De NPO ging een themadag over racisme houden en het gekreun was groot.
NEE. Niet wéér!
Niet weer het gemoraliseer, de eindeloze beschuldigingen, de eisen, het oeverloze gepreek.
We zijn het zo zat om te horen te krijgen hoe racistisch we wel niet zijn. We hebben er zo schoon genoeg van om te horen dat we ons schuldig moeten voelen over van alles en nog wat. Over onze geschiedenis, onze tradities en onze huidskleur.
Nee NPO, we zijn niet wit, maar BLANK. En we hebben jarenlang Sinterklaas gevierd zonder bijbedoelingen. En ja, slavernij was erg, maar ver voor onze tijd.
Heeft ons land niet sinds de jaren vijftig vele vluchtelingen welkom geheten? Hebben we niet decennia lang trouw geld gegeven voor allerlei acties voor de Derde Wereld? Als er weer eens een hongersnood was of een natuurramp; wij trokken wel onze portemonnee.
Daarnaast werkten we hard aan onze tolerantie. Racisme was FOUT. Discriminatie was SLECHT.
We wisten heus wel dat er racisten bestaan, ook in Nederland, maar we waren trots op onze wetten die gelijkheid garandeerden. Als racisme aan het licht kwam, waren we verontwaardigd en weinig misstanden riepen zoveel emotie op als de Apartheid in Zuid-Afrika.
Noem het de onschuld van Nederland. Noem het onwetendheid, noem het desnoods wegkijken, maar dit was de alledaagse realiteit. En voor al die mensen die zich van geen kwaad bewust waren is het niet te bevatten dat zij ineens vreselijke racisten zouden zijn.
Hoe is het mogelijk dat zij nu al jaren beschuldigd worden van racisme? Van discriminatie? Van xenofobie?
De antiracisten en de media
Een kleine club activisten heeft het debat gekaapt.
Onze mainstream media hebben deze activisten jarenlang een platform gegeven dat in geen verhouding staat tot de achterban die ze vertegenwoordigen. Als een groep van een paar honderd mensen zo lang uitgebreid de ruimte krijgt om in allerlei kranten en talkshows ideeën te verkondigen die haaks staan op wat de meerderheid vindt, dan zit er toch echt iets scheef.
Zo werd deze kleine groep voortdurend aan het woord gelaten over Zwarte Piet terwijl de overgrote meerderheid die Zwarte Piet wilde behouden nauwelijks aan bod kwam. Wil dat zeggen dat een dergelijke traditie niet besproken zou mogen worden? Natuurlijk wel, maar het evenwicht was volkomen zoek. Het kwam erop neer dat de fans van Zwarte Piet een dictaat opgelegd kregen: Zwarte Piet was racisme en daarmee uit. Wie zich daartegen verzette was dus een racist. Punt.
En dan de introductie van het woord ‘wit’.
Dat donkere mensen met kroeshaar geen ‘neger’ meer genoemd wilden worden was te verdedigen, maar dat blanke mensen zichzelf plotseling ‘wit’ moesten gaan noemen, was heel iets anders.
Deze naamsverandering was bedacht door activisten omdat men vond dat de term ‘blank’ te positief was; die moest nodig vervangen worden door een woord met een minder positieve betekenis.
Laat dat even goed binnenkomen. In het ene geval bepaalt een groep de eigen naam, in het andere geval wordt een groep gedwongen om een andere – negatievere – naam voor zichzelf te accepteren. Een essentieel verschil.
Maar de weerstand van veel blanken tegen deze dwang deed er niet toe: vrijwel alle MSM en de NPO zijn inmiddels overgestapt op ‘wit’, of blanke mensen dat nu willen of niet.
De vele kleurlingen die ook moeite hebben met het extremisme van de activisten komen in de media niet of nauwelijks aan het woord en krijgen bovendien vaak zelf te maken met racisme vanuit de activisten. Ze worden uitgescholden voor coons, uncle Toms, witte billenlikkers en nog meer fraaie benamingen. Dat zij onderdeel zijn van een werkelijk multiculturele samenleving – samen met die zogenaamd racistische blanken – doet er niet toe. De antiracisten schrijven voor waar racisme ophoudt en begint, daartoe in staat gesteld door de media.
