Er is de laatste tijd het nodige te doen over de kosten van het energie-akkoord, nadat het kabinet Rutte III nogal hard onderuit ging toen bleek dat staatssecretaris Mona Keijzer keihard had gelogen toen ze stelde dat de energierekening van de burger niet omhoog zou gaan als het gevolg van het energiebeleid van het kabinet.
Nu is gisteren ook nog eens uitgekomen dat het Planbureau voor de Leefomgeving (PBL), die de berekeningen uitvoert voor het kabinet, de nodige ernstige steken laat vallen. Voor details verwijzen we u naar dit hoogst verhelderende Twitterdraadje van OpinieZ-scribent Robert Bor.
Eén van de onthullingen was dat het PBL haar berekeningen laat uitvoeren door het externe bedrijf RevNext. En het leuke is dus, die naam kennen we hier nog op Saltmines. RevNext was vorig jaar namelijk betrokken bij een kickbackfraude bij de Universiteit van Amsterdam, hetgeen aan de kaak werd gesteld door onze Ahmed, en daar hebben we dit artikel nog over geschreven, waarin we de fraude gedetailleerd uiteenzetten. Ook Zembla en Follow The Money hebben hierover bericht.
Dus wat betekent dit voor de geloofwaardigheid van overheidsinstanties als het PBL, en hun berekeningen?
Inleiding
Ten eerste zou ik willen beginnen met: welkom in een onzichtbare wereld. Een wereld op de grens tussen de publieke en private sector. De plek die bol staat van vriendenclubjes waar niemand of een enkeling ooit van heeft gehoord. Clubs die personen bevatten die constant heen-en-weer wippen tussen de twee sectoren of gewoonweg met een been in de publieke en het andere been in de private sector staan. Een wereld waar er serieus geld wordt verdiend met uw en mijn belastingcenten. Dat geld wordt in de vorm van subsidies of onderhandse opdrachtverstrekking aan elkaar wordt uitgegeven. Het is immers: You scratch my back and I scratch yours.
Of je het nou hebt over de linkse-inclusiviteitmaffia of de rechtse na-mij-de-zondvloed subsidieontvangers en verstrekkers. Een ding is duidelijk, Ons Soort Mensen. Behoor je daar niet toe dan heb je gewoon vette pech. Leuk voor je dat je de wereld beter wil maken of een geweldige oplossing voor een maatschappelijk probleem hebt, je hoort er gewoonweg niet bij. Doei!
Achtergrond
Eén van die clubjes hoort er juist wel bij. RevNext.
Een bedrijf waar volgens LinkedIn op dit moment minder dan 2 mensen werken. Dat bedrijf voert de meest krankzinnig grote en impactvolle opdrachten uit voor de publieke sector.
Zoals een compliancytraject voor de Universiteit van Amsterdam en de Hogeschool van Amsterdam, om te voldoen aan de Algemene Verordening Gegevensbescherming voor 80 duizend nationale en internationale studenten. Het idee was dit projectje aan te grijpen om via het ministerie van OCW en de verschillende onderwijskoepels om d’e toelevancier te zijn voor deze specifieke, en nogal lucratieve, dienstverlening.
Om dat mogelijk te maken leunde dit bedrijf op de kennis en expertise van 1 persoon, Saltmines’ eigen Ahmed Aarad. Die een paar (2) maanden in dat traject erachter kwam dat de opdrachtverstrekking niet bepaald fris was en op het moment dat hij dat herhaaldelijk aankaartte zonder volledig betaald te worden, spreekwoordelijk, op mocht tyfen.
Feit dat de ‘kick-back corruptie’ zwart op wit over en weer is bevestigd boeide het Openbaar Ministerie ook niets want zij zag geen aanleiding om strafrechtelijk te gaan onderzoeken. Ook niet nadat zowel Zembla en FTM hier over hebben geschreven.
Waarom? Goede vraag.
Wanneer je dieper de RevNext club induikt val je van het ene bizarre incident in het andere. Zo is een van de ‘chefs’ binnen deze grote organisatie niemand minder dan Mary-Jo de Leeuw a.k.a. Mary-Jo van de Velde die nationale bekendheid verwierf met de Wassenaarse Seksrel. Voordat u verder klikt: dit was, voor zover ons bekend, de enige seksrel zonder seks.
Nadat dit gemeenteraadslid opstapte vond zij een thuis bij RevNext als super-cyberkundige, iets waar zij 0 achtergrond mee heeft. En het verhaal dat “kinderspeelgoed dat ‘online’ of ‘connected’ is te hacken valt” niet van haar afkomstig is, maar van Amerikaanse origine is, en zij dat voor zichzelf in Nederland heeft heeft toegeëigend, lijkt mensen ook te zijn ontgaan. Plagiaat, anybody?
