Op Valentijnsdag 2017 besloot ik met mijn vriendinnetje te gaan lunchen en wandelen in het mooie Den Haag. Mijn auto (wat wel/niet een stationwagon is, meer info daarover hier) had ik geparkeerd op een invalidenparkeerplek aan de Hofweg, voor de kenners: haast voor de deur bij ProDemos, denkende dat de aan mij toevertrouwde gehandicaptenparkeerkaart, rolstoel en aanpassingen aan mijn auto voldoende rechtvaardiging zijn om op zo’n plek te mogen staan.
De tweetal parkeerplekken zijn vooral in trek bij de lokale hangjeugd die rondrijdt met CD kentekens en geweld niet schuwen wanneer het publiek hen daarop aanspreekt. De politie durft mag niet ingrijpen tegen deze aso’s en hun aso-praktijken. Maar dat is iets voor een andere keer. Terug naar het dagje uit met mijn vriendinnetje.
We hadden het gezellig op het terras en zijn daarna nog wat winkels afgegaan, en rond zes uur in de avond waren we terug op bij de parkeerplaats op de Hofweg. Rara politiepet: er hing een bon achter mijn ruitenwisser. Kennelijk had een hoogopgeleide intellectuele BOA van de gemeente Den Haag enkel naar de voorruit gekeken en direct een bon uitgeschreven voor het parkeren op een gehandicaptenparkeerplaats. Wat wil het geval, mijn parkeerkaart staat altijd (en sinds ik hem heb) op de achterruit geplakt. Ik controleer de bon en wat staat er: Parkeren op gehandicaptenparkeerplaatszonder duidelijk zichtbare geldige gehand. parkeerkaart.
Dat pik ik natuurlijk niet dus dien ik direct een bezwaar in dat kennelijk ook bij een zeer ervaren jurist (parkeerrecht?) is terechtgekomen. Het bezwaar werd niet ingewilligd want: Ja zo moet een parkeerbeambte overal kijken… U heeft de verantwoordelijkheid om deze zo zichtbaar mogelijk te maken.
Ik ben het hier dus niet echt mee eens en heb aangegeven dat ik de boete weiger te betalen. Een boete die inmiddels is opgelopen tot *drumroll* 1.119 Eypo. Bam! En ik kan hoog of laag springen heel boos heen en weer ijsberen maar oplossen kan niet, reden: computer says no.
We zijn, en komen steeds meer, in een wereld terecht waarbij ambtenaren alles moeten kunnen behalve rationeel nadenken of zelf beslissingen kunnen en mogen nemen.
Daarom, en uiteindelijk zal ik moeten betalen, is dit meer een oproep. Een oproep aan ambtenaren om soms naar je manager of zijn managende manager te stappen en te vragen, op z’n Eindhovens, of hij zijn kop wil voelen. Of alles daar wel aangesloten is en alle zekeringen nog goed zijn. Natuurlijk zijn regels, regels. Het is echter geen religie (gelukkig) en wij moeten daarvan kunnen afwijken wanneer we het doel (in dit geval: zorgen dat enkel mensen die een beperking hebben op een dergelijke plek mogen parkeren) nogal voorbijschieten.