Bij veel mensen is het vertrouwen in de neutraliteit van de media tot het nulpunt gedaald. De laatste maanden hebben daar bepaald geen goed aan gedaan.
En toen – na alle hysterie van de afgelopen tijd – vond de NPO het nodig om ook nog eens een themadag over racisme te houden.
Boycot
Het cynisme was groot. Ook ik had geen greintje vertrouwen in de NPO.
Samira Tarrass tweette hoe zij – Marokkaanse met een andere mening – zich had aangemeld voor het debat en niet welkom bleek te zijn. Daarmee viel voor mij de bodem uit dit debat: het ging dus weer een echokamer worden waarin dezelfde meningen die we altijd al horen eindeloos weerkaatst zouden worden. Een echokamer waarin andere meningen – zelfs van mensen van kleur – niet welkom waren.
Waarom Samira niet welkom was snap ik nog steeds niet, maar tot mijn verbazing leek het NPO-debat niet zo’n besloten feestje te worden als ik eerst dacht. Niemand minder dan Jort Kelder zou het debat leiden en toen de voorspelbare storm losbrak – Man! Wit! Kakker! Baudetvriendje! – week de NPO niet. Er werd niet toegegeven aan de activisten die vervolgens – alweer voorspelbaar – als verwende kinderen besloten om het debat te boycotten en hun eigen ‘racismegesprek’ te organiseren.
Dat leverde een hoop verwarring op. Veel mensen dachten dat het exclusieve activistenfeestje het officiële debat was en de afkeer van de NPO werd nog groter. De hashtag #TVopZwart was trending en het werd duidelijk dat het debat nu niet alleen door de activisten maar ook door een groot deel van hun tegenstanders geboycot werd.
En toen werd ik nieuwsgierig. Zou ik toch even kijken? Even de eerste tien minuten, en als het niks was kon ik het altijd nog uitzetten.
Diversiteit
Het was behoorlijk schokkend. Voor het eerst sinds lange tijd zag ik een NPO-programma over racisme waarin werkelijk alle meningen aan bod kwamen.
Helaas begon Kelder wel met de verplichte NPO-virtue signaling: nadat hij verteld had van de boycot door de activisten moest hij voor het evenwicht blijkbaar de tegenstanders van de activisten ook een veeg uit de pan geven. Hij stelde dat ‘de andere kant’ het debat boycotte omdat men daar het debat te gekleurd en te divers vond. Die opmerking zette een hoop kwaad bloed bij veel mensen die #TVopZwart hadden getweet, want het zette hen weer neer als racisten, terwijl hun boosheid de eeuwige framing gold en niet de kleur van de deelnemers.
Maar vervolgens kwam in het debat een enorme verscheidenheid aan sprekers aan het woord.
Mensen die vonden dat Nederland vreselijk racistisch is, maar ook mensen die vonden dat er niets aan de hand is. Een blanke vrouw die zei dat ze helemaal geen wit privilege had en een vrouw van kleur die haar bijviel. Donkere mensen die vonden dat ze gediscrimineerd werden tegenover donkere mensen die daar nooit iets van gemerkt hadden.
En velen waren het erover eens dat de activisten een veel te zwaar stempel op het debat drukken en daarmee de samenleving verdelen.
Dat kwam trouwens ook uit een van de peilingen die voorafgaand aan de uitzending waren gedaan. De stelling was: ‘Het huidige racismedebat drijft Nederland uit elkaar.’ Van de 40.000 deelnemers was 80% het hiermee eens, slechts 12% niet.
Gedenkwaardig moment: Kelder vroeg of Nederland excuses aan moest bieden voor de slavernij en in dit diverse gezelschap – merendeels mensen van kleur – was daar geen meerderheid voor. Bedenk wel: de vraag was niet eens of er herstelbetalingen moesten komen, het ging ‘alleen maar’ om excuses.