Dat weerhoudt niemand om haar nog steeds te vragen naar haar mening op het gebied van cybersecurity, ook al lijkt zij nog niet in staat om een magnetron zelfstandig in te stellen. Ze kan zelfs worden aangesteld als Director of Cybersecurity Advocacy for the EMEA Region van het ISC. En beloond met verschillende prijzen, als voorbeeld voor de cybersecurity-branche, tot ‘security champignon (geen spelfout) of the year‘.
De tweede is Anouk Vos die een achtergrond heeft bij het ‘ministerie van Buitenlandse Zaken, het Nationaal Cyber Security Centrem en als hoofd Cyber Security van een strategisch advieskantoor‘. Daarnaast lijkt Vos dikke vriendjes met hooggeplaatste figuren.
Zo schrijft zij met regelmaat stukken met voormalig MIVD Hoofd Pieter Cobelens en spreekt zij samen met hem op congressen en bedrijfsfeestjes. U weet wel, de MIVD die jaren op de hoogte was van corruptie binnen de eigen tent en op de handjes zat, die. Net zo vaak als mevr. de Leeuw valt mevr. Vos in de prijzen en ze zit in dezelfde stichtingen. Zo is Anouk Vos de voorzitter van de stichting Women In CyberSecurity en de Leeuw de vice-voorzitter.
Datzelfde geldt voor de CyberWerkplaats a.k.a. CyberWorkplace. Die was heel actief, eventjes en toen gebeurde er vervolgens niets. Wij raden dat dat te maken heeft dat de subsidies zijn bijgeschreven. Alles was pais en vree, maar het moment dat er tienduizenden Euro’s binnen kwamen werd al snel duidelijk dat de doelstelling die de stichting had, jongeren opleiden in de cybersecurity-branche, ondergeschikt werd aan de ambitie en inhaligheid van de 2 dames.
Dan de derde, Steven Djohan. De man waarop FTM en Zembla H.A.M. zijn gegaan naar aanleiding van de kick-back corruptie bij de Universiteit en Hogeschool van Amsterdam.
Djohan heeft dus meegeschreven aan het rapport van de Commissie Elias. U weet wel. De man die niet wist wat een IP adres was en een parlementaire hoorzitting mocht voorzitten over ICT.
Geinig is dat een van de uitkomsten was dat zij geen bewijzen konden vinden van corruptie in de overheid’s ICT sector. Sander Rietveld (ZEMBLA) schrijft: “Ton Elias (VVD) was het tijdens zijn werk als voorzitter van de parlementaire onderzoekscommissie ‘ICT-projecten bij de overheid’ niet tegengekomen: fraude en corruptie. Elias deed de geruchten over malversaties en integriteitsschendingen in de ICT- sector af als onzin.”
Komen we bij de laatste, Robert Kok. De man die door het Kabinet Rutte III blind werd vertrouwd. De man die met zijn algoritme excelsheet de enige bron was voor het Planbureau voor de Leefomgeving om, onder andere, de kosten in kaart te brengen en te ramen hoeveel uw en mijn energierekening NIET, dank GeenStijl, omhoog zou gaan, weet u nog?
Conclusie
Hoe kennen al deze mensen elkaar? Simpel. Policy Research Corporation. Al deze personen hebben voor deze club gewerkt of werken daar nauw mee samen. Een clubje van de absolute creme-de-la-creme van bestuurlijk Nederland. Waaronder, maar niet alleen, Pieter Cobelens. De in het oog springende voorbeelden zijn ex-minister Annemarie Jorritsma, ex-minister Karla Peijs, Lt-Gen (bd) Rob Verkerk, Chris Peeters en Henk van Hoof.
Daar hebben we het dus. Een elitair netwerkje van onkundige, doch sociaal handige baantjesjagers en oud-politici, die elkaar van werk en inkomsten blijven voorzien, en dus terecht komen op sleutelposities in dit land, zoals nu dus het geval is bij RevNext, dat even voor het Planbureau voor de Leefomgeving, PBL, de kosten van het energie-akkoord mocht doorrekenen. Iets wat het PBL in principe gewoon zelf hoort te doen, aangezien dat letterlijk in hun taakomschrijving staat.
Wellicht gaan we de naam RevNext nog vaker tegenkomen bij bestuurlijke blunders en/of corruptie in de toekomst. Wat we in ieder geval concluderen, is dat vriendjespolitiek een steeds groter probleem wordt in dit land, en de betrouwbaarheid van onze overheid en haar cijfers steeds verder achteruit gaat.
Het ene rapport na het andere rapport gaat naar de Kamer of de regering zonder dat er inzicht wordt gegeven hoe zaken werden berekend, welke partijen input hebben geleverd en welke belangen daarachter schuil gaan.
Wat zou het fijn zijn als de Volkskrant dáár nou eens achteraan zou gaan, in plaats van te proberen bij de machthebbers in de gratie te komen door juist de weinige kritische stemmen in ons parlement aan te vallen.
Redactie Saltmines
