Illustratie gevonden op: https://brabosh.com/2015/01/09/pqpct-ziq/
Sid Lukkassen in debat met Maarten Boudry
Opinie door Olli Salvatore
De Debatclub (een Vlaamse tegenhanger van het Nederlandse Café Weltschmerz) organiseerde een debat tussen wetenschapsfilosoof Maarten Boudry en cultuurfilosoof Sid Lukkassen. Inzet van het debat was de vraag of de islam een existentiële bedreiging vormt voor het Westen in het algemeen en Europa in het bijzonder.
Wie vertrouwd is met de publicaties van Lukkassen kent zijn standpunt hieromtrent: Het water staat ons aan de lippen en als we niet tijdig in verzet komen en een Reconquista aanvatten (te beginnen met de no-go zones) dan is het Westen inderdaad aan haar zwanenzang begonnen. Lukkassen is een verzetsheld ten voeten uit die, zolang de voorspelde burgeroorlog die in de Franse banlieues ontkiemt niet in alle hevigheid uitbreekt, beschaafd de strijd wil aangaan, met het veroveren van een leiderspositie in de huidige debatcultuur bijvoorbeeld.
Boudry daarentegen ziet het allemaal niet zo’n vaart lopen en sust, goochelend met allerlei statistieken die zijn ‘gelijk’ moeten bewijzen. Hij schermt met uitspraken als ‘Er is een evolutie die aantoont dat steeds meer meisjes afstand doen van de hoofddoek’ en ‘Er is een tendens dat meer moslims hun geloof durven bekritiseren’.
Filosofen moeten zich begeven tussen het volk
Sedert het verbale duel tussen beide heren kan ik eindelijk een onderscheid maken tussen een wetenschapsfilosoof, zoals Boudry zich placht te noemen, en een cultuurfilosoof, verpersoonlijkt door Lukkassen. Boudry lijkt aan te tonen dat een wetenschapsfilosoof een ‘huiskamergeleerde’ is die conclusies trekt door zich te verdiepen in allerhande statistieken, grafieken en tabellen, en als een astroloog voorspellingen durft te maken aan de hand van schommelingen in de metingen, terwijl de cultuurfilosoof (waarvan Lukkassen een schoolvoorbeeld is) als een echte socioloog zijn oor te luisteren legt bij het volk, geworteld is in het volk – en er zelf deel van uitmaakt – en ook scherp waarneemt, en daarmee vaststellingen doet zoals: Dat op straat en in het uitgaansleven de sfeer vaak wordt verziekt door een bepaalde groep, dat in stadsgetto’s shariarechtbanken de plak zwaaien, dat vrouwen worden gedwongen in het gareel te lopen en – als ze dat niet doen – worden uitgemaakt voor hoer… en ga zo maar door…
Bovendien stelt hij vast dat iedereen die deze ontsporingen durft te noemen in de overwegend linkse pers wordt weggezet als ‘fascist’. En zo belanden we in een tijd waarin het cultuurmarxisme hoogtij viert, waarin de autochtonen worden geacht zich kritiekloos aan te passen aan de inwijkelingen in plaats van andersom.
In zijn boek ‘Levenslust en Doodsdrift’ toont Lukkassen zich een onovertroffen chroniqueur van deze noodlottige tijdsgeest en geeft hij een indrukwekkende opsomming van alle manieren waarop onze Westerse beschaving zwicht en langzamerhand bezwijkt onder druk van deze politiek correcte attitude. De cultuurfilosoof is terecht gealarmeerd en luidt de noodklok terwijl de wetenschapsfilosoof, verschanst in de beschermende cocon van zijn bibliotheek, ons als een ware cijferfetisjist om de oren slaat met data die zouden moeten aantonen dat het allemaal best meevalt.
Ten tijde van 9/11 maakten de jihadisten bijna drieduizend slachtoffers op Amerikaanse bodem, waarna een denker als Boudry zou kunnen concluderen: ‘Toegegeven, het was een tragedie van jewelste maar laten we dit toch in perspectief plaatsen. Elk jaar zijn er in de VS meer dan dertigduizend verkeersdoden te betreuren, tien keer zoveel slachtoffers als dat er vielen op 9/11… En sedertdien is het aantal dodelijke slachtoffers in de VS dat op conto van de islamterreur kan worden geschreven te verwaarlozen.’
EU minimaliseert het probleem
Natuurlijk, zeg ik dan, omdat de VS jaarlijks miljarden en nog eens miljarden uittrekt voor haar binnenlandse veiligheid, terwijl kuuroord Europa nog altijd doet alsof 9/11 niet het beginpunt was van een nieuwe wereldoorlog, zij het een asymmetrische. Omdat Europa laks is blijven optreden in haar terrorismebeleid en in plaats van de grenzen dicht te gooien ze zelfs wijder open heeft gezet (met dank aan de Bundeskanzlerin) hebben nadien nog grote aanslagen in Londen kunnen plaatsvinden, evenals in Parijs, Brussel, Nice en Berlijn.