Wat wilde de meerderheid dan wel?
Een woord dat veel terugkwam was: empathie. En niet alleen empathie van blank naar gekleurd, nee, er werd ook nadrukkelijk gesproken over de noodzaak van empathie van gekleurd naar blank.
Voor zover deze mensen het ergens over eens waren, ging het vooral om gesprek. Werkelijk met elkaar in gesprek gaan en oog hebben voor elkaar. Dus niet keihard oordelen en eisen, maar praten. En natuurlijk, bestaande problemen serieus aanpakken. Is er sprake van echt racisme? Dan moet daar iets aan gebeuren. Werken aan praktische oplossingen voor reële problemen.
Wil dat zeggen dat ineens de hemel zich opende en iedereen Kumbaya ging zingen?
Natuurlijk niet, er was nog genoeg gekissebis en onenigheid over allerlei zaken. Maar toch was het bijzondere tv omdat hier eens een keer niet de extremen aan het woord waren, maar het middenveld.
En ineens vroeg ik me af:
Zijn de activisten te ver gegaan?
Hebben de activisten zoveel verdeeldheid gezaaid en zoveel onredelijke eisen gesteld dat nu eindelijk de grens bereikt is? Zou eindelijk zelfs de NPO genoeg van ze beginnen te krijgen?
Ander hoopvol teken op dit terrein: niemand minder dan Fidan Ekiz gaat de nieuwe DWDD presenteren. En dat nadat ze gezegd had dat ze de grap van Derksen over Akwasi wel grappig had gevonden.
Natuurlijk: er zijn mensen als Margriet van der Linden die non-stop propaganda voor de activisten zullen blijven maken en er zijn heus nog steeds recensenten die een werkelijk divers debat afkraken en een incestueus theekransje ophemelen.
Maar toch.
Zou het kunnen dat in Nederland de redelijkheid terugkomt?
In dat geval is het allerlaatste wat wij zouden moeten doen verongelijkt met onze rug naar de rest van Nederland toe gaan staan.
Wat hebben we eraan om te mokken over alle beschuldigingen die we over ons heen hebben gekregen? Heeft het zin om ons kwaad af te zonderen net op het moment dat we eindelijk kans lopen om gehoord te worden?
We gebruiken graag grote woorden over ‘opstaan voor onze waarden’ en zelfs ‘revolutie’, maar zijn we ook bereid om het debat aan te gaan? Zijn we bereid om op te komen voor onze vrijheid van meningsuiting, te beginnen met de vrijheid om onze eigen woorden te kiezen?
Al die mensen die zo stoer #TVopZwart getweet hebben, hebben die ook het lef om met hun argumenten naar voren te komen? Om met anderen in discussie te gaan en hen te overtuigen of misschien zelf op sommige punten van gedachten te veranderen?
Als het werkelijk zo is dat het middenveld van Nederland aan het schuiven is, als er eindelijk nuchterheid doorbreekt, dan kan dit een keerpunt zijn. Dan zou dit wel eens een unieke kans kunnen zijn om de destructieve identiteitspolitiek een halt toe te roepen.
Ik zou iedereen op willen roepen om uit de ‘veilige’ bubbels te komen en te staan voor de Nederlandse waarden. Om op te komen voor de vrijheid van alle Nederlanders om zichzelf te zijn en zich vrij te mogen uiten.
Schapen blijven in de kudde, mensen gaan in debat.
Tot slot: Evert Mouw publiceert vandaag een stuk waarin hij betoogt waarom we niet in debat zouden moeten gaan. Lees vooral ook zijn verhaal en weeg de argumenten tegen elkaar af. Het debat binnen ‘rechts’ wordt in elk geval gevoerd.
Vond je dit artikel goed? Steun Repel via repelsteeltje.backme.org
Voor meer artikelen van Repel, zie deze link.
Op de hoogte blijven van nieuwe artikelen? Volg me op Twitter.
.
