Er zijn van die mensen die fantastisch zijn in het aangaan van een langdurige en gelukkige relatie. Hun eerste liefde blijkt de partner van hun leven te zijn. Samen groeien ze, goede tijden en slechte tijden. Als er één overlijdt, dan volgt de andere snel.
“Verdriet kan dodelijk zijn. Het gebroken-hart-syndroom wordt dat wel genoemd. Een tijdelijke verzwakking of zelfs verlamming van de hartspier onder invloed van extreme emoties als angst, rouw of paniek.” Paul Volders, hoogleraar Genetische Cardiologie Maastricht Universitair Medisch Centrum (Bron: Bedrock).
Kans op een hartaanval na het overlijden van een partner. Bron: onderzoek open heart
Nu heb je ook sommige mensen die zo een relatie met hun werk hebben. Wederzijdse liefde door recessies en bloeiende tijden, alles maken ze samen mee. Soms is het zelfs zo erg, dat als de medewerker met pensioen gaat, hij kort daarna overlijdt. Ze zijn getrouwd met hun werk. In sommige gevallen (vooral mannen) zie je daar ook, dat het hart het einde van de relatie moeilijk trekt.
Mannen krijgen vaker een hartaanval als ze stoppen met werken: ze gaan meer roken en drinken en leven daardoor korter, en ze zijn vaker betrokken bij auto-ongelukken. (Bron: BusinessInsider op basis van onderzoek Voxeu)
Zo iemand ben ik dus niet. Levenslang getrouwd zijn met dezelfde partner en het hebben van één baas is voor mij een gepasseerd station. Laten we eerlijk zijn, die levenslange band ga ik niet meer redden. Maar ik maak mezelf graag nuttig, en bied mijn ondersteuning vaak gratis en voor niets aan. Sommigen noemen het asynchrone wederkerigheid, anderen waardebepaling achteraf, maar vroeger noemden ze het slettebakken.
Om mij heen verzamel ik veel mensen zoals ik. Lieve, aardige mensen, die veel voor een ander of het “goede” doel over hebben, maar waarin hun inzet en prestaties lang niet altijd gewaardeerd worden. Gratis heeft geen waarde, lijkt de reactie te zijn. (Bron: Rentapen en Business Insider)
Natuurlijk ken ik genoeg mensen die een duurzame relatie hebben. Maar af en toe kom ik ook een heel ander type tegen: De hoer. De hoer is uitermate goed in het verkapitaliseren van talent en vaardigheden. Werkgevers betalen ervoor, en weten dat de band niet eeuwig zal duren. Natuurlijk is er soms de girlfriend-experience, waarbij ik oprechte wederzijdse gevoelens niet uitsluit. Maar het overlijden aan een gebroken hart door het beëindigen van deze relatie zie ik niet zo snel gebeuren.
En soms kom je op zo een punt in je leven dat je een omslag wil maken. Ik wil dat de waarde die ik lever ook gewaardeerd wordt. Met 15 jaar werkervaring kan ik de nodige trucjes uithalen, waar werkgevers heel blij van worden. Maar mezelf als zodanig verkopen, is niet zo makkelijk. Ik wil betaald worden voor de waarde die ik breng. Ik realiseer me dat iedereen zijn talent heeft, dus bij deze:
Slettebak zoekt pimp!