‘Maar goed’, zo betoogde de positivist Boudry, ‘deze jihadisten vormen slechts een kleine minderheid van de moslimbevolking, met de meerderheid lijkt het de goede kant op te gaan, de tendensen bewijzen dat…’
Wim Van Rooy, de moderator van dienst die de koran beter kent dan de gemiddelde moslim dat doet, durfde dat te betwijfelen en beweerde dat de gematigde moslims, eens ze onder druk komen te staan van de kleine groep fanatici, geneigd zullen zijn om uiteindelijk uit angst hun kant te kiezen. Lukkassen leek het daarmee eens te zijn, maar niet zo Boudry, die er van uit gaat dat de islam voorbestemd is om een tijdperk van verlichting door te maken, net zoals dat ook het christendom is overkomen.
Islam dogmatischer dan christendom
‘Trouwens, de islam heeft nooit zoiets als de Katholieke inquisitie gekend…’ voegde Boudry er aan toe. Die ronduit idiote opmerking, als zou de islam een mildere variant zijn van het hardvochtige katholicisme, kwam hem op hoongelach uit de zaal te staan. Want wat zijn het salafisme, het wahabisme, en de wapenfeiten van Al Qaida en IS anders dan doorlopende perverse manifestaties van (islam) inquisitie? Wie niet voldoet aan de leer wordt getrakteerd op zweepslagen, onthoofding of andere vormen van marteling of executie.
Wie heden ten dage de Kerk de rug toekeert mag fluitend verder leven als atheïst, en dat zelfs luidop verkondigen; wie als gelovige daarentegen de islam afvallig wordt verdient per definitie de doodstraf en mag in het beste geval onderduiken of een ballingsoord opzoeken, waarbij verstoting uit de groep een eerste gevolg is. Democratie? Vrijheid van godsdienst? Ik dacht het niet!
Wie dat wel deed was wederom Boudry: ‘Alle tendensen wijzen er op dat er steeds minder dictaturen in de wereld voorkomen’ luidde een tweede idiote opmerking die hij de zaal in slingerde. Lukkassen bewees alweer dat ook die stelling op drijfzand was gebaseerd, alleen al door Iran en Turkije op te werpen. Inderdaad, Boudry ging geheel voorbij aan de geopolitieke werkelijkheid dat een nieuw era van dictaturen is aangebroken, met Duterte in de Filippijnen, Maduro in Venezuela, Ortega in Nicaragua, Loekasjenko in Wit-Rusland, Kagame in Rwanda, Kabila in Congo, Dos Santos in Angola en ga zo maar door… En niet te vergeten Kim Jong Un in Noord-Korea (die tijdelijk wat stoom afblaast) en grote broer Xi Jinping in China…
Grote broer of beter gezegd ‘Big Brother’, want zoals Lukkassen terecht opmerkte, heeft dat regime inmiddels haar dictatuur op Orwelliaanse wijze geperfectioneerd, met een puntensysteem voor al haar burgers, dat er in bestaat dat iedereen met een te lage score openbaar vervoer of vliegtuigreizen kan worden ontzegd. Boudry heeft kennelijk zitten slapen op het moment waarop al deze nieuwe dictaturen de kop opstaken, of misschien was hij te zeer gefixeerd op cijfertjes en grafiekjes?
Sterke leiders versus dictators
Boze tongen zouden aan deze lijst met nieuwe dictators ook lieden als Trump, Poetin, Orban, Kurz en Salvini kunnen toevoegen, maar dat zijn in mijn ogen alleen maar sterke leiders – geen dictators – die weten wat er van hen verlangd wordt om als volk en natie overeind te blijven in deze woelige tijden. Het moge overduidelijk zijn dat zowel Lukkassen als ondergetekende een warme sympathie koesteren voor deze laatste categorie van leiders, die nooit zullen dulden dat hun continent onder de voet wordt gelopen door immigranten met barbaarse opvattingen die de Westerse beschaving de genadeklap willen toebrengen.
Dat een figuur als Merkel zich ondanks alles wat gebeurd is aan de macht blijft vastklampen is tragisch en toont de tweespalt in Europa tussen de eurocraten enerzijds, die star blijven volhouden dat massa-immigratie een goede zaak is voor de toekomst van Europa, en anderzijds de eurosceptici die dat beleid willen torpederen.
