gelukkig lekker ik hoefde slechts eenmaal in te halen. Op de terugweg had ik windje mee want de tegenwind kwam precies uit het Noorden dus dat was een mazzeltje. Het aftanken na de snelwegzuinigheidsrit leverde een zeer net verbruik van 1:30,5 op maar ik denk dat als het windstil was geweest het nog een tikkeltje beter was geweest.