EU niet gelijkstellen met fout beleid
De belangrijke kanttekening die daarbij moet worden gemaakt is dat men daarbij het risico loopt tevens de EU ten grave te dragen, hetgeen funest zou zijn voor onze toekomst en zelfs een nog grotere bedreiging zou vormen dan de islamisering zelf. Geopolitiek gezien kunnen we het ons immers niet veroorloven om uiteen te vallen tot een reeks onbeduidende ministaatjes zonder sterke samenhang. Dan zijn we immers gedoemd om te worden vermorzeld in het geweld tussen botsende wereldmachten.
Een verdere afbraak van Europa staat mijn inziens gelijk aan onze teloorgang als Europese cultuur en volk en moet worden afgeremd door nieuwe geestdrift op te roepen voor een ander, beter Europa, zonder onze schakels op te geven. Wie mijn boek ‘De Redding van Europa’ heeft gelezen weet wat ik bedoel. Om dat Europa gestalte en vaart te geven is het van geen nut om Brussel en Straatsburg met de sloophamer te bewerken, maar is het juist nodig om onze instellingen van binnenuit te versterken met nieuw leiderschap, bestuurders die wel verstand hebben van de vele uitdagingen waarvoor wij als opkomende wereldmacht staan.
Dus: Weg met zotskappen als Juncker, Merkel en Tusk, en uitrollen die rode loper voor vernieuwers als Orban, Kurz, Le Pen en consoorten! Lukkassen beseft als realist dat die witte raven zo’n omwenteling niet in hun dooie eentje kunnen dragen maar daarvoor de brede steun nodig hebben van de bevolking, die voor de nieuwe zienswijze warm moet worden gemaakt, en wil daarom moedig een nieuwe volksbeweging uit de grond stampen om de geesten te rijpen.
Het verzet krijgt vorm
Deze Nieuwe Zuil wil niet langer afhankelijk zijn van de linkse media maar in haar eigen medialandschap ingebed worden en liefst ook haar eigen onderwijs voortbrengen. Lukkassen is ambitieus, vastberaden, en kan de massa in beweging brengen, eenmaal die is ontwaakt uit de hypnose waarin sprekers als Boudry haar heeft gebracht door op haar in te praten met het mantra dat er geen gevaar dreigt.
De werktitel van zijn Nieuwe Zuil is de ‘Nieuwe Kerk’, een naam die ik minder goed vind passen bij de brede beweging die hij nastreeft. In een tijd waarin religieus fanatisme de wereldorde bedreigt en die andere wereldreligie, de Katholieke Kerk, op haar retour is vanwege de vele schandalen en interne twisten die haar parten spelen, is elke religieuze verwijzing om een nieuwe, levensvatbare volksbeweging mee aan te duiden, uit den boze.
Nu wil het toeval dat ikzelf, Olli Salvatore, net voor ik lucht kreeg van het project van Lukkassen, zelf een beweging lanceerde onder de naam ‘Basisbeweging’ (zie voor haar website www.basisbeweging.info) gelijktijdig met de lancering van mijn nieuwste boek ‘Het Basisinkomen als Mensenrecht’. Deze beweging heeft exact dezelfde doelstellingen als de Nieuwe Zuil, maar legt ook eigen accenten: Zoals absolute gelijkheid tussen de geslachten (wat een evidentie hoort te zijn) en het nastreven van een basisinkomen, nu steeds meer van onze jobs worden bedreigd door robotica en automatisering. Het mag dus een wonderlijk toeval heten dat ik deze beweging ben gestart, juist op het moment waarop Lukkassen zijn oproep plaatste tot het oprichten van een Nieuwe Zuil.
Ik heb dan ook geen moment getwijfeld om hem aan te bieden deze sterke naam, Basisbeweging, ook te gaan gebruiken ter aanduiding van de Nieuwe Zuil die hij voor ogen heeft. Welke naam past immers beter bij een brede volksbeweging dan die van Basisbeweging? Het volk vormt immers de basis, die zich verzet tegen een elite die haar mismeesterde door haar in de hachelijke situatie te brengen waarin we ons bevinden, zowel op economisch vlak als op maatschappelijk vlak, met de nijpende immigratiecrisis en het vraagstuk van de islamisering.
Laat alvast één ding duidelijk zijn: Dit artikel en opiniestuk is de geboorteakte van een nieuwe succesvolle volksbeweging –de Basisbeweging- die in ruime mate zal bijdragen een de totstandkoming van een nieuw en beter Europa waarin we onszelf als vanouds weer thuis gaan voelen!
Olli Salvatore (1972) is oprichter van de Basisbeweging, auteur en opiniemaker. Hij schreef onder andere ‘De Redding van Europa’ (2014) en ‘Het Basisinkomen als Mensenrecht’ (2018).
Youtube link naar het bewuste debat:
